Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het Mateloos Moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag interviewen we Jacinta. Jacinta is net 17 jaar geworden en zit in het tweede jaar van haar opleiding verzorgende IG.
Ze loopt nu stage bij dementerende ouderen. Dat vind ze heel leuk. Ze moet nog één jaar naar school en dan is ze klaar.
Jouw leven met eetstoornis?
Ik heb twee en een half jaar anorexia gehad. Ik ben twee keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik moest ook stoppen met mijn opleiding. Als mijn vriendinnen afspraken om leuke dingen te gaan doen, ging ik vaak niet mee, omdat ik dat niet durfde. Ik at bijna niks en ik spuugde veel uit. Na een poosje begon ik weer wat meer te eten. Ik at toen vooral heel veel groente en fruit. Ik durfde niks ‘ongezonds’ te eten. Ik at toen alleen dingen die op mijn eetlijst stonden en durfde geen andere dingen te eten. De eerste keer dat ik in het ziekenhuis lag was op tweede kerstdag. Ik had griep gekregen en mijn lichaam kon dat niet aan. De tweede keer was toen ik de sondevoeding kreeg.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik vond mezelf te dik, toen ben ik begonnen met afvallen. Ik was niet tevreden met hoe ik eruit zag. Toen ik begon met afvallen, viel ik steeds meer af en durfde niet meer aan te komen. Ik had al een meer volwassen lichaam als de rest van de meiden van mijn leeftijd. Hier werd ik heel onzeker door. Ik ben altijd wel onzeker geweest en ik wilde weer tevreden zijn met mijn lichaam. Toen begon ik dus met afvallen, ik viel veel af en ik had veel controle over mijn gewicht en die controle wilde ik niet kwijtraken, daarom vond ik het ook zo moeilijk om aan te komen.
Jouw sleutel naar herstel?
Op een dag was ik er helemaal klaar mee. Ik was net naar de kinderarts geweest en toen hebben we het over sondevoeding gehad. Later in de auto zei ik tegen mijn moeder dat ik dat graag wilde doen. Ik wilde weer gewoon leuke dingen doen met mijn vriendinnen en verder met mijn studie. Ik besefte ook dat ieder lichaam anders was. Ieder lichaam heeft een andere bouw en hoe mijn lichaam er toen uitzag was niet hoe mijn lichaam eruit hoorde te zien. Ik moest stoppen met mijn opleiding en dat vond ik heel erg. Ik wilde zo graag in de zorg werken, maar je kan niet voor andere mensen zorgen als je zelf niet gezond bent!
Iets wat ik heel graag wil is vrijwilligerswerk doen in een ontwikkelingsland, daarvoor moest ik ook weer beter zijn anders kan ik daar niet naartoe om daar te gaan helpen, daar zou ik veel te zwak voor geweest zijn. Dat was ook een van de redenen dat ik weer wilde herstellen.
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
Ik vond het heel moeilijk om aan te komen. Dat vond ik op het begin heel moeilijk. Na een poosje raakte ik er wel meer aan gewend. Ook vond ik het wel moeilijk om mijn lichaam te zien veranderen. Maar dat kwam ook allemaal goed, alles ging zich weer goed verdelen. Ik vond het ook heel moeilijk om de controle over mijn lichaam los te laten, ik wist niet wat er zou gebeuren met mijn lichaam en dat vond ik heel eng.
Wat is de beste hulpverlening?
Ik vind dat je zelf klaar moet zijn voor herstel. Als je ‘gedwongen’ wordt, heeft het vaak niet echt veel zin. Ik had een hulpverlener die me mijn herstel op mijn manier liet doen. Dat vond ik heel fijn. Op een gegeven moment was ik mentaal klaar om te herstellen, maar lichamelijk lukte het me niet om aan te komen. Toen de kinderarts het over sondevoeding had, dacht ik dat dat wel een manier kon zijn om aan te komen en het werkte! De persoon die me begeleidde vond het geen goed idee om me sondevoeding te geven, ze dachten dat ik het mentaal niet aan zou kunnen. Toen hebben we gepraat en ze zagen dat ik het echt graag wilde. Toen mocht ik wel aan de sondevoeding.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Achteraf had ik er nooit aan moeten beginnen. Het begon heel onschuldig met af willen vallen, maar dat is dus heel gevaarlijk. Ik ben er wel sterker uit gekomen. Ik kan mezelf nu beter begrijpen. En ook andere mensen die anorexia hebben gehad. Ik heb niet alleen mezelf pijn gedaan maar ook de mensen om me heen, dat vind ik misschien nog wel erger! Gelukkig heb ik een hele lieve familie en vrienden die me eigenlijk altijd gesteund hebben, daar ben ik heel dankbaar voor!
Te weinig eten?
Je wordt niet beter van niet eten. Ik eet zelf nu heel veel, als ik minder eet merk ik dat gelijk. Mijn lichaam is hier nu aan gewend, ik zou nooit meer zo weinig kunnen eten als ik heb gedaan.
En hoe is herstel?
Ik vind het heel knap als je begint aan herstel. Het is de weg naar je nieuwe leven! Je kunt weer de dingen doen die je wilde en weer genieten! Ik zie nu pas wat ik allemaal heb gemist en wat ik niet heb kunnen doen. Ik werk nu en ga weer naar school, dat had ik anders nooit kunnen doen.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Je bent mooi zoals je bent. Iedereen is anders en we moeten dat van elkaar accepteren. Je wordt NIET gelukkig om jezelf altijd beter te willen hebben, we moeten dankbaar zijn hoe we zijn.
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie