Ik moet het zelf oplossen. Misschien is dit wel één van de zinnen die ik het vaakst heb gezegd afgelopen jaren. Tegelijkertijd was dit ook één van de grootste frustratiepunten van de mensen in mijn omgeving. Langzaam maar zeker zagen zij me steeds verder de put in verdwijnen. Het lieve, slimme en krachtige meisje dat ik ooit was, verdween steeds meer. Ik werd een drenkeling op zee, die niet meer wist hoe ze aan land moest komen.
Thuis zijn er heel veel heftige dingen gebeurt die enorm veel impact op mij hebben gehad. Doordat ik altijd al enorm perfectionistisch ben geweest, ging ik me volledig op school focussen om alle nare gedachten weg te duwen. Het hielp even, maar doordat het thuis alleen maar verder uit de hand liep, ontwikkelde zich langzaam een eetstoornis om alle negatieve gevoelens te verdoven. Hoewel dit op school al snel werd opgemerkt heb ik het zo lang mogelijk geprobeerd te ontkennen. Op een gegeven moment kwam het punt dat dit niet meer lukte en heb ik het mijn ouders ook verteld, maar zij ontkenden het bestaan van mijn eetstoornis volledig.
Voor mij was dit een enorme trigger wat er voor zorgde dat het alleen maar slechter met mij ging. Ondertussen zat ik in mijn eindexamenjaar en liep ik tegen een burn-out aan, waardoor ik daarna in mijn tussenjaar volledig ben ingestort en maanden lang bijna niks meer kon behalve op de bank hangen. Dit zorgde ervoor dat ik vervolgens ook een depressie en angststoornis kreeg, juist op het moment dat het eindelijk wat beter leek te gaan met mijn eetstoornis. Ik dacht dat ik echt onderweg was naar het verslaan van de eetstoornis, maar in werkelijkheid verplaatste ik het probleem alleen maar door andere manieren te vinden om niet te hoeven voelen.
Gelukkig had ik een paar hele lieve vrienden om mij heen die mij altijd steunden. Door de nare ervaringen met hulpverleners bij alle problemen thuis had ik een enorme afweer gekregen tegen iedere vorm van hulpverlening. Al vanaf het moment dat mensen om mij heen zagen dat het niet goed met mij ging, probeerden ze me over te halen professionele hulp te accepteren, maar ik wilde en kon het niet. “Ik moet het zelf oplossen” was wat ik steeds weer zei. Elke keer zei ik dat het echt wel goed zou komen, misschien niet nu meteen, maar dan wel over een paar weken. Maar weken werden maanden, en maanden werden jaren en toch bleef hulp accepteren voor mij geen optie.
Hoewel de mensen om mij heen steeds meer de noodzaak inzagen van professionele hulp en mij hier van probeerden te overtuigen, bleef ik maar roepen dat ik het allemaal zelf wel kon oplossen, zelfs toen ik elke avond weer concretere zelfmoordplannen aan het maken was. Tegelijkertijd begon ik steeds meer van de mensen om mij heen te vragen. Ik voelde me een totaal verloren drenkeling midden op de oceaan die geen flauw idee meer had hoe ze aan land moest komen. Ik had het gevoel langzaam te verdrinken en om dat te voorkomen klampte ik me volledig vast aan elke boei die ik maar kon vinden: vrienden.
Uiteindelijk kwam er een moment dat de vrienden die al die tijd mijn boeien waren geweest en mij boven water hielden, dat niet meer konden volhouden. Zij wisten ook niet meer wat ze nog konden doen om mij te helpen en mijn boeien begonnen langzaam lek te raken. Dit begon als een klein gaatje, maar ik merkte al snel dat ze mij steeds minder goed boven water konden houden: het werd gewoon te veel voor ze.
Vrienden moeten vrienden blijven en kunnen niet de rol van een professionele hulpverlener overnemen. Doordat ik merkte dat ik steeds minder goed bleef drijven door het lek in mijn boeien, begon ik zoals elke drenkeling wild om me heen te slaan in de hoop dat de boeien alsnog zouden gaan drijven en ik niet zou verdrinken… Maar terwijl ik zo druk aan het spartelen en vechten was om mijn hoofd boven water te houden, vroeg ik ook steeds meer van die boeien want ikzelf raakte steeds verder uitgeput. Helaas werkte dit alleen maar averechts: ik maakte het gat in de boeien alleen maar groter waardoor ze me nog minder goed boven water konden houden…
Tot ik het punt bereikte dat mijn boeien op waren: zij konden me niet meer boven water houden en ikzelf ook niet. Toen zat er nog maar één ding op, namelijk hetgeen ik echt niet wilde: naar het bootje van de hulpverlening toe zwemmen en hier in klimmen. De weg naar dit bootje toe is niet makkelijk: je zult moeten vechten tegen de haaien of overspoeld worden door de golven en het gevoel hebben het niet te zullen overleven.
Het is geen makkelijke keuze, maar uiteindelijk zal je er komen. Ook al voelt het misschien niet altijd zo, toch zijn er overal om je heen kleine boeitjes die er samen voor zullen zorgen dat jij niet zult verdrinken. Hoewel sommige boeitjes alsnog lek zullen zijn en je misschien zelfs alleen nog maar verder zullen laten zinken, zullen er ook altijd genoeg boeitjes zijn die niet lek zijn en die je alleen maar heel erg graag willen helpen. Uiteindelijk zal je blijven drijven, hoe moeilijk dat ook is.
Bij het bootje zullen de hulpverleners klaarstaan en hun hand naar je uitreiken om je te helpen in het bootje te klimmen. Hoewel het in het begin heel erg eng zal zijn om die ene hand niet meer te kunnen gebruiken voor het watertrappelen, zal je zien dat als je de hand van de hulpverlening accepteert, het je klim in het bootje alleen maar makkelijker maakt en ze je zullen helpen om de weg naar het land weer te vinden.
Onthoud wel dat je zelfs als je in het bootje zit je er nog lang niet bent. Er zullen tegenslagen komen: er zullen metershoge golven komen, de boot kan omslaan of je kan aangevallen worden door een haai, maar de hulpverleners zijn er om je te helpen. Ze kunnen je niet helpen door de golven te laten stoppen of de haaien weg te jagen, maar ze kunnen je wel de handleiding geven over hoe jij dit zelf kunt doen. Hoe je zelf kunt leren omgaan met alle tegenslagen die je onderweg zult tegenkomen. Zij zullen je de route vertellen, maar je moet hem wel zelf bevaren om uiteindelijk weer veilig terug op het land te komen. Je moet het wel zelf doen, maar niet alleen.
You can’t stop the waves, but you can learn how to surf.
Geef een reactie