Ik wil jullie graag een eetstoornis gerelateerd probleem voorleggen. Het is iets waar ik me behoorlijk voor schaam, maar wat al voor langere tijd speelt. Het staat mijn genezing behoorlijk in de weg, daarom heb ik het ook al vaak voorgelegd in therapie. Dit heeft vooralsnog niet tot een ‘soort van oplossing’ geleid. Nu weet ik dat er helaas ook geen pasklare oplossing zal zijn, toch denk ik dat ik wanneer ik herkenning en tips krijg van ‘lotgenoten’, dit mij een stap verder zou kunnen helpen. Ook lees ik er weinig tot niets over op internet en in de boeken. Ik zal even heel in het kort iets over mij en mijn eetstoornis vertellen om een beetje een beeld te krijgen. En dan zal ik over gaan tot het voorleggen van het probleem….
Ik ben Sanne. Ik ben 27 jaar en heb sinds mijn 15e een eetstoornis. Eerst anorexia (ondergewicht, weinig eten, veel bewegen), toen eetstoornis NAO (normaal gewicht, veel bewegen, eetbuien/lijnen, laxeerpillen). Op dit moment bestaat mijn eetstoornis nog vooral uit het volgende: ‘te star eetpatroon, compenseren, (soms) te veel bewegen en moeite met eten in gezelschap. Het is wel allemaal aardig leefbaar. Dat moet ook wel, want ik heb samen met mijn vriend een zoontje van twee. Wie had dat ooit gedacht! Na een jaar of zeven niet menstrueren. Voor hem wil ik graag het goede voorbeeld zijn. Ik ben nu 6 jaar samen met mijn vriend, we hebben het vaak leuk, maar de eetstoornis staat ook enorm in de weg. En vormt momenteel een groot probleem. Het gaat om het volgende…
Om het maar even heel cru te zeggen. Ik vind het enorm pijnlijk, maar ik heb mijn vriend vetgemest. Toen we bij elkaar kwamen 6 jaar geleden, had hij licht ondergewicht. We hadden het leuk samen en daar hoorde een hapje en een drankje bij. Ik deed wel mee, maar compenseerde ervoor, of zorgde er in ieder geval voor dat ik niet te veel aankwam. Mijn vriend genoot zichtbaar van het lekkere eten. En dan letterlijk. De kilo’s vlogen er aan, wat hem niet misstond vanwege zijn lichte ondergewicht. Langzamerhand veranderde er iets… Mijn eetstoornis stem werd dringender. Ik gebood hem te eten.
Ik kocht eten met veel calorieën voor hem. Ik wou dat hij veel at. Hierdoor voelde ik mezelf slanker en mooier dan hem en voelde ik me trots dat ik niet mee at. Wanneer hij te weinig at naar mijn smaak, raakte ik in paniek. Dan durfde ik ook niet meer te eten. Ik vroeg wel honderd keer op een dag of hij wat wilde eten of drinken of ik vroeg het gewoon helemaal niet en zette het gewoon klaar! Het liep de spuigaten uit, met veel ruzie als gevolg. Én met een vriend met overgewicht als gevolg.
Voor mijn vriend was het veel makkelijker om gewoon te eten. Dan was hij immers van het gezeur af. En tja, dan wil je wel groeien met een feeder naast je. We beseften dat het niet langer zo kon gaan en gingen ervoor in relatietherapie. Mijn vriend heeft geleerd dat zijn lichaam, zijn lichaam is. Dat hij erin mag stoppen wat hij wil. Dit lukt hem tot mijn eetstoornis z’n verdriet steeds beter. Hij durft te weigeren wanneer hij ergens geen zin in heeft en dit gaat hem steeds beter af. Ik, mijn eetstoornis, vind dit erg moeilijk en dat maakt dat ik wel duizend keer op een dag zou willen zeuren of hij nu eindelijk wat gaat eten. Hier zijn inmiddels afspraken over gemaakt, waar ik me soms en met heel veel moeite aan kan houden.
Mijn vriend baalt nu van zijn lichaam en wil gaan afvallen. Hij koopt steeds meer magere producten en doet nu ook echt wel een stuk serieuzer aan de lijn. Als ik realistisch kijk, is daar niks mis mee. Hij heeft immers overgewicht en hij wil gewoon weer wat gezonder worden en meer van zijn lichaam gaan houden. En daarnaast ook meer conditie opbouwen om een fitte papa te zijn! Het is heel knap dat hij nu zo goed tegen mijn eetstoornis in kan gaan, maar zó moeilijk voor mij. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan, met een lijnende vriend, die minder eet dan de eetstoornis zou willen, gewicht verliest en magere producten probeert te eten.
Het stomme is ook nog dat ik het zelf heb veroorzaakt! Als ik hem niet aldoor had gedwongen om te eten, was hij ook niet zoveel gegroeid en had hij nu ook niet aan de lijn hoeven doen. Ik ben zo bang om meer te eten dan hem, zo bang om hem gewicht te zien verliezen. Het is zo benauwend om te merken dat hij zich niks meer van mijn ‘bemoeigedachtes’ aantrekt, maar in mijn hart gun ik het hem ook om blij te zijn met zichzelf en fit te zijn.
Ik hoop dat jullie tips voor me hebben om beter bij mezelf te kunnen blijven, hem dit te kunnen gunnen. Het los te kunnen laten, zodat dit mijn herstel niet meer in de weg staat. Het slurpt energie, die ik beter in positieve dingen kan stoppen! Zijn er mensen die dit ook hebben? En hoe gaan jullie ermee om?
Geef een reactie