Ik voel me weer dik

Afgelopen weekend kreeg ik een gevoel, wat ik al een tijdje niet meer had gehad. Ik voelde me dik. Wat een rotgevoel. Ik keek naar mezelf in de spiegel, kneep een keer in mijn buik, bekeek mezelf van de zijkant. Was ik aangekomen? Verbeeldde ik me dit nou of… Wat was hier aan de hand? Op de grond lag een jurk die ik zojuist had gepast. Te klein geworden. Shit wat nu? Ik voel me dik!

Oké ik ben aangekomen. Daar kwam ik dus een paar dagen geleden achter. Het bewijs is daar, ik kan er maar moeilijk omheen. Niet heel veel of super zichtbaar, maar genoeg om een jurk die eerder als gegoten zat niet meer aan te kunnen. Mijn gewicht was altijd heel stabiel en, los daarvan, heb ik mezelf al in geen tijden meer zorgen gemaakt over mijn gewicht, omvang of kledingmaat…

Als ik heel eerlijk ben, had ik al langer het gevoel dat ik wat was aangekomen. Ik heb het afgelopen jaar namelijk behoorlijk uitbundig geleefd, vele mooie momenten meegemaakt en ontzettend genoten. Lang leve de lol, zeg maar. Hiernaast sport ik niet met regelmaat, ik ben nu eenmaal niet zo sportief.

Dus daar stond ik dan voor de spiegel, te dik om in die jurk te passen. Tja, dat is dan toch wel even confronterend. Niet super erg, maar wel een beetje vervelend en gewoon niet leuk.

Wat er toen gebeurde, verbaasde me nogal. Ik voelde me dik en was me daar behoorlijk bewust van. Dit gevoel was zo lang weggeweest en nu keerde het dan toch plots weer terug. Ik was er even niet op voorbereid. Mijn eetstoornis ligt namelijk in het verleden. Wat me verbaasde was dat ik op dat moment eigenlijk instantaan besloot dat ik mijn dikke gevoel voor mezelf wilde gaan houden.

Ik dacht dat ik hier maar beter met niemand over kon gaan praten. Ergens schaamde ik me namelijk een klein beetje voor mijn reactie op die paar kilo meer. Wat zouden mensen wel niet van me denken. Dit zou mij helemaal niet zo moeten raken. Ik ben toch hersteld van mijn eetstoornis?

Ik zag mezelf al naar mijn vriend, vrienden en familie toestappen om te melden dat ik me plotseling weer dik voelde. De reacties zouden verschrikkelijk zijn. Mensen zouden zich zorgen maken om mij, me vertellen dat ik toch helemaal niet dik was. Ze zouden me verwijten dat ik beter moest weten. Ik was immers toch genezen was van mijn eetstoornis? Wat een doemscenario, mij niet gezien, doei!

Wat zouden mijn collega’s wel niet van me denken, of jullie, de bezoekers van Proud! Hoe hypocriet is het om advies te geven over herstellen van een eetstoornis terwijl ik zelf met deze gevoelens zit? Wie gaat mij dan nog serieus nemen? Daarom besloot ik in eerste instantie om mijn dikke gevoel voor mezelf te houden. Angst voor gezichtsverlies, angst om iets op te blazen wat misschien helemaal niets betekent. Een hoop angsten en onzekere gevoelens.

Zoals je leest, deel ik het nu toch. Ik voelde me weer dik, zo, het hoge woord is eruit. Waarom heb ik dan toch besloten om dit te delen? Dat heb ik gedaan omdat het niet eerlijk is om niet eerlijk te zijn. Niet naar jullie toe, niet naar mezelf toe. Wat heb ik eraan om niet de volledige waarheid te zeggen? Heb ik daar uiteindelijk niet alleen mezelf mee? Gaat mijn geloofwaardigheid echt achteruit als ik durf te doen wat ik anderen telkens weer aanraad? Mezelf kwetsbaar opstellen. ‘Practice what you preach‘.

Als er iets is dat ik heb geleerd van mijn eetstoornis, is dat dingen achterhouden of opkroppen niet werkt. Het houdt je terug, je wordt er niet gelukkig van. Ik ben dan wel hersteld, maar dat wil niet zeggen dat alles altijd maar over rozen gaat. Ook ik word wel eens geconfronteerd met nare gevoelens. De schijn ophouden heb ik in mijn leven al te vaak, te lang gedaan. ‘Been there, done that’. Ik weiger daar naar terug te gaan.

Ik voelde me dik, maar ga ik nu ook daadwerkelijk iets aan mijn gewicht doen? Het antwoord is, ‘nee‘, waarschijnlijk niet. Ik vond het niet prettig om te ontdekken dat ik wat was aangekomen, maar ik weet heel goed dat ik niet dik ben en dat ik me nergens zorgen over hoef te maken. Ik zie er prima uit. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier nu zo luchtig over kan denken. Ik ben dus echt zo ver gekomen, nu het puntje bij paaltje komt. Afvallen is niet de oplossing.

Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit dat ik wat ben aangekomen. Wel vind ik het jammer dat ik die ene jurk nu niet meer aan kan. Toch ren ik niet net zoals vroeger direct naar de sportschool en ik ga er ook echt niet minder om eten. Ik kijk het liever eerst even aan. Rustig ademhalen. Misschien is dit namelijk gewoon een normale fluctuatie in mijn gewicht? Geen reden tot paniek. Bovendien wordt ik ook gewoon echt ouder en kan ik niet verwachten dat ik altijd hetzelfde lichaam als tien jaar geleden kan houden.

Het is oké, ik voelde me eventjes dik, dat was alles. Ik ben blij dat ik ervoor heb gekozen om het gewoon te zeggen. Mijn gevoel mag er toch ook gewoon zijn? Ik heb me even gerust laten stellen en blijkbaar was dat alles wat ik nodig had. Nu is het gevoel weg. Fijn. Als het weer terugkomt of ik toch nog ga twijfelen zal ik geen tweede keer aarzelen om het bespreekbaar te maken.

♥ Alles is goed, niks aan het handje.

Lotte

Geschreven door Lotte

Reacties

32 reacties op “Ik voel me weer dik”

  1. ♥️♥️♥️♥️

  2. Dapper dat je het deelt! Dat waardeer ik 🙂
    Ik denk dat het ook belangrijk is om te beseffen dat wanneer je genezen bent van een eetstoornis dat niet betekent dat je nooit meer onzeker bent over jezelf of je gewicht. Je mag ook best onzeker zijn, idd niks aan het handje. Het wordt vervelend als je er op een destructieve manier naar gaat handelen 😀

  3. Heel fijn dat je dit met ons deelt Lotte! Ik herken het wel. Bij mij zijn eetbuien alleen de oorzaak van het aankomen. Ik groei uit steeds meer kleding, dit is heel erg confronterend en maakt dat ik me erg somber voel, zoals vandaag ook weer. Maar jij bent zeker een voorbeeld voor me! Deze blog helpt me te relativeren♥️

  4. Is het niet ook normaal om minder zekere momenten te hebben en je dan af en toe dik te vinden? Ik voel me niet meer beperkt en kan volop genieten van allerlei lekkers, alleen ik heb nog steeds ook nog wel momenten dat ik me dikkig voel. Helemaal als ik stress heb ofzo, dan heb ik het meer. Maar ook dan beperkt het me niet meer zo, omdat ik niet meer in de verleiding kom er in mee te gaan 🙂

    1. Ik wil ook een beetje zeggen; is het wel nodig dat je je schaamt en hypocriet voelt? Ik vind dat namelijk helemaal niet en vind het niet super raar onzeker te zijn over je lichaam soms

  5. Fijn dat je hier open over bent! Ik herken het ook. Ik ben al jaren genezen en heb nergens last meer van, weeg me ook nog maar 2x per jaar ofzo, maar als ik dan aangekomen ben kan ik me wel dik voelen en zelfs in paniek raken. Af gaan vallen durf ik dan niet omdat ik dan bang ben een terugval uit te lokken. Maar gewoon zorgeloos leven durf ik dan ook niet meer en meteen heb ik dan weer het gevoel dat ik klem zit. Het enige wat mij helpt om dan niet mee te gaan in die onrust is erover praten idd, al vind ik die drempel ook vaak lastig omdat ik dus al jaren beter ben en ook zo gezien word. Moeilijk..
    Fijn dat je dit gedeeld hebt iig.

  6. Moedige blog, en inderdaad; je bent prachtig!

  7. Exact gisteren eenzelfde moment, bijzonder. Dankjewel voor deze blog!

  8. Een woord:
    Respect

  9. Wauw. Wat een supermooie blog. Onwijs waardevol.
    Bedankt voor je openheid!

  10. wauw herkenbaar en zo mooi geschreven!
    hele fijne helpende gedachtens die mij ook weer helpen.
    bedankt voor deze mooie blog.
    wou dat ik wat meer en vaker ook zo kon denken.
    Hou dit vast.

  11. Knap dat je dit durfde te dele en dat ze er zo open over durf te zijn.
    Ik herken het ook een jaar geleden paste ik mijn broek die ik tijdens mijn eetstoornis droeg niet meer.
    Ik raakte in paniek en voelde me dik en vond mezelf te lui en slap.
    Nu ben ik hier eigenlijk overheen en denk ik juist het is misschien wel goed dat ik die broek niet meer pas want toen ik die broek nog wel paste had ik ondergewicht.
    Ben nog wel bang om nog meer aan te komen en twijfel erg aan mijn eetpatroon.
    Daarvoor heb ik van de diëtist een soort voedingsadvies op papier staan als houvast.
    inmiddels lukt mij steeds beter om er losjes mee om te gaan wat ik best knap van mezelf vind omdat ik naast een eetstoornis ook nog eens ASS heb.

  12. Goede blog! Zou eigenlijk ook wel of onrealistisch zijn misschien als je van je eetstoornis af bent en je je nooit meer dik voelt.. mensen die nooit een eetstoornis hebben gehad voelen zich ook wel eens een keertje dik. toch? Denk ik?

  13. Ik herken mij echt in jouw bericht. Maar ik geloof in jou en weet zeker dat je sterker bent dan de eetstoornis! Je kant het Lotte!!!

  14. En wat als je nooit goed in je vel hebt gezeten en altijd dik voelt?
    Ik voel me enkel gelukkig als ik dun ben. Ik besef hoe ongezond dit klink maar het is gewoon zo. Alsnik mager ben voel ik me beter in mijn vel.

  15. Wat Maya zegt…..
    T is mss wel te streng ook om je nooit meer dik te migen voelen en ik men idd zat mensen zonder eetstoornis(-verleden) die zich ook wel eens dik voelen, al dan niet met (een beetje) aangekomen zijn.
    Juist wel goed wat je gedaan hebt om t te zeggen, ter ondersteuning voor mensen hier én om er niet je eigen geheime wereldje van te maken, dat kan idd juist averechts gaan werken…!

  16. Goed dat je er zo over denkt. het had ook anders gekund. Wat een moed. Laatst nam ik een paar stukjes chocolade en daar voelde ik mij ook weer schuldig over maar het gaat nog niet zo ver dat je je regels oplegt om daadwerkelijk de daad bij het woord te voegen. Van dat je die gedachten hebt maar er niet aan doet. Van dat iemand er zo geobsedeerd van kan raken van dat het je niet meer loslaat en er alles in het werk zal stellen dat je weer afvalt. Die eenzaamheid en dat oncomfortabele leven is dat het waard? Door die hongerstakers uit het aardbevingsgebied die achttien dagen op sap hebben geleefd stonden onder medisch toezicht en toen ben ik me daar weer mee bezig gaan houden. Johannes de Wier stichting weet alles van hongerstaking en wat het met je lichaam doet. Sommige mensen gaan hongerstaken om een bepaald doel te bereiken. Mensen uit dat aardbevingsgebied willen een schadevergoeding hebben en zijn toen om de beurt gaan hongerstaken. En er stond bij wat er in het lichaam van een hongerstaking kan gaan gebeuren. Er stond bij dat mensen de eerste dagen nog wel lichamelijke inspanning aankonden maar dan na een aantal weken gingen ze minder wegen en werden slap en wit en grauw om het gezicht. Hun teint was vaal en er stond dat je 46 tot meer dan zestig dagen zonder eten kon maar afhankelijk is hoe zwaar je bent en dat dikke mensen het langer zonder eten volhielden dan slankere mensen.

  17. Het is super dat je dit durft te delen ♥ Jij bent sterker dan die gedachte 😉

  18. Respect!

  19. Wauw dit komt echt op precies het juiste moment. Ben het ook helemaal met Maya en Hester eens. Ik schaam me om te zeggen dat ik me opgeblazen of dik voel. Of durf zelfs niet uit te spreken wanneer ik zo veel heb gegeten dat het niet helemaal comfortabel is (dat gebeurt nog wel eens in barbecueseizoen). Alsof je met een eetstoornis verleden deze “normale” onzekerheden niet meer mag hebben. Het gaat er uiteindelijk om wat je ermee doet en hoe lang je ermee zit. Ga je gelijk naar de sportschool of bedenk je een compensatieplan? Of ga je slapen en ben je het de volgende dag weer bijna vergeten. Gelukkig is het bij mij steeds vaker dat laatste 🙂

  20. Onwijs krachtig, kwetsbaar sterk en super veel lef dat je dit deelt. ♡♡♡

  21. Wat een dappere, oprechte blog! Ik vrees dat iedere vrouw zich wel eens dik voelt en dat dus ‘normaal’ is. Maar dat je wat aangekomen bent, betekent niet dat je dik bent! Is jammer dat dat ene jurkje je niet meer past. En ik snap dat dat rot voelt. Maar eerlijk … Ik vind je prachtig zoals je bent!

  22. knap van je dat het je niks uitmaakt!

  23. Heel dapper Lotte dat je het deelt. Denk dat het juist heel waardevol is dat je er wél over praat, ook op proud. Laten zien dat die gevoelens er gewoon mogen zijn, ook als je hersteld bent. Je bent een voorbeeld, respect!

  24. Applaus! En maak je geen zorgen, je wint alleen maar aan geloofwaardigheid met een blog zoals deze 🙂

  25. Wauw, wat een mooie blog en wat een mooie foto’s. Heel erg bedankt voor je openheid en dat je je kwetsbaar stelt hiermee. Heel puur en eerlijk; wat je juist heel krachtig maakt. Dapper Lotte, geen verlies van geloofwaardigheid, wel win je mijn respect. Mooie vrouw ben je!

  26. Lieve Lotte,
    Wat een verademing dat je dit deelt. Bezoekers (en dus ook ik) kunnen alleen maar leren van de manier waarop je hiermee omgaat. Dank je wel dus voor je eerlijkheid, je openheid en het lef om je kwetsbaar op te stellen.

    Verder wil ik je gewoon meegeven dat ik je plogs met heel veel plezier lees. Creatief, lief, sociaal, groene vingers, oog voor de kleine dingen in het leven, mooi. Ik vind je een ontzettend leuke aanvulling op het team van proud2bme.

    En weet je…je leeft (denk ik) maar 1 keer. Geniet daarvan, en als daar zo nu en dan lekkere hapjes en drankjes bij passen dan is dat prima. Ik vind je prachtig (en slank, by the way), dus zo losbandig zal het allemaal niet zijn. En al leef/eet je wel losbandig, als je maar van het leven geniet en je jezelf daar niet voor veroordeelt. En daarbij heb je nu gewoon een heel mooi excuus om een nieuwe jurk te kopen die je vast en zeker gorgeous zal staan 🙂

    Liefs van Tinkerbell

  27. Inderdaad, het is oké. Je bent nog steeds mooi en goed zo. Goede blog ♥

  28. Bedankt voor het delen. Ik herken heel erg wat je schtijft en ik hoop dat het mij ook gaat lukken om niks aan mijn gewicht te veranderen. Je bent oke zoals je bent lieve Lotte! ❤️

  29. Bedankt, dat is moedig van je! Weet je wat ik mij al een paar dagen afvraag… Misschien iets voor een blog. Als iemand die geen eetstoornis gehad heeft wat is aangekomen en zich er niet ok bij voelt, die gaat ff wat minder snoepen. Ja je hebt ook honderden gekke diëten maar ik bedoel gewoon niet snoepen,snacken etc. Ik bedoel niet dat je maaltijden over slaat. Ik heb zelf het idee, als jij eventjes niet zou snoepen, dat dat not done is…. er word dan argwandend naar je gekeken. terwijl dat wel is wat ik, al lang hersteld, doe. Als ik een aantal kilo ben aangekomen en me toch lekkerder in mijn vel voelde bij het andere gewicht ga ik ff niet meer chocola eten en chips en wat vaker een appel. Ik ben benieuwd wat je hier van vind lotte!

  30. wat dapper dat je dit deelt lotte !
    ik vecht hier ook heel erg mee de laatste tijd

  31. Ontzettend bedankt voor al jullie mooie en lieve reacties!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *