Ik voel druk van ouder worden

Inmiddels ben ik alweer 28 jaar op deze aarde en moet ik eerlijk bekennen dat ik de tijd veel te snel vind gaan. De tijd dat ik op de middelbare school zat, 16 jaar was en ik het van mijzelf accepteerde als ik me aan het misdragen was, ligt al ver terug in de tijd. Inmiddels ben ik al heel wat jaartjes ouder en wijzer, ben ik afgestudeerd en heb ik al ruim drie jaar een serieuze baan. Heb ik een eigen bedrijfje opgezet en heb ik een vriend met twee kinderen. Ik voel me oud, leeftijdsgenootjes gaan trouwen en krijgen kinderen en ik voel toch wel regelmatig een bepaalde druk. De druk van het ouder worden.

Ik had mijn leven altijd heel anders voorgesteld. Vroeger dacht ik dat ik op mijn 25e levensjaar al moeder zou zijn en dat ik dan al precies wist wat ik wilde in het leven. Als ik nu denk aan toen ik 25 jaar was, was ik met heel andere dingen bezig dan met kinderen. Ik had wel al echt een kinderwens hoor, die heb ik altijd gehad. Maar mijn relatie was pas verbroken en ik was opnieuw aan het onderzoeken wat in belangrijk vind in het leven.

Als kind zag ik 25 jaar als echt oud en volwassen. Dat je dan alles weet en het leven een stuk beter aan kunt. Ergens is dat wel zo denk ik. Ik heb in die 25 jaar al zoveel geleerd en mijn levenservaring helpt me nog iedere dag om verder te komen en moeilijke situaties beter aan te kunnen. Toch denk ik dat je als kind een heel ander beeld hebt van volwassen zijn. Ik dacht namelijk dat mijn ouders altijd overal een antwoord op wisten en alles aankonden. Dat ze nooit niet wisten hoe ze met hun gevoel om moesten gaan. Ze hebben mij altijd kunnen troosten en gerust kunnen stellen maar nu ik zelf volwassen ben, weet ik ook wel dat ook zij niet alles wisten en aankonden.

Een richting kiezen voor je leven..
Al sinds de middelbare school is er een soort druk ontstaan omdat ik toen moest bepalen welke richting ik op wilde met mijn leven. Ik heb dit toen niet als heel moeilijk ervaren hoor, maar toch wordt al op jonge leeftijd van ons verwacht dat we weten wat we willen met ons leven. Het is logisch dat we aan het eind van de middelbare school een richting moeten kiezen en veel kinderen zijn daar ook wel aan toe, maar het bepaalt toch een groot deel van je toekomst. Gelukkig wist ik zelf wel welke richting ik op wilde, alleen kon ik niet de studie vinden die mij leuk leek.

Gelukkig kreeg ik van mijn ouders de ruimte om hier nog even naar te zoeken om zo niet een verkeerde keuze te maken. Ik nam een tussen jaar en ging werken terwijl ik mij verder oriënteerde op wat mij leuk leek qua opleiding. Al op jonge leeftijd wist ik precies wat ik wilde, alleen leek dat er niet te zijn. Uiteindelijk kwam ik terecht bij de opleiding HBO psychologie in Dordrecht, de opleiding die later ook daar de naam Toegepaste psychologie kreeg. Inmiddels ben ik afgestudeerd en ben ik heel blij met de keuzes die ik heb gemaakt. Maar ik weet ook dat er genoeg mensen zijn die meerdere keren van opleiding zijn geswitcht en meer moeite hebben met deze keuzes maken voor de toekomst.

Keuzes in de liefde
Ik kan met dubbele gevoelens terug kijken op mijn leven als tiener en puber. Ik heb een heel fijne tijd gehad maar tegelijkertijd kijk ik soms ook met heimwee terug. Ik zou soms best wel weer 16 willen zijn. Een tijd waarin het nog niet zoveel uitmaakt wat je doet, op wie je verliefd wordt en met wie je een relatie krijgt. Liefde was voor mij toen ook al belangrijk, maar ik hoefde nog geen relatie aan te gaan met het idee dat het voor altijd zou moeten zijn. Ook toen ik 16 jaar was had ik een serieuze relatie, maar ik ging een avontuur aan waarbij mijn vriend naar het buitenland emigreerde en we een jaar gescheiden hebben geleefd. Ik was enorm verliefd op hem en miste hem enorm. Ik heb hem na een half jaar opgezocht en een half jaar later kwam hij onverwachts weer in Nederland wonen.

koppel
Bron

Het was niet bepaald een makkelijke periode maar ik voelde wel de ruimte die keuze te maken en te zien waar het schip zou stranden. We zijn heel lang samen geweest en na bijna 9 jaar heb ik onze relatie beëindigd. Dit was een heel moeilijke beslissing omdat ik heel veel van hem hield en omdat we al zo lang samen waren en veel hadden meegemaakt. Ik was daarnaast ‘al’ 24 jaar en dat idee maakte me bang. Ik had mezelf de druk opgelegd dat mijn volgende vriend toch wel ‘de ware’ moest zijn. Degene waar ik kinderen mee zou krijgen en zou gaan trouwen. Tegelijkertijd vond ik het niet eerlijk tegenover hem en tegenover mijzelf als ik om die reden bij hem zou blijven.

Misschien klinkt het belachelijk dat ik toen ik 24 jaar was al dacht dat mijn volgende vriend degene moest zijn met wie ik zou gaan trouwen, maar dit was wel iets wat mij echt bezig hield. Ik heb al van jongs af aan een kinderwens en ik zou waarschijnlijk nooit meer zo lang samen zijn met iemand als met mijn vriend/inmiddels ex voordat we zouden gaan nadenken over trouwen en kinderen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik mezelf niet zoveel druk moest opleggen omdat je sommige dingen in het leven nou eenmaal niet kan sturen. Het zou ook niet eerlijk zijn tegenover mijn toekomstige partner omdat ik daarmee ook druk op hem leg omdat ik wil dat hij de perfecte man is voor mij. Het heeft wel even geduurd voordat ik van dit idee kon afstappen en kon loslaten dat ik niet overal invloed op heb. Ik heb mezelf toegestaan te genieten van het leven zonder dat ik zo ver in de toekomst moet kijken.

De druk van kinderen krijgen
Inmiddels heb ik wel aan mijzelf bewezen dat ik dit voor een groot deel heb los kunnen laten. Ik ben een situatie aangegaan waarvan ik altijd tegen mijzelf heb gezegd dat ik dat nooit zou doen. Het maakt mijn toekomst niet zekerder, maar misschien juist het tegenovergestelde. Ik heb inmiddels al bijna 1,5 jaar een relatie met een enorm lieve en leuke man die twee kinderen heeft. Ik heb dit nooit gewild en me hier ook heel lang tegen verzet, maar de liefde won en ergens vind ik dat ook wel mooi. Het laat mij zien hoe gek ik op mijn vriend ben en dat een situatie die mij in eerste instantie afstoot, ook positieve gevolgen kan hebben en dat ik het op gegeven moment misschien ook kan gaan omarmen. Ik heb al zoveel dingen meegemaakt die uiteindelijk anders liepen in mijn leven en ik heb geleerd dat ik ook in een nieuwe, andere situatie gelukkig kan zijn.

De tijd dat het krijgen van kinderen ver in de toekomst lag is voorbij. Soms schrik ik er van als ik ineens weer besef dat ik zelf in die leeftijdscategorie zit en dat het niet meer ‘raar’ is als je nu zwanger zou zijn. Om mij heen hoor ik steeds meer dat mensen van dezelfde leeftijd kinderen krijgen of gaan trouwen en dit legt toch wel een bepaalde druk op mij. Ik vind het super leuk, maar aan de andere kant weet ik dat het op dit moment nog niet in mijn leven past. Dit was waarschijnlijk anders geweest als ik nog in mijn vorige relatie zat en als het goed zat tussen ons.

Ik merk dat veel mensen waar ik vroeger mee op school zat en ook vrienden en vriendinnen zich door ontwikkelen en steeds volwassener en zelfstandiger worden. Ik vind het leuk om te zien dat we zo groeien en bij mij is dit ook het geval. Het is duidelijk dat veel mensen hun eigen weg vinden en vorm geven aan hun eigen leven. Mensen kopen een huis, maken promotie, krijgen een andere functie op hun werk, gaan trouwen en krijgen kinderen. Ergens gek om te zien dat de tijd zo snel gaat, maar ik zie hierin ook heel duidelijk de ontwikkeling van mensen en dat vind ik mooi.

Onzeker door de groei van anderen…
Ik kan me wel voorstellen dat je ook onzeker kan worden van de ontwikkeling van anderen. Ik heb dit zelf wel even gehad toen ik mijn relatie beëindigden en dus weer van voor af aan moest beginnen. Daarvoor werd het bewonderd door anderen dat wij al zo lang samen waren en hoorde ik achteraf ook dat mensen ons als voorbeeld zagen. Toen het uit ging tussen ons, moest ik weer bij nul beginnen. Ik heb juist van die beginperiode met mijn huidige vriend heel erg kunnen genieten maar het is ook een beetje dubbel.

Wanneer je een eetstoornis of andere (psychische) ziekte hebt, kan je het gevoel hebben dat je stil staat en dat anderen zich door ontwikkelen. Enerzijds is dat misschien zo omdat je misschien tijdelijk niet meer werkt, niet meer naar school gaat en veel bezig bent met andere dingen dan jouw leeftijdsgenootjes. Toch ben jij ook met je ontwikkeling bezig maar dan op een andere manier. Je loopt misschien wat studievertraging op, maar je leert wel veel over jezelf. Over jouw leven, hoe dingen voor jou werken en hoe je dingen uit het verleden kunt verwerken en een manier kan vinden om met je problemen om te gaan. Dat is minstens net zo veel waard en ik denk ook dat dit iets is wat iedereen in zijn/haar leven wel tegen gaat komen. Alles op je eigen tempo, je komt er echt wel.

Hoe is dit voor jou?

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

22 reacties op “Ik voel druk van ouder worden”

  1. Ik ben inmiddels 34 en ik zit midden in mijn herstel naar een leven zonder (een al te aanwezige) eetstoornis. Al ruim drie jaar beheerst dit gevecht, met vallen en opstaan, mijn leven. Vóór deze tijd voelde ik al druk om “de ware” tegen te komen en kinderen te krijgen. Nu is deze druk nóg veel groter. Heb het gevoel dat mijn leven heeft stil gestaan en ondertussen is mijn omgeving doorgegaan. Broers, zus en vriendinnen hebben inmiddels al (meerdere) kinderen en zijn gesettelt. Ik daarentegen ben alleen, heb een enorm grote kinderwens en ben al 34. Dentijd dringt voor mijn gevoel, en vooral ook de biologische klok tikt maar door! Met momenten maakt dit me erg bang en verdrietig! Maar tegelijkertijd besef ik me ook dat herstel de enige manier is om een kans te hebben deze dromen ooit te verwezenlijken. Dus: blijven vechten!
    Dank je voor deze blog Laura! Heel herkenbaar dus!❤️

  2. Ik ben nu 27 ik had ook de droom om op 25 kinderen te hebben…
    En een leven met meer zekerheid.
    Maar ik heb geen kinderen, geen eigen stekje, geen vaste relatie…
    Het enige van alles wat in mijn ogen nodig was , is een vaste baan…dat heb ik.
    Het maakt me bang en onzeker over de toekomst.

    Net datgene waar mijn eetstoornis altijd voor wegliep.
    Is het nu mijn eigen fout ?

  3. Zo herkenbaar dit! Ik had alleen nog nooit een relatie gehad en kreeg op mijn 26e een relatie met een man die iets ouder is dan ik en ook al twee kinderen had. Wat een innerlijk gevecht werd dat, maar ook wij zijn erdoorheen gekomen en hebben nu nog samen een zoontje mogen krijgen. Als kind maak je je een voorstelling van hoe en wat je leven eruit moet gaan en zal zien. Als dan blijkt dat van dat plaatje helemaal niks gaat kloppen, ga je door een soort rouwproces (zo heb ik het ervaren tenminste) Maar als je laat komen wat er komt, kan dat ook weer zoveel mooie en nieuwe ervaringen opleveren! Ik vind het tegelijkertijd erg fijn om deze blog te lezen, omdat ik zo vaak het gevoel had dat ik de enige was van wie het plaatje niet klopte.. Inmiddels weet ik beter en weet ik ook dat een ‘normale’ relatie helemaal niet bestaat misschien 🙂

  4. Fijn om te lezen! Heel herkenbaar ook. Ik word volgende week 25 en dat voelt een beetje als een mijlpaal. Ik denk veel na over hoe een ‘volwassen’ leven eruit hoort te zien. Als kind had ik ook de verwachting, dat ik waarschijnlijk nu moeder zou zijn met een vaste baan. Maar ik heb geen vaste relatie, ik studeer nog (woon wel opmezelf) en door mijn psysche problemen sta ik nu even stil …
    Ik had nooit verwacht dat mijn leven er op mijn 25ste zo uit zou zien. Iedereen om mij heen lijkt zo hard te gaan en de druk is voelbaar. Maar indd, iedereen heeft zijn eigen tempo en dat is oke.

    Bedankt voor deze blog. 🙂

  5. Wat een topblog!

    Op de een of andere manier vind ik deze blog geruststellend zonder daarmee te willen zeggen dat je je ergens in moet berusten.
    Ik ben zelf 30.. en voel ook die klok. Alsof het inderdaad een unieke klok is en dat ik alleen “fouten” maak en daardoor zo traag ben.. en dat anderen dat niet doen. Maar dat is niet zo. Iedereen ontwikkelt zich.

  6. Ik vind dit zó fijn om te lezen! Mijn eetstoornis is pas op mijn 25e vastgesteld en ben toen pas in behandeling gegaan. Vanaf mijn 16e heb ik altijd ‘gerommeld’ en daardoor heb ik heel veel dingen gemist. Nu ik 30 ben, ben ik veel dingen aan het ‘inhalen’ (voor zover dat kan) en nu is er pas ruimte voor liefde etc. Ik dacht vroeger ook altijd dat ik voor mijn 30e 2 kinderen zou hebben…. dat is dus heel anders gelopen, maar iedereen bewandelt zijn eigen pad… en dit is die van mij.

  7. Hele fijne, mooie blog, Laura! Ik vind het nog altijd heel jammer dat je nu weg bent bij Proud, want al je blogs zijn super om te lezen en heel fijn geschreven. Maar ik hoop dat je nu je (andere) dromen ook kan gaan waarmaken en dat je gelukkig bent! Het is je meer dan gegund!

  8. Zo herkenbaar… ook ik voel die druk.
    Vriendinnen hebben relaties, gaan trouwen en krijgen kinderen. Dit maakt mij vaak verdrietig. Natuurlijk gun ik ze deze liefde en al het geluk van de wereld.
    Zelf voel ik vooral veel angst en heb ik het idee dat een relatie niet echt voor mij weggelegd is. Wie wil nou iemand die geregeld in een depressie schiet… en wat heeft een kind aan zo’n moeder..

  9. Mooie, herkenbare blog.

  10. Komt trouwens precies op het juiste moment. Bijzonder… Bedankt!

  11. Mooi geschreven. Voor mij ook herkenbaar. Ik word bijna 23 en dacht ‘vroeger’ dat mijn leven er dan anders uit zou zien dan het nu doet. Ik ben nog niet klaar met mijn studie en ook op sociaal en liefdesgebied loop ik flink achter als ik naar vriendinnen kijk bijvoorbeeld.

  12. Ik ben op dit moment 17 en ik wil ook echt rond mijn 25ste kinderen hebben! Jullie maken me wel een beetje ongerust nu…

  13. Prachtig geschreven, en ondanks dat ik pas 19 ben herken ik er veel in. Toen ik nog echt een kind was, tot een jaar of 13/14, dacht ik dat ik nu een fantastisch leven zou lijden. Dat ik nu wist wat ik wilde en populair zou zijn en alles zou durven. Toen ik wilde gaan herstellen van mijn eetstoornis, toen ik 15/16 was, dacht ik dat ik nu gelukkig zou zijn, dat alles in het verleden zou liggen en ik zowel lichamelijk als mentaal gezond en mooi zou zijn.
    Nu ben ik al bijna 20 en is er niks van waar. Ik heb wel heel veel geleerd en ben niet meer het kind wat ik was, ik ben wel volwassen geworden. Maar nog steeds ben ik te jong en onervaren om het leven aan te kunnen, wat tot angst over de toekomst leid, omdat ik bang ben over tien jaar weer zo terug te moeten kijken als nu.
    Maar gelukkig heb ik nog een heel leven, en een leven is lang genoeg om de dingen te doen die ik nu niet heb gedaan en komende tijd niet zal doen. Dus er is altijd hoop!

  14. Heel waardevolle blog.
    Ik ben 24 geworden. En ondanks dat ik nog niet met kinderen of een relatie in m’n hoofd zit, was dat getal toch even confronterend. Want plots dacht ik: ‘Ik ben AL 24!’. Mensen rondom mij trouwen, gaan samenwonen, werken al, krijgen kinderen, … En ja ik weet dat ik voor een langere studie gekozen heb en sta daar volledig achter. Ik ben nog niet klaar voor een vaste relatie. ik wil nog helemaal geen kinderen. Maar als ik dan begin te rekenen: tegen dat ik afgestudeerd ben … Dan word ik soms een beetje bang van dat getal.

  15. Ik heb een heel ander leven dan de meeste mensen,niet alleen door de eetstoornis,maar door verschillende redenen.
    Je kunt in paniek raken als je denkt hoe het zou “moeten”gaan in het leven,maar je kunt niet alles krijgen zoals je het hebben wilt..Heel vaak word je op de proef gesteld,maar misschien is dat juist de bedoeling;want wat zou je leren en hoe zou je groeien als mens als alles volgens je eigen planning zou gaan??

    Ook: laat je niet bepalen door cijfers,niet door de cijfers op de weegschaal en ook niet door de getallen in je paspoort.
    Leef vrij en sta open !

  16. Herkenbare blog. Ik ben nu 24 en denk ook steeds vaker na over of ik wel kinderen wil. Ik dacht altijd van wel, maar ik weet niet of het verstandig is om een kind op deze wereld te zetten. Er zijn al veel te veel mensen en de toekomst van onze aarde (en dus voor het kind) ziet er niet goed uit. Ook ben ik zelf niet de meest stabiele persoon… Ik zie ook een veel vrijer leven voor me zonder kinderen. Ik voel mij nu al erg gepushed in de dingen die de maatschappij van me verwacht; een goede baan, geld verdienen, kinderen krijgen (moet je sowieso genoeg verdienen vind ik). Ik pas hier helemaal niet in. Ik wil een leuk leven, niet een stomme kantoorbaan waar ik mij niet in kan vinden. Ik ben een idealist, ik wil de wereld beter maken (helpen de bio-industrie om te werpen en de aarde leefbaar houden) Daar valt niet gelijk veel geld mee te verdienen.
    Ook ben ik nog steeds bezig met mijn studie. Ik heb wat omwegen gemaakt en mijn studie duurt sowieso wat langer dan de meeste studies. Het is best raar en beangstigend als vrienden al een huis kopen, gaan samenwonen enz…
    Mijn vriend is ook een stukje ouder. Hij heeft geen kinderen en wil ook niet per se kinderen. Als ik het wil, wil hij mij daarin steunen en zou hij best vader willen worden, maar gelukkig is die druk er niet. Ik denk dat ik na mijn studie gewoon heel veel dieren ga redden. Dan ben ik ook een beetje moeder en doe ik iets goeds. 🙂

    1. Ik herken me erg in jouw verhaal, vooral in het stukje over idealist zijn/werken in de non-profit gericht op dierenwelzijn en mbt kinderen.

  17. Heel herkenbaar! Vreselijk die druk. Het is echt een kunst om dat los te kunnen laten. Bedankt voor de blog Laura! Wat ben je een knappe meid!

  18. Ik reageer normaal gesproken nooit. Maar dit is heel herkenbaar, ik sta nu op hetzelfde punt in mijn leven. Ben 25 en dacht dat ik het dan voor elkaar zou hebben, helaas net weer alleen. Niet mijn keuze dus erg moeilijk. Het lijkt alsof al mijn dromen uit elkaar gespat zijn en dat ik gefaald heb in het leven. Hoewel ik weet dat dat niet realistisch is… hierboven de reacties lezen, weten dat ik niet alleen ben. Dat helpt.

  19. Ik heb t gevoel de boot te hebben gemist. Te vroeg moest ik volwassen worden, lekker paradoxaal, ben ik nu te laat met alles; 29 en zonder relatie, zonder vrienden, zonder warme hechte familie, zonder baan. Ik had graag in Madrid willen wonen, een fijne relatie, leuke vriendengroep en een baan waarin ik me op mijn gemak zou voelen. Maar helaas, opgebrand en te laat.

    1. Hahaha me2 ben nu 30
      Heb dan wel een zoon en vriend al 15 jaar…en een zoon van tien
      Maar daardoor stond ik juist stil!!!
      Nu pas probeer ik er nog wat van te maken voor mijzelf !! School, werk ..enz
      En qua familie is slecht en in me jeugd zag ik in internaten , en vrienden heb ik niet echt 1 vriendin en dat was het en die zie ik in de paar weken…
      Mja…. Is te snel gegaan allemaal en nu loop ik achter en idd het gevoel van omg wat is er gebeurd die laatste tien jaar ..zoo snel gegaan en iedereen doet zo perfect altijd..
      Ik voel.me letterlijk nog die meid van 18
      Maargoed!!

      Greets

  20. Dankjewel! Zeer helpend om te lezen hoe je de dingen die anders verliepen hebt omarmd! Mooi.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *