Al meer dan vijf jaar kennen we elkaar. In deze jaren is er een mooie vriendschap ontstaan. Samen bowlen, samen een rondje wandelen of een terrasje pakken. Wat we ook ondernemen, het is nooit saai. Jarenlang heb ik hem als een goede vriend beschouwd, tot enkele maanden geleden. Wanneer ik zijn appjes las of wanneer ik met hem afsprak, ervoer ik andere gevoelens dan eerst. Is het verliefdheid? Mijn hoofd werd er extreem onrustig van en na een aantal nachten wakker te hebben gelegen, heb ik met veel moed durven zeggen dat ik meer voor hem ben gaan voelen dan alleen vriendschap. Mijn gevoelens werden niet onbeantwoord gelaten en het gevoel was blijkbaar wederzijds. Ik kon mijn geluk niet op. Mijn droom kwam uit! Totdat het moment van extreme wanhoop aanbrak…
De confrontatie met mezelf
Het ijzer was gesmeden en toen we eenmaal onze wederzijdse gevoelens hadden uitgesproken, planden we snel een afspraakje met elkaar. Tijdens onze wandeling vroeg ik hoe hij nu verder zou willen. Ik had geen idee, zo onervaren als ik ben. Hij wist het ook niet zo goed, maar was heel blij. Hij was alleen een beetje bezorgd of ik momenteel geen vervanging van mijn vader zoek…
De tijd stond stil en mijn hart sloeg driehonderd slagen per minuut. Zou daar een kern van waarheid in zitten? Ik zweeg, zei daarna vol twijfel dat dit niet het geval is. Zijn woorden lieten mij niet los. Na de wandeling bleef hij nog om een kopje koffie te drinken. De sfeer was gezellig, maar tegelijkertijd benauwend. Hij voelde wat ik dacht. Hij dacht wat ik voelde. Uiteindelijk brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Hij pakte me stevig vast en zei de liefste woorden. Het was zo’n warm gevoel. Ik had gewild dat hij me nooit meer had losgelaten. Helaas verraadde ik mezelf hiermee. Het was ontzettend fijn om in zijn armen te zitten, maar het voelde op dat moment als een grote broer of de allerliefste vader. Het was een intiem moment, maar geen intiem liefdesmoment.
Bron: Pexels
Hechtingsproblematiek en een eetstoornis
Mijn hechting is tijdens mijn opgroeiproces volledig verstoord. Ik heb weinig onvoorwaardelijke liefde ervaren vanuit mijn moeder. Jaloezie voerde vaak de boventoon. Een streng regime werd gehanteerd, terwijl het voor de buitenwereld rozengeur en maneschijn leek. Ik besef dat mijn moeder dit niet met opzet heeft gedaan, maar het is en was moeilijk om hiermee om te gaan. Mijn vader was gelukkig anders en ik heb veel mooie momenten met hem mogen meemaken. Toch was zijn liefde blijkbaar niet genoeg en zocht ik andere manieren om met mijn leven om te gaan.
Mijn eetstoornis ontstond en ik haalde hieruit veel controle en kracht. Door mijn eetstoornis kon ik overleven in mijn eigen gevangenschap. Mijn eetstoornis had en heeft vele functies, maar hij heeft me ook veel gekost. De kans op onvruchtbaarheid is aanwezig en mijn botten zijn aangetast. Bovendien heb ik ook geen vrij leven door de regeltjes die de eetstoornis me oplegt. Dit alles maakt voor mij dat ik denk dat ik geen partner verdien. In mijn ogen verdient een partner een veel betere, mooiere en gezondere vriendin dan ik. Ik kan hem geen gezin geven. Misschien niet door de gevolgen van mijn eetstoornis, maar überhaupt niet door de grote struggles die ik zelf meedraag. Ik ben op zoek naar iemand die voor me zorgt, die me geborgenheid en warmte geeft. Ik heb nauwelijks zelfliefde, dus hoe kan ik dan liefde geven? Je kan namelijk ook geen geld uitdelen als je geen geld hebt. Net als een vriendschappelijke relatie denk ik dat een liefdesrelatie gelijkwaardig behoort te zijn. Dat je elkaar kunt aanvullen en elkaar wederzijdse liefde en aandacht kunt geven. Ik kan dat voor nu niet en dat kost me veel pijn en verdriet.
Tijd en ruimte nemen
Samen hebben de vriend en ik besloten dat ik tijd en ruimte moet nemen om na te denken. Om mezelf onder ogen te komen en eerlijk naar mezelf te zijn. De samenleving en ikzelf dwingen me om door te gaan met het leven. Het rouwproces om mijn vader duurt alweer enkele maanden en nu is juist mijn kans om een toekomst te krijgen. Een toekomst zonder eenzaamheid. Hetgeen waar ik zo ontzettend naar verlang. Maar is het rouwproces niet meer in volle gang? Neem ik hiervoor ook echt tijd en ruimte? Ben ik echt verloren als ik nu geen relatie wil? Deze vragen moet ik voor mezelf gaan beantwoorden.
Hiervoor is tijd en ruimte nodig. Tijd en ruimte die ik mag besteden om alleen te zijn en om dingen op te schrijven en mijn gedachtes te laten varen. Maar ook tijd en ruimte met een vriendin of met hemzelf. Erover praten met vriendinnen en erover praten met hem kan opluchten. Ik weet het soms zelf niet en dan heb ik graag een luisterend oor. Heel vaak durf ik dit luisterend oor niet te vragen. Ook hier ben ik bang om tot last te zijn of van iemand te veel te verlangen. Toch leer ik steeds beter om te praten over dingen die me dwars zitten en die voor mij heel moeilijk zijn. Ik ga mijn tijd en ruimte nemen.
Loslaten of vasthouden
Uiteindelijk zal ik zelf de keuze moeten gaan maken om hem los te laten of vast te houden. Een keuze die momenteel onmogelijk lijkt. Misschien wel de grootste tweestrijd ooit. Wanneer ik hem nu zou vasthouden, zou ik alles overhebben om het fijn met elkaar te hebben. Ik zou mezelf opofferen als het nodig was. Ik zou doen wat hij zou willen dat ik doe. Hierdoor onderken ik echter wel mezelf en mijn eigenwaarde. Daarom zal ik voorlopig eerst verder aan mezelf gaan werken. Ik wil weten wie ik ben en wat mijn ware behoeftes zijn. Misschien moet ik hem daarvoor uiteindelijk loslaten. De toekomst zal het uitwijzen…
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie