Ik heb honger, maar durf niet (meer) te eten

Ik heb honger, maar durf niet (meer) te eten. Dit is een onderwerp waar ik zelf momenteel tegenaan loop en waarvan ik weet dat het, in herstel van een eetstoornis, heel vaak voorkomt: extreme hunger. Het kan eng voelen, alsof je geen controle hebt over je eigen lichaam. Het is gek, onprettig, maar eigenlijk ook iets heel moois.

Mooi omdat je lichaam aangeeft wat het nodig heeft: eten, veel eten. Het kan zijn dat je in je eetstoornis jezelf veel voedingsmiddelen hebt ontzegd en dat je die nu juist heel graag wilt. Dat is heel normaal. Je hebt je lichaam een tekort gegeven aan die middelen en daarom wil het ze nu zo graag.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier. 

Bron foto

Iemand zei ooit tegen me: “Je hebt eigenlijk een schuld opgebouwd, net zoals bij een bank. Die schuld is te hoog om het in een keer af te betalen. Je moet er langer over doen en dus ook je lichaam herhaaldelijk geven waar het om vraagt.” En dit is eigenlijk ook de enige oplossing: je lichaam geven waar het om vraagt. Ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan en ik loop hier zelf ook nog vaak tegenaan. Tegenwoordig vliegen termen als ‘all in‘ je op social media dan ook om de oren, maar ik denk dat het per persoon verschilt wat prettig en wat haalbaar is.

Laat ik eerst uitleggen wat ‘all in’ precies inhoudt: het is geïntroduceerd als een manier om van extreme honger (en eventuele bijkomende gezondheidsproblemen) af te komen. Het betekent eigenlijk gewoon: luisteren naar je lichaam. Het geven waar het om vraagt qua producten, hoeveelheden, noem maar op. Onbeperkt eten, zonder restricties of regeltjes.

Dit klinkt als een droom, een ideaalbeeld. Ook voor mij. Maar ik begrijp ook dat dit niet voor iedereen haalbaar is en volgens mij zijn er veel variaties op te bedenken. Hier een paar voorbeelden hoe je stapjes zou kunnen zetten richting het toegeven aan de honger:

Houd een eetlijst als basis

Dit doe ik bijvoorbeeld. Ik heb een eetlijst die ik (nog steeds) volg. Met 3 hoofdmaaltijden en 3 tussendoortjes. Als ik meer honger heb en ik heb een goede dag, probeer ik iets extra’s te nemen. Soms meerdere keren per dag. De eetlijst dient dus echt als een MINIMUM.

Ben je benieuwd naar een voorbeeld van zo’n eetlijst? Kijk dan eens hier.

Variëren kun je leren

Ook variatie kan een goede stap zijn. Als je bijvoorbeeld een bepaald tussendoortje op je eetlijst hebt staan dat inmiddels als ‘veilig‘ voelt, probeer dan een keer iets anders te nemen. Dus heb je een keer zin in net die ene chocolade of chips? Neem het eens! Hoe meer je varieert, hoe makkelijker dit uiteindelijk gaat worden.

Praat erover

Dit is een iets andere tip, maar ik heb zelf gemerkt dat ik me, toen ik voor het eerst te maken kreeg met extreme hunger, ervoor schaamde en er niet over durfde te praten. Ook niet in therapie. Ik had de overtuiging dat ik ‘een eetstoornis heb en dus geen honger mag hebben’, wat natuurlijk onzin is. Want ik ben ook maar gewoon een mens van vlees en bloed. Met gevoelens, met gedachtes en dus ook met honger. 

Als je beste vriendin honger heeft, zeg je toch ook niet tegen haar dat ze geen honger mag hebben?

Persoonlijk praat en deel ik heel veel. Vooral als ik een paar slechte dagen heb. Door te praten, haal ik het ‘gif’ van de eetstoornis eruit. Bespreek ik wat ik echt belangrijk vind en houd ik mijn doelen goed voor ogen. Ik vind het heel fijn, maar snap ook dat dit eng en spannend kan zijn. Ook schrijven helpt mij heel erg: door te schrijven, schrijf ik het van me af. Het is dan alsof alle gedachtes en emoties vanuit mijn lichaam naar het papier gaan en ik weer helderder kan nadenken. 

Doe het samen

Wat ook kan helpen is om het samen met iemand te doen, letterlijk. Heb je bijvoorbeeld al een tijdje zin in een donut maar durf je het niet? Haal die dan samen met iemand anders! Met een vriendin, je moeder, vader, broertje of zusje, maakt niet uit! Door het samen te doen, sta je er niet alleen voor en kun je er een gezellig moment van maken. Dan heb je later ook nog een positieve herinnering om op terug te kijken.

Wees lief voor jezelf

Probeer jezelf niet af te straffen als je dit meemaakt. Er is geen reden om boos op jezelf te worden. Meer dan je best kun je niet doen. Dit kan beide kanten opgaan: als het lukt om te luisteren naar honger en je krijgt last van destructieve gedachten of overtuigingen: probeer erover te praten en ook tegen jezelf te zeggen dat het goed is, dat het oké is en dat je er mag zijn. Zie het als een stap in de goede richting: weg van de eetstoornis, terug naar jezelf.

Het kan ook zijn dat je juist boos op jezelf wordt als het niet lukt om naar je honger te luisteren. Helaas zijn er in herstel ook dagen dat het minder gaat en/of moeilijker is. Die dagen horen er ook bij. Gelukkig duurt een dag maar 24 uur, morgen weer een dag. Probeer niet in de negatieve cirkel te blijven hangen en pak het de dag erna gelijk weer op. Maak desnoods een plan, als je dat handig of fijn vindt.

Extreme hunger is en blijft een lastig onderwerp. Of je het nou mentaal, fysiek of beide hebt: honger is honger en onthoud dat het er niet voor niks is. Het is oké en het is ook oké om het eng te vinden.