Ik kies voor een leven zonder vader

Mijn vader had een alcoholverslaving. Daardoor was hij gedurende mijn jeugd afwezig of soms vervelend aanwezig. In de blogs ‘Ouder met een verslaving‘ en ‘Het alcoholmisbruik van mijn vader‘ beschreef ik al eerder wat die verslaving voor mij betekende. Hoe ik me jarenlang stil heb gehouden, klein heb gehouden. Letterlijk, door middel van mijn eetstoornis. Ik wilde niet voelen, want pijn had ik genoeg.

Soms realiseer ik me dat ik ooit zelf misschien wel een kindje krijg. Een kindje dat zijn of haar opa nooit zal kennen. Dat ik een huis ga kopen en mijn vader nooit die drempel over zal lopen. Mijn vader zal nooit in mijn auto zitten als ik besluit toch mijn rijbewijs te halen. Die realisaties doen soms pijn. Het missen van deze ouder doet pijn, maar ik weet ook dat de aanwezigheid van diezelfde ouder meer pijn doet dan het gebrek eraan ooit zal doen. En daar zit misschien het echte pijnpunt. Dat ik bewust kies voor een leven zonder ouder.

Ondertussen heb ik, middels therapie, veel geleerd. Over mijn verleden, mijn reacties destijds en de manier waarop ik dit nu nog steeds verwerk. Waar ik jaren geleden een eenzijdige ruzie met mijn vader had, heb ik nu alleen nog moeite met mijn eigen handelingen van die tijd. Mijn strijd op dit moment is niet langer met mijn vader zelf, maar met de herinneringen aan hem. Heb ik destijds wel goed gehandeld? Had ik iets anders moeten doen? Had ik mijn zusje en mijn moeder meer moeten beschermen?

Vragen die jij misschien wel herkent als je ervaring hebt (gehad) met een gewelddadige of verslavingsgevoelige ouder. Vragen die vaak lastig te beantwoorden zijn. Toch worden die antwoorden voor mij wel steeds duidelijker. Ik weet ondertussen dat ik nergens spijt van hoef te hebben. Ik was een kind. Ik ben nog steeds zijn kind, maar hij is niet langer meer mijn vader. Het enige waar ik soms met moeite op terugkijk, is het officieel verbreken van al het contact met mijn vader. Dat is moeilijk, een keuze die je als kind eigenlijk niet hoort te maken. Het is niet gezond om als kind voor de keuze te moeten staan om het ongezonde contact met een giftige ouder aan te houden, of die ouder los te laten en verder te gaan zonder. Wat het antwoord hierop ook al zijn, beiden doen waarschijnlijk pijn. 

Ik had als kind, en nu nog steeds, een groot loyaliteitsgevoel. Altijd heb ik het voor hem opgenomen. Altijd probeerde ik zijn acties goed te praten. Niet alleen naar de buitenwereld, maar vooral naar mezelf. Ik kon de waarheid niet aan. Nog steeds niet, maar ik probeer mezelf hier wat vrijer in te laten. Niet teveel te oordelen en zijn situatie niet op mij te betrekken. Want ook al zijn we familie, we zijn niet gelijk. We denken anders, we doen anders. Onze idealen zijn compleet verschillend. Ik ben een eigen persoon. En ook al heb ik mezelf zijn acties meer dan eens kwalijk genomen, heel eerlijk is dat niet. Want ik was en ben niet verantwoordelijk voor de dingen die hij zegt of onderneemt. Daar heb ik als dochter zijnde vrij weinig mee te maken. 

Dat is een lastig besef, maar het was voor mij wel nodig om dit in te zien. Ik groeide op met het idee dat mijn ouders mijn voorbeeld waren. Nog steeds vind ik dit een prachtig idee, maar soms gaat dit idee niet op. Vooral de opmerkingen hierna deden mij veel verdriet. “Het blijft toch je vader”, is één van de opmerkingen die ik in periodes dagelijks hoorde. Alsof ik er verkeerd aan deed om voor mezelf te kiezen. Door dit soort opmerkingen had ik het gevoel dat mijn pijn er niet mocht zijn. Alsof ik impulsief de keuze had gemaakt mijn ouder had mijn leven te bannen. Zoiets kies je niet per ongeluk. Hier gaan weken, maanden soms jaren aan pijn en verdriet achter schuil. Ik wil niet langer gebukt gaan aan de fouten die hij blijft maken. Ik wil verantwoordelijk zijn voor mijn keuzes, mijn fouten. Daar wil ik van leren. Ik wil mijn eigen leven aangaan, in plaats van het te vermijden omdat ik te bang ben. Die tijd is geweest. 

Misschien was ik destijds iets te loyaal, te meegaand. Maar is dat ook niet kind-eigen? Ik probeer mezelf dit niet langer kwalijk te nemen. Dat is, nu soms nog steeds, moeilijk. Maar elke dag gaat het beter, dat vertrouwen heb ik ondertussen wel gekregen. Ik ben niet meer het bange meisje van toen. Ik durf mijn keuzes te maken. Mijn leven in te richten zoals ik me daar comfortabel bij voel. Mijn vader zal nooit over de drempel lopen. Ik heb die deur zelf dicht gedaan. Bewust kiezen om het contact te verbreken met een ouder is moeilijk. Ontzettend moeilijk. Het ging in tegen alles waar ik in geloofde. Toch heb ik hier geen spijt van. Het was één van de meest ingrijpende keuzes die ik heb moeten maken, maar voor mij is het ook één van de beste geweest. 

Mocht jij delen herkennen van dit verhaal; het spijt me. Voor alles wat jou is overkomen en voor alles wat je wellicht nog staat te wachten. Ik hoop dat mijn verhaal je vooral wat hoop geeft. Het doet pijn, het wordt niet altijd makkelijker, maar hopelijk wel dragelijker. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

18 reacties op “Ik kies voor een leven zonder vader”

  1. Wauw Lonneke, je raakt me. En ik voel heel erg met je mee. Ik heb zelf niet zo’n situatie meegemaakt, maar wel hetzelfde gevoel ervaar ik met een familielid. De pijn en onzekerheid die ze me heeft gebracht. Helaas kan ik de band niet breken, maar moet ik op zoek naar een manier om met haar karakter om te gaan. Het kleinerende wat ze me altijd heeft aangedaan. Het doet verschrikkelijk veel zeer. Ik hoop zo erg dat ik de kracht kan vinden om op mezelf te vertrouwen en mezelf te zijn. Wat me nu tegenhoud is de angst dat ik op haar lijk. Ik houd me aan mijn eetstoornis om zo min mogelijk op haar te lijken. Ik hoop dat ik de eetstoornis ooit los mag laten, en geloven dat ik niet zoals haar ben . Dank voor het delen

  2. ik herken alles van je schrijven. Tot de verslaving aan toe. Alleen het contact is nog niet verbroken.
    Ik heb zo’n grote angst: dat ik dezelfde fouten ga maken als hij en dat ik het totaal niet ga zien.
    Hij heeft namelijk totaal geen zelfreflectie. Wat als ik denk dat ik het anders doe, maar eigenlijk mensen ook pijn doe? Ik zie dat mijn leven stabieler is en dat ik al jaren dezelfde contacten heb, waar hij dat niet in stand kan houden. Maar is dat een graadmeter?

    1. Ja lieve Anoniem, dat is zeker een graadmeter. Dat je er op deze manier over nadenkt is ook een graadmeter. Het toont immers aan dat jij wel in staat bent tot zelfreflectie. Sterkte.

  3. Wauw… medeleven voor jou Lonneke.

    Eerlijk en dapper jouw verwoording.

    Herkenbaar, ook ik heb ervoor gekozen te breken en verder te gaan. Het is wat je schrijft niet een keuze die over één nacht gaat, maar uiteindelijk ook in mijn geval het beste voelt.

    En daar gaat het uiteindelijk om, zonder hard feelings je eigen leven verder kunnen leven en ontwikkelen.

    Liefs!

  4. Wauw zo krachtig je raakt me lonneke, ik worstel er zelf ook heel erg mee

  5. Heel mooi geschreven, Lonneke! Dapper en krachtig van je om te doen wat het beste voor je is. Ik herken je situatie niet, maar ik voel met je mee en je woorden raken me. Veel liefs!

  6. Bedankt, ik herken veel. Het heeft mij veel deugd gedaan om deze verhalen te kunnen delen in KOPP/ KOAP groepen. Ook hier voelt het nog vaak heel vreemd om meer ‘familiegevoel’ te hebben bij sommige vrienden dan bij degenen die wel mijn biologische ouders zijn (maar daar stopt t dan ook mee). Het blijft een uitdaging, want je moet altijd toch een beetje de ouder van jezelf zijn als er niemand anders is die die rol kan opnemen…

  7. Wat een goede blog, heel goed dat je voor jezelf kiest, en je kunt ook hem in zijn verslaving niet helpen, daar heeft hij hulp bij nodig, en voor jezelf kiezen is ook het best in je leven kunt doen, ik heb ook met vriendinnen gebroken, en dat was ook een lastige keuze. Dat was ook giftige omgeving, en ik was ook klaar met hun. En je moet er ook niet zelf aan onderdoorgaan. Hopelijk heb ik veel liefde en steun van je moeder en zusje hierbij, of andere personen.

  8. Wauw Lonneke,

    Wat een prachtige blog. Bedankt. Alsof je mijn verhaal schrijft. Mijn vader heeft mij fysiek als psychisch mishandeld, en alles wat je omschrijft over loyaliteitsconflicten en opmerkingen vanuit de omgeving herken ik zo. Op dit moment ga ik het traject in om mijn achternaam te veranderen naar de achternaam van mijn moeder. De confrontatie met mijn (vaders) achternaam blijft pijnlijk, maar eindelijk heb ik de moed om dit traject in te gaan.

    Nogmaals bedankt voor je blog ❤️

  9. Gewoon even liefs voor jou en allen die een reactie schreven. ❤️

  10. Heel sterk van je . Toch is het fijn dat je weet dat je vader nog leeft en er misschien ooit vragen komen of andere dingen of dat hij vergeving vraagt. Dat het ooit echt rust vind.Er zit zoveel strijd en boosheid. Ik heb vanuit mijn geloof echt het standpunt, ook uit eigen ervaring dat je nooit iemand helemaal kan buitensluiten uit je leven. Je leeft ermee en bent deel van elkaar. Je kan contact verbreken maar je verleden is daardoor nog niet verzoend of rustiger of helderder. Je hebt het recht om gehoord te worden en gelukkig te zijn. Ookal snapt jouw vader je daarin niet. Ontlopen en mensen vermijden maakt niemand gelukkig. Vooral wanneer je later kinderen zal krijgen elkaar weer een keer zien. Een keertje kan echt wanneer je trots bent op je leven en wat je hebt beteikt. Te laten zien dat je meer waard bent dan alles wat hij van je dacht en je rust gevonden hebt! Met trots laten zien wie je geworden bent. Dat je niet mislukt en klein bent maar ern sterke en wijze vrouw met hoop en liefde. Zoek je trost en draag het.
    Wat nou wanneer je vader echt overlijd. Dan zou je denk ik spijt hebben hem niet nog 1 keer gesproken te hebben.( Of tzt. kleinkinderen te kunnen laten zien )Dan komt heel veel weer naar boven. Wanneer je echt trots bent op jezelf en wat je bereikt hebt wil je dat denk ik ook gewoon laten zien aan mensen die je in het verleden pijn gedaan hebben.
    Mijn vader is overleden toen ik nog geen 20 was. In 2007 We hadden moeizaam contact. Soms heb ik er wel spijt van dat het zo is gegaan. Ik ben door heel veel schaamte en een eetstoornis heen gegaan. En nu weet ik dat ik niet ben wie mijn ouders dachten dat ik was, dat ik mijzelf mag zijn. Ruimte mag in nemen niet alles hoef te incasseren hulp mag accepteren. Niet hard hoef te zijn. Voorzichtig met mezelf. En sterk ben. Ik hoef niks te bewijzen.

  11. Prachtig geschreven en helaas zijn veel dingen herkenbaar. Maar de oorzaak maakt ook niet uit, het gaat inderdaad om wat het met je doet welke keuze je maakt, hoe je daar mee om gaat met alles wat daar bij komt kijken en wauw, helemaal verwoord zoals het is. Teminste zoals zo komt het bij mij binnen en jij hebt het geschreven vanuit jou ervaring en perspectief en wat je mee zou willen geven. Heel sterk dat je dit schrijft en zeker als iemand die dit leest in de fase zit die nog veel heel en weer geslingerd wordt, in zijn of haar hoofd met allemaal twijfels. Mooi en dank!

  12. wat goed zeg wat je schrijft! knap

  13. Niet iedere alcohol veslaafde is iemand die toxisch is.
    Het kan ook zo zijn dat zij alcohol verslaafd zijn geraakt door iemand die toxisch is of was.
    Bijvoorbeeld.
    Je kunt dit niet weten.
    Maar dat je voor jezelf kiest, dat is iets wat heel erg moeilijk is en waar echt een heel proces aan verbonden is, maat dan wel het beste is wat je waarschijnlijk ooit hebt gedaan.
    Je kunt ook nog liefde voor de andere mens voelen maar weten dat zij de kracht zullen krijgen om hun leven verder te leven net als ook jij die zult krijgen.

    .

  14. Ik herken het proces waar je doorheen bent gegaan, dat heb ik zelf ook doorlopen. Ik ben alleen toch blij dat mijn verhaal een ander verloop heeft.

    Na jaren lichamelijk en psychische mishandeling heb ik op mijn 15e contact verbroken met mijn vader. Ik haatte hem zo ontzettend en ik werd zó boos op mensen die zeiden ‘het is toch je vader’. Voor mij was hij op dat moment écht niet mijn vader, een vader doet zoiets niet met zijn kinderen dacht ik. In de loop der jaren besefte ik dat ik met die haat alleen mijzelf had… hij ging ondertussen door met zijn leven en ik bleef ermee zitten. Ik had kunnen zeggen dat ik dan ook zonder vader verder zou gaan, maar ik heb gelukkig ruimte kunnen vinden om hem weer in mijn leven te laten.

    Na jaren geen contact heb ik zelf weer contact opgenomen en zijn we langzaam gaan bouwen. Het wordt nooit zoals het tussen vader en dochter zou moeten zijn. Toch ben ik blij dat ik heb kunnen vergeven, niet zozeer voor hem maar vooral voor mijzelf. Ik wilde dit toch delen om te laten zien dat er ook een andere uitkomst mogelijk is. Ieder gaat daarin zijn eigen weg en het is een proces van jaaaaaaaaaaaaaren… maar het is mogelijk 🙂

  15. heey Lonneke,
    ja ik herken het deels ja, alleen was hij er nooit vaak in beeld om het op te merken,
    daarmee bedoel ik dat hij soms in me leven kwam, en hij ging, weer kwam, en ging,kwam, ging, enz. nu is de laatste keer contact geweest maart 2019, hij appte dat hij zou langskomen, helaas is dit dus nooit gebeurd, ik twijfel zelf ook om het contact te verbreken(maar dan voor altijd), en ik weet dat sommige t niet geloven maar, ik las net de daghoroscoop en dr stond in dat ik een dierbaar iemand moet verlaten, nu heb ik dit gelezen en is me duidelijk welk dierbaar iemand…
    hoedan ook bedankt voor deze blog, hij heeft mij weer kracht gegeven 🙂

  16. Dit hele verhaal is zo herkenbaar voor mij helaas. Mensen zullen het denk ik nooit echt kunnen begrijpen. Pas als ze zelf in zo’n situatie zitten kunnen ze weten hoe het voelt.

    Ik heb het contact met beide ouders verbroken na jaren lange problemen en hele heftige dingen die er zijn gebeurd.

    Vaak denken mensen dat geen contact hebben de makkelijkste keuze is. Dat is zeker niet het geval. Het is een beslissing die altijd invloed zal hebben en juist de moeilijkste keuze is. Want je kiest dan niet voor een ander maar voor jezelf. Knap hoe je alles hebt omschreven.

    Ik ben nog steeds opzoek naar rust hierin te vinden en te accepteren dat ik niet mijn familie ben.

  17. Wat veel herkenning. Ik kon mn vader niet meer met een biertje in zn hand zien staan zonder ontzettend angstig te worden. Toen kwam er een familie gesprek over mn vader zn alcohol periode, ik hoopte vurig op een sorry. Die kwam niet. Er kwam een raar zinnetje uit van ik kan geen sorry zeggen over iets waar ik me niet bewust van ben. Geeen idee wat hij daarmee bedoelde, ik voelde me Kwaaad. Heb mezelf zo weggecijferd bij en door hem. Ik voelde me getergd. Hoe moet dit ooit nog goed komen? Ik voel me schuldig om die kwaadheid. Omdat hij zoiets gevoeligs ontkent voelt het voor mij of wat ik wil niet bestaat, niet uitmaakt. Ook als ik hem vertel hoe "gezellig" het altijd was met zn geruzie gezoek dan weet hij daar niets meer van? Dat doet het meest pijn. Dat ik hem vertel wat er is gebeurd en hij geloofd mij gewoon niet. Au.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *