Ik lachte mijn gevoelens weg

Tijdens therapie zag je mij niet snel huilen. Met een lach vertelde ik de meest bizarre en heftige dingen. Ook bij vrienden en familie zette ik een glimlach op als ik vertelde dat ik het zwaar had. Op dat moment wist ik niet beter, ik had dit al zo lang zo gedaan. Pas toen anderen dit bespreekbaar maakte ben ik hier stil bij gaan staan. Waarom klopte mijn lichaamstaal niet bij wat ik voelde?

Ik denk dat ik ongeveer 12 jaar was toen ik iemand leerde kennen die altijd lachte. Bij alles. Met mijn zusje besprak ik vaak hoe vervelend en gek ik dit vond. Het is toch raar om lachend te vertellen hoe rot je jeugd is geweest? Nu pas kan ik hier de ironie van inzien. Een aantal jaar later deed ik precies hetzelfde, alleen had ik het zelf niet door…

ag1

Mezelf niet serieus nemen

Wat hier precies achter schuil gaat weet ik nog steeds niet helemaal precies. Ik denk dat het er deels mee te maken heeft dat ik mijzelf niet serieus nam. Als ik liet zien hoeveel alle gebeurtenissen invloed op mij hadden, gaf ik indirect toe dat het toch best wel heftig was. In mijn hoofd kon dit niet. Ik vond dat ik mij aanstelde en dat het allemaal wel mee viel. Ik deed dan ook waanzinnig mijn best om die gevoelens te negeren. Deze gevoelens pasten niet, hoorden niet. Waren onterecht. Ze zouden mijn kwetsbare kant belichten en dat vond ik vreselijk. Mijn kwetsbare kant was zwak en ondergeschikt. Niemand mocht die zien. Zelfs voor mij was het vaak verboden terrein. Tenzij ik alleen was, dan kwamen de gevoelens keihard terug. Hier wist ik dan geen raad mee en dit uitte zich in destructief gedrag. 

Niet durven voelen

Wat denk ik ook meespeelde is dat ik het niet durfde om die gevoelens aan te gaan en te ervaren. Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik dit niet hoefde te voelen. Ik gebruikte mijn eetstoornis om mijn gevoelens weg te maken, te vergeten. Ik was bang dat al die opgestapelde gevoelens teveel zouden zijn om aan te gaan. Ik had immers met een reden een vlucht gezocht. Zodra ik lachte, vergat ik als het ware deze gevoelens. Ik kon oprecht even vergeten waar ik echt mee zat. Ik begon als het ware te geloven in mijn eigen masker. Ik nam niet alleen iedereen om mij heen in de maling, maar ook mijzelf. Mijn lach was mijn harnas en dat harnas mocht niet breken. 

Ik ben leuker als ik lach

Mijn onzekerheid probeerde mij wijs te maken dat ik niet leuk genoeg was. Ik was niet interessant, niet aardig genoeg, niet mooi genoeg. Ik kreeg het idee dat ik leuker gevonden zou worden als ik meer zou lachen. Huilen is een teken van zwakte en zwakte in onaantrekkelijk. Vond ik zo. Dus zelfs bij heftige verhalen forceerde ik een glimlach. Als ik lachte voelde ik mij oprecht ook leuker, sterker. Ik wilde heel graag naar buiten uitdragen dat het met mij altijd goed ging. Ik wilde niet dat mensen zich zorgen om mij zouden maken. Dat was ik immers helemaal niet waard.

De confrontatie

Ik schrok ontzettend toen ik dit terug kreeg van mijn therapeute. Ik herkende mijzelf hier niet in en ik vond het maar stom. Dit deed ik toch niet? Pas toen ik er echt over na ben gaan denken vond ik toch een kern van waarheid. Ik had even tijd nodig om dit te laten bezinken. Uiteindelijk ben ik het gesprek aangegaan. Het was voor mij heel helpend om hierover te kunnen praten, hoe moeilijk ik dit in het begin ook vond.

Ik zag het als een uitdaging om te onderzoeken waarom ik dit precies deed en wat er zou gebeuren als ik dit masker los zou laten. Alle angsten die ik ervoer rondom het aangaan van mijn gevoelens bleken veel heftiger te zijn dan ik had verwacht. Ik heb ook echt hard moeten werken om dit harnas langzaam los te laten, maar dit is zo waardevol voor mij geweest.

Ik sta meer in contact met mijn lichaam en gevoelens en ik kan mijn gevoelens ook veel beter plaatsen. Ik weet nu vaak waar mijn gevoelens vandaan komen en wat ik zelf kan doen om hier goed mee om te gaan. 

Lach jij veel weg?

Fotografie: Pexels 

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

14 reacties op “Ik lachte mijn gevoelens weg”

  1. Ik heb mijzelf aangeleerd dat de glimlach de beste emotie is. Mensen denken dat het goed gaat, vinden je vrolijk. Snachts komt het er soms uit, maar meestal niet als iemand het ziet

  2. Ik doe precies hetzelfde. Hier ben ik onlangs op gewezen door mijn therapeute. Nu moet ik dit gaan leren herkennen en dit te vertalen naar mijn werkelijke gevoel.

  3. Ik lach 99% van de tijd. Helaas weten de hulpverleners al te goed dat ik in de meeste van die situaties gespannen ben. Zodra ik gespannen ben ga ik lachen.

  4. Ik merk dat ik het de laatste tijd probeer weg te lachen omdat ik bang ben dat ze mijn gezeur langzaam beu zijn en ik niet meer geholpen word. Ze prikken hier meestal wel doorheen maar soms is het lachten een beschermer omdat ik de werkelijke gevoelens niet kan of durf te voelen…. Ik blijf het omgaan met gevoelens een moeilijk iets!

  5. Herkenbaar, duidelijk ook, dankjewel!

  6. Heel herkenbaar! Mooi geschreven!

  7. Kan iemand mij uitleggen waarom Eric van Furth die terecht kritiek had op de manier van werven van het meest kansloze anorexia kookshow programma ooit er nu zelf inzit en daarmee deze ellende faciliteert? Hoezo hypocriet.

    1. serieus? Waarschijnlijk its about money.. 🙁

    2. Die zit toch niet in de kookshow maar in het voedselgevecht??

  8. ja dit dus.. zo erg.. en niemand prikt er nog doorheen ofzo..

  9. ja ik herken dit ook. Maar bij mij zorgt het er voor dat ik niet constant aan het huilen ben wat ik vroeger wel deed. Daarnaast haat ik het om andere mensen zich rot te laten voelen door mijn emoties (waarschijnlijk omdat ik zelf altijd overspoeld wordt door emoties van anderen). En mij is ook vroeger op school verteld dat ik altijd zo serieus keek en dat ik meer moest gaan lachen. Ik weet dus niet of ik het zo erg vind dat ik alles weg lach, als ik maar kan huilen op momenten dat dat nodig is…

  10. De alinea “niet durven voelen” herken ik heel erg. Ik heb een masker opgezet en een muur om mij heen gebouwd. Ik kan de dingen die spelen heel goed verwoorden en vervolgens zonder emotie uiten. Mijn huisarts zei daarom dat hij niet zo goed begreep waarom de psycholoog en psychiater zich zorgen maakte. Hij zag immers niet zo veel.
    Het verschilt bij mij ook nog eens of ik tegen een man of vrouw praat. Ik durf bij mannen me helemaal niet open te stellen.

  11. Voor mij is dit heel herkenbaar van een aantal jaar geleden. Ik doe het nog steeds wel eens, ik herken vrijwel alle redenen die je beschrijft, maar ik heb er veel beter mee leren omgaan. Moeilijk, maar het is het waard!

  12. Heel herkenbaar!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *