Ik heb spijt van mijn eetstoornis

Ik ben inmiddels 26 en ik durf zelf te zeggen: het gaat goed. Ik heb m’n leventje op orde, ben gelukkig en gezond. Het gaat goed, na jaren narigheid. En over die narigheid voel ik mij heel soms nog weleens rot. Ik voel me schuldig over alles wat er is gebeurd, de zorgen die ik mijn gezin en vrienden heb opgeleverd en heb spijt. Ik had het zo graag anders gedaan, zonder die stomme eetstoornis, de zorgen en het verdriet.

Laatst had ik een interview voor een magazine. Het ging over mijn eetstoornisverleden en over mijn werk nu. Een verdrietig verhaal met een mooi einde, zo zou je het kunnen zien. Toch liep ik de dagen erna met een rotgevoel rond en ik wist niet precies waarom. Drie dagen later ontving ik de tekst voor het artikel in mijn mail en ik schrok een beetje. Was dit schokkende verhaal over anorexia mijn verhaal? 

Een meisje dat loog, haar eten aan de hond voerde, stiekem op de weegschaal ging staan en zichzelf lelijk vond? Was ik het meisje dat zichzelf uithongerde, ongezond dun werd en iedere avond huilend in slaap viel? Het meisje waar broers, ouders en vriendinnen bezorgd om waren en om hebben gehuild? Ik weet maar al te goed dat dit verhaal mijn verhaal is, maar wil het liever niet geloven.

Ik wou dat dit nooit gebeurd was.

Ik wou dat ik terug kon gaan met de kennis die ik nu heb, zodat ik het anders kon doen. Maar die kennis had ik niet van te voren, die heb ik juist gedurende mijn herstel opgedaan. De zorgen die ik mijn ouders bezorgd heb, had ik ze zo graag willen besparen. De verdrietige momenten waarop ze mij troostte zijn mooi, maar toen dit jaren duurde, werden deze momenten zwaar en moeilijk. Ik had zo graag een gezonde vrolijke dochter geweest, ook toen al. Eén zonder al die zorgen en verdriet. Zonder problemen die alleen met veel therapie op te lossen waren. Gewoon een meisje. 

Lange tijd had ik nog wel eens dromen over de kliniek waarin ik vijf maanden verbleef. Dit was de plek waar ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt; het ging niet goed met mij. Het heeft me niet beter gemaakt, die opname, het was eerder een veel te lange logeerpartij tussen mensen met verslavingsproblemen waar ik helemaal niet tussen paste. Ik hoop ergens nog altijd dat dit een droom was. Dat mijn hele eetstoornis verleden een hele slechte, nare droom is geweest, zodat ik niet hoef te geloven dat dit iets is dat bij mijn verleden hoort. 

Lange tijd ben ik alleen maar 100% trots geweest op mijn overwinning, en ik wil dan ook zeker niet zeggen dat ik dat niet meer ben. Integendeel. Ik ben apetrots op waar ik op dit moment sta in mijn leven. Zeker weten. Maar heel soms op bepaalde momenten maakt die trots heel even niets meer uit. Ik had dit gewoon liever allemaal niet meegemaakt. Niet voor mijn omgeving, maar ook niet voor mezelf. De herinneringen zijn naar, verdrietig, angstig en soms maken ze me ook boos. 

De vrouw die ik nu ben is een andere dan het meisje dat ik was tijdens mijn eetstoornis. Maar toch was ik het zeker wel. Ik heb in de shit gezeten. Ik heb mezelf verdriet gedaan, uitgehongerd, uitgeput en uitgescholden. Ik ben slecht voor mezelf geweest. En af en toe grijpt dat me weer heel even aan. 

Toch kan ik het mezelf niet kwalijk nemen. Dit is mij overkomen, ik heb er niet voor gekozen. Ik wist niet hoe het anders moest, dit leven. Nu weet ik dat wel. Helaas heb ik dat moeten leren via een niet zo’n prettige omweg, maar ik ben hierdoor wel geworden wie ik ben. Iemand waar ik op dit moment blij mee ben. Een jonge vrouw die gelukkig kan zijn, goed voor zichzelf en anderen kan zorgen en zichzelf heeft leren kennen. Ik durf weer te leven, met open armen.

Ik neem het mezelf dan ook niet kwalijk dat ik ziek werd, maar spijt en de wens om alles terug te draaien is er nog wel eens. Aan de andere kant zou dat zonde zijn. Ik heb zoveel geleerd in deze moeilijke periode en ook uit andere moeilijke of verdrietige periodes in mijn leven. Natuurlijk had ik die dingen graag op een andere manier geleerd met wat minder pijn en verdriet. Maar daar kan ik helaas niets aan veranderen. Daarin heb ik zelf helaas geen keuze gehad. Wel kan ik kijken naar wat het me heeft opgeleverd. 

Graag zou ik afscheid nemen van mijn eetstoornisverleden. De kaartjes, de briefjes, de dagboeken van therapie; alles heb ik in een grote doos op zolder gezet. Misschien dat ik binnenkort dat afscheid maar eens ga ‘vieren’. Dat het voorbij is. Dat is het al zeker zes jaar, maar ik heb het gevoel dat het goed is om alles eens weg te doen, te verbranden en er op een mooie manier afscheid van te doen. Het is mijn verleden, maar het is niet meer iets van nu.

Dat klinkt misschien gek, want iedere werkdag bij Proud2Bme heeft er (in)direct iets mee te maken. Ik schrijf blogs over de dingen die ik zelf heb meegemaakt, maar toch is dat anders. Vaak voelt mijn verleden als praktisch hulpmiddel om anderen te helpen. Het voelt als werk waarin ik mijn hart leg. Het voelt niet meer echt als iets van mij, ook al liggen de verhalen van de meisjes en jonge vrouwen waarmee ik werk vaak dicht bij mijn hart. Ik deel mijn verhaal niet omdat ik er zelf nu zo graag over schrijf of er veel mee bezig ben. Integendeel, ik deel het omdat ik het gevoel heb dat ik er iets mee kan geven. Herkenning, begrip, tips, advies of gewoon een luisterend oor. Alles wat ik heb gemist tijdens mijn strijd en waardoor ik er waarschijnlijk langer dan ‘nodig’ mee rond heb gelopen. 

Ik schrijf misschien veel over mijn eigen eetstoornis, toch is dat niet het hele verhaal. Tot op zekere hoogte deel ik wat er in die periode in mijn leven gebeurde, wat er achter zat, hoe ik dacht en hoe ik de dingen deed. Ik laat veel, maar niet alles van mezelf zien. Ik deel vooral hoe ik het nu doe, wat ik heb geleerd en wat ik jullie graag wil leren. Ik zet het in als een stukje hulpverlening. Tot op zekere hoogte heb ik de kans om meiden (en jongens) zoals jij te steunen en te helpen. Het is maar een klein stukje dat ik kan bijdragen, maar het is voor mijn gevoel de moeite waard. 

Ik kan spijt hebben van mijn eigen verleden met mijn eetstoornis, maar eigenlijk heeft dat helemaal geen zin. Ik heb het gelukkig om kunnen zetten in iets moois en die kans krijgt niet iedereen. Heb jij op dit moment een eetstoornis, laat mijn gevoel van spijt over mijn eetstoornisverleden dan een motivatie voor je zijn. Ga er tegenaan zodat jij van een minder lange periode spijt zult hebben dan ik. Een eetstoornis is niets om trots op te zijn, maar de overwinning wel! En die gun ik je met heel mijn hart. 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

77 reacties op “Ik heb spijt van mijn eetstoornis”

  1. Super mooi en eerlijk geschreven! Het raakt me en ik hoop er ooit ook zo op terug te kunnen kijken.

  2. Wauw Nouska, wat een prachtige tekst, ben er helemaal stil van.

  3. Wauw wat mooi, en wat herken ik hier veel in. Dankjewel dat je dit met ons deelt!

  4. Wow… wat een ontzettend mooie tekst

  5. Sprakeloos, en wat mooi geschreven Nouska!

  6. Wat een mooie, open blog. Dank je wel dat je dit wilde delen met ons. Ik herken het tot op een zekere hoogte wel. Ondanks dat het nog niet helemaal goed gaat, ga ik naar school en laat ik de opnames en intensieve therapieën achter me. Ik besef heel goed wat ik mijn omgeving heb aangedaan en dat is wel eens moeilijk. Ik heb veel spijt van wat ik anderen heb aangedaan. Het enige wat ik nu nog wil, is voor dat laatste stuk beter worden (vooral op gebied van depressies enz) en mijn – nare en vervelende – ervaringen inzetten om andere mensen te helpen. Ik wil dan niet met mensen met eetstoornissen en/of psychische problemen werken, maar wel mensen die hulp nodig hebben op een ander vlak. Vooral omdat ik dan mijn gevoel dat ik mijn leven en dat van m’n omgeving ‘verpest’ heb, kan omzetten in iets moois: anderen helpen.

  7. Heel mooi geschreven! Herkenning en kippenvel!

  8. Nouska, wat een prachtige blog. Dankjewel voor je ondersteunende en inspirerende woorden. 🙂

  9. Supper mooi geschreven.. Ik hoop dat ik ook ooit kan zeggen .. Het is voorbij!

  10. Ik heb dit verhaal met tranen in me ogen gelezen, het is echt heel heel mooi en herkenbaar verhaal. Het voelt misschien alsof je een deel van je leven verpest hebt, maar je kan het ook zien als een deel van je leven waarvan je veel geleerd hebt. Het is moeilijk om te zien dat je familie en vrienden ook zo veel pijn hebt gedaan, maar denk ook dat je wel op die momenten er bent achtergekomen dat ze echt heel veel om je geven, de mensen die om jou huilen geven veel om je!
    Echt een mooi verhaal Nouska!

  11. mooi
    maar als je zoveel schade hebt is de “zin” om te herstellen wel weg… 🙁

  12. Mooi geschreven!
    Piata laat de schade die je hebt je waarschuwen om er mee te stoppen en gebruik het om er voor eens en altijd korte metten mee te maken.

  13. Ontroerend… Heel goede blog!

  14. Ik ben er stil van….
    Eén van de mooiste en meest eerlijke blog die ik tot nu toe heb gelezen!

  15. Nouska, wat een mooie blog… Prachtig.
    Ik herken het zo! Ik denk vaak “had ik maar nooit….”, “was ik maar nooit…” En heb ook soms spijt. Maar aan de andere kant, had je zonder die eetstoornis nooit gestaan waar je nu staat. Je bent er sterker uitgekomen en hebt veel over jezelf geleerd. En als ik kijk naar de vrouwen om me heen die hun eetstoornis hebben overwonnen…dat zijn stuk voor stuk prachtige vrouwen.

    Ik denk ook dat het je een stukje dankbaarheid kan geven, als je kijkt naar waar je nu staat en hoever je bent gekomen.Je hebt geleerd dat geluk niet vanzelfsprekend is en je hebt er hard voor gewerkt om op dit punt te komen. Ik hoop dat ik ook ooit zover kom. Respect.

  16. is het interview dat je had gegeven ook ergens te lezen?

  17. Wauw… Heel mooi geschreven Nouska! Ik herken me heel erg in je. Zelf heb ik er ook ontzettend veel spijt van, maar ergens weet ik wel dat ik er heel veel van heb geleerd.

    Bedankt voor het delen!

  18. Wauw, wat ontzettend mooi geschreven!
    Je bent een prachtige jonge vrouw en ik wens je al het goede van de wereld toe!

  19. Dit vind ik een van de mooiste blogs tot nu toe.
    Bedankt Nouska, echt echt heel mooi geschreven..

    Je bent echt een prachtig mens, van binnen en van buiten.

  20. wow nouska. thanks voor deze blog

  21. Wow! Jij kunt terecht trots zijn op wie je bent geworden.
    Heb zelf 8 opnames achter de rug, zit er nu weer helaas, maar wat jij zegt; wist ik soms maar wat ik nu weet………

    Het beste gewenst voor jou Nouska en dat meen ik oprecht!

    Liefs Sanne

  22. Dit blog heb ook ik met tranen in m’n ogen gelezen. Wat heb je je gevoel mooi kunnen beschrijven, een lading van schuld gevoelens kwam ook over mij heen.
    Maar doordat je je zo onwijs inzet voor ons, neigt de weegschaal inmiddels meer naar ‘mensen die steun en kracht van mij hebben gekregen’ dan naar ‘mensen die zorgen en verdriet van mij hebben gekregen’. En daar kan je inderdaad apetrots op zijn!! Heel veel respect voor dit blog en vooral voor jou! Ik ben namelijk iemand die zeker kan zeggen: ik heb steun en kracht van je gekregen. Daar ben ik je heel erg dankbaar voor en natuurlijk ook de rest van de mensen van proud!!!

    (Ik ben ook erg benieuwd of we de tekst van het interview kunnen lezen)
    Liefs Fleur

  23. Men, dit snap ik zo goed! Herkenbaar zeg.

  24. Heel mooi!

  25. Tranen in mijn ogen … Prachtig om hier tegelijk je gevoelige en je sterke kant te zien.

  26. Wauw mooie blog. Mooi en eerlijk geschreven. Ik heb er wel veel aan.

  27. Heel erg bedankt voor de steun die je iedere dag geeft. Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen en voel dat dit mij heel erg gaat steunen nu ik weer uit een dal aan het klimmen ben!

  28. wauw ik heb tranen in mn ogen… ik heb binnenkort een intake en ik ben echt superbang, maar dit motiveert me toch weer!!

  29. Wat een prachtig stukje, Nouska! Het is ook van het begin tot het eind herkenbaar. Heel fijn!

  30. Woooooow, bedankt Nouska…

  31. Wauw. Kippenvel, dit. Wat een prachtmens ben je.

  32. Super goeie blog, respect!

  33. Moooi geschreven, ik heb er ook een lange tijd voor gevochten, en ben er nog niet 100% vanaf, maar ik ben sowieso sterker geworden dan die stomme eetstoornis. Het gevoel van spijt herken ik heel erg! Maar ook ik heb in die tijd veel geleerd over de wereld en vooral over mezelf, het is een harde maar goede levensles geweest.

  34. Tranen en kippenvel, wat een prachtig stukje!

  35. woow! echt om kippenvel van te krijgen! super mooi geschreven Nouska!

  36. Lieve Noushka,

    Wat een prachtige blog. Misschien troost het je om te bedenken dat dit nu eenmaal jouw levenspad is, het helpen,informeren en ombuigen van ervaringen. Als jij geen es had gehad was er misschien iets anders gebeurd (bv.drugs, teveel kopen, een ongeluk of een andere ziekte) waarbij je op een soortgelijk pad zou uitkomen. En hoe dan ook zou je niet op dit pad zijn gekomen (en ook de manier waarop jij erin staat) als zoiets niet was gebeurd.

  37. rosa..dank je het is niet meer reversibel.

    Vecht ervoor mensen!

  38. Wauw, heel mooi! Tranen in m’n ogen. Het stukje spijt en het graag willen dat het anders was geweest herken ik heel erg

  39. Wauw nouska, kippenvel!!! Zo mooi geschreven……een hele motivatie

  40. Super mooie blog💕 ik denk dat je na het overwinnen van een eetstoornis een rijker mens bent. En ik denk dat dat geld voor alle negative dingen geld. Je word er een sterker mens van. X

  41. Dit raakt me echt!! Ik ben heel hard aan het vechten tegen mijn eetstoornis!! Dit is ZEKER een motivatie voor mij!! sowieso is mijn familie een hele grote motivatie voor mij!! dankjewel dat je dit met ons wilt delen xx

  42. Wat een prachtig mooi geschreven verhaal! Kippenvel!

  43. 💖💖💖💖💖

  44. Jeetje.. Wat is dit ontzettend mooi geschreven! Heb tranen in m’n ogen.. Een fijne motivatie 💕

  45. Jullie inspireren mij altijd ook nu weer , dankjewel daarvoor 💕

  46. Ben even heel erg stil. Ik ben weliswaar niet volledig genezen, maar wel in zoverre dat ik dit gevoel ontzettend herken. Prachtig, eerlijk en ook wel een beetje confronterend. Je bent een super mooie vrouw, van binnen en van buiten

  47. Hey Nouske,
    Echt een wondermooie blog….ik vind de juiste woorden niet, maar jij bent
    zo een prachtig persoontje, echt een hartje van goud.

    zelf heb ik het heeeel moeilijk.
    In een notendop, ik heb sinds men 17 de anorexia, heel ernstig ondergewicht en ben nu al 35 jaar :(. Al noem ik het zelf een eetstoornis en niet AN want ik vind mezelf lelijk mager, eet graag, geen angst op dik te worden en toch kan ik niet normaal eten, begrijp het zelf niet. ik heb al tientallen opnames, ziekenhuizen, therapeuten, psychologen achter de rug, maar ik geraak er maar niet uit.
    Integendeel, ik ben ALLES kwijt: men leven, men vrienden, men werk, men kracht, men sterke, men mooie uiterlijk, men lach…ik leef al jaren tussen men 4 muren, ook zoveel dwang, borderline ondertussen, depressie. Ik ben nu een andere weg aan het inslaan, begin verleden te verwerken, linken te leggen, alternatieve geneeskunde als shiatsu, PRI theorie, afstand nemen ouders…en nog zoveel dingen.
    Maar een vraag die ik jou en de andere mensen hier op het forum wil stellen; hoe ga ik met dat verdriet en pijn om…stel dat ik nu nog genees of dat men leven in ieder geval toch een beetje leefbaarder wordt, ik mezelf iets kan gunnen, mezelf graag kan zien, durf leven…hoe ga ik dan om met ” die spijt van men eetstoornis”…want bij mij is het al zoveel langer…..je bent 26…..je hebt nog een heel leven voor jou en je hebt dit gevoel….( en je bent al van je 20 ste eetstoornisvrij), maar ik ben 35 en nog niet genezen…men leven is een hel geworden, elke dag overleven…hoe ga ik ermee om met de gedachte…dat ook
    al word ik beter…ik de MOOISTE JONGE JAREN VAN MEN LEVEN VOORGOED KWIJT BEN??? Dat ik sowieso een groot deel van mijn leven verknoeid heb en dat zal enorm pijn doen als ik ooit op men sterfbed lig, men leven had zo anders
    kunnen zijn, maar tot nu toe enkel nog maar heel veel verdriet en pijn.

    Alle reacties…zijn meer dan welkom, ze zouden me moed en steun geven.
    dankjewel xxx

  48. Wat lastig dat je het moeilijk hebt. Heel veel sterkte. Ook jij kunt stappen zetten richting herstel. Dan weegt de spijt niet meer op tegen de voordelen die je zult ontdekken. Je bent ook van harte welkom op het forum om over jouw eetstoornis te praten. Voel je welkom!

    Team Proud2Bme

  49. wauw wat een mooi en pakkend verhaal, bedankt voor het delen!

  50. Wow Nouska wat een prachtig, open en pakkend blog heb je geschreven. Ik ben er helemaal stil van en het grijpt me zo erg aan. Ik ben nog lang niet klaar met het herstel van mijn eetstoornis, maar ik ben tenminste wel de weg van herstel ingeslagen en ik gun mezelf het beter worden ook steeds meer. Het gevoel dat ik het allemaal niet verdien en dat het allemaal niet erg genoeg is blijft heel sterk, maar precies wat jij zegt is voor mij een enorme motivatie om te vechten. Ik heb mijn ouders in het afgelopen jaar al zoveel pijn gedaan en ik heb daar zo’n spijt van, ik wil gewoon dat ze zich weer een keer geen zorgen over mij hoeven maken, een keer een avondje lekker uit eten samen zonder dat ze rekening moeten houden met of ik mijn avondeten wel opeet. Ik gun dat ze zo erg. Bedankt voor dit motiverende blog Nouska, je bent zo’n zo’n zo’n zo’n mooi mens en ik zou je dolgraag een keertje ontmoeten. Je bent geweldig.

  51. Heel mooi geschreven. Ik wou dat het voor mij ook voorbij kon zijn. Elke dag heb ik spijt van mijn eetstoornis…het blijft vechten. Ik ben blij dat jij er uit bent en je zo kennis en ervaring kan inzetten voor Proud. Kan even de woorden niet vinden maar mooi geschreven Nouska.

  52. Mooi en eerlijk verhaal Nouska!

  53. Nouska, wat een prachtige blog! Ik herken het gevoel van spiht maar al te goed… Sommige momenten kan ik me ook zo voelen, dan heb ik zo een spiht dat ik mijn ouders, mijn vriend en vriendinnen zo veel pijn heb gedaan. Spijt ook omdat de eetstoornis ervoor zorgde dat ik in mijn beperkte wereldje leefde en me van alles afsloot. Ik raakte mijn werk kwijt, vriendinnen, jaren bleef ik stilstaan in mijn leven…

    En toch ben ik in zekere zin ook dankbaar voor wat ik leerde uit de eetstoornis. Ik weet nu veel beter wie ik ben en wat ik wil bereiken in het leven. Met enkele van de vriendinnen die ik van me heb afgestoten, heb ik nu terug een zeer goede band. We zijn heel erg close nu, ik heb ook beseft wat een goede vriendinnen zij zijn! Ik maakte het hen zo lastig, en toch bleven ze mij steunen… Ook de relatie met mijn ouders is verbeterd.

    Dus voor al degenen die nog worstelen met hun eetstoornis… Weer dat genezing je veel kan brengen. Hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt, blijf ervoor vechten. Het leven kan ook mooi zijn.

  54. Nouska,

    Je bent echt een inspiratie voor mij!
    Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor hoe jij de anorexia overwonnen hebt!
    Ik vind deze blog ook echt recht vanuit je hart komen!
    Ik zit zelf momenteel in een kliniek en dit geeft mij weer hoop om hieruit te komen en de anorexia te overwinnen!

    X

  55. Wauww wat een mooie blog.
    Met tranen in mn ogen zitten lezen!
    X

  56. Ik herken mezelf er ook in, ik voel me schuldig tegenover de mensen om mij heen.
    Heel mooi geschreven!

    Je bent zo’n mooie vrouw! Echt als een voorbeeld voor me!

    Liefs

  57. Wat mooi en open dat je dit zo deelt. Ik ben nog lang niet van mijn eetstoornis af, maar snap de spijt heel goed. Het is zo zonde van een tijd van je leven, het kan zo veel mooier zijn.

  58. Waardevolle verhalen: verhalen over herstel!

    Blij voor jou & alle andere mensen die van een eetstoornis / probleem af zijn gekomen!

    🙂 ikzelf heb nog hele goede hoop – afgewisseld met angst: wat als het met me niet lukt? Hoe langer het duurt hoe lager de kans beter te worden. Brrr – go for it idee – mr wel beetje bang voor: dat deze verslaving blijft.

  59. @team proud2beme:

    dankjewel voor jullie reactie, ik weet dat de voordelen enorm groot zullen zijn maar toch…de spijt zal blijven….al bijna 18jaar geen leven…ongelukkig , niet geleefd
    en ziek…dat veeg je niet zomaar weg. Een groot deel van men leven ben ik
    sowieso kwijt, verloren en dat doet veel pijn.

    Ik ga me zeker aanmelden op het forum, bedankt dat ik welkom ben.

  60. 1 woord wat ik jou meegeef is:
    LIEFDE

  61. Wat prachtig geschreven en voor mij is het o zo herkenbaar. Ik heb ook nof dagelijks dat ik terugdenk aan de moeilijke tijd sie ik gehad heb en hoeveel verdriet en bezorgdheid ik de mensen om mij heen heb aangedaan. Ookal is het vaak moeilijk, door mijn anorexia ben ik nu wel de persoon die ik nu ben.

  62. respect voor kracht om eruit te komen

  63. Hoe kun je nu spijt hebben van je eetstoornis als je zelf al schrijft dat zoiets je overkomt!! Alles gebeurt met een rede ! Ben ontzettend trots op je Nous hoe je gevochten hebt voor je eigen gezondheid! Mooi om te zien je op te groeien tot een mooie zelfbewuste vrouw. Je bent van heel ver gekomen, en het sublieme voorbeeld dat genezen van een eetsoornis haalbaar is!!!! Blijf je volgen ! Xxx

  64. Wat mooi geschreven mooie dochter. We zijn super trots op jou.
    Je bent uitgegroeid tot een bijzondere en prachtige jonge vrouw.
    Liefs

  65. Ik ben normaal nooit actief op jullie site, maar na het lezen van dit blog moet ik toch even reageren. Zelf al 3 jaar genezen en spijt heb ik bij vlagen ook. Vooral omdat je een aantal jaar van je leven bezig bent geweest die er eigenlijk helemaal niet toe doen. Maar goed het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en ik kan nu veel beter genieten en ben me bewuster van al het geluk wat ik heb.

    Dapper van je dat je zo’n gevoelig onderwerp verwerkt in je blog.

  66. Nouska wat een ontzettend mooie blog!! Ik heb er tranen van in mijn ogen! Ik ben blij dat ik deze site heb ontdekt want het is zo fijn om dit soort blogs te lezen zodat ik zelf ook beter wil worden. Het is mooi om te lezen dat je niet de enige bent! Deze blog is echt ontzettend mooi! Ik wil zelf later ook dit werk gaan doen , mensen helpen die ook deze verhalen meedraag. Deze blog is echt ontzettend helpend!

  67. Kippenvel, sprakeloos, respect…
    Hopelijk heeft het me mijn ogen geopend.
    Motiverend zeg…

    Liefs

  68. @ Wolkje…al aangemeld?

  69. @Piata;

    Ik ga me vanavond aanmelden, sorry door omstandigheden nog niet kunnen doen.
    Hopelijk tot daar hé!

    veel liefs,
    wolkje xxx

  70. @piata: ik heb me aangemeld

  71. Mooie en ontroerende blog, Nouska.

    Don’t be to hard on yourself! Ik snap dat je spijt hebt over hoe de dingen zijn gelopen of over zaken die je gedaan hebt. Maar vergeet niet, dat het niet Nouska was die dat deed, maar wel Nouska met de eetstoornis. Bovendien, je hebt het overwonnen en bent er sterker uitgekomen.

    Het verleden is ‘wat achter ons ligt’ en ‘wat eens was’. We leren er zaken van en laten de rest achter. De toekomst en het nu is het enige dat telt. En ik denk dat je wel goed bezig bent 🙂

  72. Dit is echt een ontzettend mooie en goed geschreven blog Nouska! Ik heb godzijdank geen eetstoornis, maar ik kan me heel goed voorstellen dat dit mensen die wel een eetstoornis hebben ontzettend kan helpen. Respect, Nouska, echt waar!

  73. Het klinkt misschien raar, maar ik ken mezelf erin…

  74. Dag Nouska,
    mooi dat je dit schrijft. Ja, ik voel me op dit moment, midden in mijn therapie, zo. Dat ik er net zozeer spijt van heb, maar wel dat het heel erg jammer is dat het ooit is begonnen. Maar vooral, dat ik het heel jammer vind dat ik eerst 58 jaar moest worden voordat ik onlangs me heb kunnen aanmelden voor behandeling. 40 jaren van mijn leven zijn min of meer verpest door de eetstoornis. Ik dacht vele jaren lang, dat ik er van hersteld was want mijn giga ondergewicht was niet meer aanwezig. Maar ja, de waarheid is anders. Het denkpatroon was en is er nog. Als ik spijt ga hebben dan heb ik spijt van alles wat er in mijn leven is gebeurd en dat is een te lange periode. Ik moet nu dus heel goed mijn best doen om steeds te zeggen dat er ook heel goede momenten zijn geweest zoals mijn huwelijk destijds en de geboorte van onze zoon. Hoe dan ook, ik probeer me te verheugen op hoe het straks zal zijn als ik een hele hoop kleine overwinningen heb gehad en het resultaat ok zal zijn.
    groetjes, Lentezon.
    Maar leerzaam is het zeker.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *