In de periode dat ik niet lekker in mijn vel zat, dacht ik heel negatief over alles. Ik vond niks leuk om te doen, ik vond mezelf niet leuk, ik vond anderen niet leuk, ik dacht dat anderen mij niet leuk vonden en ik had het gevoel altijd ‘te veel’ te zijn. Alles wat ik deed, voelde verkeerd en leek door mij fout te gaan. Ik voelde me schuldig over mijn hele bestaan.
De hele dag door ging ik gebukt onder een schuldgevoel. Ik voelde me schuldig over zo’n beetje alles wat er gebeurde. Zo voelde ik me bijvoorbeeld schuldig over het feit dat mensen zich zorgen maakten om mij. Terecht dat ze dat deden en ik snapte het ook wel, maar wat mij betreft hoefde dat helemaal niet. Ik wilde niemand tot last zijn, maar ik wist dat ik dat wel was en daar voelde ik me schuldig over. Mensen zeiden wel tegen mij dat het niet nodig was dat ik me schuldig voelde, omdat ik het natuurlijk niet expres deed allemaal. Maar toch geloofde ik dat niet en bleef ik het schuldgevoel houden.
Niet alleen over mijn eetstoornis voelde ik mij schuldig. Het ging nog verder dan dat. Ik weet dat je niet alles goed kan doen in het leven. Mensen maken fout en dat hoort erbij. Andere mensen kon en kan ik het vrij makkelijk vergeven als zij een fout hadden gemaakt. Mezelf vergeven voor een fout vond ik daarentegen een stuk lastiger. Ik kon echt nachten wakker liggen van het schuldgevoel dat ik dan had. Ik nam het mezelf dan zo ontzettend kwalijk en ik kon dat schuldgevoel heel moeilijk loslaten.
Soms kom je te laat op een afspraak, omdat de trein of bus vertraging had of omdat je in de file stond. Kan gebeuren en dat is natuurlijk heel normaal, maar ik voelde me dan overdreven schuldig. Ik voelde me bezwaard dat mensen op mij moesten wachten. Dat zij tijd voor mij hadden vrijgemaakt en dat ik dan vervolgens te laat kwam.
Het schuldig voelen ging zelfs zo ver, dat ik me schuldig voelde als ik met mensen had afgesproken en ze door de regen naar mij toe moesten komen. Ik voelde me dan bezwaard dat ze die moeite voor mij moesten doen en dat ze vervolgens natgeregend werden. Dit slaat natuurlijk nergens op, want aan regen kan ik niet zo heel veel doen, maar toch. Een ander voorbeeld is dat ik me schuldig voelde als ik bij iemand ging logeren en ik dan vervolgens slecht sliep. Ik vond het stom dat iemand zoveel moeite voor mij had gedaan, mij had uitgenodigd om te blijven slapen, zijn best deed om het mij naar mijn zin te maken en dat ik dan vervolgens slecht sliep. Ik voelde me ondankbaar en schuldig.
Naast dat ik me schuldig voelde tegenover anderen, voelde ik me ook schuldig tegenover mezelf. Als je een eetstoornis hebt, dan zit je in een constante tweestrijd. Als ik koos voor de eetstoornis, voelde ik me schuldig tegenover mijn gezonde kant. Als ik koos voor mijn gezonde kant, dan voelde ik me weer schuldig tegenover de eetstoornis en was ik bang om dik te worden. Wat ik ook deed, ik voelde me altijd schuldig.
Ik vond het ook heel moeilijk om een balans te vinden tussen school en vrije tijd. Als ik er bijvoorbeeld voor koos om pauze te nemen en even te ontspannen, dan kon ik daar niet van genieten. Ik kreeg dan weer het idee dat ik te weinig voor school deed en dat ik lui was. En ja hoor, daar was het schuldgevoel weer. Met een schuldgevoel kan je niet lekker ontspannen en daarom ging ik vaak dan toch maar weer aan school werken.
Nog een voorbeeld is het voor mezelf opkomen. Ik durfde dit haast niet te doen. Als ik voor mezelf koos, dan stelde ik de ander weer teleur en deed mij dat pijn. Als ik voor de ander koos en mijn eigen grenzen overging, dan deed mij dat ook weer pijn. Ik vond dit zo verschrikkelijk vermoeiend. Ik werd echt gek van mezelf.
Mijn schuldgevoel was er dus altijd en overal. Wat ik ook deed en wat er ook gebeurde; het voelde altijd alsof het mijn schuld was. Ik had soms echt de neiging het uit te schreeuwen: Sorry voor mijn bestaan!
Schuldgevoel zorgt ervoor dat je niet in het ‘nu’ aanwezig bent en dat je niet kan genieten van wat je aan het doen bent. In plaats daarvan maak je je zorgen over datgene waar je geen tijd voor hebt, wat niet af of wat niet goed is gegaan.
Jezelf overal schuldig over voelen komt denk ik voort uit het hebben van een laag zelfbeeld. Mensen die zichzelf wel leuk vinden en zelfrespect hebben, voelen zich niet schuldig als zij voor zichzelf opkomen en een keer ‘nee’ zeggen tegen de ander. Zij weten dat het goed is om af en toe voor jezelf te kiezen en dat je je daar absoluut niet schuldig over hoeft te voelen. Bovendien weten deze mensen ook heel goed wanneer het terecht is dat je je schuldig voelt en wanneer iets compleet buiten je macht ligt en het dus onzinnig is om je er druk om te maken.
Tijdens mijn therapie stond de volgende spreuk centraal: “Accepteer wat je niet veranderen kan en verander wat je niet kan accepteren”. Over heel veel dingen in mijn leven voelde ik mij schuldig, maar lang niet op alles had ik invloed en was het terecht dat ik mij schuldig voelde. Op wanneer het regende, de trein vertraging had, ik slecht had geslapen of hoe anderen zich voelden had ik geen invloed. Ik kon me er wel schuldig over voelen, maar ik schoot daar geen meter mee op.
Ik heb heel bewust moeten leren kijken naar het verschil tussen de dingen die ik niet kon veranderen en de dingen die ik wel kon veranderen. Dit was niet altijd even makkelijk. Ik was namelijk zo gewend mezelf overal de schuld van te geven dat het haast normaal was geworden. Toch heeft mij dit wel heel geholpen en voel ik mij vandaag de dag veel minder schuldig over alles. Ik gun jou dat ook!
Fotografie: Haley
Geef een reactie