Ik koos voor een leven zonder mijn familie

Ik kwam thuis na een toets en mijn moeder was er ook. Ik wist dat ik wegging en dat ik haar hoogstwaarschijnlijk nooit meer ging zien. Zij wist het niet en ik wist niet waar ik aan begon. Ik keek nog even goed en probeerde op te slaan hoe ze praatte, hoe ze liep, hoe ze lachte en hoe ze deed. Dit was de laatste keer…

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.

Ze ging weglopen van huis en dit was mijn kans; ik moest nu echt weg. Veiligheid vooraan en overlevingsstand aan. Ren. Ik draaide mijn sleutel in het slot en ik keek even achterom, de laatste keer. Wil ik dit wel? Moet ik deze permanente keuze maken? De rest van de dag is nog steeds een waas en misschien is dat beter. Ik denk er niet graag aan terug, want soms krijg ik spijt en heimwee naar huis toe. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik iets mis, maar misschien moet ik niet vergeten wat ik krijg.


Bron foto

Jarenlang proberen en alles op alles zetten om het maar te laten werken. Elke keer opnieuw tot tien tellen, adem in adem uit en door. Zie het door de vingers, want ‘je hebt negen maanden in je moeders buik gezeten’. Feit blijft wel dat jij daar niet voor hebt gekozen. Jij hebt daar niet vrijwillig gezeten, maar je bent er gezet. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Ik ben heel veel mishandeld en ik ben het bij mezelf gaan zoeken: wat heb ik fout gedaan? Bij ons thuis was eer belangrijker dan een bloedband en dit komt (zelfs in Nederland) vaker voor dan je denkt. Het is echter een onderwerp dat maar al te graag onder het tapijt wordt geschoven. Het is onbegrijpelijk als je erbuiten staat en daarom is voor jezelf kiezen erg ingewikkeld, omdat je het er niet snel over hebt met anderen. Je wordt vaak teruggewezen op je geduld, maar dat kan en mag gewoon op zijn op een gegeven moment. Jij mag voor jezelf kiezen en als dat ingrijpende gevolgen heeft op jouw leven én het leven van jouw familie, moet je maar eens terugdenken aan de gevolgen die zij op jouw leven hebben gehad.

Op het moment dat je terugkijkt op je verleden zal je veel romantiseren en eigenlijk is dat best wel heel mooi. Ik houd geen wrok over aan mijn verleden, maar kan soms ook terugdenken aan de momenten dat ik even oprecht gelukkig was. Het nare is soms een zwart gat in mijn geheugen en ik heb bewondering voor hoe mijn brein dat doet. Ik ben blij dat mijn verleden niet enkel narigheid is in mijn hoofd, maar tegelijkertijd maakt dit het erg ingewikkeld. Zo slecht was het dan toch niet? Ik weet de vraag rationeel te beantwoorden door te kijken naar de geweldsmisdrijven die er zijn geweest, maar emotioneel kom ik er niet bij. Soms komt het kwetsbare kind in mij naar boven en dan verlang ik heel erg naar liefhebbende ouders en familie en dan voel ik mij schuldig. Ik heb ze pijn gedaan, ik heb afstand genomen en daarom is het per definitie mijn schuld. Dit is een schema dat doorbroken moet worden, want het is niet zo. Ik heb ook pijn gehad en ik heb hier niet voor gekozen. Niet als kind, niet als mens en bovenal niet als hun bloedeigen dochter.

Ik merk dat familie vaak een sensitief onderwerp is en dat er vaak van alle kanten wordt ingezet op een goed contact. Ik kom er met mijn hoofd niet bij dat ouders hun kinderen bewust slecht behandelen. Toch gebeurt het nog te vaak en ik vind dat daar meer oog voor moet zijn. Luister eens naar waarom iemand zich afzet en kijk objectief naar de situatie. Werk niet mee met de stichters van geweld door je rug te keren. Ik werd moedeloos van hoe vaak ik heb gehoord dat ik het moest proberen, want dat had ik al talloze keren gedaan voordat ik in paniek vertelde wat er allemaal aan de hand was. Ik had het gevoel dat ik niet geloofd werd en dat mijn gevoel niet valide was. Ik wilde mijn familie niet zwart maken en daarom hield ik zo lang mijn mond, toen ik eenmaal naar buiten trad was het al veel te ver gegaan. Ik moest het proberen terwijl mijn ouders mij niet wilden. Ik begrijp dat mijn ouders ook getraumatiseerd waren en ik weet zeker dat zij ook mentale problemen hadden, maar dat geeft niemand nog het recht om hun dochter zo onrechtvaardig te behandelen. Door de gemengde reacties die ik van buitenaf kreeg begon ik meer aan mezelf te twijfelen.

Ik heb heel lang op de wip gezeten: weggaan of niet? Uren, dagen, weken, maanden en jaren is het malen niet gestopt. Het duurde heel lang voordat ik een knoop had doorgehakt, want ik wil het niet allemaal alleen doen. Als ik kritisch naar de situatie kijk heb ik het in feite qua steun niks verloren. Thuis had ik geen steun en die ik heb ik ook niet gekregen van hen toen ik wegging. Dus kijk goed naar je situatie: wat heb je te verliezen? Probeer je medelijden opzij te zetten en kies voor jezelf. Je kan niet leven voor een ander en met name in een eercultuur krijg je niet iedereen tevreden. Er zal hoe dan ook over je geroddeld worden. Ik was vroeger te dik en dus provocerend, ik werd later te dun en dus een skelet. Dit zijn nog maar twee voorbeelden uit honderden. Maar zo zie je maar dat het nooit goed is. Neem de verantwoordelijkheid over je eigen leven. Je houdt het systeem in stand als je er in mee blijft gaan. Jij bent meer dan de status van je familie. Je bent veel meer waard dan dat wat je nu krijgt. Het is echt heel goed om stil te staan bij het fijne en leuke van thuis, maar passeer jezelf hier niet in. Niemand mag jou emotionele of fysieke klappen geven of over jouw grenzen heen gaan op welke manier dan ook. Soms is loslaten en weggaan sterker dan vasthouden.

Je bent niet alleen, er zijn zoveel meer meiden en jongens die tegen hetzelfde aanlopen. Een breuk met je familie is heel ingrijpend, maar niet het einde van de wereld. Ik heb heel veel moois gekregen na al het vervelende. Ik heb vrijheid en dat is nergens tegenop te wegen. Ik kan gaan en staan waar ik wil, ik kan studeren, zelf bepalen met wie ik trouw of een relatie heb, ik word niet meer mishandeld en ik ben een autonoom persoon. Hoewel dit voor sommige mensen vanzelfsprekend is, is dit voor mij – en velen met mij – niet zo. De kleinste geluksmomentjes zullen een grotere significantie hebben en daar ben ik dankbaar voor. Ik kan intens genieten en dat gun ik jou ook. Je hoeft geen bloed te delen met je familie, maar je kan ook zelf mensen uitkiezen en soms is dat beter. Als jij maar goed behandeld wordt, want je bent het waard.

Meer blogs hierover lezen?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Nadine

Geschreven door Nadine

Reacties

9 reacties op “Ik koos voor een leven zonder mijn familie”

  1. Wauw Nadine wat heb je dit krachtig beschreven. Zo pijnlijk en moeilijk, maar ook zo herkenbaar. Ik kom uit een zelfde soort gezin en alle vragen die jij jezelf stelt, heb ik mezelf ook zo vaak afgevraagd. Het schuldgevoel, de 9 maanden in de buik, de eercultuur en het nuanceren van zij zijn beide ook getraumatiseerd. Ook ik heb die stap gezet om te breken met iedereen en dan lees ik jou struggels en voel ik me even minder alleen. Dank je wel voor je openheid en de meest dappere stap die je ooit voor jezelf heb kunnen maken. Dank voor het kijkje in je hoofd, wat voor mij heel helpend en waardevol is.

