Toen ik bijna zes jaar geleden voor het eerst naar een psycholoog ging, leek er nog niet veel aan de hand. Gewoon een dipje, stress van het beginnen met een nieuwe opleiding. Ik bleef in therapie, ging antidepressiva slikken, en wachten tot het beter zou gaan. Na twee jaar in de eerstelijnszorg, was er echter nog niet veel verbetering. Ik werd doorverwezen voor intensievere behandeling. Het ging alleen nog altijd van kwaad tot erger. Er volgden allerlei behandelingen en de ene na de andere opname. Er kwamen steeds meer pillen bij.
Toen aan het begin van dit jaar dus de zoveelste depressie volgde, had ik de hoop al een beetje opgegeven. Mijn behandelend psychiater overtuigde me om nog een laatste behandeling een kans te geven: Electro Convulsie Therapie, beter bekend als Electroshocktherapie. Ik was hier niet echt enthousiast over, en had niet meer het vertrouwen dat na al die soorten therapie, na al die verschillende pillen, er nog iets was wat mij van mijn depressie af kon helpen. Maar, ik had geen andere optie dus besloot het toch te proberen.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, en kreeg daar allerlei pre-operatieve onderzoeken. Ook werd uitgelegd hoe de behandeling precies in zijn werk gaat. Bij Electroshocktherapie (kortweg ECT) wordt de patiënt onder narcose gebracht en worden er elektroden op het hoofd geplakt. Vervolgens wordt er een schok gegeven, die ervoor zorgt dat je een epileptische aanval krijgt. Hierna word je weer wakker, en kan je op de uitslaapkamer nog even uitrusten.
Ik vond het, toen ik hoorde hoe het werkte, een beetje eng. De eerste keer was ook wel erg spannend, maar je bent onder narcose en voel je er niks van. Bij het wakker worden had ik wat hoofdpijn, maar verder niet zoveel klachten. Meestal zijn er een stuk of vijftien behandelingen nodig voor je resultaat merkt. Hoewel ik zo mijn twijfels had, merkte ik na een behandeling of vijf dat ik me iets beter begon te voelen. Ik had weer zin om dingen te gaan doen, af te spreken met vriendinnen en begon zelfs weer na te denken over misschien weer studeren.
Na vijftien behandelingen was ik inderdaad helemaal klaar, en ik kon bijna niet geloven dat ik me zoveel beter voelde. Na alle dingen die ik al had geprobeerd, was ik ervan overtuigd geraakt dat depressie nu eenmaal iets was wat bij mij hoorde, en wat nooit meer over kon gaan.
Bij sommige mensen is de eerste serie behandelingen genoeg en worden ze daarna uit de depressie gehouden met medicatie. Bij mij werkte dit helaas niet en waren nog meer behandelingen nodig en ook iets wat ‘onderhouds-ECT’ heet. Dat betekend dat je eens in de zoveel weken een behandeling doet. Dit zorgt er voor dat de depressie wegblijft.
Er zijn niet veel bijwerkingen van ECT, het enige is licht geheugenverlies. Dat was inderdaad wel erg vervelend, ik kon me niet goed herinneren wat ik de dag ervoor gedaan had bijvoorbeeld. Maar gelukkig was dit tijdelijk en ging het na een paar maanden weer een stuk beter.
ECT is een behandeling die voor mij echt een nieuwe wereld heeft geopend, waarin ik een leven kan leiden zonder depressie en waarin ik kan genieten van dingen en zelfs binnenkort weer kan gaan studeren.
Bron fotografie: MateusD
Geef een reactie