Mijn vader had een alcoholverslaving. Daardoor was hij gedurende mijn jeugd afwezig of soms vervelend aanwezig. In de blogs ‘Ouder met een verslaving‘ en ‘Het alcoholmisbruik van mijn vader‘ beschreef ik al eerder wat die verslaving voor mij betekende. Hoe ik me jarenlang stil heb gehouden, klein heb gehouden. Letterlijk, door middel van mijn eetstoornis. Ik wilde niet voelen, want pijn had ik genoeg.
Soms realiseer ik me dat ik ooit zelf misschien wel een kindje krijg. Een kindje dat zijn of haar opa nooit zal kennen. Dat ik een huis ga kopen en mijn vader nooit die drempel over zal lopen. Mijn vader zal nooit in mijn auto zitten als ik besluit toch mijn rijbewijs te halen. Die realisaties doen soms pijn. Het missen van deze ouder doet pijn, maar ik weet ook dat de aanwezigheid van diezelfde ouder meer pijn doet dan het gebrek eraan ooit zal doen. En daar zit misschien het echte pijnpunt. Dat ik bewust kies voor een leven zonder ouder.
Ondertussen heb ik, middels therapie, veel geleerd. Over mijn verleden, mijn reacties destijds en de manier waarop ik dit nu nog steeds verwerk. Waar ik jaren geleden een eenzijdige ruzie met mijn vader had, heb ik nu alleen nog moeite met mijn eigen handelingen van die tijd. Mijn strijd op dit moment is niet langer met mijn vader zelf, maar met de herinneringen aan hem. Heb ik destijds wel goed gehandeld? Had ik iets anders moeten doen? Had ik mijn zusje en mijn moeder meer moeten beschermen?
Vragen die jij misschien wel herkent als je ervaring hebt (gehad) met een gewelddadige of verslavingsgevoelige ouder. Vragen die vaak lastig te beantwoorden zijn. Toch worden die antwoorden voor mij wel steeds duidelijker. Ik weet ondertussen dat ik nergens spijt van hoef te hebben. Ik was een kind. Ik ben nog steeds zijn kind, maar hij is niet langer meer mijn vader. Het enige waar ik soms met moeite op terugkijk, is het officieel verbreken van al het contact met mijn vader. Dat is moeilijk, een keuze die je als kind eigenlijk niet hoort te maken. Het is niet gezond om als kind voor de keuze te moeten staan om het ongezonde contact met een giftige ouder aan te houden, of die ouder los te laten en verder te gaan zonder. Wat het antwoord hierop ook al zijn, beiden doen waarschijnlijk pijn.
Ik had als kind, en nu nog steeds, een groot loyaliteitsgevoel. Altijd heb ik het voor hem opgenomen. Altijd probeerde ik zijn acties goed te praten. Niet alleen naar de buitenwereld, maar vooral naar mezelf. Ik kon de waarheid niet aan. Nog steeds niet, maar ik probeer mezelf hier wat vrijer in te laten. Niet teveel te oordelen en zijn situatie niet op mij te betrekken. Want ook al zijn we familie, we zijn niet gelijk. We denken anders, we doen anders. Onze idealen zijn compleet verschillend. Ik ben een eigen persoon. En ook al heb ik mezelf zijn acties meer dan eens kwalijk genomen, heel eerlijk is dat niet. Want ik was en ben niet verantwoordelijk voor de dingen die hij zegt of onderneemt. Daar heb ik als dochter zijnde vrij weinig mee te maken.
Dat is een lastig besef, maar het was voor mij wel nodig om dit in te zien. Ik groeide op met het idee dat mijn ouders mijn voorbeeld waren. Nog steeds vind ik dit een prachtig idee, maar soms gaat dit idee niet op. Vooral de opmerkingen hierna deden mij veel verdriet. “Het blijft toch je vader”, is één van de opmerkingen die ik in periodes dagelijks hoorde. Alsof ik er verkeerd aan deed om voor mezelf te kiezen. Door dit soort opmerkingen had ik het gevoel dat mijn pijn er niet mocht zijn. Alsof ik impulsief de keuze had gemaakt mijn ouder had mijn leven te bannen. Zoiets kies je niet per ongeluk. Hier gaan weken, maanden soms jaren aan pijn en verdriet achter schuil. Ik wil niet langer gebukt gaan aan de fouten die hij blijft maken. Ik wil verantwoordelijk zijn voor mijn keuzes, mijn fouten. Daar wil ik van leren. Ik wil mijn eigen leven aangaan, in plaats van het te vermijden omdat ik te bang ben. Die tijd is geweest.
Misschien was ik destijds iets te loyaal, te meegaand. Maar is dat ook niet kind-eigen? Ik probeer mezelf dit niet langer kwalijk te nemen. Dat is, nu soms nog steeds, moeilijk. Maar elke dag gaat het beter, dat vertrouwen heb ik ondertussen wel gekregen. Ik ben niet meer het bange meisje van toen. Ik durf mijn keuzes te maken. Mijn leven in te richten zoals ik me daar comfortabel bij voel. Mijn vader zal nooit over de drempel lopen. Ik heb die deur zelf dicht gedaan. Bewust kiezen om het contact te verbreken met een ouder is moeilijk. Ontzettend moeilijk. Het ging in tegen alles waar ik in geloofde. Toch heb ik hier geen spijt van. Het was één van de meest ingrijpende keuzes die ik heb moeten maken, maar voor mij is het ook één van de beste geweest.
Mocht jij delen herkennen van dit verhaal; het spijt me. Voor alles wat jou is overkomen en voor alles wat je wellicht nog staat te wachten. Ik hoop dat mijn verhaal je vooral wat hoop geeft. Het doet pijn, het wordt niet altijd makkelijker, maar hopelijk wel dragelijker.
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie