Ik voel me niet normaal

Normaal zijn. Het kan iets zijn waar je bang voor bent, het kan iets zijn wat je saai lijkt, maar het kan ook iets zijn wat je graag zou willen zijn. Normaal. Wat is dat eigenlijk? De meningen kunnen erover verschillen. Wat de één normaal vindt, kan de ander niet normaal vinden. Ik vind het een lastig begrip, maar ik kan wel zeggen dat ik me niet normaal voel, en hoe raar het ook klinkt (of, misschien vind jij het heel normaal klinken): ik weet vaak niet of ik dat als iets positiefs of iets negatiefs moet zien.

Bron

Als kind had ik last van eczeem. Dit zorgde ervoor dat ik me anders voelde. De kinderen om mij heen hadden geen jeukende plekken in hun knieholtes en ellebogen en soms kreeg ik vervelende blikken toegeworpen. Ook was ik door mijn huisstofmijtallergie vaker verkouden dan gemiddeld, waardoor ik de ‘nies’ in mijn naam eer aandeed! Op school was ik een buitenbeentje. Ik was een stil meisje dat erg op zichzelf was en vooral communiceerde via ja knikken, neeschudden en geschreven woorden. Ik ben linkshandig, wat mensen regelmatig verbaast, omdat de meeste mensen rechtshandig zijn. Terwijl mijn klasgenoten onbezorgd met vulpen konden schrijven, liep ik ‘m te stressen, omdat ik last kreeg van inktvlekken als mijn hand over de letters ging. Ik kreeg een speciale pen om mee te schrijven en een balanskussen om op te zitten in de klas. Het was anders, maar mettertijd raakte ik eraan gewend, waardoor het normaal werd.

Mijn donkere huidskleur en mijn kroeshaar, waren misschien ook anders in een klas vol blanke kinderen met gladde lokken en lichte ogen, maar dat was zoals het was. In groep 8 kreeg ik een bril en een beugel. De bril durfde ik niet te dragen op school. Ik schaamde me ervoor. Weinig kinderen droegen een bril en ik vond het mij niet staan. Ik was bang om op te vallen met die glazen op mijn snufferd. Bang om uitgelachen te worden. Aan de slotjesbeugel kon ik niet ontkomen. Ik liet ‘m versieren met bontgekleurde elastiekjes, want ondanks ik zo verlegen was en het moeilijk vond om op te vallen, wilde ik wel iets bijzonders, als ik ‘m toch moest dragen.

In mijn puberteit ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik kreeg veel eigenaardigheden rondom eten en gewicht. Waar anderen brood meenamen naar school, kwam ik aan met bakjes vla toen ik enkel vloeibare producten durfde te eten, mijn magere figuur maakte me een schrikbarende verschijning en ik mocht alleen eten volgens allerlei regels en rituelen. Mensen gingen mij zien als dat meisje met anorexia. Het werd mijn tweede naam. Naast vele andere redenen, maakte dit het moeilijk om ertegen te vechten en het los te laten, ondanks de ziekte veel ellende met zich meebracht. Ik was bang om niet meer dat magere meisje te zijn dat rare eetgewoontes had. Bang om normaal te zijn. Destijds nam ik naast voedsel dat niet standaard was, ook een pop of een knuffel in mijn tas mee naar school. Dan voelde ik me minder alleen. De één vond het leuk. De ander vond het raar. Voor mij werd het steeds normaler.

Bron

Toen ik achttien was, begon ik aan een creatieve opleiding. Tussen mensen die naar school kwamen met zwarte lippenstift, zelfgemaakte kransen met bloemen en bladeren op hun hoofd en haar in alle kleuren van de regenboog, voelde ik me saai. Ik wilde het anders. Ik kocht steeds meer kleding waar lang niet iedereen mee loopt, ik veranderde mijn haar voortdurend en ik experimenteerde met make-up. Ik wilde eigen zijn. Geen grijze muis. Ik wilde afwijken, mijzelf onderscheiden, maar tegelijkertijd fluisterde mijn verlegenheid mij in dat ik niet te veel moest opvallen. Rond die tijd begon ik me te beseffen dat ik op vrouwen val. Het gaf me het gevoel dat ik wéér anders was in iets. Ik voelde me al zo anders in mijn doen, denken en laten. Ook binnen mijn familie, wat veel eenzaamheid en onbegrip met zich meebracht.

Al met al heb ik me in mijn leven vaak anders en apart gevoeld, en dat is nog steeds het geval. Soms om dingen waar ik niks aan kan doen. Soms om dingen die ik bewust doe. Soms zou ik me graag normaal willen voelen. Soms jaagt dat idee mij angst aan, en ach, volgens mij kun je eindeloos discussiëren over ‘normaal’. Ook uitzonderlijkheden waaraan je gewend raakt, kunnen heel normaal gaan voelen. Ik weet in ieder geval dat ik me niet normaal voel, maar ik weet ook dat er meer mensen zijn zoals ik, met dezelfde problemen, met dezelfde gekkigheden en dezelfde gebreken, en dat maakt anders en apart, toch wat minder anders en apart.

Hoe normaal voel jij je?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

8 reacties op “Ik voel me niet normaal”

  1. Mooi geschreven! Ik heb me vanaf de dag dat ik bewust was van leven tot en met nu (20 jaar) altijd anders gevoeld. En ik weet dat ik dat ook ben. Ik ben er juist trots op. Ik wil niet opgaan in de massa. Ik wil dat mensen me zowel als innerlijk en uiterlijk onthouden en niet vergeten. Gelukkig gebeurt dat vaak genoeg 🙂 Zoals een vriend van me zegt: Raar is leuk! Ik heb nu anderhalf jaar slik en stikangst, dus herken je stukje met de bakjes vla mee naar school nemen. Ik ga in kleine stapjes steeds wat vaster voedsel eten. Maar ik ben er nog lang niet. Het ergste vind ik dat ik niet in gezelschap kan eten, of als ik onderweg ben. Ik ben grotendeels afhankelijk van de blender. Dat maakt maar weer duidelijk dat ik niet ‘doorsnee’ ben..

    Maar buiten dat, als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat 🙂

  2. Ik voel me net een alien, heb er een hele theorie voor..

  3. Je slaat de spijker op z’n kop want wat is eigenlijk normaal? Wat thuis normaal was werd als abnormaal gezien op school en dan heb ik het over jasjes en stropdas dragen naar school op de beroepsopleiding. Opvoeding noemde mijn vader dat, en dat ik daarmee niet geaccepteerd werd was dan jammer. Zo heb ik hele periodes gehad dat ik afweek. Mijn hardrock periode, spijkerjasjes of leer vol met ijzeren pinnen en noppen, kettingen en zo. Ik heb er nog enkele liggen. Of mijn zwarte periode. Alleen zwarte kleding, dat kon verschillen tussen zwarte overhemden met zwarte stropdas tot zwarte shirts met opdruk en wijde broeken met veel zakken. Als het maar zwart was. Dat heeft overigens lang geduurd. En leidde tot mijn gothic periode. Ik woonde toen al alleen, dus niemand zei mij nog wat ik moest dragen, en op mijn werk heeft dat wel discussies opgeleverd. Maar ach, ik was al lang gewend dat ik raar werd gevonden en afweek van de rest. Maar nu heb ik me meer aangepast denk ik aan de ‘mode van nu’. En eigenlijk voel ik me daar ook lekker in. Pakken draag ik al lang niet meer als alleen bij gelegenheden. En omdat ik volledig afgekeurd ben en alleen vrijwilligerswerk doe is er ook geen voorschrift meer. Misschien wel daarom dat ik nu in het gareel loop…

  4. Ik voel me wel normaal, maar als ik bij of met anderen ben, vaak weer helemaal niet.. super rot kan dat voelen.

  5. Wow, Bernice, wat heb jij een goede schrijfstijl! En altijd zo herkenbaar, jouw blogposts! Ik vermoed dat jij heel graag schrijft (en je bent er ook supergoed in), dus blijf maar lekker schrijven voor Proud2BME 🙂 Nee, echt, wauw, je bent mijn favoriete ‘blogger’ op deze site! Mijn complimentjes, hoor!!

  6. @goedzo!: Dat vind ik een heel lieve reactie. Dankjewel!

  7. prachtig geschreven dit!

  8. Ontzettend herkenbaar!! Ik ben een meid met blond haar en blauwe ogen, dus het kan echt iedereen overkomen… Ik vind het idd ook erg mooi geschreven, en herken me ontzettend in je verhaal!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *