Ik schaamde me voor mezelf

Waar moet ik beginnen met mijn hele leven op te schrijven? Dat zal een lang verhaal worden, maar ik zal proberen het kort te houden. Laat ik maar beginnen bij het begin. Voor zo ver ik me kan herinneren is er in mijn leven tot ik ongeveer vijf jaar was, niet veel schokkends gebeurd.

De eerste, echt nare ervaring voor mij was een paar jaar later, toen ik te horen kreeg dat ik adhd had. Ik was pas een jaar of zeven en had eigenlijk geen idee wat het was. Ik dacht dat het een psychische aandoening was. Mensen die deze ziekte hadden waren gek, en heel raar. Toen ik dit hoorde was het avond. Die avond kon ik niet stoppen met huilen.

Ik schaamde me voor mezelf.

Nu weet ik dat dat helemaal niet nodig is geweest, maar toen wist ik niet beter dan dat ik een krankzinnig persoontje was. Die avond heb ik mezelf in slaap gehuild.

Toen ik acht was heb ik een van de ergste dingen uit mijn leven meegemaakt. Ik kan er nog steeds niet goed mee om gaan, en ik schaam me er zo diep voor. Ik weet nog steeds niet echt hoe ik het noemen moet. Maar laat ik het omschrijven. Ik had mijn eigen computer op mijn kamer. Via via kwam ik op een site terecht waar je multiplayer spelletjes kon spelen, en waarbij je ook tegen je tegenspeler kon praten. Ik raakte in gesprek, en die persoon vroeg om mijn e-mailadres. Ik zag er geen kwaad in en voegde de persoon toe op MSN. Ik had geen idee wie die persoon was, en kende hem verder helemaal niet. Na een tijdje praten vroeg die persoon mij om mijn webcam aan te doen. Ja, en dan weet je wel wat er gaan gebeuren. Langzaam aan kreeg die persoon mij steeds verder en verder. En uiteindelijk heb ik dingen gedaan waar ik heel erg spijt van heb. Je kunt het zelf wel invullen.

Het was gebeurd, verder niet meer aan gedacht. Tot dat ik toen ik ongeveer elf jaar was, een tijdschrift las over iemand die ongeveer eenzelfde soort ervaring had. Daardoor werd ik er aan herinnerd en moest ik er dagelijks aan denken. Dat bezorgde mij heel veel stress en na zo’n twee jaar met deze vreselijke gevoelens rond te hebben gelopen, ben ik naar mijn moeder gestapt en heb ik het verteld. Hier na is het nooit meer ter sprake gekomen. En dat zou ik ook niet willen. Het is een te gevoelig onderwerp om over te praten.

Nu de scheiding van mijn ouders. Ikzelf kwam er achter, het werd me eerst niet verteld. Ik moest het meemaken. Mijn vader en moeder waren erover aan het praten. Ze zaten in hun slaapkamer. Ik werd wakker omdat ik mijn moeder hoorde huilen. Ik was ongeveer negen jaar oud, en ik was heel bang. Ook hoorde ik mijn vader praten, maar wat ze zeiden kon ik niet verstaan. Mijn moeder moest steeds harder huilen en sloop ik uit mijn bed en liep de kamer van mijn ouders in. Ze zaten samen recht op in bed. Toen mijn vader mij zag, stuurde hij me meteen weg. Mijn moeder was vooral van slag en is op een gegeven moment aangekleed en weggegaan. Ze had de auto gepakt en was weggereden. Ze is na een tijdje wel teruggekomen en pas toen kon ik in slaap vallen. De volgende dag heeft mijn vader me verteld wat er aan de hand was en want er zou gaan gebeuren.

Door de scheiding zijn we verhuisd. Ik ging in mijn nieuwe woonplaats naar een nieuwe basisschool. En sindsdien heb ik een gloeiende hekel aan school. De basisschool waar ik heen ging, was echt een vreselijke school. De klas waarin ik terecht kwam, zat vol pestkoppen. Ik werd in groep zeven en acht veel gepest, en dat heeft mijn zelfvertrouwen erg aangetast.

In groep acht had ik ook nog eens een leraar die mij vreselijk pestte. Ik kreeg voortaan overal de schuld van en ik moest altijd apart zitten. Later kreeg ik een vaste plek vooraan in de klas. Dit deed hij om mij te klieren. Op een dag kon ik niet meer tegen al het gepest, en ben ik eindelijk voor mezelf opgekomen. Maar mijn meester gaf mij de schuld. Daarna kreeg ik onwijze straf en mocht ik niet meer met mijn beste vriendin omgaan, omdat ik slechte invloed op haar zou hebben.

Toen ik naar de middelbare school ging, was ik erg blij. Een nieuwe start leek mij het beste. De eerste klas was leuk en ik maakte nieuwe vrienden, alleen toen ik naar een andere afdeling ging het tweede jaar, kwam ik helemaal alleen in de klas. Ik werd al snel door de hele klas gepest en de meiden hebben al mijn zelfvertrouwen wat ik nog had, volledige weg laten vagen. Iedereen negeerde me, keek me vies aan, schold me uit, deed me pijn. En dat elke dag overnieuw.

Ik kreeg na een verloop van tijd buikpijn om naar school te gaan. Er was niemand bij wie ik mijn verhaal kwijt kon dus negeerde ik het maar. Maar alles werd steeds erger en erger. Mijn mentor mocht mij ook niet, hij vond mij, net zoals de rest, een vreemd apart geval waar vooral geen aandacht aan geschonken hoefde te worden.

Al dit gepest heeft mij heel onzeker gemaakt en dit heeft ook weer z’n gevolgen gehad. En dat uitte zich bij mij in een eetstoornis. Dit is voor mij ook een hele moeilijke periode geweest van ongeveer twee jaar. Ik ben erg onzeker geworden en door het pesten, ging ik me van alles in mijn hoofd halen. Ik begon af te vallen, ongeveer op de helft van de tweede klas. Dat lukte en ik was bijna tevreden met het resultaat. Tot ik reacties kreeg dat ik te dun werd. Ik stopte dus met afvallen en binnen een week of twee zaten de kilo’s er weer aan. Daarna werd er tegen mij gezegd dat ik een buikje begon te krijgen. Dus ik begon weer te lijnen. Ik at de hele dag zo weinig mogelijk en dat hield ik een paar dagen vol, dan kreeg ik een vreetbui. Daarna kreeg ik geen vreetbuien meer, ik hield ze tegen. Ik kreeg ook allerlei klachten. Constante hoofdpijn, altijd koud, geen energie, vaak ziek…

Ik wist dat het niet goed was wat ik deed en was ook heel bang dat ik op een dag dood zou gaan of flauw zou vallen. Dit is uiteindelijk gelukkig nooit gebeurd. Ook al wist ik dat het niet goed was, ik bleef toch doorgaan. Tot eind van vorig jaar. Toen ontmoette ik Mike, mijn ex-vriendje, nu beste vriend, en die heeft er voor gezorgd dat ik hier nu vanaf ben. Hij heeft me in de moeilijke periode heel erg gesteund.

Hij heeft me zelfs gestimuleerd en zover gekregen dat ik naar mijn mentor van toen ben gegaan en heb hem alles verteld. Gelukkig was mijn mentor teamleider en ik kon ik wekelijks bij hem terecht, en elke week had ik een afspraak.

Die gesprekken hebben mij heel erg geholpen, maar dat ik nu geen last van mijn eetstoornis meer heb, heb ik toch echt aan mezelf te danken. Ik ben uiteindelijk de persoon die er tegen heeft moeten vechten, en dat is echt de zwaarste strijd die ik ooit heb moeten aangaan.Vechten tegen jezelf, is zo zwaar en uitputtend. Ik ben blij dat ik hier nu vanaf ben en dat ik weer gelukkig verder kan leven. Zonder mezelf druk te maken over hoeveel calorieën er in de korst van een bruine boterham zitten, zonder alles af te wegen, zonder dagenlange honger en gelukkig, zonder die dagelijkse stress.

Natuurlijk ben ik nog steeds niet helemaal tevreden en ik ben ook heel onzeker en heb weinig zelfvertrouwen, dat komt allemaal door een samenhang van de bovenstaande gebeurtenissen. Maar ik ben blij dat het zich in ieder geval niet meer zo erg uit. Het speelt op de achtergrond, en alles wat ik heb genoemd beheerst niet meer mijn leven. Ik ben momenteel tevreden met mijn leven en ben heel gelukkig met mijn vrienden en mijn familie. Zonder hen zou ik hier allang niet meer zijn.

BE PROUD!