Ik verdien geen partner

Al meer dan vijf jaar kennen we elkaar. In deze jaren is er een mooie vriendschap ontstaan. Samen bowlen, samen een rondje wandelen of een terrasje pakken. Wat we ook ondernemen, het is nooit saai. Jarenlang heb ik hem als een goede vriend beschouwd, tot enkele maanden geleden. Wanneer ik zijn appjes las of wanneer ik met hem afsprak, ervoer ik andere gevoelens dan eerst. Is het verliefdheid? Mijn hoofd werd er extreem onrustig van en na een aantal nachten wakker te hebben gelegen, heb ik met veel moed durven zeggen dat ik meer voor hem ben gaan voelen dan alleen vriendschap. Mijn gevoelens werden niet onbeantwoord gelaten en het gevoel was blijkbaar wederzijds. Ik kon mijn geluk niet op. Mijn droom kwam uit! Totdat het moment van extreme wanhoop aanbrak…

De confrontatie met mezelf

Het ijzer was gesmeden en toen we eenmaal onze wederzijdse gevoelens hadden uitgesproken, planden we snel een afspraakje met elkaar. Tijdens onze wandeling vroeg ik hoe hij nu verder zou willen. Ik had geen idee, zo onervaren als ik ben. Hij wist het ook niet zo goed, maar was heel blij. Hij was alleen een beetje bezorgd of ik momenteel geen vervanging van mijn vader zoek…

De tijd stond stil en mijn hart sloeg driehonderd slagen per minuut. Zou daar een kern van waarheid in zitten? Ik zweeg, zei daarna vol twijfel dat dit niet het geval is. Zijn woorden lieten mij niet los. Na de wandeling bleef hij nog om een kopje koffie te drinken. De sfeer was gezellig, maar tegelijkertijd benauwend. Hij voelde wat ik dacht. Hij dacht wat ik voelde. Uiteindelijk brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Hij pakte me stevig vast en zei de liefste woorden. Het was zo’n warm gevoel. Ik had gewild dat hij me nooit meer had losgelaten. Helaas verraadde ik mezelf hiermee. Het was ontzettend fijn om in zijn armen te zitten, maar het voelde op dat moment als een grote broer of de allerliefste vader. Het was een intiem moment, maar geen intiem liefdesmoment. 


Bron: Pexels

Hechtingsproblematiek en een eetstoornis

Mijn hechting is tijdens mijn opgroeiproces volledig verstoord. Ik heb weinig onvoorwaardelijke liefde ervaren vanuit mijn moeder. Jaloezie voerde vaak de boventoon. Een streng regime werd gehanteerd, terwijl het voor de buitenwereld rozengeur en maneschijn leek. Ik besef dat mijn moeder dit niet met opzet heeft gedaan, maar het is en was moeilijk om hiermee om te gaan. Mijn vader was gelukkig anders en ik heb veel mooie momenten met hem mogen meemaken. Toch was zijn liefde blijkbaar niet genoeg en zocht ik andere manieren om met mijn leven om te gaan.

Mijn eetstoornis ontstond en ik haalde hieruit veel controle en kracht. Door mijn eetstoornis kon ik overleven in mijn eigen gevangenschap. Mijn eetstoornis had en heeft vele functies, maar hij heeft me ook veel gekost. De kans op onvruchtbaarheid is aanwezig en mijn botten zijn aangetast. Bovendien heb ik ook geen vrij leven door de regeltjes die de eetstoornis me oplegt. Dit alles maakt voor mij dat ik denk dat ik geen partner verdien. In mijn ogen verdient een partner een veel betere, mooiere en gezondere vriendin dan ik. Ik kan hem geen gezin geven. Misschien niet door de gevolgen van mijn eetstoornis, maar überhaupt niet door de grote struggles die ik zelf meedraag. Ik ben op zoek naar iemand die voor me zorgt, die me geborgenheid en warmte geeft. Ik heb nauwelijks zelfliefde, dus hoe kan ik dan liefde geven? Je kan namelijk ook geen geld uitdelen als je geen geld hebt. Net als een vriendschappelijke relatie denk ik dat een liefdesrelatie gelijkwaardig behoort te zijn. Dat je elkaar kunt aanvullen en elkaar wederzijdse liefde en aandacht kunt geven. Ik kan dat voor nu niet en dat kost me veel pijn en verdriet. 

Tijd en ruimte nemen

Samen hebben de vriend en ik besloten dat ik tijd en ruimte moet nemen om na te denken. Om mezelf onder ogen te komen en eerlijk naar mezelf te zijn. De samenleving en ikzelf dwingen me om door te gaan met het leven. Het rouwproces om mijn vader duurt alweer enkele maanden en nu is juist mijn kans om een toekomst te krijgen. Een toekomst zonder eenzaamheid. Hetgeen waar ik zo ontzettend naar verlang. Maar is het rouwproces niet meer in volle gang? Neem ik hiervoor ook echt tijd en ruimte? Ben ik echt verloren als ik nu geen relatie wil? Deze vragen moet ik voor mezelf gaan beantwoorden.

Hiervoor is tijd en ruimte nodig. Tijd en ruimte die ik mag besteden om alleen te zijn en om dingen op te schrijven en mijn gedachtes te laten varen. Maar ook tijd en ruimte met een vriendin of met hemzelf. Erover praten met vriendinnen en erover praten met hem kan opluchten. Ik weet het soms zelf niet en dan heb ik graag een luisterend oor. Heel vaak durf ik dit luisterend oor niet te vragen. Ook hier ben ik bang om tot last te zijn of van iemand te veel te verlangen. Toch leer ik steeds beter om te praten over dingen die me dwars zitten en die voor mij heel moeilijk zijn. Ik ga mijn tijd en ruimte nemen. 

Loslaten of vasthouden 

Uiteindelijk zal ik zelf de keuze moeten gaan maken om hem los te laten of vast te houden. Een keuze die momenteel onmogelijk lijkt. Misschien wel de grootste tweestrijd ooit. Wanneer ik hem nu zou vasthouden, zou ik alles overhebben om het fijn met elkaar te hebben. Ik zou mezelf opofferen als het nodig was. Ik zou doen wat hij zou willen dat ik doe. Hierdoor onderken ik echter wel mezelf en mijn eigenwaarde. Daarom zal ik voorlopig eerst verder aan mezelf gaan werken. Ik wil weten wie ik ben en wat mijn ware behoeftes zijn. Misschien moet ik hem daarvoor uiteindelijk loslaten. De toekomst zal het uitwijzen… 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

9 reacties op “Ik verdien geen partner”

  1. Wauw wat mooi geschreven ❤! En zo ontzettend herkenbaar

  2. Supermooi geschreven Marli (L)
    Knap dat je nu de beslissing maakt om jezelf de tijd en de ruimte te geven. Je verdient het om een relatie te hebben en er gaat een moment komen dat je dat zelf ook gelooft. En hopelijk komt dat moment er voor mij ook.

  3. Lieve Marli,

    Ik herken me heel erg in je verhaal. Ik vind het heel knap dat je tijd en ruimte neemt om na te denken als je daar nu behoefte aan hebt.
    Maar ik denk dat je in onderstaande stukje een denkfout maakt:
    " Hij pakte me stevig vast en zei de liefste woorden. Het was zo’n warm gevoel. Ik had gewild dat hij me nooit meer had losgelaten. Helaas verraadde ik mezelf hiermee. Het was ontzettend fijn om in zijn armen te zitten, maar het voelde op dat moment als een grote broer of de allerliefste vader. Het was een intiem moment, maar geen intiem liefdesmoment. "
    In een relatie neemt je partner meerdere rollen in. Als ik me heel slecht voel en steun krijg van mijn vriend, dan voelt dat ook meer als een grote broer of lieve vader. Ik vind het heel fijn dat ik ook op zo’n manier liefde en steun kan ervaren van mijn vriend. Op andere momenten voelt het wel weer als een liefdesrelatie.
    Ik herken me heel erg in de struggles die je omschrijft (ook uit je eerder blogs). Ik was geneigd om om dezelfde redenen geen relatie aan te gaan. Dit heb ik met mijn therapeut besproken en die zij dat ze verwachtte dat ik ondanks mijn worstelingen in staat zou zijn om een gelijkwaardige relatie op te bouwen. Als jij meer problemen hebt dan je partner dan hoeft dat niet te betekenen dat je relatie niet gelijkwaardig kan zijn.
    Ik schrijf dit niet omdat ik denk dat een verkeerde keuze hebt gemaakt, maar ik gun jou een lieve vriend en wilde je ook een andere kijk hierop laten zien. Uiteindelijk is natuurlijk iedere situatie verschillend en is het belangrijk om te doen wat het beste voor jou is.

    Liefs Emma

    1. Lieve Emma,

      Ontzettend bedankt voor jouw reactie. Ik vind het heel fijn om te lezen hoe jij tegen dit soort gevoelens aankijkt en vind het waardevol om jouw visie hierin te zien. Nogmaals bedankt! Ik neem dit zeker mee.

      Liefs,
      Marli

  4. Wat mooi en zo kwetsbaar geschreven!Heel veel sterkte met de moeilijke keuzes die je moet maken!

  5. lieve marli, ik vind juist dat je wel een vriendje verdient! je hebt het moeilijk genoeg dat je vader overleden is en een eetstoornis hebt gehad. en een fijn vriendje is dan wel fijn lijkt me voor jou. maar denk er goed over na!

  6. Hee lieve Marli,
    Ik heb je bericht met tranen in mijn ogen gelezen. Wat een dappere keuzes – probeer – je te maken. Ik wil je echter wel iets vanuit mijzelf meegeven. Toen ik mijn man leerde kennen had ik ergens nog mijn eetstoornis maar was deze niet op de voorgrond. Wel speelden al mijn andere problemen op dat moment. Ik had geen eigenwaarde, geen zelfrespect en vond niet dat ik iemand als hij verdiende. Maar hij bleef.. en we trouwden. Zelfs nu… nu ik in het diepst van mijn eetstoornis zit, een opname in ga en echt niet dezelfde ben als 10, 4 of 2 jaar geleden wijkt hij geen seconde van mijn zij. Ons huwelijk is verre van gelijkwaardig maar het werkt, dus het kan werken. Aan de andere kant was ik er voor hem en bleef ik bij hem toen we ontdekten dat hij onvruchtbaar is.
    Wat ik je wil meegeven is dat een relatie niet op elk moment – in elk seizoen gelijkwaardig hoeft te zijn. De ene keer zal je meer nemen en de andere keer meer geven en dat is ook oké. ♥

    1. Lieve Leonie,

      Ontzettend bedankt voor het delen van jouw persoonlijke ervaring! Wat mooi dat je jezelf zo kwetsbaar opstelt tegenover mij en iedereen die dit leest. Ook jouw ervaring neem ik zeker mee!

      Liefs,
      Marli

  7. Lieve Marli,
    Ik wil toch nog even reageren. Wat ben je een sterke vrouw, juist door zo eerlijk naar jezelf te zijn. Ik heb bewondering voor je openheid en hoop dat je steeds meer mag inzien dat je het wel waard bent.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *