Ik vind dit gewicht gewoon mooier

Het is gewoon echt mooier zo. Ja, ik weet wel dat het ongezond is, maar het is toch mijn leven? Als ik het nou mooier vind, dan mag dat toch gewoon? Hoe erg kon het nou zijn om gewoon wat lichter te zijn en bezig te zijn met afvallen? Als ik dat nou echt mooier vond en mij er beter bij voelde, dan had toch niemand daar wat mee te maken? Hoeveel er ook achter die drang naar controle zat, stiekem vond ik het ook gewoon mooier als ik dunner zou zijn…

En of ik dat nu echt zelf vond, of dat het vanuit mijn eetstoornis kwam, wist ik niet. Het maakte mij ook niet zo veel uit, ik voelde het zo en dat was belangrijk. Natuurlijk kon ik het ook laten, maar het voelde ook zonde om er niets mee te doen. Het kón anders, ik kón afvallen, dus waarom zou ik dat niet doen als ik dat mooier vond?

Natuurlijk ging het mij geen levensgeluk brengen, dat wist ik ook wel, maar daar kon ik dan toch nog aan werken? Aan de achterliggende dingen kon ik werken en ondertussen kon ik er in ieder geval uitzien op een manier die ik mooier vond. Ik vond het ook gewoon meer bij mij passen, had ik mijzelf wijsgemaakt. Ook al gaven alle grafieken aan wat wel gezond was, en dat dit het duidelijk niet was, mijn gevoel hierover was zo sterk dat het alle herstelmogelijkheden in de weg zat.

Wie vertrouw je meer?

Mijn omgeving, mijn behandelaren, de diëtist, eigenlijk iedereen was het erover eens dat dit niet gezond was. Altijd werd in het midden gelaten wat mooi en niet mooi was. Ik was vrij om mooi te vinden wat ik wilde. Toch koppelden zij dat altijd los van elkaar, het heeft namelijk ook eigenlijk niets met elkaar te maken. 

Het was voor mij logisch om te gaan voor iets wat ik mooier vond, om dat na te streven en ik vond het daardoor onbelangrijk wat gezond was. Ondertussen zag mijn omgeving een ongezond meisje, iets wat zij totaal niet koppelden aan mooi of niet mooi. Het was ongezond, punt. En dat was te zien.

Wie zou ik eigenlijk meer moeten vertrouwen? Die kritische en lelijke eetstoornis? Die, hoe je het wend of keert, altijd invloed zal hebben op het beeld dat jij in de spiegel ziet? Die altijd een mening zal hebben over mijn gewicht en die, hoe lichter ik ben, alsmaar sterker en dwingender zal worden? Mijn familie? Die mij al mijn hele leven kent en mijn ontwikkeling heel bewust heeft meegemaakt. Die als geen ander weet wanneer ik gezond en stralend was en wanneer niet? Of mijn behandelaren? Die het beste met mij voor hebben en voor wie het voornaamste doel van ons contact is; mij beter maken. Die enkel dingen zullen zeggen en doen ten gunste van mijn herstel? Zonder mening, zonder vooroordeel, puur op het gebied van mijn mentale en lichamelijke gezondheid.

Als ik dit zo naast elkaar legde, wist ik het antwoord natuurlijk wel. Dat maakte mijn gevoel niet minder, want ik kon nu eenmaal niet meteen veranderen wat ik mooier vond. Hoe dat beeld er ook in was geslopen, of dat nu de eetstoornis was, of de modeblaadjes, of mijn onzekerheid, of gewoon van mijzelf; het beeld zat er. Misschien was het helemaal niet meer de vraag wat mooier zou zijn of niet, of wat ik daarvan zou vinden. Misschien was het vooral de vraag hoe ik daarmee om moest gaan en wat nu echt belangrijker was.

Als die zoektocht naar mooier zijn, perfecter zijn, mij telkens een nieuwe intake op zou leveren, wilde ik dat dan wel? Als ik met het lichaam dat ik voor ogen had, telkens in een nieuwe therapie zou belanden en mijn familie alsmaar bezorgder zou maken, was dat het dan waard? Wat had ik dan eigenlijk aan dat lichaam? Wat had ik dan eigenlijk aan die mening van mijzelf?

Wat wil je eigenlijk echt?

Ik denk dat er niets mis is met mooi willen zijn, dat is denk ik een heel natuurlijk gevoel. Alleen is dat op veel meer manieren in te vullen. Er zijn denk ik meerdere manieren om bij dat gevoel te komen, om bij een tevreden gevoel over jezelf te komen, zonder dat dat schade toebrengt aan je lichaam en je leven. Om jezelf mooi te vinden, op een manier waar je een leven mee kunt opbouwen. Dat afvallen was misschien de manier waar je je aan vast hebt geklampt, dus logisch dat dat kan voelen als de juiste weg. Pas als je die manier, die weg, even laat voor wat het is, ontstaan er misschien meer mogelijkheden om dat op een andere manier te bereiken. 

Wat wil je echt: een mooi uiterlijk of een mooi leven?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

22 reacties op “Ik vind dit gewicht gewoon mooier”

  1. Ben eigenlijk wel benieuwd..vind je het nu je genezen bent nog steeds ‘mooier’?

  2. ik begin mijzelf de laatste tijd steeds meer "echt" te zien, ik zie de laatste weken/maanden steeds meer hoe vreselijk mager ik ben, maar toch lukt het me nog niet goed om er wat aan te doen
    ik vind het lastig om te zien dat "wow wat ben ik mager" maar toch lukt het me nog niet om door te zetten
    kent iemand dit?

    het is in ieder geval een goed teken dat ik mezelf weer ga leren zien voor wat ik ben, dat is een stap de goede richting in

    1. Ja, ik herken dit. Voor mij waren dat eigenlijk de eerste stappen van echt herstel, dat ik dat weer begon te zien, maar ook ik kon er niet meteen iets mee. Bij mij kwam dus ook eerst dat besef en dat ik het ging zien, dus ik denk dat het een langzaam proces is, maar dat het heel goed is dat je het in ieder geval ziet en dat je vanuit daar in kleine stapjes komt tot het aankomen op een gezonde manier.

      1. Ik herken dit ook. Ik zie mezelf in de spiegel en vind het te dun, te mager, niet mooi. Ik kan alleen die knop niet omzetten naar toen ik voller, ronder, mooier was. Zorg er inmiddels wel voor dat er niets meer af gaat!

  3. Dankjewel! Dit heb ik echt weer even nodig om vol te blijven houden en mezelf te mindsetten!

  4. Heel mooi geschreven👌 Dat gevoel "resetten" gaat niet zomaar ineens.

  5. Wauw, wat ontzettend herkenbaar, in die eerste drie alinea’s staan zo veel gedachtes die regelmatig door mijn hoofd gaan! Ik vind de laatste vraag ook een heel mooi tegenargument om mezelf te stellen als ik deze gedachtes weer heb, dankjewel!

  6. Ik vind dit wel lastig om te lezen, want voor mezelf is mijn eetstoornis niet echt gelinkt aan de wens om af te vallen of om mooier te zijn. Ik vind mezelf nu namelijk helemaal niet mooier. Integendeel, ik vind m’n dunne armen en benen juist verschrikkelijk. Maar het niet willen eten heeft voor mij een andere functie. Ik zou graag wat meer vormen willen hebben, maar tegelijkertijd voel ik nog altijd een enorme weerstand om meer te gaan eten…

    1. Ik denk dat dit voor iedereen anders is! Geen eetstoornis is hetzelfde, dus je zal met het ene blog ook meer hebben dan met het ander. Maar is toch niet erg?

      1. Ja precies. De blog stelt niet dat dit voor iedereen zo is!

  7. Evenals je persoonlijke gedachte&eventuele perfectionisme. Het is mooi dan een "gezonde toekomst" en familie voor ogen te houden💗💪

  8. Na 14 jaar eetstoornis ben ik nog steeds problematisch bezig, maar niet mager of dun meer. Dit frustreert me mateloos en ik vind dun, al dan niet zonder ondergewicht, nog steeds mooier. Ik vind het moeilijk om aansluiting te vinden bij dit soort blogs omdat het naar mijn idee altijd over dun/mager/ondergewicht gaat. Maar dus een heel ander soort dun dan ik me mee identificeer of ambieer. Ik vind het lastig dat de nadruk op proud2beme zo ligt bij ondergewicht/anorexia.

    1. Ik vind het inderdaad net als jou ook lastig dat de nadruk zo ligt op ondergewicht en anorexia. Zeker omdat ik met eetbuien te maken heb en daardoor helaas ook met overgewicht..

    2. Misschien kunnen jullie in een gastblog jullie ervaringen en struggles hierin delen?

  9. Ik herken het ook, niet zo zeer in het getal van gewicht ( want dat wil ik niet weten) maar het gevoel dat kleren mooier staan bij la(a)ger gewicht. Of het idee van het tegen staan van moeten aankomen om gezond te zijn maar het dan soort van ‘jammer vinden’ van alle moeite gedaan voor het afvallen.
    Of dat ‘iedereen’ straks ‘zomerslank’ is behalve ik.
    Maar de andere kant zitten de nadelen van la(a)ger gewicht als het ongezond is de lichamelijke nadelen vooral. Wat heb je eraan om slank ( laten we het even slank noemen) als je constant flauw valt of bloedwaarden slecht worden. Maar ja het blijft soms een strijd waarbij je echt de switch moet vinden en dan nog switcht die schakelaar soms net zo hard terug.

    Mooie blog Daphne

  10. Ik kan in alle oprechtheid zeggen dat ik mezelf mooier vind zoals het nu is. 5 jaar geleden woog ik x kilo’s minder, maar maakte me niet anders mooi dan nu.. Ik vind m’n gezicht mooi, ben van m’n lijf gaan houden, ook van de curves die erbij horen.

  11. Ik probeer mezelf te accepteren alleen mijn moeder zegt steeds dat ik te dun ben en smal gezicht heb ect. Ik heb gewoon een gezond gewicht en dan bedoel ik niet op randje van ondergewicht ! Ik ben al zo onzeker over lichaam en gezicht ik zou graag meer vormen willen , maar dit is mijn bouw/ figuur. Ik ben daar heel erg onzeker over en mijn moeder bevestigd dat steeds. 🙁

  12. Aan de ene kant vind ik dit heel herkenbaar aan de andere kant ook heel lastig. Want ik denk precies dit, mijn omgeving vindt dat ik moet aankomen, maar ik heb een gezond gewicht…..

  13. Dit vind ik ook een lastig thema!
    Ik herken het verhaal heel erg. Ik vind mijn lichaam mooi en goed zoals het nu is. Het is niet dat ik hierin allerlei dingen op anorexische manier doe. In tegendeel. Maar ik ben nog wel voorzichtig en erg van controle houden of heb een angst dat ik dit fijne, strakke figuur (van toch wel ondergewicht) ga verliezen.
    Met dit gewicht heb ik geen slechte bloedwaarden, flauwvallen of dat soort symptomen. Ik voel mij goed en regelmatig positief, fysiek sterk.
    Hoe moet ik hiermee dan omgaan?

  14. Wat een fijne upload:)

    Zo herkenbaar/geweest🕯️
    Stapje voor stapje…🐌

    Uiteindelijk heeft het mij gelukkig mogen helpen
    vanuit religie oogpunt te gaan kijken❤️
    Dankbaar daarvoor….
    Hiermee koos ik dus ook voor het leven en mijn omgeving💗

  15. Prachtige blog!

  16. Het kan erg moeilijk /onmogelijk zijn om je nieuwe lichaam te accepteren wanneer je niet je hele instelling verandert en breekt met een heleboel dingen. En nieuwe wegen ga zoeken, andere mensen.
    Waar je voor kiest is uiteindelijk je eigen keuze. Niemand kan je dwingen iets op te geven.

    Je mooi voelen heeft daarnaast ook zoo veel te maken met hoe je je van binnen voelt. Wanneer je lelijke gedachten hebt, naar jezelf, anderen, de wereld in zijn geheel, voel je je ook lelijk wat je ook aantrekt, hoe tiptop je er ook aan de buitenkant uitziet. Ook wanneer je pijn hebt of tegen jezelf vecht is het erg moeilijk om je mooi te voelen.Anderen zien dat ook. Mooi is zo veel wat er aan de binnenkant is. Dat zegt men al eeuwen lang en dat is niet voor niet zo.
    En hoe je je gedraagt maakt natuurlijk ook veel uit. Let je nooit op je manieren bijvoorbeeld voel je je ook zelf lomper. Hoe je lichaam eruit ziet herft tenslotte eigenlijk maar weinig te maken met of je een mooi mens bent of dat je je als zodanig voelt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *