Regelmatig kom ik de vraag tegen of het fout is om je eetstoornis soms nog te missen. Dat je wel beter wilt worden, maar ergens nog wel heimwee hebt naar je eetstoornis. Ook ik heb dat gevoel nog een tijdje gehad nadat ik van die stomme eetstoornis af was. Ik was blij en voelde me goed, maar heel soms dacht ik nog wel eens terug aan de voordelen van mijn eetstoornis. Ergens had het ook goed gevoeld en gaf het me jarenlang een veilig gevoel en ‘controle’.
• De oplossing
Een eetstoornis is een noodoplossing, het geeft je een beter gevoel dan het gevoel dat je hebt. Het lost iets voor je op. Natuurlijk is het geen geluk wat je ervaart, maar soms kun je je in flitsen wel iets sterker, zekerder, opgelucht, verdoofd of minder verdrietig door voelen. Het levert je iets op en dat maakt dat je het ziet als een goede richting, een oplossing. Zelfs ook al is dat het absoluut niet.
• Even wat minder verantwoordelijkheid, even leunen
Ook ik heb mijn eetstoornis nog vaak gemist. Intussen mis ik het niet meer, maar dat heeft best wat jaren geduurd. Als ik het heel moeilijk kreeg, leek het me nog wel eens een veilige en vertrouwde oplossing. Even leunen op de hulpverlening in plaats van de mensen om me heen die me probeerden te steunen, maar me niet begrepen. Even wegvluchten.
• Veilige en bekende situatie
Vooral het ‘even niet meer alles zelf hoeven doen‘ leek me ‘fijn’ aan een terugval. Weer even iemand voor je laten zorgen, minder verantwoordelijkheden hoeven nemen en rustig aan moeten doen van de dokter. Dat leek me aan de ene kant helemaal verschrikkelijk, maar ergens was het jarenlang een veilige situatie voor me geweest, hoe onveilig het lichamelijk ook was af en toe.
• Aandacht en zorg
Als ik dacht aan alle lieve kaartjes, kleine cadeautjes, hartjes die mensen me onder de riem staken, aandacht en extra liefde die ik kreeg in de tijd dat ik ziek was. Op momenten dat ik me eenzaam voelde of het moeilijk had, vlak nadat ik therapie had afgerond, mistte ik dat nog wel eens. Ik voelde me alleen en vergeten. Het was zo wennen om nu alles zelf te moeten doen en als ik hulp nodig had, hierom te moeten vragen.
• Afvallen en ondergewicht
Ook mijn magere lichaam heb ik lange tijd gemist. Dat kwetsbare meisje in de rol van ‘het meisje met de eetstoornis‘, vond ik jarenlang heel fijn. Ik kon met mijn lichaam en eetgedrag laten zien dat het niet goed ging en nu moest ik dat helemaal zelf aangeven, met een lichaam dat er gewoon gezond uitzag. Ook dat heeft me nog wel eens wat heimwee naar mijn eetstoornis opgeleverd. Zeker toen ik mijn lichaam eigenlijk nog niet zo goed kon accepteren en nog niet gewend was aan het lichaam dat ik na mijn eetstoornis had.
Leven met een eetstoornis kan soms als ‘prettig’ ervaren worden. Je hebt er niet zoveel last van in het begin en ziet er vooral voordelen in. Je kunt je emoties onderdrukken, hebt op sommige momenten het gevoel dat je controle hebt, probeert af te vallen en bent niet met je problemen, maar met eten bezig. Het voelt als een veilige thuishaven, ook al weet je dat wat je doet helemaal niet gezond is.
Ook in je brein gebeurt er van alles. Negatief denken en anders nadenken over eten en je lichaam is iets wat je in het begin vaak wel heel goed weet, maar wat nog niet lukt om echt te geloven. Je hebt gezonde gedachtes en gedragingen aangeleerd, maar je hersenen moeten ook mee veranderen. Dat kost vaak best wat maanden van herhaling. Je gedrag en je nieuwe gedachtes moeten eigenlijk nog een beetje ‘eigen’ worden. Ze moeten groeien en je moet er zelf ook aan wennen.
Wanneer je jaren lang een eetstoornis hebt gehad, ben je niet zomaar gewend aan je nieuwe leven. Veel dingen moet je anders gaan doen, niet alleen wat eten en de gedachtes over je lichaamsbeeld betreft. Het gaat veel verder dan dat. Die enorme verandering moet je de tijd geven zich vorm te geven in jouw nieuwe leven. Dat je af en toe nog iets mist wat je wel goed kende, waar je wel aan gewend was en wat je ook nog eens iets ‘fijns’ opleverde is dan ook helemaal niet gek.
Probeer echter wel te bedenken wat het je allemaal oplevert als je juist voor de gezonde kant kiest. Als je doet wat je in therapie hebt geleerd, blijft oefenen en de positieve gedachtes blijft herhalen ga je je veel beter voelen dan met eetstoornis. Je bent sterker dan die eetstoornis-gedachtes en gaat ook veel gelukkiger worden zonder. Heimwee hebben naar iets waar je je, hoe gek het eigenlijk ook is, fijn bij hebt gevoeld is niet gek. Dat mag, maar als je merkt dat je er naar gaat handelen, is het goed om aan de bel te trekken natuurlijk. O, en praten over deze gedachtes is ook helemaal niet zo fout en gek als je zelf denkt.
Je zult je eetstoornis op den duur steeds minder gaan missen en gaan zien hoe fijn en honderd keer beter het is om zonder te leven!
Geef een reactie