Je bent op een feestje. Overal mensen om je heen. Iedereen die lacht, kletst met elkaar en heeft plezier. En jou lukt het niet. Je ergert je aan alles en iedereen en voelt je vreselijk alleen. ‘’Zij hebben het ook wel leuk zonder mij. Ik ben niet nodig, ik ben niet leuk.” Alle negatieve gedachtes komen opzetten en je voelt je ontzettend eenzaam. Klinkt bekend?
Mij overkomt het regelmatig. Ik heb altijd veel vrienden gehad. Ik word op veel feestjes uitgenodigd, sta er om bekend dat ik altijd gezellig ben en wel in voor een feestje en ga zo maar door. En meestal is het ook leuk. Ik praat met iedereen, dans, maak grapjes en heb een heerlijke avond. Maar soms…
Soms ben ik uit met een groep vrienden en kan ik me toch zo alleen voelen. Ik heb iets minder zin en zij hebben wel plezier. In plaats van dat ik blij ben dat zij het wel leuk hebben en ik mee probeer te doen, trek ik me alleen maar verder terug. Ik word nog stiller en heel onzeker. ‘’Ze hebben het ook wel leuk zonder mij. Misschien is het wel leuker zonder mij? Ze hebben niet eens door dat ik het niet naar mijn zin heb?”
Dit gebeurt me op feestjes maar ook als ik gewoon thuis op de bank zit. Ik heb een rotdag gehad en in een groepsgesprek op whatsapp word ik er even niet bij betrokken. Gelijk kan het gevoel van eenzaamheid me aangrijpen. ‘’Ze willen mij er niet bij hebben, ik ben niet leuk.” De hele gedachtestroom komt weer op gang. En waarom? Puur omdat er even niet expliciet naar mijn mening wordt gevraagd.
Zomaar voorbeelden van wat me regelmatig overkomt. En zo zijn er nog vele voorbeelden. Zodra ik even iets minder lekker in mijn vel zit komt het minderwaardigheidscomplex opzetten en voel ik me alleen. Gelijk het gevoel dat ik er niet toe doe. Maar ik zoek toch ook geen contact? Ik weet dat het vaak aan mezelf ligt, het gebeurt als ik me al niet zo goed voel. Maar toch geloof ik het gevoel en die stem steeds. En in plaats van contact te gaan zoeken, trek ik me nog verder terug in mijn eigen gedachtewereld vol negativiteit. Ik zou zo onderhand beter moeten weten maar ik kan er nog steeds niet mee omgaan.
Toch heb ik wel wat tips die bij mij, als ik me er eenmaal toe zet, wel helpen:
nder de mensen zijn. Ik heb vaak de neiging om me dan nog meer terug te trekken maar dit werkt averechts. Het is soms even een drempel, maar iets afspreken met iemand doet je echt beter voelen;
porten! Door te sporten maak je endorfine aan, een geluksstofje;
rover praten. Kijken naar waar het gevoel vandaan komt kan je helpen het een andere keer te voorkomen. Ook kun je dan aangeven dat als je je terugtrekt, je juist behoefte hebt aan contact zodat de ander je kan helpen in contact te blijven. Check je negatieve gedachtes bij anderen zodat je deze kunt toetsen met de realiteit en de kop in kunt drukken;
en hobby vinden. Ik merk dat als ik een film kijk, mijn gedachtes rustig worden en ik steeds meer in de film raak. Ook puzzelen werkt bij mij, hiermee ben ik begonnen tijdens mijn opname en nog steeds kan het ervoor zorgen dat ik verder aan niks anders denk. Probeer zoiets te vinden.
Herkennen jullie deze gevoelens?
Geef een reactie