Tranen… Sommige mensen laten er heel veel, sommige mensen huilen bijna nooit. Of je nou van blijdschap huilt of van verdriet of woede, tranen komen vrijwel altijd kijken bij een heftige emotie. Soms komen de tranen op een verkeerd moment en wil je ze liever binnenhouden, terwijl je soms juist ontzettend de behoefte kan hebben om te huilen maar dat het niet lukt. Hoe dan ook; huilen hoort bij het leven en dat weten wij van de redactie ook maar al te goed. In deze blog delen wij met jullie wanneer wij voor het laatst hebben gehuild en waarom dat was.
De tranen van Daphne
Ik vind zelf dat ik best vaak huil. Bijna dagelijks pink ik wel een traantje weg. Soms is het totale ontlading, van stress, verdriet of angst. Tegelijkertijd gebeurt het vaak genoeg van blijdschap of ontroering. Een lief kaartje van iemand, hele mooie muziek, de ontlading van een sportwedstrijd op tv.. dagelijks genoeg momenten om even lekker van te huilen. Door de jaren heen is huilen voor mij net zo’n belangrijke emoties geworden als alle andere. Het hoort erbij en het mag eruit. Ook als de reden nog onduidelijk is of niet groot genoeg voelt, blijkbaar voel je van alles en dat mag eruit.
De laatste keer dat ik gehuild heb was afgelopen Paasweekend. Het was een heerlijke dag, de zon scheen naar binnen en mijn vriend en ik waren de hele ochtend lekker aan het luieren. Mijn blik viel op een pot met briefjes, die op de kast staat. Hier verzamelen we briefjes in, daar schrijven we gedurende het jaar leuke, grappige of mooie gedachtes op die we hebben. Die spreken we ook uit natuurlijk, maar sommigen zijn het waard om even op te schrijven en in een potje te bewaren.
We besloten de pot op deze fijne ochtend open te maken en één voor één een briefje voor te lezen. Een heel jaar aan herinneringen, gedachtes en gevoelens komt daar dan uit. Het doet mij dan heel veel om dat terug te lezen, om ook weer die momenten voor mij te halen dat ik heel dankbaar, heel gelukkig of heel erg ontroerd een briefje heb geschreven. Sommige briefjes hebben we schaterlachend voor gelezen en bij andere rolde de tranen over mijn wangen. Allebei even goed en heel waardevol om dat weer even terug te halen. Nu staat er weer een lege pot op de kast, klaar om gevuld te worden!
De tranen van Phoi Cai
Vroeger huilde ik vrij makkelijk en veel. Wanneer ik me rot voelde en het allemaal even niet meer wist. Wanneer er iets spannends was gebeurd of wanneer er iets aankwam waar ik enorm tegen op zat. Het voelde al snel teveel waarna de tranen snel volgden. Het huilen was een ontlading, een uitlaatklep, een manier van omgaan met emoties en gevoelens. Maar ik vond het heel lastig dit in het bijzijn van anderen te doen. Ik deed dit het liefst alleen. Alleen dan kon ik de tranen even echt laten gaan.
Tegenwoordig huil ik helemaal niet meer zo makkelijk. Ik weet dan ook niet meer wanneer ik voor het laatst echt heb gehuild. Er zijn wel eens momenten waarbij ik tranen in mijn ogen voelde prikken en enkele traantjes liet lopen. Wanneer ik weer denk aan mijn oom die alweer anderhalve jaar is overleden, wanneer ik nieuws hoor wat me raakt. Tranen van verdriet. Maar er waren ook tranen van geluk. Het moment dat mijn tweede dochter geboren werd. Intieme knuffelmomenten met mijn kinderen waarbij ik mezelf gelukkig prijs dat ik dit mag ervaren terwijl het leven soms zo hard kan zijn.
Soms denk ik dat mijn tranen op zijn geraakt. In het verleden heb ik zo vaak gehuild dat het nu niet meer zo makkelijk gaat. Misschien heb ik een andere manier gevonden om met emoties en gevoelens om te gaan. Ik heb erover leren praten waardoor het niet meer zo hoog zit, waardoor het huilen niet meer nodig is. Maar mijn tranen mogen er altijd zijn, om welke reden dan ook.
De tranen van Scarlet
Vroeger werd ik door sommige mensen ‘huilebalk’ genoemd. Dat vond ik heel naar. Ik huilde toen best vaak en snel, maar dat deed ik niet met opzet. Ik was gewoon een gevoelig kind. Door de jaren heen ben ik minder in het openbaar gaan huilen. Het voelde steeds meer als zwakte en té kwetsbaar. Ik verhardde en kon alleen nog maar huilen bij een paar mensen die heel dichtbij me stonden.
Ergens is het fijn dat ik niet meer zo snel huil als vroeger, maar soms ook totaal onhandig en bijna ongepast. Ik lach soms op momenten waarop ik zou moeten huilen, zoals toen me laatst werd gevraagd meer te vertellen over een nare gebeurtenis van kort geleden… Uit ongemak ga ik dan suf zitten lachen.
Maar goed.. terug naar waar deze blog over gaat. Wanneer heb ik dan wél voor het laatst gehuild? Dat was afgelopen dinsdag. Die maandag had ik al slecht geslapen. Ik had toen in de ochtend een groot event in Amsterdam met veel mensen. Iets waar ik vrij veel stress van krijg en me wat onzeker door voel. Daarvoor moest ik onze zoon naar Amersfoort brengen.
Na het event moest ik snel terug naar Amersfoort en daarna door naar een andere locatie om op ziekenbezoek bij familie te gaan. Toen moest ik boodschappen doen om vervolgens thuis nog allerlei andere klusjes te doen. Het was gewoon veel te veel op 1 dag. Stress, emoties, strakke planning, …etc. Ik zat op de bank toen ik ineens moest huilen. Het was gewoon even op.
De tranen van Lonneke
Ik huil heel snel en heel veel. Ik ben een meisje dat huilt bij reclames van het WNF maar ook bij elke aflevering van Friends. Wanneer Winnie het goed doet of wanneer een serie eindigt. Ik huil als ik verdrietig ben, wat ik heel intens kan voelen, maar ook huil ik wanneer ik gelukkig of opgelucht ben. Dit zorgt ervoor dat ik elke week wel een aantal keer huil. Vroeger vond ik dat vreselijk. Ik voelde me vaak een aansteller terwijl ik de tranen niet kon stoppen. Nu vind ik het zelf wel grappig en maken mijn vrienden er ook graag grapjes over.
Juist omdat ik vaak huil, moet ik er even over nadenken wanneer ik voor het laatst heb gehuild. Vorige week heb ik het nieuwe seizoen van ‘Break Free’ gekeken. Een documentaire serie gepresenteerd door Chris Zegers. Hierin belicht hij elke aflevering een ander, vaak jong, persoon die tijdens het maken van een reis is omgekomen. Vreselijk natuurlijk, dat iemand niet meer thuis komt. Het nieuwste seizoen staat in teken van de vliegtuigramp van de MH17. Vijf Afleveringen over 5 mensen die in het toestel zaten en zijn verongelukt. Ik heb in 1 zitting 4 afleveringen gezien en ik kon het echt niet droog houden. Ook al kende ik geen van de mensen, toch denk ik dat het soms goed is om hier op deze manier even bij stil te staan. Om die mensen los te zien van het vreselijke ongeluk maar ook aandacht te geven aan de mensen die ze zijn geweest.
De tranen van Irene
Huilen is echt een manier waarop ik even kan ontladen. Of dat nou verdrietige, boze, bange of gelukkige tranen zijn. Ik kan vrij makkelijk huilen, maar zal niet zo snel huilen bij een film of iets dergelijks. Dan blijft het toch bij een brok in m’n keel en misschien een ongemakkelijk gevoel in m’n buik. Geëmotioneerd kan ik dan wel zijn, wat dat betref kan ik me wel makkelijk inleven, maar huilen gebeurt pas als er echt even iets uit moet. Of dat nou vanwege een grote gebeurtenis is of vanwege allerlei kleine dingen die zich hebben opgestapeld.
De laatste keer dat ik heb gehuild was afgelopen weekend. Mijn oma ligt namelijk in het ziekenhuis en het gaat niet zo goed met haar. Dat is op zich natuurlijk al heel naar, maar de reden dat er bij het bezoekuur een traan over mijn wang rolde was vanwege het waardevolle moment dat wij samen deelden. Een moment waarin ruimte was voor angst, verdriet, maar ook heel veel liefde. Aan de ene kant was het dus heel verdrietig, maar aan de andere kant was het ook heel ontroerend en mooi. Ik blijf het bijzonder vinden hoe kwetsbaarheid ons als mensen ook weer dichter bij elkaar brengt.
Ook mijn vader en broertje zijn aangegrepen door de situatie. Ik merk dat dit tussen ons onderling ook voor een bepaalde dynamiek zorgt die ik heel waardevol vind. Natuurlijk hebben we het over wat er speelt, maar ook zagen we elkaar dat weekend op ‘gewoon gezellig’ vlak. Ik zie mijn familie niet extreem weinig, maar ook niet heel regelmatig. Dit soort situaties maken toch ook dat ik merk hoe veel ik van mijn familie hou, zelfs al zijn we het niet altijd met elkaar eens of begrijpen we elkaar niet altijd even goed. Dat hoeft ook helemaal niet. We houden toch wel van elkaar. Dat is heel fijn en mooi om te voelen, wat ook tranen teweeg kan brengen. Eenmaal thuis merkte dan ook ik dat er nog wel meer tranen uit moesten, omdat het al met al een bewogen weekend was geweest.
De tranen van Hannah
Ik huil best vaak en makkelijk. Soms te makkelijk, vind ik. Ik schaam mij er niet voor en vind ik het ook niet vervelend om te huilen in het bijzijn van anderen. Het enige moment waarop ik het vervelend vind dat ik huil, is als ik boos ben of een discussie heb. Ik heb dan vaak zo veel emoties dat het zich uit in huilen, terwijl ik dat op dat moment juist helemaal niet wil. Het huilen zorgt er dan vaak voor dat ik mij zwak voel en ook dat ik niet meer goed uit mijn woorden kan komen.
Sinds mijn vader overleden is huil ik veel vaker dan daarvoor, dat is misschien niet heel gek. Het gaat ook vaak om hem. Eerst kon ik niet huilen om mijn vader als ik alleen was, dan kwamen de tranen pas los als er iemand bij mij was bij wie ik mij veilig en vertrouwd voelde. Of de tranen kwamen opeens op een heel ander moment opzetten, bijvoorbeeld als ik een film aan het kijken was. Tegenwoordig kan ik ook wel huilen als ik alleen ben en dat vind ik prettig. Hierdoor voel ik mij minder afhankelijk van anderen om bij mijn gevoel te kunnen komen.
De laatste keer dat ik gehuild heb was gisteren avond. Ik heb twee weken geleden gehoord dat ik samen met mijn vriendin ingeloot ben voor een eigen huisje, super fijn natuurlijk! Hetgeen waar ik verdrietig om ben, is dat ik mijn huidige huis achter moet gaan laten. Het pand waar ik nu in woon is ruim 100 jaar bezit geweest van de familie van mijn vader en ook van mijn vader zelf.
Het bedrijf waar hij zijn hele leven heeft gewerkt was gevestigd op de begane grond van dit gebouw en hij heeft er toen hij jong was ook zelf gewoond. Voordat hij overleed heeft hij het gebouw al verkocht, maar toch vind ik het lastig om achter te laten. Ik wil er niet blijven wonen, ik wil heel graag ergens anders een nieuw begin maken met mijn vriendin samen, maar toch heeft het een emotionele lading. Gelukkig begrijpt mijn vriendin dit goed en kan ik troost bij haar vinden. Het is goed zoals het is en ik kijk uit naar ons nieuwe huisje, maar het verdriet blijft.
Geef een reactie