Ik zal eerlijk zijn. Ik heb nare dingen gedaan in mijn leven. Eén van die dingen was een appje sturen in een appgroep met wat oppervlakkige vriendinnen over hoe ik mezelf beschadigde en dan doen alsof het voor een andere app bedoeld was. Een andere was na een ronde zelfbeschadiging een sms sturen naar een woon begeleider met de vraag wanneer ik naar de huisarts moet voor hechtingen. En dat terwijl ik ergens wel wist dat het daar niet diep genoeg voor was….
Een Rupsje-nooit-genoeg. Zo noemt mijn behandelaar het. Die hunker naar aandacht, zorg en liefde. Een hunkering zo sterk dat je er ‘s nachts van droomt, ‘s ochtends over fantaseert en ‘s avonds verhalen over leest waarin de hoofdpersoon krijgt wat jij wil hebben. Tenminste, zo gaat dat bij mij.
Het is als een beest in mij dat me aanzet tot het doen van ‘verschrikkelijke’ dingen, gewoon om te krijgen wat ik nodig heb. Want, zo beredeneert dit beest, als je maar diep genoeg zinkt en het slecht genoeg met je gaat, dan zorgen ze voor je. Eerst begon het met een paar krassen voor de aandacht, later werden het tripjes langs de crisisdienst. Nooit was het genoeg…
Begrijp me niet verkeerd. Op momenten dat ik iets zoiets deed, voelde ik ook echt de pijn en wanhoop en mijn gedachten waren verre van helder. Na een tijdje begon ik mij echter te realiseren dat er ongeveer de helft van de tijd nog iets bij, iets anders aan de hand, was. Die hunkering naar aandacht. Als je het niet goedschiks kan krijgen, dan maar kwaadschiks.
Toen ik me langzaam bewust werd van wat ik deed, strafte ik mezelf door zover mogelijk bij de hulpverlening vandaan te blijven. Ik deed het toch allemaal voor aandacht. Ik moest niet te snel om hulp vragen. Sterker nog, ik ontwikkelde een hele theorie over dat als ik om hulp vroeg bij slecht gedrag, ik mezelf er eigenlijk voor beloonde en dat het daardoor vaker voor zou komen. In plaats daarvan besloot ik het te negeren…
Het mocht niet baten. De dingen werden enkel extremer, om mij te dwingen hulp te zoeken en meer steun te krijgen. Om mensen te verplichten voor mij te zorgen. Maar zelfs als mensen wel voor mij zorgden was het niet genoeg. Het bleef een leegte in mij. Die is er eigenlijk nog steeds.
Nu ben ik verder. Ik houdt mezelf nog steeds regelmatig voor de gek. Dan zie ik achteraf: “hé, dit ging eigenlijk vooral om aandacht.” Ik besef me inmiddels ook dat dit hele verhaal niet iets is om te begraven. Geen beest dat je in een kooi moet stoppen. Het is als een verwaarloosd kind in mij die gewoon liefde en aandacht nodig heeft. Een kind dat je soms streng toe moet spreken, maar waar je vooral ook voor moet zorgen. Door het te negeren en uit te schelden komt het niet verder en groeit het niet op.
Ik heb dus goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is: die nare dingen die ik heb gedaan zijn gewoon niet meer dan dat: Nare dingen. Het zegt in principe niets over mij als mens. Het slechte nieuws: de enige die echt voor dat kind kan zorgen ben ikzelf. Ik moet leren mezelf te troosten, voor mezelf te zorgen en mezelf liefde te geven. Zodat dat kind op kan groeien. Zodat die hunkering op een dag hanteerbaar is. Zodat dat deel van mij straks geen beest meer is, of zelfs een klein verwaarloosd meisje, maar een sterke jonge vrouw…
Heb jij ook weleens het vermoeden dat je iets hebt gedaan voor aandacht?
Fotografie: Ariel
Geef een reactie