    Liefs C.

  2. Lieve nadine wat afschuwelijk wat je hebt doorgemaakt ik vind het vreselijk voor je hoe je hebt geleden je hebt de goede beslissing genomen ik hoop voor jou dat je je trauma s kan verwerken en gelukkig wordt het is zo naar als je mishandeld bent gelukkig kunnen mensen heel vaak dingen verwerken en een mooi leven opbouwen altijd als mensen in de psychiatrie zitten hebben ze veel ellende meegemaakt of maken ze dat mee en ik zou ook tegen iedereen willen zeggen die mishandeld wordt of mishandeld werd zoek hulp het is zo erg dat je leven zo is en je verdient een goed leven je mag een liefdevol leven hebben dat iedereen je goed behandeld probeer hulp te zoeken bij mensen die je vertrouwt en die om je geven en kies voor jezelf je bent het beste waard

  3. Pff zo herkenbaar. En zo pijnlijk. Jaren geleden al verhuisd om afstand te voelen, ik werd ziek van hun gedrag. En elke keer weer die drang voelen om terug te willen gaan. Voor wat?, het klein beetje steun wat ze kunnen geven en verder rare rot opmerkingen te accepteren? Ik probeer nu met hulp dichtbij mezelf te blijven en dat terug willen keren naar hun te doorbreken. Mag eerst mezelf verder ontwikkelen en ontdekken, wat ze me altijd onmogelijk maakten met hun opvoeding

  4. Wauw bedankt voor deze kwetsbare en open blog. Helaas zo pijnlijk herkenbaar…

  5. heftig

  6. Bedankt voor jullie lieve en open reacties. Helaas stond er een foutje in het systeem; deze blog is namelijk niet geschreven door Nadine, maar ingezonden door Farah (gastredacteur). Het is inmiddels aangepast. Maar Farah zal jullie woorden vast ook met een warm hart lezen. ~ Redactie Proud2Bme

  7. Wauw🙌!!

    👏

    Amen🤍

  8. Mooi verhaal Farah,

    Gebaseerd op normen en waarden waar ouders of familie altijd op 1 horen staan! Zo is iedereen van thuis uit voor geprogrammeerd! Met huiselijk agressief geweld waarin jij jezelf compleet bent kwijtgeraakt als kind!! Herkenbaar.

    Vanaf 14 jaar werd bij mij wekelijks thuis verteld: dit is geen hotel, als het je niet bevalt daar is de deur! Kwetsende woorden voor een tiener die na ruim 40 jaar nog steeds een negatieve echo bij mij veroorzaken! Woorden die ik mijn kind nooit zou zeggen!

    Met mijn toxische broers en zussen gebroken inmiddels en 2 jaar verder met sommige! Ik heb een prachtige jonge dochter, die het helaas zonder haar ooms tantes neven en nichten moet doen. Het contact na jaren van boycots (getrouwd met een NL vrouw) viel bij hun in het verkeerde keelgat. Ik besloot: nu ben ik aanzet! Iedereen de keiharde ongezoute waarheid verteld, sommige hingen zelfs de telefoon op! Bizar. Het narcistische en agressieve gedrag van mijn vader was in de familie gelederen doorgesijpeld! De emotionele knop waar ik als Benjamin van het gezin mee gezegend was, bestond niet bij mijn toxische broers en zussen!

    Steun, begrip of een dak boven mijn hoofd met 19 jaar na mijn KL-dienstplicht was teveel gevraagd! Bosnie mocht ik niet heen van hem als kvv blauw helm! (Ik had mijn eigen vader letterlijk uit zijn eigen huis gezet,de tuin in jij!) dit was tevens mijn laatste dag in het ouderlijk huis 🙂 spijt???

    Ik zou het zo weer doen na jaren van mishandelingen met de riem, zelfs een schroevendraaier in mijn buik en de platte hand!

    Mijn 1e appartement was dan ook een ware verademing. Ik kon mijn voeten eindelijk op tafel zetten en etend langer tv kijken, ik mocht nu 20 min douchen ipv 3 minuten (cv uit koude 🥶 douche) maar nee, ik was nu eenmaal zo geconditioneerd vanuit thuis! Ik voelde mij bekeken en slecht als ik t deed als 20er! Niemand kwam naar mijn 1e appartement, 1x kwam mijn broer en vader langs om zogenaamd te helpen met klussen! Ik draaide ploegendiensten in een fabriek, om alles te kunnen betalen als jonge gast (Studeren helaas) en was op mijn werk die middag! Daarna kreeg ik het verwijt: wij zijn langsgeweest, je was weer niet thuis. Mijn 2e compacte maar nette koopwoning niet veel later, kwam ook niemand langs en dit 10 jaar lang!

    Na mijn 3e zeer mooie en ruime koopwoning met serre en prachtige tuin (ook v hun gekocht met 23 familieleden) komt weer niemand tot mijn groot verdriet! Ik was nog steeds te min voor hun en eenriching beviel hun wel, het was ja ik de schlemiel die hun altijd opzocht jarenlang!! Ik bespeurde jaloezie en afgunst, vooral in gesprekken! Dit of dat lukt jou niet, werd mij vaak verteld! Met mijn 6 daagse werkweek had ik een succesvol bedrijf opgebouwd. Dit terwijl mijn neven nog met bijna 30 jaar op hun tienerkamers bij mijn broers of zussen woonden! Het zijn onze "kinderen" werd steeds gezegd, als ik er wat van zei!

    Ik dacht hierna terug aan het moment dat ik als tiener met Sony walkman in de donkere herfst in moedeloos over straat liep en uiteindelijk na een korte stoffige zolder avontuur (oudste broer) en een matras in de woonkamer (vriend Francois) het zwerven beu was! Ik hoorde nergens thuis en nu, inmiddels als 40 plusser nog steeds niet!

    Gelukkig heb ik mijn gezin en focus ik mij hierop. Door de Rutte-lockdowns mijn bedrijf helaas kwijtgeraakt en dit jaar probeer ik terug te komen om met de hulp van onze barmhartige Heer, weer succesvol te zijn!

    Kies zsm voor jezelf aub, lees mijn levensverhaal en besef dat jij t wel waard bent om liefde en positiviteit te ontvangen! Je kunt decennia’s liefde, geld en energie erin steken en uiteindelijk gebroken en bedrogen eruitkomen! Hunkerend naar de liefde of bevestiging van vaders of moeders , broers en zussen die niets om jou geven, maar enkel om hun eigen belangen of morele zieke waarden!

    Ik wens iedereen heel veel 🥰 liefde, inzicht en KRACHT toe bij het oplossen van zijn of haar familiaire affaires. Ik ben er nog niet, maar wel onderweg! BE STRONG WITH ME!

    HET BESTE ALLEMAAL…😇

  9. Beste Farah (en diegenen die op haar blog hebben gereageerd),
    Dank voor het delen. Wat zal dit een moeilijke keuze zijn geweest… Zo moedig! Zo te lezen was je ook nog erg jong.
    Bij mij heeft het tot mijn 38e geduurd voordat ik noodgedwongen eindelijk voor mijzelf heb gekozen. Dat is nu 11 jaar geleden.
    Hoewel ik rationeel weet dat dit onmogelijk is, blijf ik gevoelsmatig toch verlangen naar een warme, gelijkwaardige, wederkerige, liefdevolle en veilige band met mijn ouders en broertje. Met dit verdriet en deze pijn zal ik verder moeten leven. Kennelijk is dit de prijs die ik moet betalen voor de vrijheid om eindelijk mijn eigen leven te kunnen leiden, overeenkomstig mijn eigen gevoelens, waarden, behoeften, etc.
    Gelukkig ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven en kan ik eindelijk mezelf zijn en mij veilig en geliefd voelen.
    Veel kracht en alle goeds gewenst.
    Liefs, Alien

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *