Op Proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een psychisch probleem. Ze delen hun ervaring en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om mensen die hersteld zijn onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het Mateloos Moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren. Om jou nét dat beetje extra vertrouwen te geven dat herstel echt mogelijk is. Vandaag interviewen we Mitzi.
Mitzi is bijna 20 jaar en woont in Alkmaar samen met haar vader, zijn vrouw en twee prachtige honden. Haar zus, broer en moeder wonen een paar straten verderop. Ze werkt al een paar jaar met heel veel plezier in de horeca en is ondertussen bezig om haar Havo diploma te halen. Ze heeft een lieve vriend met wie ze veel tijd doorbrengt, maar ook met haar vriendinnen weet ze altijd een leuke tijd te hebben. Naast haar drukke sociale leven is ze ook bezig om haar ervaring te delen en hiermee anderen te helpen. Afgelopen jaar organiseerde ze namelijk een festival rondom de mentale gezondheid van jongeren en spreekt ze veel voor stichtingen. Ze haalt er kracht uit om betekenis te geven aan haar eigen ervaringen.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Tijdens mijn slechtste periodes bestonden mijn dagen en gedachten uit: Eten, niet eten of de boel bedriegen. Ik zag elk cijfer als calorie. Al ging het maar om een cijfer dat ik terug kreeg van school. Een 8,2 gehaald voor Duits? Ik dacht alleen maar aan welk soort eten er uit 8,2 calorie zou kunnen bestaan. Ik was een ander persoon, bijna bezeten door de gedachten aan calorieën, eten en gewicht.
Elke ochtend stond ik op mijn weegschalen (ik had er 3) en al gaf er maar 1 iets meer aan dan dat ik de dag ervoor woog, kwam ik mijn huis niet uit. Ik was de hele dag boos op mijzelf en kon de hele dag wel schreeuwen. Alles was paniek, alles! Dagen van te voren plannen wat je ging eten en als er dan maar iets mis ging, totale paniek. Paniek en boosheid. Paniek voor falen, boosheid voor het gevoel dat ik al had gefaald.
Wat zat er achter jou eetstoornis?
Het is een mengelmoes van veel dingen geweest die in korte tijd veranderden. Zo ging ik naar de middelbare school, werd mijn moeder ziek en kwam mijn oma te overlijden. Ook heb ik een mega geweldige zus met Down Syndroom wat ook soms voor wat lastige situaties zorgde. Mijn ouders waren al jaren gescheiden maar in die tijd ging ik dat pas beseffen en dacht ik na over de redenen dat zij uit elkaar waren gegaan. Ik had het idee dat ik het perfecte kind moest zijn.
Ook voelde het voor mij alsof ik geen controle had om de dingen die om mij heen gebeurde. Ik wist niet of ik of straks mijn moeder moest missen, of dat iemand mij straks ook zou verlaten, of dat ik niet voldeed aan de eisen die aan mij gesteld werden die ik achteraf aan mijzelf had opgelegd). Het enige waar ik controle over kon hebben was wat er wel en niet mijn mond in zou gaan. Het was mijn houvast in alle onzekerheid.
Waar lag de sleutel naar jou herstel?
Toen ik langzaam maar zeker aan begon te komen begon het gevecht pas echt. De confrontatie met jezelf aangaan, angsten onder ogen, controle los laten. Eten was één ding, maar er zat zo veel meer achter. Toen ik mij dat steeds meer begon te beseffen viel ik een gat en kreeg ik een depressie. De strijd leek zo zwaar en oneindig dat ik mijzelf van het leven heb willen beroven. Toen ik mij besefte dat ik alleen maar ik probeerde weg te rennen van al die confrontatie, angsten onder ogen komen en controle los laten, maar het altijd bij mij bleef en dat ik het echt zelf in de hand had, toen pas ging ik er tegenin. Toen leek een behandeling pas aan te slaan, werd de band tussen mijn ouders beter, werd ik mij bewuster over mijn gevoelens.
Mijn sleutel lag dus echt in tegen mijn gedachten ingaan, keer op keer. Dat hielp mij zo erg dat ik na een paar jaar van opnames weer thuis kon gaan wonen. Toen ik weer thuis woonde kwam ik er zelf voor te staan, en wat mij toen heeft geholpen om volledig van dingen af te komen is dat ik mijn ervaringen begon te delen met andere jongeren, een festival oprichtte om jongeren met psychische achtergrond een hart onder de riem te steken.
Er dus 2 belangrijke dingen in mijn herstel geweest: 1, angsten aan gaan en controle los laten. 2, met mijn ervaringen andere helpen. De eerste zorgde ervoor dat ik weer opkrabbelde en langzaam de oude werd, en de tweede zorgde dat ik echt een punt achter dingen kon zetten, dingen kon verwerken, en ik daardoor echt weer de oude ben geworden.
Wat was jou grootste uitdaging in herstel?
Accepteren dat ik ook goede dagen kon hebben vond ik heel lastig. Meestal werd ik toen ik ziek. Ik werd gedurende de jaren somber wakker of werd ik somber gedurende de dag. Ik had dan nergens meer zin in. Als ik nou af en toe wakker werd met een motivatie boost, of gedurende de dag mij beter ging voelen, had ik het idee dat dat niet kon.
Ik vond het heel lastig te accepteren dat ik mij ook goed kon voelen. Laat staan écht leuke dingen. Aan de ene kant keek ik heel erg uit naar leuke dingen, uitjes, bezoek van mensen, even de hort op. Maar tegelijkertijd vond ik dat heel lastig. Ik vond dat ik dat niet verdiende en dat ik geen plezier mocht voelen. Dus het moment dat ik begon te accepteren dat ik ook goede dagen mocht hebben, dat ik plezier mocht ervaren, dat is mijn grootste uitdaging geweest.
Wat is de beste hulpverlening?
Dat ligt natuurlijk volledig in welk deel van het proces je zit. Als je lichamelijk zwak bent, dan staat denk ik enkel het eten oppakken voorop. Als je ready bent om de achterliggende problemen aan te pakken, dan is een goede therapiesoort heel belangrijk. Die verschilt voor iedereen natuurlijk. Ik denk dat de combinatie van zelf keihard vechten en angsten aan gaan samen met een heel goed vangnet om je heen (denk aan familie, vrienden, school, evt professionals) een fundament is voor de beste hulpverlening die je kan hebben.
Daarnaast kan het hebben van rolmodellen ook heel erg helpend zijn. Op YouTube en andere socials barst het van de ervaringsdeskundigen. Jonge meiden/vrouwen (en mannen!) die hun verhalen en tips delen. Daar kan je heel veel van leren en opsteken!
Hoe kijk je nu terug op je eetstoornis?
Ik zie het als iets leerzaams. De eetstoornis heeft mij en mijn naasten voor hete vuren gezet. We zijn er met zijn allen door in het diepe gegooid. De eetstoornis heeft toentertijd veel kapot gemaakt maar gaande weg ik begon te herstellen heeft het ons allemaal veel geleerd. Het is een hele zware en verdrietige tijd geweest maar ik ben wel blij dat het is gebeurd. Het mij gemaakt tot de persoon wie ik nu ben, waar ik heel erg trots op ben. De dingen die ik nu mag doen voor jongeren en al die jongeren en organisaties die ik heb mogen ontmoeten sinds ik bezig ben met mijn ervaringen delen en andere kids helpen. Dat maakt mij trots. Dat houdt mij op de been. Dat is mijn grootste motivatie voor alles nu, mijn ervaringen delen. En zonder die eetstoornis had ik dat nooit gekund 😉
Te weinig en niet eten…
Niet eten is enkel een vluchtweg voor gevoelens en angsten. Niet eten kan zo onwijs sterk voelen als je een eetstoornis hebt, maar het is niet sterk. Ik luister naar mijn lichaam en eet waar en wanneer ik er trek in heb. Daar waar ik vroeger het sterk vond om niet eten, vind ik het nu alleen maar sterker van mensen als ze wel eten en die strijd aan gaan.
Herstel van een eetstoornis…
Herstellen is een godganse klus en het flikt niet het zo maar. Daarom is herstellen juist zo sterk. Je gaat gevechten aan met jezelf, de eetstoornis, alle angsten die erbij komen kijken. Als je dat aangaat dan ben je sterker dan sterk. Het moment dat je mentaal weer kan ademen en beseft dat je niet meer zoveel piekert over eten als eerst, dat moment is euforisch. Het gevoel wat herstellen je geeft is in het begin heel spannend en eng, maar zodra je echt aan het herstellen bent, voel je je echt een baas.
Wat is jou belangrijkste levensles?
Dat er hoop zit in alles. Als je de hoop maar bij je weet te houden, als je die in hart weet op te slaan en nooit meer verliest, dan kan je alles aan. Elk gevecht, elke droom, elke ambitie. Hoop is het belangrijkste voor mij. Het houdt je ook jong denk ik, als je hoop hebt kan je veel fantaseren en dat is zo slecht nog niet.
Geef een reactie