Ik wilde niets liever dan volmondig kunnen zeggen dat ik van mijn lichaam hield. Om echt te kunnen voelen hoe dat was, dat was mij doel. Ik zag dat ook als de enige mogelijkheid om mij goed te kunnen voelen over mijzelf en om tevreden te zijn met mijn uiterlijk. Zelfliefde, daar ging ik voor. Een prachtig doel, maar wel erg ambitieus. Ik voelde namelijk alleen maar haat en wilde dat omzetten naar liefde. Geen onmogelijke opgave, maar het voelde regelmatig als een onhaalbaar en onrealistisch proces. Is het een einddoel om liefde te moeten voelen voor je lichaam? Volgens mij kun je jezelf in de tussentijd al een veel groter cadeau doen, in de vorm van acceptatie.
Ik zag het als een voorwaarde om echt gelukkig te kunnen zijn. Ik las veel over zelfliefde, over liefdevol zorgen voor je lichaam en zag al snel mensen voorbij komen die op social media de liefde voor hun lichaam uitspraken. Ik vond het fijn hoe er steeds meer openlijk van alle lichamen mocht worden gehouden, ongeacht de vorm of maat. Een mooie, krachtige ontwikkeling en bovendien ontzettend motiverend! Door dat telkens tegen te komen werd ik zelf ook geprikkeld om hiervoor te gaan, om mijzelf dit te gunnen. Tegelijkertijd zorgde het voor een enorm gat vanaf waar ik nog stond. Alsof ik uiteindelijk alles van mijzelf mooi moest vinden, dat dat de enige vorm van verlichting zou zijn. Dat leek een oneindig lange weg om in te slaan en de moed zakte mij al snel in de schoenen.
Toch was dat zeker het doel wat ik voor ogen had. Ik wilde daar in ieder geval zo dicht mogelijk bij in de buurt komen, maar het kon mij ook wel eens ontmoedigen. Het voelde niet altijd realistisch om te bedenken dat ik altijd van mijn lichaam zou moeten houden. Wat als mij dat niet zou lukken? Zou ik dan dus nooit oké zijn met mijn lichaam? Zou ik dat nooit kunnen bereiken en dus telkens mijzelf daarin teleurstellen? Was het zo zwart-wit?
Ik wilde bovenal een gezonde relatie met mijn lichaam. Dat leek mij het meest belangrijk om er mee verder te kunnen leven. Is onvoorwaardelijke liefde iets wat bij een gezond relatie hoort? Of zit daar misschien veel meer tussenin? Iets wat net zo goed kan zorgen voor meer balans, stabiliteit en plezier met je lichaam?
Houden van is geen voorwaarde
Ook wanneer je nog niet kunt zeggen van je lichaam te houden, kun je al stappen maken. Ook als je dat stadium voor je gevoel nog niet bereikt hebt, kun je je goed voelen in je lichaam en er plezier van krijgen. Er is wel degelijk een middenweg. De haat die ik voor mijn lichaam voelde hield mij vaak tegen. Het hield mij tegen om naar buiten te gaan, dingen te ondernemen of om mij vrijer te voelen. Het is denk ik niet zo dat liefde het enige is wat ervoor kan zorgen dat je weer in beweging komt. Soms is het enkel nodig om jezelf af te leiden van die haat en het leven buiten jouw lichaam om te beleven. Dat is de eerste stap om voorzichtig steeds aardiger met jezelf om te gaan, zonder dat je meteen verliefd hoeft te worden.
Los van elkaar
Ik moest het los zien van elkaar. Houden van mijzelf was misschien helemaal geen voorwaarde om te mogen leven. Ook als ik niet hield van mijn lichaam, mocht ik er zijn, ook als ik die bevestiging zelf niet kon bieden. Misschien hoefde ik daar niet mee te wachten tot ik helemaal van mijn lichaam zou houden, juist omdat het een proces is wat tijd nodig heeft en wat alleen maar versterkt kan worden door te oefenen. Daar hoefde ik niet alles voor stil te leggen, maar mocht los van elkaar bestaan.
Door dingen te doen, dingen te ondernemen, werd ik afgeleid van mijn lichaam. Soms was dat nodig om het meisje in dat lichaam een plezier te doen, ik was namelijk veel meer dan alleen een lichaam waar van gehouden moest worden. Door de aandacht op mijn innerlijk te richten, voelde ik mij soms van buiten ook meer voldaan. Door te bewegen voor mijn plezier, in plaats van om mijn lichaam te moeten veranderen. Door dingen te ondernemen waar ik blij van werd. Door mensen om mij heen te verzamelen die mij een goed gevoel gaven. Door al die kleine dingen werd mijn leven leuker, zonder dat daar voorwaardes aan vast zaten. Daar kon ik in investeren en daar kreeg ik een prettig gevoel voor terug, volledig buiten mijn lichaam om. Lang heb ik onderschat hoe veel invloed dat gevoel kan hebben. Hoe veel dat waard is en hoe veel dat bij kan dragen aan het gevoel dat je over jezelf hebt. Jouw leven bestaat uit meer dan jouw lichaam en dat was soms een hele prettige realisatie.
Liefde is een wervelwind
Een gezonde relatie met je lichaam, betekent denk ik ook dat je er niet altijd van hoeft te houden. Als je dus een gezonde relatie nastreeft, met jezelf en met je lichaam, hoeft dat niet altijd te bestaan uit onvoorwaardelijke liefde.
Net als in elke gezonde relatie mag je je soms irriteren of boos worden. Het mag je soms in de weg zitten en je mag het soms vervloeken. Het is in mijn ogen ongelofelijk gezond om je niet elke dag hetzelfde te voelen, om dus ook niet elke dag hetzelfde tegen je lichaam aan te kijken. Het fijne is dat dat dus ook niet iets negatiefs hoeft te zijn, maar dat dat in een gezonde relatie gewoon oké is.
Strijd is soms nodig om verder te kunnen en om samen te kunnen groeien. Strijd, onvrede en het daarna opnieuw leren waarderen hoort bij het leven. Hoe gezond is het om ergens de hele tijd evenveel van te houden? Dat is denk ik niet geloofwaardig, niet haalbaar en bovendien is het ook helemaal niet nodig. Liefde is geen voorwaarde om het oké te laten zijn, de vonken hoeven er niet vanaf te spatten om plezier te hebben samen. Daar zit nog heel veel tussenin, wat jou net zo veel kan opleveren.
Houden van of acceptatie
Houden van en acceptatie is niet hetzelfde. Ik vond het zelf behoorlijk hoog gegrepen dat als je je lichaam weer wilt accepteren, dat je er dan meteen van zou moeten houden. Dat is misschien wel het gevoel dat je krijgt, dat je altijd positief moet kunnen zijn over je lichaam. Dat ervan houden en het helemaal perfect vinden, de nieuwe vorm van acceptatie is. Ik haalde die twee dingen regelmatig door elkaar, terwijl het denk ik over iets heel anders gaat. Iets veel waardevollers, waar je misschien ook eerder aan kunt voldoen.
Accepteren en respect hebben voor je lichaam, is denk ik de eerste en belangrijkste stap. Wat je uiteindelijke doel ook is. Het vormt de basis voor alles waar je nog met je lichaam doorheen moet, voor alles wat je samen wilt bereiken. Acceptatie zorgt voor stabiliteit, terwijl liefde toch ook vaak voor reuring zorgt.
Liefde is veranderlijk
Liefde is denk ik nooit hetzelfde, het is namelijk iets heel intens en heftigs om te voelen. Zeker als je dit voor iets wilt voelen, want niet altijd hetzelfde zal blijven. De liefde die je voor je lichaam kunt gaan voelen, zal namelijk ook geconfronteerd worden met veranderingen. Hoe ouder je wordt en hoe meer je meemaakt, hoe meer je lichaam zal veranderen. Door gewichtsschommelingen, een zwangerschap of het ouder worden zelf; het zal er allemaal voor zorgen dat je lichaam er niet meer uit ziet zoals daarvoor. Een verandering die hoort bij het leven.
De kans is groot dat je door al die nieuwe fases in de toekomst, ook niet altijd evenveel liefde zal voelen voor je lichaam. Dat je daar weer opnieuw naar opzoek moet, daar weer opnieuw voor moet werken. Net zoals je dat in elke relatie zal moeten doen. Daar vormt acceptatie en respect de basis voor. Acceptatie is denk ik de grootste vorm van liefde die je jezelf kunt geven. Accepteren dat je lichaam zal veranderen en dat dat bij het leven hoort. Accepteren dat dit dus ook bij jou hoort en dat je daar, zonder oordeel, met respect mee om kunt gaan. Niet omdat je er altijd evenveel van houdt, maar omdat dat langzaam is gaan voelen als fijnste manier om met je lichaam om te gaan. Vanuit acceptatie en resptect kan de liefde groeien.
♥
Geef een reactie