Schamen of van de daken schreeuwen? Een eetstoornis kent vaak veel tegenstrijdigheden. Je hebt honger maar eet niet, je lichaamsbeeld is heel anders dan de werkelijkheid, je moet afvallen maar kan niet stoppen met eten. Soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Door mijn eetstoornis is mijn lichaam aardig kapot van binnen en ben ik 100 procent afgekeurd. Hierdoor kan ik niet werken en ben dan ook de huisman. Wat zal de buurt van mij vinden? Een jonge man die altijd thuis zit…
In de supermarkt een doos pizza’s door het gangpad weggooien omdat het zoveel spanning geeft. Wat schaam ik me dan. Kan ik niet een keer normaal doen? Waarom is het allemaal zo lastig? Ja, soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Maar soms, soms zou ik het van de daken willen schreeuwen. IK HEB EEN EETSTOORNIS!
Opgenomen in een kliniek kreeg ik elke week heel veel kaarten. Wat gaf dat een fijn gevoel. Mensen die aan je denken en je steunen met bemoedigende woorden. Maar eenmaal ontslagen uit de kliniek wordt het stil. De kaarten blijven weg en de lieve woorden vervagen. Zolang ik opgenomen was zagen mensen dat ik ziek was/ben. Nu ik thuis ben, wordt er gedacht dat ik weer beter ben. Dat alles weer gegeten kan worden en dat ik gewoon weer aan het werk kan. Moeten uitleggen waarom ik nog altijd thuis zit is soms heel frustrerend en lastig.
Vaak komt de vraag hoe ik mijn week invul, of ik me niet verveel. Deze vraag maakt mij soms boos. Als ik met griep mijn dagen doorbreng in bed, vraagt niemand zoiets. Helaas is een eetstoornis een lastige ziekte om te begrijpen. De vragen zijn lief en goed bedoeld, maar het steeds moeten verantwoorden waarom ik thuis zit is soms heel vervelend. IK HEB EEN EETSTOORNIS! PUNT!
Dan zie ik mezelf ineens weer langs de kant van het zwembad zitten. Te bang om mijn shirt uit te doen. Wat schaam ik me dan! De ene keer wil ik foto’s van mijn eten op Instagram posten, omdat ik trots ben wat ik eet. soms durf ik tijden geen foto van mezelf te plaatsen omdat ik mezelf weer eens te dik vind. Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Soms ben ik zelfs trots op mijn eetstoornis. Dit klinkt heel ziek, I know. Laat het me uitleggen. Mijn eetstoornis heeft hele diepe dalen gekend. Te diep. Ik kan mijn eetstoornis niet loslaten, maar er is op dit moment goed mee te leven. Mijn eetstoornis is leefbaar! …en ja, daar ben ik trots op. Niet op die stomme stem in mijn hoofd die alleen maar negatief is. Wel op de stem in mijn hoofd die zegt dat het goed is zoals het nu is. Ik kan mezelf stabiel houden. YEAH! Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Geef een reactie