Ik maakte mijn lichaam kapot

Wat is er nu erg aan afvallen? Je wordt toch alleen wat dunner? Dit is wat ik dacht aan het begin van mijn eetstoornis, maar helaas waren de gevolgen toch wel iets meer dan dat. Met deze onderstaande blog wil ik jullie duidelijk maken dat een eetstoornis je lichaam compleet kan vernielen en dat je op tijd hulp moet zoeken.

Aan het begin van mijn eetstoornis was ik elf jaar, super jong dus en nog volop in de groei. Ik zat in groep acht en begon mezelf onzeker te voelen. Ik ging mezelf vergelijken met mijn vriendinnen en vond dat mijn vriendinnen veel knapper en leuker waren. Ik wilde net zoals hun worden, maar hoe kon ik hiervoor gaan zorgen? Mijn vriendinnen waren bijna allemaal mooi lang, slank en kregen al wat vrouwelijke vormen. Dit had ik totaal niet, ik was klein en de puberteit was zeker nog niet in gang gezet. Toch moest mijn lichaam veranderen en dit kon natuurlijk wel door veel te gaan afvallen. Dit werd dan ook echt een doel voor mezelf: afvallen om mooier te worden en mijn onzekerheid te verbergen.

bron foto

Het afvallen ging naar mijn idee prima en na een paar maanden was ik X kilo afgevallen. Mensen uit mijn omgeving maakten er al opmerkingen over, dus je zag het echt. Dit is wat ik zo graag wilde en ging nog meer en nog sneller afvallen. Ik zag het cijfertje op de weegschaal alsmaar dalen en dit gaf mij een goed gevoel. Ik had de controle over mijn gewicht en zou uiteindelijk super mooi worden, dacht ik. Helaas, dacht mijn lichaam er anders over. Na ongeveer een half jaar raakte mijn lichaam op en ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten.

Zo werd mijn haar erg broos en viel uit, het wisselen van mijn tanden was gestopt en de puberteit bleef ver achter. Mijn kinderarts maakte zich in die tijd ernstige zorgen, want mijn bloedwaarden en bloeddruk waren ook veel te laag. Af en toe werd ik duizelig en voelde mij soms erg slap. Uiteindelijk was mijn arts zo bezorgd dat ze mij liet opnemen in een kliniek. Ik moest aankomen, want anders zouden mijn spieren het niet lang meer volhouden en mijn hart is natuurlijk ook een spier….

bron foto

Op aandringen van mijn kinderarts ben ik dus opgenomen en moest meteen beginnen met een ‘gezondere’ eetlijst en stap voor stap aankomen in gewicht. Dit vond ik verschrikkelijk en ik dacht dat ik binnen een paar weken dik zou zijn. Achteraf gezien was dat natuurlijk grote onzin, maar op dat moment kan je niets anders denken. Maar goed tijdens mijn opname nam mijn gewicht toe en dit bracht zeker veel voordelen met zich mee. Ik merkte al heel snel dat ik veel meer energie kreeg, mijn haren kregen weer meer glans en raar maar waar binnen een korte periode heb ik al mijn tanden nog gewisseld.

Toch is helaas niet alles hersteld. Mijn lichaam heeft zo veel tekorten gehad tijdens mijn eetstoornis dat ik wel met behulp van hormonen in de puberteit moest komen. Gelukkig werkten dit wel, maar dit wens ik niemand verder toe. Dus grijp je kans voordat je lichaam niet meer hersteld en zoek hulp!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

13 reacties op “Ik maakte mijn lichaam kapot”

  1. Oke iemand die dit leest wie vanmiddag bij de meet in eindhoven was wil je dan reageren op dit berichtje? T lijkt me leuk contact met jullie te hebben, ik ben Susan :)..

  2. Ik wil juis veel afvallen…
    Slap worden…
    Niks meer voelen…
    En misschien word er dan eindelijk een gezien dat he niet goed met me gaat.

  3. Fw: X , je wilt gezien worden, laten weten dat het niet goed gaat , maar zo werk je jezelf alleen maar meer in de problemen en daar krijg je achteraf zoveel spijt van ! Misschien nu al wel , maar praten, schrijven welke (positieve) manier dan ook is zoveel beter dan jezelf kapot maken! X
    Btw goed geschreven Marli! X

  4. @x: dit is best wel triggerend voor sommige!!

  5. Mooie blog goed geschreven!!

    liefszz

  6. Mooi geschreven Marli! Herkenbaar ook… En @x vertel je omgeving wat er speelt en waar je aan denkt! Heeft bij mij ook geholpen. Ik praat nu bijna dagelijks over m’n gevoelens e.d. Lucht op! 😉

  7. Wat een prachtige en inzichtvolle blog!!
    Dankjewel dat je jouw verhaal wilt delen, zo dapper.

    @ X. Ik vind je woorden erg heftig. Misschien een teken dat het tijd is om te praten??

  8. @x herkenbaar, heb het ook gehad, alleen helpt het niet. Ben uit protest gaan afvallen omdat ik me niet begrepen voelde, in een therapeutische omgeving notabene maar niemand die het wat kon schelen. De aandacht die je krijgt met je eetstoornis is helaas de verkeerde. Dan krijg je gezeur over je eten en je gewicht, dat je meer moet eten en als reactie ga je dan minder eten, krijg je nog meer gezeur en het machtsspel is in volle gang. En je bent vergeten waar het eigenlijk om ging.

  9. je hebt maar 1 lichaam- wees er zuinig op. because you are worth it!!!!!!!!!!!

  10. Dapper dat je je verhaal hebt durven delen! En wat heftig dat je hormonen moest om je pubertijd weer op gang te brengen…
    Mooie blog!

    (En X, inderdaad misschien tijd om hulp te zoeken, maar (en ik bedoel dit echt niet verkeerd) nu gaat bijna alles hier over X terwijl het Marli haar blog is. Niet dat dat erg is, steunen is belangrijk, maar Marli verdient ook aandacht voor haar dappere verhaal 🙂

  11. Ik heb al jaren een eetstoornis en ik merk er eigenlijk lichamelijk niks van. Behalve dan bloedwaardes die wel eens dieptepunten hebben bereikt. Maar verder niet veel, het kan zijn dat ik het overschat (en daardoor onderschat). Ben erg benieuwd naar de gevolgen op lange termijn. Ik weet wat ze kunnen zijn, maar heb nog nooit iemand gehoord die echt ontvruchtbaar is geworden en nu om de haverklap zijn/haar botten breekt door kalktekorten.
    Zou misschien hier een keer een blog over online kunnen komen?

  12. @M Is vooral het langetermijneffect en niet alles voel je direct. Vaak merk je pas als het te laat is of krijg je op latere leeftijd gezondheidsproblemen omdat je roofbouw op je lichaam hebt gepleegd. En als je dan klachten krijgt is dat een optelsom van factoren. Een eetstoornis verstoort de biochemie van je lichaam en een verstoorde biochemie kan de eetstoornis weer in stand houden.

  13. Herkenbaar, ik strijd nu ook al 10 jaar ermee. Wel of niet eten. Wat ik heb bereikt?
    Dun en ongelukkig zijn. Mijn huisarts zegt wel eens dat ik nog uit elkaar val van al mijn ziektes. Ik ben een lopende ziekenhuispatiënt, ik denk ook vaak dat ik niet oud zal worden. Ik maak niet alleen mijzelf ongelukkig, maar ook mijn dierbaren. Ik gun dit niemand. Denk goed na voor je jezelf dit aan gaat doen. Nu ben je misschien in jouw ogen dun en gelukkig, maar later wens je dat je dit jezelf nooit had aangedaan. Die tijd kun je niet meer terugdraaien……

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *