Ik kwam thuis na een toets en mijn moeder was er ook. Ik wist dat ik wegging en dat ik haar hoogstwaarschijnlijk nooit meer ging zien. Zij wist het niet en ik wist niet waar ik aan begon. Ik keek nog even goed en probeerde op te slaan hoe ze praatte, hoe ze liep, hoe ze lachte en hoe ze deed. Dit was de laatste keer…
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Ze ging weglopen van huis en dit was mijn kans; ik moest nu echt weg. Veiligheid vooraan en overlevingsstand aan. Ren. Ik draaide mijn sleutel in het slot en ik keek even achterom, de laatste keer. Wil ik dit wel? Moet ik deze permanente keuze maken? De rest van de dag is nog steeds een waas en misschien is dat beter. Ik denk er niet graag aan terug, want soms krijg ik spijt en heimwee naar huis toe. Steeds vaker betrap ik mezelf erop dat ik iets mis, maar misschien moet ik niet vergeten wat ik krijg.
Jarenlang proberen en alles op alles zetten om het maar te laten werken. Elke keer opnieuw tot tien tellen, adem in adem uit en door. Zie het door de vingers, want ‘je hebt negen maanden in je moeders buik gezeten’. Feit blijft wel dat jij daar niet voor hebt gekozen. Jij hebt daar niet vrijwillig gezeten, maar je bent er gezet. Mijn ouders konden niet voor mij zorgen. Ik ben heel veel mishandeld en ik ben het bij mezelf gaan zoeken: wat heb ik fout gedaan? Bij ons thuis was eer belangrijker dan een bloedband en dit komt (zelfs in Nederland) vaker voor dan je denkt. Het is echter een onderwerp dat maar al te graag onder het tapijt wordt geschoven. Het is onbegrijpelijk als je erbuiten staat en daarom is voor jezelf kiezen erg ingewikkeld, omdat je het er niet snel over hebt met anderen. Je wordt vaak teruggewezen op je geduld, maar dat kan en mag gewoon op zijn op een gegeven moment. Jij mag voor jezelf kiezen en als dat ingrijpende gevolgen heeft op jouw leven én het leven van jouw familie, moet je maar eens terugdenken aan de gevolgen die zij op jouw leven hebben gehad.
Op het moment dat je terugkijkt op je verleden zal je veel romantiseren en eigenlijk is dat best wel heel mooi. Ik houd geen wrok over aan mijn verleden, maar kan soms ook terugdenken aan de momenten dat ik even oprecht gelukkig was. Het nare is soms een zwart gat in mijn geheugen en ik heb bewondering voor hoe mijn brein dat doet. Ik ben blij dat mijn verleden niet enkel narigheid is in mijn hoofd, maar tegelijkertijd maakt dit het erg ingewikkeld. Zo slecht was het dan toch niet? Ik weet de vraag rationeel te beantwoorden door te kijken naar de geweldsmisdrijven die er zijn geweest, maar emotioneel kom ik er niet bij. Soms komt het kwetsbare kind in mij naar boven en dan verlang ik heel erg naar liefhebbende ouders en familie en dan voel ik mij schuldig. Ik heb ze pijn gedaan, ik heb afstand genomen en daarom is het per definitie mijn schuld. Dit is een schema dat doorbroken moet worden, want het is niet zo. Ik heb ook pijn gehad en ik heb hier niet voor gekozen. Niet als kind, niet als mens en bovenal niet als hun bloedeigen dochter.
Ik merk dat familie vaak een sensitief onderwerp is en dat er vaak van alle kanten wordt ingezet op een goed contact. Ik kom er met mijn hoofd niet bij dat ouders hun kinderen bewust slecht behandelen. Toch gebeurt het nog te vaak en ik vind dat daar meer oog voor moet zijn. Luister eens naar waarom iemand zich afzet en kijk objectief naar de situatie. Werk niet mee met de stichters van geweld door je rug te keren. Ik werd moedeloos van hoe vaak ik heb gehoord dat ik het moest proberen, want dat had ik al talloze keren gedaan voordat ik in paniek vertelde wat er allemaal aan de hand was. Ik had het gevoel dat ik niet geloofd werd en dat mijn gevoel niet valide was. Ik wilde mijn familie niet zwart maken en daarom hield ik zo lang mijn mond, toen ik eenmaal naar buiten trad was het al veel te ver gegaan. Ik moest het proberen terwijl mijn ouders mij niet wilden. Ik begrijp dat mijn ouders ook getraumatiseerd waren en ik weet zeker dat zij ook mentale problemen hadden, maar dat geeft niemand nog het recht om hun dochter zo onrechtvaardig te behandelen. Door de gemengde reacties die ik van buitenaf kreeg begon ik meer aan mezelf te twijfelen.
Ik heb heel lang op de wip gezeten: weggaan of niet? Uren, dagen, weken, maanden en jaren is het malen niet gestopt. Het duurde heel lang voordat ik een knoop had doorgehakt, want ik wil het niet allemaal alleen doen. Als ik kritisch naar de situatie kijk heb ik het in feite qua steun niks verloren. Thuis had ik geen steun en die ik heb ik ook niet gekregen van hen toen ik wegging. Dus kijk goed naar je situatie: wat heb je te verliezen? Probeer je medelijden opzij te zetten en kies voor jezelf. Je kan niet leven voor een ander en met name in een eercultuur krijg je niet iedereen tevreden. Er zal hoe dan ook over je geroddeld worden. Ik was vroeger te dik en dus provocerend, ik werd later te dun en dus een skelet. Dit zijn nog maar twee voorbeelden uit honderden. Maar zo zie je maar dat het nooit goed is. Neem de verantwoordelijkheid over je eigen leven. Je houdt het systeem in stand als je er in mee blijft gaan. Jij bent meer dan de status van je familie. Je bent veel meer waard dan dat wat je nu krijgt. Het is echt heel goed om stil te staan bij het fijne en leuke van thuis, maar passeer jezelf hier niet in. Niemand mag jou emotionele of fysieke klappen geven of over jouw grenzen heen gaan op welke manier dan ook. Soms is loslaten en weggaan sterker dan vasthouden.
Je bent niet alleen, er zijn zoveel meer meiden en jongens die tegen hetzelfde aanlopen. Een breuk met je familie is heel ingrijpend, maar niet het einde van de wereld. Ik heb heel veel moois gekregen na al het vervelende. Ik heb vrijheid en dat is nergens tegenop te wegen. Ik kan gaan en staan waar ik wil, ik kan studeren, zelf bepalen met wie ik trouw of een relatie heb, ik word niet meer mishandeld en ik ben een autonoom persoon. Hoewel dit voor sommige mensen vanzelfsprekend is, is dit voor mij – en velen met mij – niet zo. De kleinste geluksmomentjes zullen een grotere significantie hebben en daar ben ik dankbaar voor. Ik kan intens genieten en dat gun ik jou ook. Je hoeft geen bloed te delen met je familie, maar je kan ook zelf mensen uitkiezen en soms is dat beter. Als jij maar goed behandeld wordt, want je bent het waard.
♥
Meer blogs hierover lezen?
- Ik kies voor een leven zonder vader
- Afstand houden bij ongezonde familierelaties
- Contact verbreken met familie
- Ik heb geen contact meer met mijn ouders
- Geen contact met je ouders
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie