Toen het alweer een langere tijd goed met me ging, dacht ik heus nog weleens terug aan de tijd dat ik een eetstoornis had. Daar kon ik dan met gemengde gevoelens op terugkijken. Ik kon blij zijn dat die vervelende periode over was en dat het nu goed met me ging. Toch kon ik er ook met gevoelens van heimwee op terugkijken. Soms verlangde ik wel weer terug naar die eetstoornis.
Aan de ene kant is het best gek dat je verlangt naar iets wat jou zo kapot heeft gemaakt. De eetstoornis heeft mij bijna mijn leven gekost. Het was een zware, emotionele tijd. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. De strijd was enorm en zeker niet makkelijk en ik ben daarom altijd ontzettend dankbaar dat het me is gelukt om het te overwinnen.
Toch kon ik soms de eetstoornis missen. Het klinkt gek, maar om de een of andere reden kon ik denken dat die eetstoornisperiode ook wel weer iets had. Ik romantiseerde de eetstoornis dan als het ware in mijn hoofd. Het hongergevoel werd dan opeens zogenaamd weer iets fijns en de eetbuien hadden ook wel iets, net als de bijkomende eenzame en depressieve gevoelens. Ik stelde me dan de koude wintermaanden voor waarin ik door de sneeuw fietste, op weg naar de supermarkt om daar eetbuivoedsel te halen als voorbereiding op de enorme eetbui die ik zou gaan houden in mijn warme huis.
Hierboven is slechts een voorbeeld van hoe ik de eetstoornis kon romantiseren in mijn hoofd. Voor heel even wilde ik weer het gevoel voelen dat ik toen had. Ik hield mezelf hiermee voor de gek, omdat ik me in feite tijdens mijn eetstoornis helemaal niet zo heb gevoeld als dat ik mezelf weer voorstelde. Ik vergat de onrust die door mijn lijf gierde op die momenten, de constante strijd in mijn hoofd, het enorme schuldgevoel en de schaamte. Er was niks leuks aan de eetstoornis, maar toch dacht ik dat soms weer. Waarom?
De eetstoornis heeft een lange tijd ook best wat ‘voordelen’ gehad. De eetstoornis is bekend terrein voor mij. Het is oud, vertrouwd gedrag. In die tijd stond ik niet stil bij de dingen die mij pijn deden. Ook hoefde ik geen grote beslisisngen over het leven te maken. Ik verdoofde alles met de eetstoornis. Mijn dagen bestonden vooral uit keuzes maken over het eten. Ik stond verder niet stil bij andere dingen. Zonder eetstoornis was daar wel weer ruimte voor, maar dat was lastig. Moeilijke momenten zal je altijd hebben in het leven. Ik wist niet goed wat ik wilde, was bang verkeerde keuzes te maken, bang voor verantwoordelijkheden en bang om te mislukken.
Op zulke momenten miste ik de eetstoornis. Als ik een eetbui had, hoefde ik alleen maar daaraan te denken. Ik voelde me dan alsnog wel slecht en een mislukking, maar anders dan wanneer ik had gefaald met iets ‘groots’ in het leven. De eetstoornis was mijn houvast in moeilijke tijden, maar als dat opeens je houvast niet meer is, is het ook logisch dat je dat mist. Je moet opzoek naar iets anders waar je steun uit kan halen.
Door de eetstoornis had ik een reden om me slecht te voelen. Ik vond het moeilijk om te accepteren dat ik me ook slecht kon voelen zonder eetstoornis. Ik had het gevoel dat het altijd goed met me moest gaan. Als het dan wat minder met me ging, kon ik daar lastig mee omgaan. Ik nam het mezelf kwalijk dat het even niet zo lekker ging en ik was dan hard opzoek naar een reden om me slecht te voelen. Vroeger was dat dus de eetstoornis, maar nu had ik dat niet meer. Op die momenten miste ik toch wel de eetstoornis.
Er was ook iets anders waardoor ik de eetstoornis soms miste. Zoals eerder gezegd, heb ik veel last gehad van eetbuien. Tijdens die eetbuien at ik alles wat los en vast zat. Dat waren dan wel vooral lekkere dingen, zoals chocola, chips, ijs en snoep. Het waren dingen die ik normaal niet mocht eten van mezelf, maar tijdens een eetbui gingen alle remmen los.
Ik heb geen eetstoornis meer dus ik vind het ook geen probleem om al die dingen weer te eten. Ik heb daar een balans in gevonden en kan die dingen met mate eten. Ik sla niet meer door in een eetbui. Vooral aan het prille begin van mijn herstel verlangde ik soms echt naar een eetbui. Ik had dan zin in al die lekkere dingen en wilde daarin geen keuze maken. Op zo’n moment leek een eetbui opeens weer heel aantrekkelijk, want dan zou ik tenminste alles kunnen eten en als ik daarna over zou geven, zou het niks met mijn gewicht doen.
Natuurlijk is het niet erg om een keer veel van al die lekkere dingen te eten, maar het gaat er meer om dat ik soms nog echt gewoon zin kon hebben in een eetbui. Ongegeneerd alles eten wat ik wilde, maar er niet van aankomen door het overgeven. Toen ik nog boulimia had, was dit vaak een onderdeel van mijn dag. De beweegredenen voor een eetbui waren toen wel anders dan ‘gewoon veel zin hebben in eten’. Boulimia was echt een hel, maar toch kon ik die eetbuien op sommige momenten missen.
Het is niet gek om de eetstoornis te missen. Het is zolang onderdeel van jouw leven geweest. Je moet vaak ook gewoon wennen aan het nieuwe leven zonder eetstoornis. De vrijheid die je dan hebt, voelt aan het begin heel onwennig aan. Opeens is het geen optie meer om terug te grijpen naar oud eetstoornisgedrag.
Het is niet erg om je eetstoornis te missen, maar blijf jezelf eraan herinneren hoe ver je al bent gekomen. De eetstoornis heeft ook een hoop kapot gemaakt. Bedenk je wat je allemaal moet missen als je weer teruggaat naar de eetstoornis. Het missen zal uiteindelijk steeds minder worden. Ik mis mijn eetstoornis nooit meer, omdat ik al jaren ervaar dat het leven zonder eetstoornis zoveel fijner, mooier en leuker is.
♥
Fotografie: Daniel Riquelme
Geef een reactie