Ik heb het zelf gedaan! Echt waar! Dit zinnetje blijf ik steeds maar herhalen in mijn hoofd. Toch komt het niet altijd écht binnen. Ik weet het wel, maar het gevoel… Dat zit er nét niet. De reden waarom ik mijn verhaal deel op Proud2Bme? Op dit moment ben ik op vakantie in Spanje en lees ik mijn oude artikelen terug op de site. Mijn vingers begonnen te jeuken. Ik wil meteen delen hoe het nu met mij gaat. Laten zien dat ik de stappen zelf heb gezet én laten zien dat veel (alles) mogelijk is, zolang je er maar zelf in gelooft. Een stukje delen uit mijn huidige leven, maar ook uit het leven waarin ik veel gestreden heb tegen mijn eetstoornis.
Ik schreef een artikel over de voordelen van herstel, mijn eigen verhaal én deelde mijn ervaring over de Bascule in Amsterdam. Ik probeer er voor jullie nu met een helikopterview naar te kijken. Zoals ik al eerder zei: ik heb het zelf gedaan! Echt waar! Maar wat heb ik dan zelf gedaan? Soms is het goed om even stil te staan bij wat je hebt bereikt. Dan bekijk je even van een afstandje hoe ver je bent gekomen. Vaak zijn dit meer dingen dan je in eerste instantie denkt.
In 2014 begon mijn eetstoornis. Ik was toen 14 jaar oud. Het begon ‘onschuldig’ met ‘gezonder’ willen eten, waarna ik er ongezond in doorsloeg. Ik bleef een hele lange periode thuis van school en mocht langzaam het ‘gewone’ leven weer op proberen te bouwen. Helaas ging het daarna alleen maar slechter met mij en belandde ik in het ziekenhuis. Ik ging naar een kliniek in Maastricht en vervolgens naar Amsterdam. Na die periode vond ik een therapeut bij mij in de buurt, waarbij het langzaam maar zeker beter ging. Ik liet mijn dwang- en eetstoornis beetje bij beetje achter.
Elke dag was nog steeds een strijd. De eetlijsten, eetmomenten, therapieën, verlofmomenten en niet te vergeten de voortdurende gedachtes in mijn hoofd. Begin 2019 kreeg ik een relatie. Na jaren thuis te hebben gezeten in mijn eigen bubbel, was dit even een shock. Beetje bij beetje kreeg ik het ‘normale’ leven terug. Ik ontdekte het uitgaansleven, ging af en toe uit eten en leerde om met de flow mee te gaan. Ik ontmoette andere mensen, maakte feestjes mee en had er ineens een hele familie bij. Toegegeven: in het begin was dit heel erg wennen. Ik studeerde toen voor onderwijsassistente en liep ook veel stage. Ik was er nog niet. Dat wist ik ook wel, maar dit heeft wel veel bijgedragen aan mijn herstel. School en stage motiveerden mij enorm om te vechten voor mijn herstel. Ook wilde ik nóg meer dingen durven eten en streepte ik steeds meer af van mijn verboden lijstje.
Na het mbo zocht ik een baan. Ik kwam een vacature tegen bij een kinderopvangorganisatie en solliciteerde direct. In de tussentijd was ik nog met iets anders bezig. Ik wilde doorleren, verder studeren. Ik schreef mij in voor de hbo-opleiding pedagogiek, in deeltijd. Ik werd aangenomen voor 20/24 uur in de week en begon bijna direct met mijn nieuwe baan. Na drie maanden kwam ik mijzelf enorm tegen en begon het te verwerken van de afgelopen jaren. Ik was uitgeput, moe en belandde in een burn-out. Ik begon langzamerhand het werk op te bouwen en dit ging heel goed.
Of ik hierdoor anders ben ga leven? Ik probeer vaker me-time in te plannen en stop ook echt tijdig wanneer mijn lichaam aangeeft dat ik niet meer kan of wanneer ik in een drukke periode zit. Ik heb mijn perfectionisme en onzekerheid voor een deel achter me gelaten en ben graag bezig met zelfontwikkeling. Ik heb op dit moment één keer in de week een gesprek met een coach en heb nu drie keer hypnosetherapie gehad. Bij EMDR kwam ik niet vaak tot de bodem van het probleem, maar hypnose werkt voor mij heel positief.
Op dit moment pas ik op bij verschillende gezinnen en ga ik elke week langs bij een oudere vrouw. Ik ben een bezig bijtje en heb al enorm veel gave dingen mogen doen. Een presentatie voor mijn oude middelbare school, vrijwilliger bij verschillende organisaties, het fontys-account een weekje mogen beheren én ik heb verschillende diploma’s behaald. Mijn contract is inmiddels verlengd en ik heb mijn propedeuse binnen! Het besef is er nog niet helemaal, but i did it!
Inmiddels heb ik nét voor mijn burn-outperiode mijn huidige vriend leren kennen en zijn we hier samen doorheen gegaan. Hij is mijn grootste support en we zijn samen een top-team! Ik fitness nu met plezier en ga graag lunchen en wandelen met vriendinnen. Gewoon goed gezelschap & een goed gesprek. Dit brengt mij zoveel meer dan een avondje ‘zuipen’ . Ik drink zelf geen alcohol. Dat is een bewuste keuze en dit past goed bij mij! Doe wat je fijn vindt, want alleen jij leeft je eigen leven.
Mijn werk, opleiding, sport, vrienden en vriendinnen en mijn vriend zijn mijn grootste motivatiebron om mijn laatste stukje eetstoornis aan te pakken. Ik geniet van het leven. Voel me vrij en ben erg gelukkig! Dit gun ik iedereen! Mét of zonder eetstoornis. Ik doe alles met plezier & sta open voor positieve zelfontwikkeling. Het laatste wat ik je wil zeggen: Je doet goed! Kijk naar wat je allemaal bereikt heb. Ook jij mag trots zijn op jezelf!
Heel veel positieve energie en groetjes van mij!
Geef een reactie