Ik ren mezelf voorbij

In moeilijke periodes ben ik wel eens geneigd om weg te duiken en in bed te blijven liggen. Echter heb ik soms ook juist vlagen waarin ik veel te veel hooi op mijn vork neem. Expres heel veel om zo maar niet stil te hoeven staan bij mijn gevoelens. Gewoon heel veel werken, heel veel dingen doen en alsmaar weg zijn van huis. Altijd onderweg en met mijn kop in het zand.

Intussen heb ik wel meer zelfinzicht en weet ik wanneer ik neig dit soort dingen te doen. Maar tijdens mijn eetstoornis vond ik dat nog wel eens moeilijk. Ik vond het sowieso heel moeilijk om te weten wat ik voelde en hoe ik daarmee om moest gaan op een niet destructieve manier. Ik had geen idee wat er in mij omging en probeerde het met man en macht weg te drukken.

bron

Als ik mij rot voelde of er iets naars gebeurde, begon ik soms al met rennen. Ik ging het hele huis opruimen, ging ineens heel sportief doen, wilde vaak stappen en sprak constant af met vriendinnen om ‘leuke’ dingen te gaan doen. Ik wilde weg van wat ik voelde, weg van het leven dat ik niet wilde hebben maar wel had.

Misschien herken jij dit ook wel. Je blijft maar rennen en vliegen om zo maar niet stil te hoeven staan bij hoe het nu eigenlijk echt met je gaat. Soms denk je zelfs dat het echt goed met je gaat. Je doet tenslotte toch van alles? Je functioneert toch prima? Niemand hoeft zich zorgen te maken, met mij alles best.

Ik denk dat het ook een groot stuk ontkenning is als je voor jezelf en gevoelens weg blijft rennen. Soms neem je allerlei dagelijkse beslissingen, maar voor de grote beslissingen neem je geen tijd. Zo lagen er bij mij soms ineens rekeningen te wachten, stuurde ik mijn intakeforumulier niet op of stelde ik het leren voor toetsen zo lang uit dat het te laat was. Ik wilde niet zien wat ik juist even zou moeten zien. Geen knopen doorhakken die belangrijk waren, maar gewoon doen alsof het allemaal wel goed ging.

Ik wilde niet voelen, niet stilstaan en niet achterom kijken. Alleen maar vooruit en als het me achtervolgde en bijna inhaalde, stak ik snel mijn kop diep in het zand. Jaren hield ik het vol, totdat mijn eetstoornis een te grote plek in nam. Ik kon niet anders dan toegeven aan het feit dat ik hulp nodig had. Ik moest er nu toch echt iets mee doen, dat wist ik ook wel. Hoe en wanneer, daar wilde ik alleen niet aan denken. Maar toch heb ik besloten dat ik maar een keertje stil moest gaan staan.

bron

En natuurlijk heb ik regelmatig spijt gehad dat ik op de rem had getrapt en mezelf tot de orde wilde roepen. De hulpverlening begon nu dingen van mij te verwachten en mijn omgeving snapte geen bal van wat er in mijn hoofd omging. Wat moest ik nu? Wilde ik dit wel? Wilde ik wel beter worden en door deze hel heen gaan?

Beter worden is niet makkelijk en je verleden verwerken, jezelf helemaal uitpluizen in therapie en opnieuw uitvinden wie je bent, ook niet. Maar toch is het belangrijk af en toe eens goed bij jezelf stil te staan.
Vraag jezelf regelmatig af hoe het nu eigenlijk echt met je gaat. Wat voel je? Wat zijn de onderwerpen, mensen of situaties die jou op dit moment veel bezig houden en waar maak jij je zorgen over?

Vraag iemand anders om jou af en toe eventjes tot de orde te roepen. Ga wekelijks thee drinken of maandelijks naar de sauna. Zeg ook gerust dat je het fijn vindt als een vriendin, ouder of leerkracht je wekelijks vraagt hoe het met je gaat, als je weet dat je daar zelf nog niet zo goed in bent.

Plan rust in en zit het uit. Dat is in het begin super moeilijk. Ik wist soms ook echt niet waar ik het zoeken moest. Ik zat stil, probeerde een boek te lezen of over mijn gevoel te schrijven, maar het voelde vreselijk. Toch breidde ik de afgesproken 5 minuten van mijn therapeut steeds wat uit, totdat ik nu gewoon een hele dag relaxt kan zijn en kan genieten van ontspannende dingen en niets doen.

Beoordeel actief en leuke dingen doen nou ook weer niet meteen als vluchten. Het is namelijk ook juist heel erg goed om veel leuke dingen te doen. Maar let er op dat het niet tè wordt. Rem je zelf af en toe eens af en sta stil. Als je eerlijk bent tegenover jezelf, heb je heus wel door wanneer je weg rent. 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

21 reacties op “Ik ren mezelf voorbij”

  1. Zo herkenbaar…! Goed stuk…

  2. Heel herkenbaar, goed artikel. Zelfs nu merk ik het nog vaak, dat mensen om mij heen mij even terug op aarde brengen en vragen of er iets is.

  3. Pijnlijk herkenbaar.. het is rennen of stilstaan bij mij.. de weken wisselen elkaar af; de ene uber vol met afspraken en sociale contacten om maar niet bij mn gevoel stil te hoeven staan versus de weken dat ik tot niets kom.. balans is het codewoord voor mij.
    Ik vind het zo ontzettend frustrerend dat ik niet op een gezonde manier alleen thuis kan zijn. Bewondering voor de mensen die lekker op de bank een boek kunnen lezen en hiervan genieten!

  4. Heel herkenbaar! Goed geschreven. Ook ik heb moeten leren om niet continu in de “actiemodus” te functioneren. Maar gewoon eens stil staan bij me lichaam en samen een zijn!

  5. Wow, heel herkenbaar… Dankjewel voor het verwoorden, Nouska.
    @An, ik deel je frustratie! Voor therapie moet ik dat oefenen, maar ik weet nog even niet waar ik moet beginnen 😉

  6. Ontzettend herkenbaar.
    betrap mezelf ook op dit probleem

  7. Heeell herkenbaar!!!

  8. Herkenbaar.

  9. Hahaha dit drukt me ff met de neus op de feiten 😛 Ik sta op het punt om weer aan het werk te gaan en heb momenteel verschillende sollicitaties lopen. Ik ben ondertussen maar bezig met even dit en even dat doen, constant bezig zijn. Ik las dit en toen herkende ik mezelf erin. Even m’n dagboek erbij gepakt en nu blijkt dat ik gewoon heel onzeker ben over de toekomst en of ik het werk wel aankan, of ik wel aangenomen word, of ik mijn huishouden er dan wel naast kan houden etc. etc. Even voor mezelf gerelativeerd dat ik altijd hulp kan vragen en dat iedereen die een nieuwe baan aangaat of een andere weg inslaat met deze onzekerheden te maken krijgt. 🙂
    Dankjewel voor de blog Nouska!

  10. Wauw, supergoede blog! Heb net besloten om dit jaar over te doen, omdat ik gewoon echt aan mijn eigen gezondheid moest denken. Heel moeilijk, zeker nu ik de hele dag niet zo veel hoef te doen. Maar het begint al te wennen. Ik probeer er zelfs van te genieten! Dus alle meiden die zichzelf voorbij rennen: Gun jezelf de rust, hoe moeilijk het ook is.

  11. Wauw haha ook voor mij ook heel herkenbaar, juist nu!
    Ga binnenkort afstuderen en nu het zo dichtbij komt krijg ik ineens enorme drang al mijn vrije tijd op te vullen en toekomst vast te leggen zodat er geen moment komt dat ik even niets te doen heb, tijd heb om na te denken en me dus weer heel rot voel. Zomerwerk, stage, van alles aan het regelen om te voorkomen dat ik vrije tijd heb. Ik weet dat ‘t niet klopt – ik kan gewoon niet alleen zijn – maar als ik het niet doe, wordt het alleen maar erger.. Als ik bijvoorbeeld ‘s middags pas college heb en ‘s ochtends niets te doen heb, gaat het al mis (qua piekeren, negatief denken etc). Denk er soms wel aan dat ‘t tijd wordt om weer hulp te zoeken pfoee.

  12. Mooie blog Nouska! Heeeel herkenbaar ook.

  13. Deze blog komt echt op het goede moment voor mij, veel herkenning. Ik was zo moe van al het rennen en doorgaan maar stoppen kon ik want dan ging ik van alles voelen, ervaren en moest ik dingen verdragen gevolgd door destructief gedrag. Ook mezelf verdragen vond ik een ramp, alleen zijn met mezelf, maar samen met mensen putte me ook uit want dan moest ik “leuk” doen en eigenlijk vond ik er geen bal aan. Toen kwam de fase van terugtrekken en veel in en om huis zijn en het liefste zo snel mogelijk de avond in luiden zodat ik kon slapen……..
    Het is hard werken maar het kan anders, ik vecht er voor, i won’t give up, ik heb hulp. Ik hoop dat het me lukt om ook weer te gaan lezen, die tip van 5 minuten spreekt me erg aan, dat wil ik proberen. Fijne blog weer Nouska, je schrijft zo goed en realistisch maar weet ook altijd de gevoelige snaren te raken doordat je open bent over je eigen gevecht die je hebt gehad, Ik ben erg blij met proud! My compliments het is zo waardevol. Fijn weekend, liefs.

  14. zo herkenbaar! ookal ben ik al zo goed als klaar met mijn es. toch doe ik het nog heel vaak als dingen te pijnlijk zijn voor mij.

  15. Herkenbaar!

  16. heel erkenbaar
    ik denk ook dat ik altijd maar bezig moet zijn want anders verveel ik mezelf denk ik maar is niet zo kan ook een heerlijk boek pakken
    moet echt meer voor mezelf op komen maar is zo moeilijk

  17. wow, perfecte timing deze blog..
    ik herken me hier zelf zo erg in!

  18. Herkenbaar

  19. Precies dit. Mooi geschreven en super herkenbaar!

  20. Wauw, story of my life. Goede blog!

  21. Echt onwijs herkenbaar, dit doe ik (meestal inbewust) best behoorlijk nu het goed met me gaat. Wat ik ook heb: Het leuke dingen doen en de dwangmatigheid in dat het leuk moet zijn, zeker na veel anorexiajaren is aanwezig. Bang dat mijn leven opnieuw “niet leuk” of weggegooid is. Er MOET alles uitgehaald worden.

    Echt wauw, wat n goed stuk! Past als een schoen…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *