Het lijkt bijna zo te zijn dat je direct in therapie moet als je even een periode wat verdrietiger of somberder bent dan normaal. Het lijkt wel alsof je gevoel er inmiddels niet meer gewoon mag zijn, maar dat je er direct iets mee moet doen. Leven we nu echt in een maatschappij waarin we direct actie moeten nemen bij alles wat we voelen? Moeten we direct in oplossingen denken zonder stil te staan bij wat we nu echt voelen en het gevoel er te laten zijn? Moeten we ons ongemakkelijk voelen bij gevoelens die we niet willen en direct zoeken naar hoe we hier zo snel mogelijk vanaf kunnen komen?
Het lijkt voor mijn gevoel soms steeds meer te gaan over dat we allemaal gelukkig moeten zijn en dat er geen ruimte is voor verdriet, angst, onzekerheid en andere emoties die we als ‘negatief’ bestempelen. Er lijkt een soort cultuur te heersen waarin we constant sterk moeten zijn, door moeten zetten en niet moeten zeuren maar gewoon moeten doen. Dat betekent dat we bij tegenslagen niet bij de pakken neer moeten zitten maar gewoon door moeten gaan. Mag je dan nog wel huilen? Mag je je wel rot voelen, of moeten we ons gevoel negeren en niet zo zeuren?
Ondanks dat ik het hier niet mee eens ben, heb ik mij in het verleden (en soms nog steeds) ook regelmatig zo gedragen. Een soort kop in het zand mentaliteit. Als ik het niet erken, is het er niet en kan ik gewoon doorgaan. Die negatieve emoties wilde ik niet en ik dacht dat het wel weer voorbij zou gaan als ik gewoon zou doorzetten. Ik denk ook zeker dat het voordelen heeft om een doorzettingsmentaliteit te hebben, maar niet als je voorbij gaat aan wat je echt voelt. Ik heb gemerkt dat het maar zelden voorkomt dat dat gevoel wat je had en waar je geen aandacht aan hebt besteed, helemaal verdwijnt en niet later nog een keer om de hoek komt kijken.
Het idee van ‘niet zeuren maar doorgaan’ heeft zeker voordelen. Wanneer je op elke tegenslag gaat inzoomen en bij de pakken neer gaat zitten, kom je moeilijk vooruit en kun je je misschien sneller laten ontmoedigen. Ook moet je jezelf elke keer weer omhoog hijsen om door te gaan na tegenslag. Wanneer we doorgaan, zonder heel lang bij de pakken neer te zitten, kunnen we veel bereiken. Je durft uitdagingen misschien sneller aan te gaan en het denken in oplossingen kan een nieuwe wereld voor je openen, hoop en motivatie geven. Ik denk zeker dat dit allemaal dingen zijn die heel positief zijn, maar ik ben er ook van overtuigd dat veel mensen hierin doorschieten.
Meer dan goed voor je is..
Altijd maar doorrennen en doorzetten heeft ook een schaduwkant. Misschien is het proces van ontwikkeling wel veel belangrijker dan het einddoel en daar ga je dan toch echt aan voorbij. Om ons te ontwikkelen en ons goed en gelukkig te voelen (en dat is toch uiteindelijk wat we willen?) is het noodzakelijk om af en toe stil te staan, te luisteren naar ons gevoel en soms ook een andere richting te kiezen dan die we eerst voor ogen hadden. Het is zo zonde en vaak ook niet nodig om er na heel hard zwoegen en een lange periode keihard strijden achter te komen dat je jezelf voorbij gelopen bent en eerder aandacht had moeten besteden aan hoe je je nou echt voelde.
Vergelijk het eens met het beklimmen van een berg. Het schijnt zo te zijn dat je kunt genieten van een prachtig uitzicht als je de top eenmaal bereikt hebt. De weg er naar toe gaat met vallen en opstaan. Je hebt het zwaar, warm en eigenlijk zijn er meerdere momenten dat je even wil uitrusten. Je staat jezelf niet toe om onderweg even te stoppen, te genieten van het uitzicht en even bij te komen van de tocht die je tot dusver hebt afgelegd. Je blijft naar boven kijken en de plek die je wil bereiken. Het is goed om je doel voor ogen te houden, het geeft motivatie en vertrouwen, maar als je daar alleen maar op gefocust bent, mis je de omgeving en ga je voorbij aan je eigen gevoel.
Als je eenmaal boven bent, kom je hijgend en bezweet aan en voel je misschien voldoening, maar misschien ook wel hele andere dingen, zoals dat je helemaal uitgeput bent en veel minder energie over hebt dan de mensen die wel even pauze hebben genomen. Merk je dat je heel wat hebt gemist van wat anderen om zich heen hebben gezien en dat je er misschien wel veel minder positieve gevoelens aan over hebt gehouden. Anderen hebben misschien dingen over zichzelf geleerd, weten hoe ze in bepaalde moeilijke situaties hulp kunnen vragen of hoe ze dat aan kunnen pakken op een manier. Jij hebt die levenslessen misschien wel gemist omdat je stug aan het doorlopen was en daar geen ruimte voor maakte.
Verwachtingen van anderen
Niet alleen wij zelf, maar ook anderen verwachten bepaalde dingen van ons. Je wilt samen met je vriendinnen leuke dingen doen en je staat voor je vrienden klaar, maar als hij/zij aangeeft verdrietig te zijn of somber, komen we ook direct met allerlei oplossingen voor dit probleem. Heel lief en allemaal met goede bedoelingen, maar het kan je het gevoel geven dat je je problemen maar direct moet oplossen en dat er anders geen ruimte voor is. Je kan hierdoor het idee hebben dat je niet jezelf kunt zijn en dat je niet geaccepteerd wordt als je je langere tijd rot voelt. Zelf heb ik helaas mee moeten maken dat mensen hierdoor afhaakten en dat ik op gegeven moment niet meer eerlijk wilde zijn over hoe het met mij ging.
“Toen ik mijn moeder verloor, ging het heel slecht met mij en dit werd in de eerste weken erna volkomen begrepen. Als ik 2 maanden later op de vraag ‘hoe gaat het?’ reageerde met ‘gaat wel’, kreeg ik de vraag waarom dat zo was. Elke keer moest ik weer uitleggen dat dat kwam doordat ik net mijn moeder kwijt was, en dat 2 maanden voor de buitenwereld misschien lang lijkt, maar voor mij het rouwproces net begonnen was. Ik voelde me vreselijk, maar hier leek lang niet altijd ruimte voor te zijn. Sommige mensen uit mijn omgeving begrepen het wel hoor, maar er waren er ook genoeg die er vervolgens ‘o oke’ op reageerden en die er verder nooit meer naar vroegen. Het leek voor mij erop dat ik me niet zo mocht voelen. Dat mensen van mij verwachtte dat ik me er overheen zou zetten en door zou gaan met mijn leven alsof er niks was gebeurd.”
Dat was heel pijnlijk, zeker omdat ik zelf juist het tegenovergestelde zou doen. Ondanks dat ik mijzelf ook nog weleens voorbij loop, sta ik volledig achter het ‘soms stoppen voordat je doorgaat’ idee. Ik ben er van overtuigd dat dit het beste werkt, dat je je hierdoor het beste ontwikkelt en ook beter voorbereid bent op tegenslagen in de toekomst. Ik weet als geen ander hoe moeilijk stilstaan soms is en hoe lastig het kan zijn je eigen gevoel te erkennen en het er ook echt te laten zijn. Ook ik ben verdronken in verdriet, geen leuker mens geworden door boosheid en ook ik heb me enorm ongelukkig en teleurgesteld gevoeld maar al deze emoties en gevoelens hebben me uiteindelijk wel veel sterker gemaakt en ik ben er niet slechter van geworden.
Doe niet zo moeilijk
“De woorden ‘kom gewoon, doe niet zo moeilijk’ en ‘doe gewoon gezellig mee’ heb ik inmiddels al vaak gehoord en het zorgt er direct voor dat ik een enorme druk voel. Ik moet wel, anders vinden ze me niet meer leuk en hoor ik er niet meer bij. Alles in mijn hoofd zegt ‘nee’, maar het lukt me niet om naar mezelf te luisteren. Ik wil niet weer die afwijzing voelen en merken dat ik aan de buitenkant sta. Ik moet maar gewoon gaan en dan wordt het vast leuk. Met tegenzin en enorm veel stress in mijn lichaam pak ik mijn spullen en loop ik richting de deur. Ik moet ook niet zo moeilijk doen, ik mag blij zijn dat ze mij er überhaupt bij willen hebben”. – Anoniem
Dit voorbeeld laat zien dat ook anderen bepaalde druk op ons leggen of beter gezegd: dat wij dit toestaan. Wanneer je aangeeft iets niet te willen of te kunnen, wordt al snel gekeken naar hoe je ervoor kan zorgen dat je dit wel kan en wil. Op zich is dat goed, maar tegelijkertijd vluchten we dan ook weg van ons gevoel. Die druk herken ik wel en zie ik ook veel om mij heen. Vooral op middelbare scholen en onder jongeren komt dit veel voor. Denk maar eens aan het meegaan naar feestjes, roken en drinken maar bijvoorbeeld ook aan pesten. Ik denk dat de meesten weleens gehoord hebben ‘joh, doe gewoon mee, is toch gezellig?’… Daarmee worden we onder druk gezegd en wanneer maar genoeg mensen meedoen, worden we in veel gevallen toch wel overgehaald. Zeker als je jong en kwetsbaar bent, ben je hier gevoelig waarschijnlijk voor.
Vroeger was dit ook iets waar ik heel gevoelig voor was. Ik wilde er bij horen en was bang dat ze me anders een muts zouden vinden. Ik was bang om buiten gesloten te worden want ik zag dit gebeuren bij anderen… die druk zorgt er voor dat we niet onszelf kunnen zijn en dat we meegaan in wat anderen doen. Hierbij was geen ruimte voor gevoel en misschien is hier bij veel mensen ook wel een basis gelegd voor dingen niet mogen voelen en uitspreken. Je gevoel mag er niet zijn, want daar vinden mensen wat van. En wat als ze je zwak of saai vinden? Of je daarop afwijzen?
Doorzetten wordt gezien als iets sterks, maar ik denk dat soms durven stil te staan nog veel sterker is. Ik wil niet hoeven leven in een wereld waarin alleen maar doorrennen en ons gevoel negeren de standaard is. Ik wil niet mee hoeven gaan in wat anderen vinden of willen uit angst om buitengesloten te worden. Gelukkig heb ik hierin zelf een aandeel om dit te veranderen. Dat heb jij ook, maar het begint bij jezelf toestaan ook negatieve emoties te mogen voelen. Om jezelf toe te staan niet alles direct op te willen lossen omdat het goed ‘moet’ gaan. Zo werkt het niet in het leven en ik denk dat je jezelf uiteindelijk een groot plezier zou doen als je dingen er soms wat meer laat zijn en ook kunt accepteren dat het misschien even niet zo gaat zoals jij wilt dat het gaat. Dit is denk ik een goede basis om uiteindelijk wel dingen te kunnen veranderen.
Hoe denk jij hierover?
♥
Geef een reactie