Ik was altijd al een erg onzeker meisje van af jongs af aan. Ik kwam vroeg in de pubertijd waardoor ik vroeg rondingen kreeg. Dit ervoer ik als dik zijn, want andere meiden waren nog zo dun in mijn ogen. Ik was dus al ongeveer 12 en al een beetje vrouw. Op die leeftijd begon ik me ook dik te voelen, maar het lukte me nooit om af te vallen. Op den duur werd er regelmatig door familie of mensen bij mij op de camping gezegd dat ik een dikke kont had. Ik ben toen heel goed gaan nadenken. Ik dacht: Ho stop! Dit wil ik niet meer. Ik ga er voor zorgen dat mensen me nooit meer dik kunnen noemen.
Op mijn 14e begon ik af te vallen. Ik at weinig. Mijn ouders hadden snel door dat er iets mis was en ik werd doorgestuurd naar een psycholoog. Ik wou geen hulp want nee er was niets aan de hand. Op een duur hebben ze me ook doorverwezen naar een kinderarts om mijn gewicht te controleren. Het bleef maar achter uit gaan. Er werd een gewicht bepaald en daar mocht ik niet onder. Deed ik dan wel dan zou ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Al met al ging ik toch van havo 3 naar havo 4. Toen gingen we op examenreis naar Londen. Opnieuw ging ik minder eten en de hele dagen lopen. Ik was in 5 dagen veel kilo verloren. Van de kinderarts mocht ik niet meer naar school en moest ik de hele dag op de bank liggen. Toch viel ik nog af en werd ik opgenomen in het ziekenhuis met sonde voeding.
Ik heb er 2,5 week gelegen en ben toen naar een kliniek gegaan. Ik kreeg de diagnose anorexia nervosa. In de kliniek ben ik 12 weken geweest. Ik was wat op weg geholpen en op zich kon ik zelf wel verder vond ik. Ik had mijn streef niet bereikt, maar ik kon wel weer normaal functioneren. Ik ben met mijn oma in die periode naar Ibiza geweest en met mijn broertje en ouders naar Gran Canaria. Het ging heel erg lekker. Alleen na de zomervakantie viel ik terug. Ik ging weer afvallen. Opnieuw werd er een gewicht afgesproken en ik mocht er niet onder, maar kwam dat wel. Ik werd opnieuw opgenomen in het ziekenhuis met sonde voeding. Dit was een hele nare opname. Ik heb me zo verzet. Ik deed er alles aan om maar geen voeding binnen te krijgen. Dat is ontzettend heftig geweest, van wat er allemaal gebeurd is.
Toen opnieuw naar een kliniek. Ook dat wou ik niet maar als ik het niet deed dan zou ik een RM krijgen. Dus ben ik er 3 weken geweest en weer weggegaan. En om niet terug te vallen heb ik een voorwaardelijke RM gekregen. In die tijd van de voorwaardelijke RM ben ik een paar keer gedwongen opgenomen met een RM op een gesloten afdeling omdat ik gestopt was met eten en mijn suiker gevaarlijk laag was. Ik kreeg dwangvoeding. Ontzettend heftig en naar. Ondertussen werd mijn depressie heviger. Ook was ik al een tijdje begonnen met automutilatie.
Ik was al vroeg depressief, vanaf mijn 12e ongeveer. Maar we hebben er nooit wat aangedaan, behalve medicatie. Maar het nam wel al meer toe. Het was zo uit de hand gelopen dat ik een IBS kreeg. Maar die opname liep ook enorm uit de hand. Ik trapte deuren en ramen in en liep weg. Ik moest meer dan 3 keer in de week opgehaald worden door de politie. Dus werd mijn IBS bekrachtigd maar er al weer snel afgehaald omdat ik beter thuis kon zijn. We hebben een super goede zomervakantie gehad in Spanje. Alleen in de zomervakantie heb ik een aantal pogingen gedaan om mezelf iets aan te doen. Ik belandde hierdoor 4 keer in het ziekenhuis voor een opname en 1 keer op een gesloten afdeling met een RM. Ik hield hulp op een afstand, want ik wou geen hulp. Ik heb hulp nooit echt geaccepteerd. Dat lukt me gewoon niet.
Ik dacht: 2017 begin ik met een goede start. Maar dat was echter anders. Ik kwam opnieuw in het ziekenhuis terecht door een poging en een week later kreeg ik een IBS. Ik heb de IBS uitgezeten want hij was bekrachtigd. Ook dit was een heftige opname met kapotte ramen, politie en weglopen. Ik zou naar huis mogen met bepaalde voorwaarden. Ook moest ik weer een nieuwe voorwaardelijke RM krijgen, want ik was gestopt met mijn eetlijst te volgen in de kliniek en ik wou geen hulp en dat moest wel. Ik heb hier veel ruzie over gehad en heb toch uiteindelijke besloten te doen wat mijn ouders zeiden, want zo kon het niet langer. Ik viel af, zat op een gesloten afdeling en was diep ongelukkig…
Nu ben ik net weer een paar dagen thuis. Er is een voorwaardelijke RM aangevraagd voor mijn eetstoornis en ik ga DGT volgen voor mijn emoties. Het gaat nu allemaal nog niet zo goed in mijn hoofd. Ik val volgens mijn omgeving af en voel me nog steeds ongelukkig. Dit gaan we proberen te doorbreken. Ik hoop dat het gaat lukken. Ik ben bang van niet, maar hoop het wel. Ik wil aan jullie meegeven dat je de hulp die je aangeboden wordt moet accepteren. Ik heb dat nooit gedaan en er is zo veel ellende van gekomen. Het heeft me 7 ziekenhuis opnames, 7 klinische opnames waarvan 5 gedwongen, 3 keer politie bureau, ontzettend vaak met politie in aanraking en ontzettend vaak ambulance ritten gekost. Kortom veel ellende dus!
Accepteer hulp, ik weet dat het heel moeilijk is en ik deed het ook niet, maar het bespaart je een hoop en dat gun ik jullie want ik gun niemand mijn verhaal!
Kim ♥
Geef een reactie