Ik hoop dat ik ziek word

Al eerder schreef ik een blog over de het hebben van een eetstoornis tijdens een griepepidemie en hoe je als je ziek bent goed voor jezelf kan zorgen. In een van de reacties gaf iemand aan juist graag ziek te willen zijn. “Kreeg ik maar griep!” Daarin vond ik een hoop herkenning. Ooit wilde ik dat ook, of zelfs erger…

Oh ja, pfff, dat was ook zo, ja.” Leven met een eetstoornis kan behoorlijk dubbel voelen. Je wil het wel, je wilt het niet. Gedachten en gevoelens kunnen recht tegenover elkaar staan. Ik wilde geen eetstoornis, maar ik durfde er ook niet echt van af. Natuurlijk vond ik het niet fijn om ziek te zijn en voelde ik me ook schuldig als ik ziek was. Aan de andere kant kon ik er ook naar verlangen om griep te krijgen. Of dat ik op een andere manier heel ziek zou worden. Ik schaamde me voor deze gedachten. Hoe kan je dat nou willen? Toch kan een eetstoornis de meest vreemde en nare gedachten in je naar boven halen.

Griep om af te kunnen vallen

Ik ben echt x kilo afgevallen in een week door de griep!” Vertelde een vriendin van me. Ik grapte dat ze nu dan lekker onbezorgd pizza’s kon eten. In werkelijkheid vond ik er weinig grappig aan. Sterker nog, ik merkte dat er een vlaag van jaloezie door me heen ging. Ik hoopte dat ze wel 100 pizza’s zou eten, zodat die kilo’s er binnen no time weer aan zouden zitten. Ik kon het niet hebben dat zij was afgevallen door de griep en ik niet. Iets in mij wilde ook de griep.

Best een idiote gedachte als je daar even logisch over nadenkt. Wie wil er nou de griep? Dat is toch helemaal niet fijn? Ik vond alles fijner dan de angst om te dik te zijn of worden. Ik wist zeker dat ik me met een paar kilo lichter veel fijner zou voelen, zelfs al kwam dat door de griep. Al eerder had ik met gedachten gespeeld om expres bedorven voedsel te eten en zelfs gegoogeld hoe je aan een lintworm zou kunnen komen, zodat ik zonder moeite af zou kunnen vallen. Zelfs al zou het ten koste gaan van mijn gezondheid en gemoedstoestand.

Als je merkt dat dun willen zijn belangrijker voor je is dan je gezondheid, kan je eigenlijk wel stellen dat je niet meer vanuit gezonde beweegredenen wilt afvallen. Ook al heb je overgewicht en wil je voor je gezondheid wat afvallen, dan alsnog is dit niet een gezonde, laat staan liefdevolle, gedachte. Van jezelf houden, jezelf alleen al accepteren zoals je bent, zonder dat je daarvoor aan bepaalde eisen moet voldoen is lang niet altijd makkelijk, maar wel ontzettend waardevol. Vraag jezelf af waarom het zo belangrijk voor je is om af te vallen en/of dun te zijn? Je mag het doen en willen, alles mag, maar wat wat voor manier? En wat levert het je op als het ten koste van alles gaat?

Ziek worden om niks te hoeven

In de tijd dat ik een eetstoornis had vond ik het leven eigenlijk te lastig om het aan te gaan. Ik had het idee dat er van alles van mij verwacht werd, verwachtte een hele hoop van mezelf en was bang dat allemaal niet te kunnen waarmaken. Ik heb in die tijd wel eens gehoopt dat ik een heel erge ziekte zou krijgen zodat ik niks meer zou hoeven. Mijn eetstoornis zag ik niet als een erge ziekte, maar gewoon gebrek aan ruggengraat. Nee, als ik echt ziek zou zijn, dan zou iemand weten dat ik er echt niks aan kon doen, dan zouden ze niet boos op me worden of het me kwalijk nemen. Dan zou ik niet kunnen falen en had ik tenminste een goed excuus.

Ik verlangde zo naar rust dat ik fantaseerde over het breken van mijn eigen benen, of het krijgen van een ernstig ongeluk of een ontzettend nare ziekte. Iets wat je niemand zou wensen, maar blijkbaar wel jezelf. Ik schaamde me voor dit soort gedachten. Andere mensen hadden dat echt en deden er alles aan om goed te herstellen, maar ik wilde graag ziek zijn. Hoe durf je? Dat ik deze gedachten had wilde eigenlijk wel zeggen dat ik al ziek was. Ik had een eetstoornis. Geen gebrek aan ruggengraat, maar een ernstige psychische ziekte. Om die reden neem ik het mezelf niet meer kwalijk dat ik dit soort gedachten had, al was het onredelijk. Ik bedoelde het nooit respectloos.

Het was omdat ik het leven niet aandurfde, omdat ik zo verlangde naar rust, even niets te hoeven. Ik zou mezelf die rust alleen kunnen gunnen als ik fysiek gezien echt niet anders zou kunnen. Ik overschatte mijn mentale situatie. Niet zichtbaar aan te buitenkant, betekent niet dat er niks mis is. Als je zo ver gaat in je verlangen naar rust is het goed om jezelf af te vragen waarom dat gevoel zo sterk is. Ga je eigenlijk al de hele tijd je grenzen voorbij? Speelt er een enorme angst voor het leven mee en waar komt die angst vandaan? Neem jezelf serieus. Luister naar wat je voelt. Zoek hulp voor waar je mee zit. Een eetstoornis heb je niet voor niks.

Ik wil dat iemand voor me zorgt

Ik herinner me goed dat ik in de tram onderweg naar school zat en dacht: “Ik kan de eetstoornis ook gewoon heel erg laten worden. Dan word ik opgenomen en kan iemand het vechten even van me overnemen.Ik was zo ontzettend moe van het aangaan van de strijd, elke dag opnieuw, dat ik vurig verlangde naar iemand die het even van me overnam. Dat ik niet meer mee hoefde te draaien met elke nieuwe dag en dat een ander voor mij besloot wat ik wel of niet zou doen. Geen keuzes meer hoeven te maken. Niet meer na hoeven te denken. Niet meer leven, maar geleefd worden. Iemand die voor me zou zorgen.

Het was een mix van een behoefte naar troost en liefde en het leven zelf niet aandurven. Daarbij opgeteld dat ik vond dat mijn eetstoornis een gebrek aan ruggengraat was en ik eigenlijk geen steun verdiende. Het idee dat ik gewoon wat beter m’n best moest doen. Er hielden toch mensen van me? Ik kon toch gewoon naar school? Wat zat ik nou te zeuren? Tweestrijd, want er was toch echt iets. Het lukte me toch echt niet. Ik zag geen begin of einde meer. Wist niet waar dit heen zou gaan. Had gewild dat iemand me op zou vangen en het overnam.

Natuurlijk is het fijn als er iemand is die van je houdt en voor je wil zorgen als je dat nodig hebt, maar hoe fijn is het als je compleet afhankelijk bent van iemand anders? Is dat hoe je wilt leven?Ja.” Had ik gezegd als je mij dit toen in de tram had gevraagd. “Ja, ik wil zo leven, want ik kan dit niet aan. Ik vind het niet leuk.” Ik geloofde dan ook niet dat het ooit anders zou kunnen, maar hier zit ik dan en het is zo. Voor mij is het heel belangrijk geweest om naar die steun, zorg en hulp te vragen wanneer ik het nodig had. Om mijn eigen krachten te leren kennen, want we zijn allemaal zo veel sterker dan we denken, maar ook om de lat wat lager te leggen voor mezelf. Dat haalde de druk om het goed te moeten doen er al voor een heel stuk af. Je bent goed zoals je bent.

Ieder mens is liefde en zorg waard. Hoe goed of slecht het ook met je gaat. Hoe groot of klein je zorgen ook lijken. Hoe sterk of zwak je ook denkt dat je bent. We leven samen op deze wereld. Er zijn mensen die van je houden en geen mens is perfect. ♥

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

31 reacties op “Ik hoop dat ik ziek word”

  1. Hele mooie blog, hard maar wel de waarheid. Ik heb ook vaak de vergelijking gemaakt met een gebroken been: dan kan iedereen het zien en is er begrip. Een psychische ziekte kan zo eenzaam, onbegrepen en onzichtbaar zijn.

  2. Als je ziek bent vreet het altijd eiwitten en spieren heb ik begrepen en verzwakt het je gestel. Als je koorts hebt heb je vaak ook echt geen honger omdat de koorts dat doet, zodat de koorts zijn werk kan doen. Dat vond ik dan fijn als ik wel eens koorts had, want had dan echt geen eetbuien en voelde ondanks doodziek zijn zoveel ontspanning en rust in een letterlijk leeg lichaam, vaak door de diaree. Als ik dan weer beter was, ging ik toch weer vanzelf bijtanken en kon dat niet anders: met name om weer in mijn kracht te komen en de eiwitten aan te vullen. Je verliest dus vooral spieren en geen vet. Je valt wel af, maar met het ‘verkeerde’. Inderdaad ziek zijn voor rust. Wat heerlijk die ontspanning. Al in de tandartsstoel.. ondanks de evt. pijn van verdoving en boren, gaf het ontspanning en rust. Ik had ooit mijn kaken 6 wkn op elkaar door kaakoperatie en dacht nu kom ik van mijn eetprobleem, eetbuien af, door alleen vloeibaar en gecontroleerd eten, wat een rust zal het me geven,maar nee hoor, na een paar weken drukte ik de pindakaas en de chocoladepasta tussen mijn tanden door..

  3. Herkenbare blog, niet helemaal ikzelf voel geen jalouzie
    Maar wel dat ik vaker gedacht heb met bewegingsdrang dat ik wou dat m’n been/benen gebroken waren want dan hóef ik niet meer. Nu door koorts en de antibiotica kan en mag ik van mezelf rusten, slapen overdag dat soort dingen. Ik kies er dan voor om vanwege lage energie niet naar bewegings therapie te gaan (pmt) geen haar op mijn hoofd die daar normaal aan toe geeft.
    Ik kan wel ‘aan zelfzorg’ doen vanuit lichamelijk ziek zijn dat lukt me niet vanuit psychisch ziek zijn

  4. Vervang het woord ‘eetstoornis’ door depressie en het is mijn verhaal. Bijzonder om dat zo opgetekend te zien en ook heel fijn herkenbaar. Ik wist dat ik niet de enige ben die dit zo voelt, maar toch voelt het soms wel zo. Dit lezen neemt een stukje van de eenzaamheid en schaamte weg. Bedankt!

  5. nu mijn nieren achteruitgaan merk ik mijn zieke gedachtengang dat ik soms hoop dat ze echt slecht zullen worden. natuurlijk hoopt mijn gezonde verstand dat echt niet. ik wil leven. ik heb net eindelijk mijn leven op de rit. maar mijn zieke ik hoop het stiekum wel… het gezien worden, serieus genomen worden, maar ook stiekum de aandacht… ( echt erg eigenlijk..) ik wil die terug naar die zieke wereld van vroeger en toch komen die gedachten in mijn hoofd….

    1. Ik vind het toch ‘tof’ dat je dit schrijft, want ik voel nu ineens dat ik op een gezonde wijze toch nog een keer weer een poging wil wagen (weer) zo sterk mogelijk te worden. Mijn nieren en andere organen gaan nl. ook achteruit. Ik wil toch nog voor het zo best mogelijke gaan. Dank je wel.

  6. @w dat vind ik weer tof! In de extreme tijden van mijn es herstelden mijn organen steeds weer maar nu ik langere tijd aan t stabiliseren ben beginnen mijn nieren achteruit gegaan. Net nu ik mijn leven eindelijk op de rit heb. En ik kan je vertellen t leven is zoveel mooier en beter zonder ziekenhuizen sondes infusen bloedprikken controles etc… Nu heb ik mijn prachtige eigen huisje, ben ik gelukkig, laat steeds meer m’n es los en doe waar ik zin heb. Heb ik zin om een dag uit te gaan? Nou dan doen we dat toch? Dingen die toen onmogelijk waren… Dus w ik zou zeggen ga er voor! 🙂

  7. Zo herkenbaar. Mijn wens was dat ik sondevoeding zou moeten. Mijn zieke gedachte was dat ik pas dan echt sterk zou zijn geweest. Ik heb m’n sondevoeding gekregen. Echter wel levenslang, mijn maag functioneert niet meer. "Blijf je lekker slank" zei iemand eens regen mij. Nou je wil niet weten hoe graag ik weer een maaltijd wil eten, friet of gebak. Na al die jaren weet ik niet eens meer hoe het smaakt.

  8. Zo herkenbaar! Ik hoopte ook altijd dat ik ernstig ziek zou worden, of een ongeluk zou krijgen. En dat zit er soms nog steeds in, als de druk toeneemt, merk ik dat ik zoiets nog steeds wens. Want dan kan/mag ik opgeven zonder dat het mijn schuld is en heb ik eindelijk rust…

  9. Ik vond dat ik pas dun genoeg zou zijn als ik door ondergewicht niet meer ongesteld zou worden. Zo dankbaar dat ik dat net niet heb bereikt. Mijn menstruatie stopte bijna maar het is nu gelukkig weer hersteld en regelmatig.

    Nu met mijn gezondere verstand kan ik niet bevatten hoe ziek ik in mijn hoofd was. Ik heb altijd een kinderwens gehad maar de ziekte had het me bijna ontnomen. Eetstoornis en depressie zijn gevaarlijke dingen.. je bent al ziek genoeg als je dat hebt..

    1. Hey, dit komt mij ook heel bekent voor. Ik dacht ook altijd dat het pas ernstig genoeg zou zijn als ik niet meer ongesteld zou zijn. Maar toen ik dat moment eenmaal bereikt had schrok ik toch wel. Ik had van tevoren ook nooit gedacht dat het zover zou komen, dacht altijd dat dat mij toch niet zou gebeuren. Toch heeft dat moment er wel voor gezorgd dat ik beter ging eten, ik had namelijk een hele grote kinderwens.

  10. Ik kan het snappen dat dat zo’n gevoel oproept. Ik heb juist het tegenovergestelde.. Ik wil niet ziek worden, want als mama ziek is ligt meteen het hele gezin en huishouden overhoop. Er valt een draaiende motor weg die niet gemist kan worden. Ben vaak ook langer ziek, omdat er geen tijd is om rustig in bed te gaan liggen.

  11. Herkenbaar! Ik herken vooral het verlangen naar aandacht. Ziek zijn is een veel gemakkelijkere manier om aandacht te vragen of om te zeggen ‘het gaat niet’ dan wanneer je het daadwerkelijk uit moet spreken of op een andere manier de aandacht moet trekken… En natuurlijk lijkt ziek zijn je vrij te spreken van alle verantwoordelijkheden. Het is gek. Eigenlijk sta ik te springen om mijn leven weer verder op te pakken en tegelijkertijd is dit het stemmetje in mijn hoofd dat me tegenhoudt, dat het liefst weer terug zou zakken in die ellendige eetstoornis.

  12. Dit is zo herkenbaar! Ik heb zo vaak gedacht als ik nou ziek was dan viel ik makkelijk af….. Ik heb nooit ernstig ziek willen zijn, maar wel zo ziek dat ik echt niks anders meer kan dan in bed liggen….. Gewoon om even niks te hoeven, even niet te bewegen, niet al dat plannen, niet al die eisen en verwachtingen, even ontsnappen aan alles…… Ik schaam me nog steeds voor deze gedachtes, maar ik blijf ze houden….

  13. Ik begrijp het…alleen wordt ziek zijn hier geromantiseerd. Lichamelijk ziek zijn lijkt die voordelen te hebben. Maar dat is vaak alleen zo bij korte, acute en zichtbare dingen.
    Langdurig krijg je niet meer die aandacht. Bij onzichtbare ziekte krijg je onbegrip.
    Het “alleen in bed kunnen liggen” lijkt alsof je niets hoeft, maar vergeet niet dat je daarbij opgesloten in je eigen lichaam ligt en je hoofd gewoon door gaat. Stel je voor, je hebt angsten, paniek, twijfels en verdriet. En je kan er geen kant mee op. Je kan niet toegeven aan je dwanggedachtes, je kan geen afleiding door vriendinnen te spreken krijgen.

    Het lijkt een oplossing, maar het is verschrikkelijk. Een gebroken been is iets anders dan ziek zijn. Er komen vanzelf allemaal andere psychische problemen bij.

    Ik zeg niet dat je je moet schamen voor zulke gedachtes wan tik begrijp het volkomen. Maar het wordt net zo geromantiseerd als een eetstoornis, als het “eindelijk dun zijn” dat dan pas je gelukkig kan zijn.

    1. Ik vind niet dat het hier geromantiseerd wordt. Ik denk dat mensen zonder eetstoornis niet zo snel iig de wens hebben (al zal het heus ook (veel) voorkomen) om ziek te zijn, om daarmee ‘even’ te kunnen ontsnappen aan het dagelijks leven dat je probeert te leven en wat met een eetstoornis meestal zo zwaar is dat ziek zijn en met name denk ik ziek zijn, waarbij je je letterlijk ziek, zwak en misselijk voelt, maar niet levensbedreigend akelig pijn hebben, bv. kwalen als griep met koorts wel degelijk superontspannend kunnen zijn, zoals ik zelf ook heb ervaren. Bij een gebroken been, kun je vaak ook, met dat gebroken been nog een groot deel van je ‘verplichtingen’ nakomen en ook toegeven aan je eetstoornis vaak, zelfs als je bewegingsdrang hebt. Bij een ernstige griep of koorts of ontsteking met ziek voelen en rust nodig ed. lig je letterlijk vaak onderuit en kun je even je letterlijk terugtrekken in je bed en ben je gewoon ‘out’ van het ziekzijn en hoef je dat niet meer middels je eetstoornis, tenminste zo ervaarde ik het dag en dat was ineens een verademing, heerlijk. Maar het duurde maar kort helaas, maar het is ook wat je zegt, als je je langdurig, koortsig, ziek, zwak en misselijk voelt, is dat ook echt geen pretje meer en krijg je er weer anders psychische klachten en stress bij en schreeuwt je eetstoornis er wellicht op een gegeven moment toch weer doorheen en ga je sporten bv. terwijl je koorts hebt, of eetbui terwijl je je nog supermisselijk voelt, of ben je afgevallen, maar val je bijna dubbel van ellende omdat je al op minimaal gewicht zat en al je kracht verdwenen is en wordt het levensbedreigend en word je bang.

    2. Ik vind dat het niet echt geromantiseerd wordt. Maar ik snap wel je punt. Ik heb zelf een chronische ziekte en daardoor de nodige psychische problemen, frustraties en onbegrip….. maar ook ik verlang af en toe naar een griepje om even niks te hoeven….

      1. Ik snap het ook wel hoor, vooral kortdurende dingen.
        Al kan ik ook begrijpen dat iemand die een eetstoornis heeft gehad en nu een langdurige / erge lichamelijke ziekte wel eens terugverlangd naar de (weliswaar nare) tijd van een eetstoornis.
        Het is allemaal naar.

  14. Zo mooi beschreven dit! Is echt heel herkenbaar en toch wel ‘fijn’ dat ik zoveel herkenning lees. Ik dacht echt dat ik de enige was die deze gedachtes had. Vooral het niets hoeven heb ik heel vaak. Dan wil ik ziek zijn zodat ik niets moet en dat anderen niet zoveel van mij verwachten.

  15. Herkenbare dingen. Maar ook: als ik de gedachte heb van ‘ik wou dat ik ziek was of een ongeluk kreeg (hoeft niet meteen het ergste ), dan is dat een teken dat de depressie weer opspeelt.

  16. Heel herkenbaar vanuit mijn slechtere periodes! Behalve die eerste dan. Maar ik heb gemerkt dat deze wensen uiteindelijk veeeeel minder zijn geworden doordat mijn klachten minder werden en dat kwam doordat ik zelf de behandeling aan ben gegaan en er alles in heb gestoken. Dus niet door lichamelijk ziek te worden of anderen voor me te laten zorgen. Misschien speelt het ook wel een beetje mee dat ik nu al een hele tijd een hele lieve vriend heb.

  17. Oja en ik zie nu wat Petra boven mij schrijft.. dat herken ik ook wel. Dat als ik die gedachtes van ziek worden/been breken etc weer ga denken, ik weet dat het me allemaal te veel is en ik daar dus iets aan moet doen..

  18. Echt zo herkenbaar wat je schrijft.
    Kan dan soms ook zo gek worden van mezelf dat ik dit denk en vind mezelf dan zo ontiegelijk raar en dom dat ik die gedachtes heb. Schaam me daar zo voor. Het helpt al wel een beetje dat ik dus niet de enige ben die dit ook heeft.
    Dankjewel hiervoor!

  19. Ik sluit me aan: HEEL HERKENBAAR!

    Soms zou ik zo graag ‘echt ziek’ willen zijn. Voor de erkenning, de zorg, het medelijden, het mogen ‘klagen’ en zorg vragen.
    Maar mijn bewegingsdrang zorgt langs de andere kant ook wel voor dat ‘echt ziek’ zijn me ook heel erg beangstigt.

    Ook herkenbaar zijn de gedachtes waarover sprake in sommige reacties, nl. dat het ook wat erger mag zijn …

  20. Ergens zo fijn om het te lezen van iemand anders, om zo te beseffen dat ik niet “gek” en de enige ben. Enorm vaak zulke gedachtes gehad. Merk dat ik enorm over mijn grenzen op werk heen ga en ook gemeld dat ik het lastig vind om ziek te zijn, maar dat anderen het niet kunnen zien. Vond het enkele jaren terug ook zo lastig dat mijn oma die nog jaren wilden blijven leven kanker kreeg en ik eigenlijk ziek wilde zijn, zodat er werd gezien dat het niet goed ging. Dank je wel voor de herkenning!

  21. Ja herkenbaar 🙁 ik ben net ziek geweest maar aan het ziek zijn zelf is niks leuks en ik moet nu toch ook gwn m’n eetlijst opnieuw uitbreiden… mensen zonder ES hun lichaam zal zelf wel weten wat ze moeten.. hoe moeilijk het voor ons ook is:( wij moeten voor onszelf leren zorgen zonder te vergelijken x

  22. Heel herkenbaar en tegelijkertijd zo verdrietig. Hoe alleen en ongesteund moet je je voelen. Voel me zo ongezien in mijn mentale klachten dat ik een week in het ziekenhuis zou willen doorbrengen. In de hoop dat mensen er dan voor me zijn. Zo wanhopig kan een mens zijn. Moest denken aan het nummer ‘Onzichtbaar ziek’ van Daisz. Een eetstoornis is ook een ziekte, alleen bijna niemand die de puinhoop die je van binnen voelt, echt ziet.

  23. Ooh zo herkenbaar.. Wens bijna wekelijks dat ik ziek word, zodat ik niet naar stage hoef. Of dat ik mentaal zo uit de bocht vlieg dat ik een opname nodig heb. Puur om de confrontatie met het leven uit de weg te kunnen gaan. Want het is zo verschrikkelijk zwaar soms..

    1. Heel veel sterkte R. Feel you…

  24. Graag een tijdje geen verplichtingen hebben en wel vrijheid en rust

  25. Tja, ziek zijn betekent in mijn situatie: dagen lang beroerd in mijn huis liggen, en niemand zien, angstiger en depresiver worden . Moeten regelen dat iemand iets voor je gaat halen, en daar een schuldgevoel over hebben ook nog. Natuurlijke of vanzelfsprekende zorgzaamheid is hier niet bekennen.

    Een ziekenhuisopname na een operatie was voor mij ooit Hemels: eens een keer niet voor mezelf hoeven te zorgen (of die zorg te moeten regelen). . Ik heb geen es maar cptss , daardoor geïsoleerd geraakt.

    Nee liever niet ziek , het is n aanslag op mijn mentaal welzijn en telkens een confrontatie met liefdeloosheid .

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *