Wat is er nu erg aan afvallen? Je wordt toch alleen wat dunner? Dit is wat ik dacht aan het begin van mijn eetstoornis, maar helaas waren de gevolgen toch wel iets meer dan dat. Met deze onderstaande blog wil ik jullie duidelijk maken dat een eetstoornis je lichaam compleet kan vernielen en dat je op tijd hulp moet zoeken.
Aan het begin van mijn eetstoornis was ik elf jaar, super jong dus en nog volop in de groei. Ik zat in groep acht en begon mezelf onzeker te voelen. Ik ging mezelf vergelijken met mijn vriendinnen en vond dat mijn vriendinnen veel knapper en leuker waren. Ik wilde net zoals hun worden, maar hoe kon ik hiervoor gaan zorgen? Mijn vriendinnen waren bijna allemaal mooi lang, slank en kregen al wat vrouwelijke vormen. Dit had ik totaal niet, ik was klein en de puberteit was zeker nog niet in gang gezet. Toch moest mijn lichaam veranderen en dit kon natuurlijk wel door veel te gaan afvallen. Dit werd dan ook echt een doel voor mezelf: afvallen om mooier te worden en mijn onzekerheid te verbergen.
Het afvallen ging naar mijn idee prima en na een paar maanden was ik X kilo afgevallen. Mensen uit mijn omgeving maakten er al opmerkingen over, dus je zag het echt. Dit is wat ik zo graag wilde en ging nog meer en nog sneller afvallen. Ik zag het cijfertje op de weegschaal alsmaar dalen en dit gaf mij een goed gevoel. Ik had de controle over mijn gewicht en zou uiteindelijk super mooi worden, dacht ik. Helaas, dacht mijn lichaam er anders over. Na ongeveer een half jaar raakte mijn lichaam op en ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten.
Zo werd mijn haar erg broos en viel uit, het wisselen van mijn tanden was gestopt en de puberteit bleef ver achter. Mijn kinderarts maakte zich in die tijd ernstige zorgen, want mijn bloedwaarden en bloeddruk waren ook veel te laag. Af en toe werd ik duizelig en voelde mij soms erg slap. Uiteindelijk was mijn arts zo bezorgd dat ze mij liet opnemen in een kliniek. Ik moest aankomen, want anders zouden mijn spieren het niet lang meer volhouden en mijn hart is natuurlijk ook een spier….
Op aandringen van mijn kinderarts ben ik dus opgenomen en moest meteen beginnen met een ‘gezondere’ eetlijst en stap voor stap aankomen in gewicht. Dit vond ik verschrikkelijk en ik dacht dat ik binnen een paar weken dik zou zijn. Achteraf gezien was dat natuurlijk grote onzin, maar op dat moment kan je niets anders denken. Maar goed tijdens mijn opname nam mijn gewicht toe en dit bracht zeker veel voordelen met zich mee. Ik merkte al heel snel dat ik veel meer energie kreeg, mijn haren kregen weer meer glans en raar maar waar binnen een korte periode heb ik al mijn tanden nog gewisseld.
Toch is helaas niet alles hersteld. Mijn lichaam heeft zo veel tekorten gehad tijdens mijn eetstoornis dat ik wel met behulp van hormonen in de puberteit moest komen. Gelukkig werkten dit wel, maar dit wens ik niemand verder toe. Dus grijp je kans voordat je lichaam niet meer hersteld en zoek hulp!
Geef een reactie