Ik mis mijn eetstoornis soms

Regelmatig kom ik de vraag tegen of het fout is om je eetstoornis soms nog te missen. Dat je wel beter wilt worden, maar ergens nog wel heimwee hebt naar je eetstoornis. Ook ik heb dat gevoel nog een tijdje gehad nadat ik van die stomme eetstoornis af was. Ik was blij en voelde me goed, maar heel soms dacht ik nog wel eens terug aan de voordelen van mijn eetstoornis. Ergens had het ook goed gevoeld en gaf het me jarenlang een veilig gevoel en ‘controle’.

• De oplossing
Een eetstoornis is een noodoplossing, het geeft je een beter gevoel dan het gevoel dat je hebt. Het lost iets voor je op. Natuurlijk is het geen geluk wat je ervaart, maar soms kun je je in flitsen wel iets sterker, zekerder, opgelucht, verdoofd of minder verdrietig door voelen. Het levert je iets op en dat maakt dat je het ziet als een goede richting, een oplossing. Zelfs ook al is dat het absoluut niet.

Even wat minder verantwoordelijkheid, even leunen
Ook ik heb mijn eetstoornis nog vaak gemist. Intussen mis ik het niet meer, maar dat heeft best wat jaren geduurd. Als ik het heel moeilijk kreeg, leek het me nog wel eens een veilige en vertrouwde oplossing. Even leunen op de hulpverlening in plaats van de mensen om me heen die me probeerden te steunen, maar me niet begrepen. Even wegvluchten.

Veilige en bekende situatie
Vooral het ‘even niet meer alles zelf hoeven doen‘ leek me ‘fijn’ aan een terugval. Weer even iemand voor je laten zorgen, minder verantwoordelijkheden hoeven nemen en rustig aan moeten doen van de dokter. Dat leek me aan de ene kant helemaal verschrikkelijk, maar ergens was het jarenlang een veilige situatie voor me geweest, hoe onveilig het lichamelijk ook was af en toe.

Aandacht en zorg
Als ik dacht aan alle lieve kaartjes, kleine cadeautjes, hartjes die mensen me onder de riem staken, aandacht en extra liefde die ik kreeg in de tijd dat ik ziek was. Op momenten dat ik me eenzaam voelde of het moeilijk had, vlak nadat ik therapie had afgerond, mistte ik dat nog wel eens. Ik voelde me alleen en vergeten. Het was zo wennen om nu alles zelf te moeten doen en als ik hulp nodig had, hierom te moeten vragen.

Afvallen en ondergewicht
Ook mijn magere lichaam heb ik lange tijd gemist. Dat kwetsbare meisje in de rol van ‘het meisje met de eetstoornis‘, vond ik jarenlang heel fijn. Ik kon met mijn lichaam en eetgedrag laten zien dat het niet goed ging en nu moest ik dat helemaal zelf aangeven, met een lichaam dat er gewoon gezond uitzag. Ook dat heeft me nog wel eens wat heimwee naar mijn eetstoornis opgeleverd. Zeker toen ik mijn lichaam eigenlijk nog niet zo goed kon accepteren en nog niet gewend was aan het lichaam dat ik na mijn eetstoornis had.

Leven met een eetstoornis kan soms als ‘prettig’ ervaren worden. Je hebt er niet zoveel last van in het begin en ziet er vooral voordelen in. Je kunt je emoties onderdrukken, hebt op sommige momenten het gevoel dat je controle hebt, probeert af te vallen en bent niet met je problemen, maar met eten bezig. Het voelt als een veilige thuishaven, ook al weet je dat wat je doet helemaal niet gezond is.

Ook in je brein gebeurt er van alles. Negatief denken en anders nadenken over eten en je lichaam is iets wat je in het begin vaak wel heel goed weet, maar wat nog niet lukt om echt te geloven. Je hebt gezonde gedachtes en gedragingen aangeleerd, maar je hersenen moeten ook mee veranderen. Dat kost vaak best wat maanden van herhaling. Je gedrag en je nieuwe gedachtes moeten eigenlijk nog een beetje ‘eigen’ worden. Ze moeten groeien en je moet er zelf ook aan wennen. 

Wanneer je jaren lang een eetstoornis hebt gehad, ben je niet zomaar gewend aan je nieuwe leven. Veel dingen moet je anders gaan doen, niet alleen wat eten en de gedachtes over je lichaamsbeeld betreft. Het gaat veel verder dan dat. Die enorme verandering moet je de tijd geven zich vorm te geven in jouw nieuwe leven. Dat je af en toe nog iets mist wat je wel goed kende, waar je wel aan gewend was en wat je ook nog eens iets ‘fijns’ opleverde is dan ook helemaal niet gek.

Probeer echter wel te bedenken wat het je allemaal oplevert als je juist voor de gezonde kant kiest. Als je doet wat je in therapie hebt geleerd, blijft oefenen en de positieve gedachtes blijft herhalen ga je je veel beter voelen dan met eetstoornis. Je bent sterker dan die eetstoornis-gedachtes en gaat ook veel gelukkiger worden zonder. Heimwee hebben naar iets waar je je, hoe gek het eigenlijk ook is, fijn bij hebt gevoeld is niet gek. Dat mag, maar als je merkt dat je er naar gaat handelen, is het goed om aan de bel te trekken natuurlijk. O, en praten over deze gedachtes is ook helemaal niet zo fout en gek als je zelf denkt.

Je zult je eetstoornis op den duur steeds minder gaan missen en gaan zien hoe fijn en honderd keer beter het is om zonder te leven!

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

13 reacties op “Ik mis mijn eetstoornis soms”

  1. Ik heb precies hetzelfde maar gelukkig weet je altijd dat je leven zonder eetstoornis beter is. 🙂

  2. Ik mis het niet echt, maar het zou soms wel makkelijker zijn als ik een stuk dunner zou zijn, want leuke kleding kopen vind ik momenteel echt onmogelijk..

    O en het feit dat ik het nu bijna altijd warm heb… Vind dat haast nog erger dan het altijd koud hebben.

    Maar dat is dan ook echt het enige. Ik ben best tevreden nu. 🙂

  3. dit is wel herkenbaar… fijn om te lezen dat het niet vreemd is om de gedachte te hebben dat je terug wil naar een eetstoornis..

  4. Goede blog!

  5. Fijne blog!

  6. Ik mis het soms nog. Maar dan ging het mij niet om de aandacht, liever niet zelfs. Ik mis het dunner zijn, het gewoon zomaar een bikini aan durven trekken nu vind ik lastiger dan 2 jaar terug.

  7. @nien ik heb dat ook hoor 🙂 ik ben nog steeds veeltse licht maar het voelt niet zo veilig als toen

  8. Herkenbaar, nog steeds heb ik daar wel eens last van. Vooral als ‘het gewone leven’ me wat moeilijker afgaat. Het kan soms zo lekker lijken om weer even weg te duiken, geen verantwoordelijkheden, even ontsnappen aan het echte leven. Ik heb er hele mooie dingen voor terug gekregen, maar wees eerlijk, het echte leven is ook niet altijd makkelijk (wel de moeite waard).

  9. Goede blog en erg herkenbaar. Zeker dat je zo straks zelf om hulp moet gaan vragen omdat mensen dan niet meer uit zichzelf kaartjes gaan sturen hoe het nu met je gaat.

  10. goede blog heel herkenbaar en ook ik kenhet gevoel soms mijn eetstoornis te missen maar ik merk nu gelukkig steeds meer dat dat gevoel steeds minder word en minder aan mij trekt omdat nu mijn leven een stuke leukerder en mooier is dan toen ik heel diep in de eetstoornis zat ik ben er nog niet helemaal maar het is niet meer zoals vroeger en daar ben ik blij om het is niet meer elke dag het overleven met een eetstoornis maar nu is het leven en ervan genieten en dat is iets wat ik met mijn eetstoornis niet kon.heel veel knuffels nouska en je blogs zijn geweldig en een echte inspiratie.

  11. Ik mis het. Ik mis het zo erg!
    Een aantal jaar geleden ben ik beter gaan eten. Maar mijn motivatie was niet voor mezelf, het was voor mijn vriend, omdat ik hem elke dag zo ontzettend veel pijn deed. Ik zag de plasjes verdriet in zijn ogen en besloot om beter te gaan eten.
    Maar al die tijd heb ik mezelf nooit anders gezien. Ik blijf eten vreselijk vinden en zou zó graag weer af willen vallen. Kijken naar mijn lichaam durf ik niet meer. Wegen ook niet. Ik leef met een blinddoek op en probeer gewoon de dag door te komen. Maar god wat mis ik het..

  12. Dit slaat compleet op waar ok nu ben. Fijn te weten dat het over kan gaan. Ik wil ook niet terug

  13. Wat prachtig geschreven, ontroerend en waar. Bijzonder mooi!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *