Ik kan niet praten in therapie

Daar zat ik weer. Op de ijskoude stoel. Het misschien wel neppe leer plakt aan de stukjes huid die bloot zijn. Ik probeer mij zo klein mogelijk te maken, mijn armen op mijn schoot. Ik maak er haast een spelletje van. De stilte vult de kamer, het doet haast zeer. Niemand zegt iets. Zij doet niets, maar ik ook zeker niet. Ik weet dat ik moet beginnen met praten, maar juist die druk zorgt voor nog meer stilte…

Ik peuter wat aan mijn nagels en pruts wat aan de bultjes op mijn arm. Mijn hoofd naar beneden gericht. Haar aankijken durf ik echt niet. Dat maakt mij bewust van de situatie en dat weiger ik aan te gaan. Zodra ik mijn mond open doe, komt er onzin uit. Dat weet ik nu wel. Het heeft geen zin, er is niks, ik hoor hier niet.. Herken je deze gedachtes en situatie? Dan heb je misschien wat aan de volgende tips die mij hebben geholpen.

Foto: picjumbo.com CC

1. Schrijf het op

Dit klinkt zo waanzinnig simpel, maar toch kwam ik er niet op. Toen mijn therapeute dit voorstelde, vond ik het ook maar onzin. Ik weet heus wel wat ik wil zeggen hoor. Maar ik wist het helemaal niet. Elke keer zat ik weer stom voor mij uit te staren met een leeg, verdoofd hoofd. Ik wist niet meer wat ik hier deed, ik wist niet meer wat ik wilde vertellen. Gedurende de week begon ik een soort dagboekje bij te houden. Hierin schreef ik op waar ik die week tegenaan liep, wat ik graag wilde vertellen, waar ik advies voor wilde. Dit boekje nam ik mee naar mijn therapie. Zo lukte het mij wel om te beginnen, ik had iets om te vertellen.

2. Vertel dat je het lastig hebt

Dit is denk ik de beste tip die ik kan geven. Vertel dat je het lastig vindt om te praten, om iemand aan te kijken. Dat je het misschien wel wilt, maar niet weet hoe je moet beginnen. Ik kwam erachter dat het mij hielp als mensen begonnen met het stellen van wat vragen. Zo praatte ik mijzelf een soort van warm. Als ik eenmaal warm was, ging het wel. Ik vertelde dat ik het lastig vond en dat het mij misschien wel ging helpen om wat vragen te krijgen. Het is niet erg om je op deze manier kwetsbaar op te stellen, ik denk juist dat dit heel knap is. 

3. Onderzoek

Wat maakt dat je het zo lastig vindt? Ik leerde dat er bij mij veel meer schuilging achter dit masker dan ik in eerste instantie doorhad. Niet alleen was ik ontzettend onzeker, ik was bang voor oordelen. Oordelen die ik in mijn hoofd verzon. Ik was ervan overtuigd dat mijn therapeute zou denken dat ik gek geworden was. Wat best ironisch is, want hier erken ik denk ik wel het probleem, terwijl ik mijzelf tegelijkertijd ook niet serieus nam. Daarnaast kwam ik erachter dat ik – zodra ik het moeilijk heb – compleet blanco en verdoofd raak. Misschien is dit wel een manier van mijn lichaam om mij te beschermen. Ik denk dat het juist omdat ik het moeilijk had voor mij heel waardevol was om dit uit te zoeken. 

4. Neem iemand mee (of juist niet)

Misschien is het voor jou heel helpend om een persoon mee te nemen die je vertrouwt. Die weet wat er speelt. In mijn geval was het juist prettig om alleen te gaan. Het lukte mij niet om mijzelf echt te openen als bijvoorbeeld mijn moeder naast mij zat. Ik vond dit te spannend en ik was bang dat ik haar pijn zou doen. Dit is wel iets waar ik in therapie ook aan heb gewerkt, want waar komt deze angst dan vandaan? 

5. Helpende gedachtes

Mij hielp het om in datzelfde boekje wat helpende gedachtes op te schrijven. Waarom koos ik voor herstel? Wat leverde het mij op? Wat was er het belang van dat ik dit wel ging vertellen? De gedachte die mij het meest hielp, was het idee dat wat er ook gebeurde tijdens het gesprek, ik die avond toch wel in mijn eigen bedje kroop. Dat vond ik altijd zo’n veilig idee en hier werd ik vaak meteen wat rustiger van. Ook het idee dat anderen mij wilden helpen vond ik uiteindelijk een fijn en warm idee. Dat ze mij wel wilden helpen, maar dat de eerste stap toch echt bij mij lag. Ik moest mijn mond open gaan trekken…  

handen vasthouden
Foto: Felicity Tai CC

6. Wees niet te hard voor jezelf

Waarschijnlijk heb je het op dit moment best lastig. Vergeet niet dat de stappen die je al gezet hebt heel waardevol zijn. Probeer jezelf uit te dagen, maar vergeet jezelf hierin niet. Jij weet waarschijnlijk wat voor jou helpend is. Door toch over die drempel te stappen, ontdekte ik wat er allemaal mogelijk was. Hoeveel ik eigenlijk binnenhield. Eigenlijk is het best verdrietig dat ik hier al die tijd alleen mee zat. Ook jij mag dit ontdekken. Je mag die hulp ontvangen. 

Vind jij het ook lastig om te praten? Wat heeft jou geholpen hierin?  

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

10 reacties op “Ik kan niet praten in therapie”

  1. Mij helpt het heel erg om te mailen.
    De psycholoog confronteerd me dan met mijn eigen woorden.
    Benoemen dat het niet goed gaat durf ik nog niet.
    Ik maak er steeds een ander zinnetje van.

    opschrijven doe ik ook maar dan moet ik weer over de drempel om het aan de psycholoog te tonen.

    1. Dat doe ik ook, fijn om te horen dat ik niet de enige ben! Als ik iets niet durf te vertellen dan mail ik het, zo forceer ik mezelf om dingen toch te bespreken. En doordat ik het gemaild heb, heeft de therapeut meerdere aanknopingspunten, waardoor het gesprek toch op gang komt.

  2. Mailen heeft mij ook heel erg geholpen. En lichaamsgerichte therapie waar ik niet hoefde te praten maar dan wel achteraf kon mailen wat er in me om was gegaan.

  3. Ik vond het ook altijd zo lastig om te praten, ik vond het zo eng, omdat ik het niet geleerd heb thuis. Nu ik het zo geschreven zie staan, vooral het beginstukje, besef ik het me weer. Ik was zo verlegen en angstig om te vertellen. Toch, door het vele ‘oefenen’ en door de jaren heen, kijken hoe anderen leven en wat voor problemen zij evt. hebben en hoe ze daarover praatten, maakte het toch makkelijker. Ook keek ik zo erg op tegen psychologen. Ik dacht echt dat ze dwars door me heen konden kijken. Hiervan werd ik wel even wakker geschud; doordat ze eigenlijk op veel dingen die ik vertelde helemaal niet diep op ingingen of werkelijk begrip hadden en ze me daarom ook niet konden helpen en daarom kijk ik nu helemaal niet meer op tegen psychologen. Het heeft me wel geholpen toch weer iets met beide benen op de grond te komen staan en goed te bedenken wat ik wil van een hulpverlener en wat mogelijk is en als iets niet mogelijk is, het, dan maar, los te laten voor dat moment en er niet meer achteraf mee te zitten.

  4. Soms begin ik met een grapje of vraag ik hoe het met de therapeut gaat als ik gespannen ben en even los moet komen. Soms vraag ik of hij of zij een deelvraag wil stellen omdat “hoe gaat het?” gewoonweg een té grote vraag is en ik zelf op dat moment weinig overzicht heb. Mailen vind ik ook handig om alvast een soort planning te hebben. Maar meestal kan ik niet snel genoeg beginnen omdat een uur echt zo voorbij is en het dan vaak weer een week duurt voordat je elkaar weer ziet.
    Volgens mij is het ook niet heel raar om te vragen of de ander wil beginnen met vragen. Het is geen vast gespreksmodel dat de patiënt moet beginnen met praten. Als dat voor jou niet werkt dan is het jammer als je daardoor kostbare tijd verliest.

    1. Dit is wel handig ja

  5. Omdat ik niet goed over mijn problemen kan praten heb ik een boekje waarin ik elke dag opschrijf wat ik eet, hoeveel ik sport etc en dan kunnen we kijken per dag wat er goed of fout ging. dit helpt heel erg dus misschien helpt het iemand anders ook? (:

  6. Wat herkenbaar wat je schrijft, ik ga dat dagboekje ook eens proberen, ik zit ook stil voor me uit te turen en als P of MW dan een vraag stellen dan weet ik niet wat ik moet/wil antwoorden.
    1 ding weet ik wel zeker ik neem mijn zus niet meer mee naar therapie, op het moment dat ze mee is doet ze er alles aan om de voorbeeldige persoon naast me te zijn en eenmaal thuis is het helemaal anders, op die manier voelt het voor mij niet veilig.

    Liefs

  7. Volgends mij kan ik buiten therapie ook niet praten

    1. Euhm, delete

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *