Ruzie maken vond ik altijd afschuwelijk. Soms komt men goed uit een ruzie en kan het een band juist versterken, maar het kan ook dingen kapot maken. Om de laatste reden vermeed ik vaak ruzies. Het voelde voor mij vaak te confronterend en ik kon er daarna vaak nog lang mee zitten. Het duurde altijd even voordat ik me weer op mijn gemak voel bij degene met wie ik ruzie heb gehad. Ik was altijd bang dat alles anders zou zijn na een ruzie.
Vroeger had ik wel vaker ruzie met mijn zusje maar dat voelde niet zo extreem. Het ‘hoorde’ er wel bij. Echter kon ik echt niet omgaan met ruzies met anderen. Ik deed ontzettend mijn best om ruzies te vermijden omdat ik de schuld van ruzies altijd bij mezelf legde. Ik had dan weer iets gedaan waardoor ik ruzie kreeg met anderen. In een ruzie was ik bijna nooit degene die boos werd, maar degene die alles moest ontvangen. Dit vond ik erg confronterend en dit was een voornaamste reden waarom ik ruzies zo vaak mogelijk probeerde te vermijden. Ik hoopte vaak dat het snel voorbij zou gaan wanneer ik geen weerwoord gaf, ookal gingen er natuurlijk tig dingen door mijn hoofd heen. Dit bleef na een ruzie ook lang in mijn hoofd zitten doordat ik nooit zei wat er voor mij speelde.
Ruzies vermijden kostte me achteraf ontzettend veel moeite. Een ruzie kan vanuit verschillende oorzaken ontstaan en dan was het best lastig om als enige te proberen een ruzie te voorkomen. Toch probeerde ik dit zo goed mogelijk en vaak ging dit ten koste van mezelf. Ruzies vermijden betekende voor mij confrontatie uit de weg gaan. Dit deed ik door anderen zo goed mogelijk te pleasen zodat ze niks hadden om ruzie over te maken. Ik kreeg het gevoel continue op mijn tenen te moeten lopen. Ik kon voor mijn gevoel nooit zeggen als ik het ergens niet mee eens was omdat ik bang was dat iemand het daar niet mee eens was. Ik moest voor mijn gevoel heel voorzichtig suggesties brengen omdat ik bang was dat ik iemand hiermee zou beledigen. Ik moest voor mijn gevoel altijd met anderen rekening houden zodat ik niet in een ruzie terecht zou komen.
Niet alleen probeerde ik ruzies bij mezelf te vermijden maar ik deed ook altijd mijn best om andermans ruzies op te lossen. Ik voelde vaak de spanningen van een ruzie doordat ik het gevoel kreeg er tussen te staan. Terwijl ik helemaal niet met alle ruzies iets te maken had. Ik probeerde het vaak voor de partijen op te lossen door met elk van hen te praten en ze bij elkaar te brengen om het uit te praten. Dit kostte soms veel tijd maar het luchtte achteraf wel op als het opgelost was. Alleen lukt dat niet altijd en soms zat ik er meer mee dan zij dat deden. Een ruzie hoort er soms bij en tijd zal het vanzelf goed maken. Dat is niet te forceren, vooral niet vanuit een derde partij.
Ik was altijd bang dat een ruzie iets kapot zou maken omdat emoties zo hoog op kunnen lopen. Verdriet en boosheid zijn de emoties die ik associeer met ruzies. Voor mij waren dit confronterende emoties waar ik moeilijk mee om kon gaan. Ik kon ook na een ruzie nog lang last houden van verdriet of boosheid. Het zorgde ervoor dat ik daarna een lange tijd onrustig was en het duurt even voordat ik me weer op mijn gemak kon voelen bij degene met wie ik ruzie had. Ik was altijd bang dat een heftige ruzie iets kapot zou maken, doordat ik dit zo heftig ervaarde.
Echter zijn ruzies er ook om er beter en sterker uit te komen. Op het moment zelf voelt het misschien niet zo, maar op een lange termijn leer je er vaak iets van. Er ging ergens iets mis en daardoor botste het. Dit uitte zich in een ruzie en door er ruzie over te maken komen standpunten naar voren die je normaliter niet snel zou uitspreken. Op het moment zelf kan het confronterend zijn en wie weet heb je er nog vaker ruzie over. Daardoor leer je wel wat een ander vindt of hoe hij/zij ergens anders over denkt dan jij en hoe je meer naar elkaar toe kunt komen. Soms duurt dit even, maar op een lange termijn kan een ruzie dus ook waardevol zijn.
Hoewel ik ruzie maken nog steeds erg lastig vind, vind ik het inmiddels wel wat makkelijker. Daarbij hangt het er wel van af met wie en het is niet zo dat ik met iedereen ruzie maak. Er zijn tenslotte ook andere manieren om dingen uit te spreken. Echter mag een ruzie er ook zijn en hiermee uit ik ook mijn frustratie om een situatie. Dit hoeft niet persoonlijk te zijn, alleen kan je daardoor wel leren samenwerken zodat het fijner voelt voor iedereen. Het blijft een leerproces om ervoor te zorgen dat een ruzie niet escaleert en om ervoor te zorgen dat ik er achteraf niet te lang mee blijf rondlopen.
Hoe ga jij om met ruzies?
Geef een reactie