Ik ben Sabrina. Nu, bijna 19, kijk ik terug en had mijn leven net iets anders willen zien gaan…
Rond mijn 6/7/8 (weet ik niet meer zo goed) begon mijn tante meer en meer over m’n figuur te spreken. Ik was een redelijk mager kind (maar niet om te zeggen ongezond mager) en zij vond dat dat niet kon dus begon ze meer en meer op me in te praten dat ik moest verdikken om iets te bereiken in het leven. Op die leeftijd geloofde ik alles dus ging ik meer gaan eten. Hierdoor kwam ik snel gewicht bij en werd ik snel te dik.
Gevolg, later op school werd ik hiermee gepest.
Zo kom ik tot mijn 10 jaar. Ik had net moeten mijn jaartje opnieuw doen in school en ik werd totaal niet opgenomen in mijn nieuwe klas. Integendeel, ik werd gepest tot iedereen bijna plat van het lachen op de grond lag… Er werd gespiekt op mijn testen waardoor ik de schuld kreeg en mijn punten niet mee telden, mijn jas werd gescheurd, ik werd opgesloten in het wc, ik werd gevolgd naar huis toe, ik werd van mijn fiets geduwd terwijl ik aan het rijden was…
Op 1 of andere manier heb ik dit 1 jaar volgehouden. Dat jaar was ook het begin van mijn eetstoornis. Ik ging vanaf toen 2x per dag op de weegschaal, ik maakte grafieken over hoe mijn gewicht steeg en ik ging gaan bijhouden wat ik elke dag at. Op mijn 11de kon ik het pesten echter niet meer aan. Toen pas heb ik een leerkracht durven aanspreken. Voor mij was dat een grote stap om te zetten maar de leerkracht zelf trok er zich niet veel van aan. Ik moest recht in mijn schoenen leren staan.. Daar stond ik dan… had ik eindelijk durven hulp vragen, kreeg ik 1 zinnetje.
Een poos later had ik de moed bij elkaar gesprokkeld om het aan mijn ouders te vertellen. Maar ja, tevergeefs, “je moet leren recht in je schoenen staan en je niet laten doen“. Daar stond ik weer, ik had niemand die ook maar iets om me gaf. Het pesten bleef gewoon doorgaan. 3 jaar heeft het zo verder gegaan. Toen ging ik naar het middelbaar waar alles toch iets draaglijker werd. Nu ja, ik kreeg nog steeds doodsbedreigingen en zo maar ik had geleerd me er niets meer van aan te trekken en ze te laten doen.
Toen ik 14 jaar was ben ik voor het eerst geconfronteerd geweest met de dood. Mijn oma had de strijd opgegeven na 8 maanden van het ene ziekenhuis naar het andere te gaan. Doordat ik erg gehecht was aan haar ging ik elke week minstens 3 keer op bezoek. Ook de dag nadat ze overleden was (ze was toen nog in het ziekenhuis) heb ik haar daar nog gaan ‘bezoeken’. In het funerarium kon ik nog steeds gaan afscheid nemen van haar en ging ik dus ook nog elke dag…
Nu bekeken was dat echt geen goed idee. Ik blijf het beeld van toen onthouden en kan haar momenteel nog altijd niet los laten. Bij het hele rouwproces stond ik er dan ook alleen voor. Mijn ouders dachten dat ik dat nog niet begreep…
Op mijn 14de ben ik ook begonnen met automutileren. Waarom? Geen idee.. ik gaf mezelf denk ik de schuld voor de dood van mijn oma.. Op mijn 16de ontmoete ik een vriendin die ook aan automutilatie deed. We hebben super tijden gehad omdat we elkaar zo goed begrepen tot het allemaal uit de hand liep. Mijn vriendin kreeg een eetstoornis. Ze at niets meer en dronk alleen nog maar water. De pijn en de wanhoop die je dan voelt als vriendin doordat je er zo machteloos tegen staat valt gewoon niet te omschrijven. Na een tijd kwam het allemaal uit en werd ze opgenomen. Enige tijd daarna stond haar moeder mij op te wachten in mijn straat om me de huid vol te schelden dat het allemaal mijn fout was dat haar dochter zo diep was gezonken.
Mijn vriendin en ik hebben zitten vechten om onze vriendschap te behouden maar het mocht niet zijn… Nu, na 3 jaar, hebben we elkaar terug gevonden. We hebben niet meer de vriendschap van vroeger maar we hebben wel alles uitgepraat.
Toen ik 16 was ben ik voor het eerst, naar het clb (centrum leerlingenbegeleiding) moeten gaan. Daar heb ik best veel mijn verhaal kunnen doen, ik vertrouwde die vrouw echt. Na een tijd had ik gaan lossen over mijn automutilatie en ondertussen ook al mijn zelfmoordgedachten.
Dit werd haar iets te veel, ze raadde me aan naar ggz te gaan maar dit wou ik niet. En omdat ik minderjarig was ging ze met mijn ouders praten zonder dat ik er mocht bij zijn. Waarschijnlijk heeft ze nooit rechtstreeks verteld hoe het echt met me ging. Toen mijn ouders thuis kwamen vroeg ik wat ze had gezegd. Mijn vader zei “ze zegt dat het niet goed met je gaat maar ik geloof er niet veel van, ze kent je ineens niet”
Daar zat ik dan… Ik ben toen gestopt met het clb en alle hulp die ik toen had. Ik ging mijn eigen lot in handen nemen.
Een jaar heb ik er toen weer in mijn eentje voor gestaan. Toen leerde ik een ‘vriendin’ kennen. Ze had ook wat problemen en we vertrouwden elkaar en hielpen elkaar maar toen begon het. Ze zei dat ze contact had met beroemde mensen en ik geloofde haar. Ik ging ook met die personen gaan praten via msn en via sms maar na 2 jaar begon me iets op te vallen.
Elke keer dat het slecht met mij ging gebeurde er iets erg met die mensen, iemand kwam een auto ongeluk tegen, iemand deed een zelfmoordpoging, iemand kreeg een miskraam, iemand kwam in een psychiatrie terecht… Je kan het niet erg genoeg bedenken.
Een voorbeeldje wat er gebeurd is:ik ben tijdens die periode een vriend verloren in een verkeersongeval en ik zonk weg in een zwart gat, toevallig precies dat moment kreeg iemand van die “vrienden” ook een verkeersongeval en kwam in een coma terecht. Dus ik was dus 2 vrienden op het zelfde moment verloren en ik kreeg de kans niet om het te verwerken of er gebeurde weer iets…
En zo gingen de problemen door, het ene volgde de andere op.
Na 2 en een half jaar ben ik er op uit gekomen dat alles 1 groot leugen was.
Ze had helemaal nooit bekende mensen gekend, al die tijd had zij die mensen gespeeld, die situatie uitgevonden waarin mensen dood gingen…
2 en een half jaar heb ik in een leugen geleefd en ik had niets door…Dom dom dom dus…
Maar ja, je bent jong en naïef dus ga je alles geloven.
Januari 2009, misbruikt. Heeft geen extra woorden nodig…
September 2009, school begon weer en de dagelijkse routine kwam er weer in. Op 1 of andere manier begon ik toen terug te denken aan alles wat er gebeurd was. Vooral dan aan wat mensen over me zeiden vroeger, ik was te dik… Gek want toen ik heel klein was zei mijn tante dat ik te mager was.
Waarschijnlijk omdat ik toen ook mijn klopje kreeg van alles is mijn es echt in werking gezet.. Ik wou zo snel mogelijk vermageren, het kon me niet schelen wat ik er voor moest doen, ik had er alles voor over.
Al snel ging ik zoeken naar tips en kwam pro-ana me te hulp. Ik leerde hoe ik eten kon weg smokkelen, hoe ik kon liegen en wat ik kon doen als ik voelde dat ik ging flauw vallen *door het te kort aan suikers en te lage bloeddruk*.
Maar het meeste wat ik ‘leerde’ was hoe ik kon gaan overgeven. Ik weet nog goed die eerste keer, ik had op school soep gedronken en een paar boterhammen gegeten en ik voelde me er echt niet goed bij dus die stap om dan te gaan overgeven was eigenlijk niet zo groot… Amper een week hield ik dat vol omdat ik ziek werd.
Mijn school had toen ook al gezien dat het niet goed met me ging omdat ik niets meer zei en bijna altijd zat te slapen in de lessen. Dus ik begon maar weer met naar het clb te gaan. Het klikte daar echt niet goed. Na een maand of zo was ik weer al veel dieper gezakt en werden de zm gedachten sterker en sterker. Toen ik dit zei tegen die man heeft hij in alle spoed mijn huisarts opgebeld en een afspraak gemaakt bij ggz. Ik begon met anti depressiva en 3dagen er na zat ik al bij een maatschappelijke werkster van ggz. Ik was dus blijkbaar een spoedgeval.
Bij ggz ging het dan wel weer ‘goed’. Ik kon wel met haar praten maar toch kon ik niet 100% eerlijk tegen haar zijn.
Het afvallen ging goed maar ik voelde me er eigenlijk niet zo goed bij, het ging nog te traag naar mijn mening en daardoor had ik ook het gevoel dat ik faalde.
De druk op school werd zwaarder en zwaarder en de strijd met het eten werd loodzwaar. In 4 maanden had ik me compleet afgesloten van alles en iedereen en toonde ik hen wat ze wouden zien: de vrolijke Sabrina die altijd alles doet voor iedereen en naar iedereen zijn problemen luistert.
Tot het uiteindelijk te zwaar kwam… Ik werd na een zelfmoordpoging in speed tempo naar de spoed gebracht. Buiten dat ik weet dat mensen van de directie me de auto moesten in sleuren omdat ik niet meer op mijn benen kon staan, heb ik geen idee van wat er allemaal is gebeurd tot ik terug wakker werd op de intensive zorgen met allemaal draadjes aan me. Ik kan je verzekeren, dat is wel eng! De verpleegster legde me uit dat dat nodig was omdat mijn hart kon stil vallen en dat ik soms had gestopt met ademen. Het scheelde blijkbaar maar 10 min. hoorde ik later of ze waren te laat geweest.
En dan krijg je jou eerste klopje: het moet zijn dat mensen toch om mij geven, anders was ik daar niet meer wakker geworden.
Nu goed, na 3 dagen op de paaz te liggen ging ik terug naar huis, ik zag een opname totaal niet zitten en ik vond ook dat ik geen problemen had. Mijn masker was er weer… De eerste dag dat ik terug naar school ging ging het echter weer mis, gelukkig had ik die dag wel een afspraak bij ggz en toen heb ik maar eerlijk aangegeven dat ik een gevaar voor mezelf was geworden en dat ze mij in ‘bescherming’ moesten nemen.
Na een zwaar gesprek ben ik nog die zelfde middag terug binnen gegaan op de paaz. En het eerste wat ze me daar zeiden was dat ze mij al terug verwachten. Ze wouden me daar al houden maar daarvoor moest ik klaar zijn en na de 2de keer met mijn hoofd tegen de muur te lopen zag ik zelf ook in dat ik niet goed bezig was en ik wel degelijk hulp nodig had.
Ik ben een maand binnen geweest en ik heb daar ook therapie gevolgd. Alleen was die therapie niet echt iets waar ik veel aan had en dat zagen de therapeuten ook wel. Dus kreeg ik de laatste week een hele week bewegingstherapie zodat ik kon sporten in overvloed en daar mijn energie in kwijt kon.
Die opname was wel zwaar. Vooral omdat ik daar alleen op de weegschaal kon als iemand van de verpleging mee keek. Ook het compenseren verminderde daar niet, integendeel, het werd allemaal erger, in het overgeven was ik al een expert geworden zonder dat iemand het merkte.
Het was niet goed en dat ging ik ook meer en meer gaan beseffen dus vertelde ik de verpleging waar ik mee bezig was. Toen kreeg ik als antwoord “we weten dat al lang maar wij kunnen daar niets aan doen, jij hebt de touwtjes in handen” Dus ik moest het dus terug in mijn eentje gaan doen.
Momenteel ben ik al bijna 2 weken terug thuis en wacht ik tot er een plaatsje is in de sint jozef kliniek in Pittem (Belgie), maar dat kan nog 4 tot 5 weken duren. Het gaat nog steeds alles behalve goed. Ik krijg al schrik als de eetmomenten er aan komen, ik kan andere niet zien eten zonder er bij te denken ‘weet je wel hoeveel kcal je nu naar binnen werkt?!’, ik tel nog steeds kcal etc etc. Maar ik probeer het overgeven wel te stoppen omdat mijn maag en slokdarm al beschadigd zijn. Automutileren doe ik ook zelden tot nooit meer, daar wil ik echt van af want het verpest gewoon heel je lichaam.
Ik hoop wel dat ik eens eindelijk kan gaan verwerken tijdens mijn opname. Maar toch de stap in het onbekende is zo eng…
Het is al een lange weg geweest en het zal nog een lange weg worden maar stap voor stap zal ik er komen!
Sabrina (uit Belgie)
Geef een reactie