Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vanaf vandaag kan je daarom de nieuwe interview serie Mateloos Moedig lezen op Proud. Wil je hieraan meedoen? Dat kan! Mail dan naar redactie@proud2Bme.nl
We trappen de serie Mateloos Moedig af met de 23-jarige Isabelle. Ze studeert psychologie aan de Universiteit in Leiden, waar ze ook woont. ‘Naast mijn studie werk ik met kinderen en jongeren met autisme.’ Sinds kort heeft ze ook een eigen bedrijf waarbij ze coach en een webwinkel heeft. Naast werken en studeren sport ze graag.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Alles draaide om de eetstoornis. Ik moest en zou controle hebben over mijn gewicht. De rest was bijzaak. Toen mijn eetstoornis zich begon te ontwikkelen, was mijn focus om zo veel mogelijk af te vallen. Toen ik in behandeling ging was mijn focus om binnen de lijnen te blijven van wat de richtlijnen in de kliniek waren. Een bepaald aantal kilo per week aankomen en een voedingsschema volgen. Toen ik uit de kliniek ging was mijn focus om mijn gewicht stabiel te houden. De hele dag was ik dus in mijn hoofd bezig met het plannen en terugblikken rondom eten en bewegen. Hoewel ik in bepaalde periodes wel naar school ging, sportte en met vrienden afsprak, was ik er mentaal totaal niet bij.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Het idee hebben dat je niet goed genoeg bent. Sommigen noemen het perfectionisme, achteraf gezien kan ik zeggen dat het eerder onzekerheid is. Ik was onzeker over mijn relaties met anderen; was ik wel leuk genoeg? Ik was onzeker over mijn schoolprestaties; zouden deze resultaten mij succesvol maken? Ik was onzeker over mijn sportprestaties: was ik wel goed genoeg? Daarnaast kwam ik uit een gezin waarbij weinig over emoties gepraat werd en prestatie belangrijk was. Dit zorgde ervoor dat toen ik begon met afvallen, dit voor mij diende als controle en prestatie, dusdanig dat de andere doelen (relaties, school, sport) naar de achtergrond verplaatsten. Door me volledig te focussen op gewicht, hoefde ik niet te dealen met lastige vraagstukken en emoties. Het was een soort copingmechanisme…
Waar lag jouw sleutel naar herstel?
Focussen op de doelen die ik belangrijk vind. Het volgende verhaal inspireerde mij hierbij: Op een avond vertelde een oude Cherokee-indiaan aan zijn kleinzoon over de strijd die zich binnenin mensen afspeelt.
Hij zei: “Mijn zoon, de strijd gaat tussen twee ‘wolven’ binnen ieder van ons. De ene heet Kwaad. Het is woede, afgunst, jaloersheid, verdriet, hebzucht, arrogantie, zelfmedelijden, schuld, wrok, minderwaardigheid, leugen, valse trots, superioriteit en ego. De andere heet Goed. Het is vreugde, vrede, liefde, hoop, sereniteit, nederigheid, vriendelijkheid, trouw, medeleven, grootmoedigheid, waarheid, compassie en geloof.” De kleinzoon dacht er even over na en vroeg dan aan zijn grootvader: “Welke wolf wint?” De oude Cherokee antwoordde eenvoudig: “Diegene die jij voedt.”
Toen ik uit de kliniek kwam en weer meedraaide in het echte leven, merkte ik dat als ik verder wilde komen, dit niet ging met mijn eetstoornis. Het werkte namelijk contra-productief; ik was onzeker over mijn prestaties, maar door mij bezig te houden met mijn gewicht, presteerde ik JUIST slechter op school, in mijn sport en op sociaal gebied. Ik heb mijn aandacht gericht op de doelen die ik graag wil bereiken en het worden van de persoon die ervoor nodig is om dit te realiseren. Ik was er eerst van overtuigd dat ik nou eenmaal zo was en dat ik bepaalde trekjes moest accepteren.
Nu heb ik geleerd dat je jezelf precies zo kan maken zoals je wilt. Je acties bepalen namelijk voor een groot deel hoe jij jezelf ziet -en hoe anderen jou zien. Ik dacht dat ik een controlfreak was. Dus om mijn eetstoornis los te kunnen laten liet ik de controle los, ook op andere gebieden. Niet meer dagelijks wegen. Niet alles meer tot in je puntjes plannen en voorbereiden. Op deze manier veranderde ik als persoon: ik werd relaxter!
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
Het loslaten van mijn eetstoornis. Het voelde alsof het een deel was wat bij me hoorde. Ook had ik het idee dat het allemaal voor niks geweest was, als ik het losliet. Rationeel gezien slaat het nergens op. Waarom zou je aan iets vasthouden wat je weinig positiefs brengt? Daarom kijk ik er nu anders tegenaan. Ik ben dankbaar voor wat ik over mezelf geleerd heb in deze heftige periode. Ik weet wat mijn valkuilen zijn en hoe ik mezelf hierbij kan helpen…
Wat is de beste hulpverlening?
Het hangt er van af in welke periode van je eetstoornis je zit. Toen ik om het zo maar te zeggen rock bottom was, moest ik simpelweg weer gaan eten. Op het moment dat iemand fysiek niet gezond is, slaat therapie niet aan. Het komt niet binnen. Op het moment dat je fysiek hersteld bent, is het belangrijk om aandacht te geven aan het mentale stukje. Wat hierin het beste is, verschilt per persoon. Wat mij in het proces het meest heeft geholpen zijn voorbeeldfiguren. Mensen waar ik tegenop keek en waarbij ik kon afkijken hoe zij het deden. Door hen als het ware te kopiëren, behaalde ik dezelfde resultaten.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
Ik heb het lange tijd als een donkere periode gezien. Ik haatte mezelf dat ik was begonnen met afvallen en erin doorsloeg. Ik had zoveel kapotgemaakt. Ik had beter moeten weten! Door op deze manier te denken, keek ik terug en niet vooruit. Nu ben ik blij met wat ik geleerd heb over mezelf en over het leven en gebruik dit om nu alles uit het leven te halen.
Hoe sterk is het om niet te eten?
Niet sterk, ik luister naar mijn lichaam. Als ik trek heb eet ik en als ik geen trek heb vaak ook. Ik heb het nodig om de dingen te kunnen doen die ik wil doen. Toen ik net uit de kliniek kwam had ik soms een dag dat ik minder had gegeten dan ik zou moeten. Dan voelde ik me zo ellendig en merkte ik direct de negatieve resultaten op verschillende gebieden. Praten hierover hielp me enorm, niet alleen hiermee te hoeven dealen. Het duurde dan niet lang voordat ik mijn voeding weer op de rails kreeg.
Hoe sterk is herstellen?
Enorm sterk. Het leven is zo fantastisch als je mentaal alle ruimte en energie hebt om alles te kunnen doen wat je wilt. Mijn droom was om bij de besten van de wereld te horen in de sport, dat heb ik dit jaar bereikt. Ik ben derde van de wereld geworden met powerliften. Ik zie niet hoe een eetstoornis in mijn leven past en hoe die ooit nog in mijn leven gaat passen. Het voelt een beetje als een slechte ex-vriend waarmee je lange tijd nog geprobeerd hebt of de relatie op een of andere manier kan werken, en tot de conclusie gekomen bent dat het niet kan. Het is uit!
Belangrijkste levensles?
Dankbaar zijn voor alles wat je hebt. We willen te veel. Goede cijfers, leuke vrienden, een goede baan, er mooi uitzien ect. Aan de andere kant vergeten we te kijken naar wat we WEL hebben, want dat is zoooo veel meer. Het is oke om doelen te hebben, maar vergeet vooral niet op het positieve te focussen, datgene wat je al hebt!
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie