Een korte tijd geleden ging op bezoek bij een goede kennis van me. Eigenlijk kwam ik slechts een aantal zakken kleding brengen die ik niet meer paste of gewoon niet meer droeg. We begonnen een gezellig gesprekje wat eindigde met de mededeling dat haar zus in haar jeugd een eetstoornis had gehad. Op dat moment schrok ik behoorlijk. Ik dacht: En nu? Moet ik nu zeggen dat ik ook een eetstoornis heb gehad of is dat juist vreemd om nu te zeggen? Nog geen minuut later had ze me door en om eerlijk te zijn, was ik ontzettend blij dat ik ‘mijn geheim’ nu met haar heb gedeeld. De vraag die ik mezelf die middag stelde, is waarom ik het eigenlijk zo lastig vond om mijn verleden aan mensen te vertellen. In deze blog wil ik jullie graag mijn verhaal hierover laten lezen en hopelijk kunnen jullie hieruit motivatie halen om je problemen ook met anderen te gaan delen.
Ontwikkeling van mijn eetstoornis
Tot ongeveer mijn tiende levensjaar was ik een gelukkig en vrolijk meisje dat zich altijd wel zorgen kon maken om anderen, maar die eigenlijk nooit onzeker over zichzelf was. Dit veranderde in de laatste groep van de basisschool, groep acht. De klas waarin ik jarenlang had gezeten, werd opgesplitst in twee groepen. Uiteindelijk zag ik mijn vriendinnen uit de andere groep niet meer zo vaak en begon mezelf hierover onzeker te voelen. Waren zij dan leuker dan ik? Zagen zij er beter uit? En waren zij aardiger dan ik? Daarnaast waren thuis ook behoorlijk wat spanningen.
Langzaam begon ik dit onzekere zelfbeeld te uiten in afvallen. Ik dacht: Als ik afval, ben ik vast ook mooier en leuker en zien mijn vriendinnen mij ook weer meer staan. Dit was helaas een verkeerde gedachte en in het midden van dat jaar ben ik opgenomen met de diagnose anorexia nervosa. In die periode maakten mijn vriendinnen zich wel degelijk zorgen, want niemand wist wat er precies met mij aan de hand was en waarom ik nu een maand niet op school zou komen. Nadat de opname voorbij was, ben ik direct weer naar school gegaan. Ik zag er al iets beter uit en mijn vriendinnen waren blij dat ik er weer was. Ze hebben toen nooit gevraagd waarom ik nu precies zo lang weg was geweest, maar dat vond ik alleen maar fijn. Raar toch eigenlijk? Ik wilde juist dat mijn vriendinnen mij zagen staan, omdat ik magerder was geworden, maar toch durfde ik in geen geval mijn eetstoornis met hun te bespreken.
Herstel van mijn eetstoornis
Uiteindelijk had ik groep acht afgesloten en ging, met nog ambulante hulp voor mijn eetstoornis, beginnen aan de middelbare school. Opnieuw een spannende periode. Vinden leerlingen mij wel leuk genoeg en zal ik goede cijfers kunnen halen? De brugklas verliep goed, ik had leuke nieuwe vriendinnen gekregen en haalde mooie cijfers. In de tweede mocht ik naar het vwo. Met deze overgang was ik natuurlijk ontzettend blij, maar tegelijkertijd kwam er weer een hoge druk op me te liggen. Opnieuw moest ik mezelf gaan bewijzen, goede punten halen en voor iedereen aardig zijn.
Stiekem sloop hierbij de eetstoornis ook weer naar voren. Ik viel weer X kilo af en moest opnieuw worden opgenomen. Hoe kon ik toch zo stom zijn?! Deze keer was het ook niet voor een maand, maar voor drie maanden. Gelukkig kwam mijn mentor vaak langs en nam altijd een vriendin mee. Dit vond ik echt super fijn, maar ik heb deze keer ook niet verteld waarom ik precies in het ziekenhuis lag en extra voeding moest krijgen. Wat was dat toch? Aan de ene kant wilde ik juist dat mensen mij (dun) zagen, maar aan de andere kant was ik ontzettend bang dat iemand erachter zou komen dat ik anorexia had.
Toekomst en een verleden met een eetstoornis
Na nog een aantal jaren professionele hulp heb ik uiteindelijk de kracht kunnen vinden om mijn eetstoornisperiode af te sluiten. Ik wilde niet meer elke dag calorieën tellen, drie keer per dag op de weegschaal staan en smoesjes bedenken om maaltijden over te slaan. En het is gelukt! Op dit moment geniet ik ontzettend van het leven, ik heb mijn studie bijna afgerond, heb een aantal leuke bijbaantjes en sport met heel veel plezier in de sportschool.
Dit leven wil ik graag zo houden en ik weet ook dat mensen uit mijn omgeving het super vinden om mij zo te zien stralen. Toch heb ik weleens het verlangen om deze moeilijke tijd uit mijn leven te bespreken met iemand. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en ik heb ook een hele andere jeugd gehad dan mijn gemiddelde leeftijdsgenoten. Natuurlijk word je er ook sterker van, maar het wil niet zeggen dat je de wereld nu helemaal alleen aan kan.
Heel langzaam durf ik mijn verleden met steeds meer mensen te gaan delen. En geloof me, ik hang het niet aan de grote klok, maar mensen die ik echt vertrouw mogen het wel weten. Zij kunnen naar mij luisteren, met mij meedenken en mij soms alsnog troosten. Ik wil hun hiervoor ook heel erg bedanken en ik hoop dat jullie deze stappen ook durven gaan zetten.
Samen ben je sterker dan alleen!
Geef een reactie