Ik voel me zo waardeloos

Ik ben waardeloos. Welkom in mijn wereld. Deze drie woorden omschrijven een groot deel van mijn doen en laten. Ze maken het me niet altijd makkelijk, maar het lijkt wel alsof ik er niets tegen kan doen. Ze beïnvloeden me. Ze maken me onzeker. Ik heb mezelf altijd al minderwaardig aan anderen gevoeld. Ik vraag me af of het ooit weg zal gaan…

Mijn schooltijd was niet makkelijk. Zowel op de basisschool als op de middelbare school werd ik zowel gepest als buitengesloten. Op de middelbare deed ik steeds meer mijn best om alles goed te doen en werd ik bang om fouten te maken. Ik wou er gewoon zo graag bij horen, maar het kwam er nooit van. Toen ik in de vierde klas kwam was ik er echt zó klaar mee. Ik was er klaar mee om steeds alleen over te blijven. Ik was zo klaar met de valse beloftes. Ik was zo klaar met de pijn en het verdriet. Ik was blijkbaar niet goed genoeg. Waarom zou ik anders altijd alleen overblijven? Waarom liet iedereen me dan in de steek?

Ik voel me zo waardeloos

Ik besloot voor mezelf te kiezen. Ik ging niet langer mijn best doen om erbij te horen. Ik ging niet langer vechten om een plek in de klas of om een plek in een groepje. Ik bleef immers toch altijd over. Op dat moment begon het gevoel van waardeloosheid steeds meer op te komen. Ik dacht op dat moment dat ik voor mezelf koos, maar achteraf ben ik er achter gekomen dat dat het moment is geweest dat ik mezelf heb opgegeven…

Ik zag het licht aan het einde van de tunnel niet meer. De eerste maand van het nieuwe schooljaar was nog niet eens voorbij en ik besloot naar de docent te gaan die ik het meest vertrouwde. Hij was bezorgd en hij luisterde naar me. Hij gaf me het gevoel dat ik er toe deed. Het ging gewoon niet goed met me. Ik zat in mijn examenjaar, maar leren of huiswerk maken kon ik niet meer. Ik sloot me steeds meer af. Bij verschillende vakken zat ik in mijn eentje op de gang. Er zijn momenten geweest dat ik tijdens de pauze de kantine niet in durfde. Stel je voor dat iemand mij zag?! Dat kon echt niet. Ik deed namelijk alles fout. Achteraf is dat een totaal zinloze gedachte, maar op dat moment was het één waar ik niet tegen vechten kon.

School was voor mij niet fijn. Mijn docenten maakten het meer dragelijk voor me, want ik had een goede band met ze. Mijn klas maakte het me haast ondragelijk. Ik ging vaak de klas uit en anderen konden makkelijk aan me zien dat er iets aan de hand was. Niemand was er voor me, behalve mijn docenten. Als ik een paniekaanval had of ik zat ergens mee, dan kon ik naar hen toe. Dan was ik weer even veilig. Ze konden me helpen.

Ik voel me zo waardeloos

Waar niemand me mee kon helpen waren de momenten dat ik bijna kapot ging van het idee dat ik waardeloos ben. Ik had op school een ‘veilige plek’. Het was een tafeltje in de gang bij de docentenkamer. Op de momenten dat ik me zo waardeloos voelde, was ik overal verspilling. Ik weet nog dat ik me een keer bijna misselijk begon te voelen van de waardeloosheid. Ik ging er mee naar twee docenten en sprak met ze af dat ik het twee lesuren vol zou houden en dat ik dan naar huis mocht. Ik kon niet meer. Ik moest nog een poosje wachten tot die twee lesuren begonnen, maar ik ging kapot. Ik moest naar huis. Ik ging weer naar één van de docenten toe en zei dat ik het echt niet kon volhouden. Tranen sprongen in mijn ogen. Uiteindelijk was ik thuis voordat die twee lesuren waren begonnen.

Elke keer dat ik me waardeloos voelde, ging ik van binnen een beetje kapot. Voor mij was dit nog erger dan een paniekaanval. Bij een paniekaanval kon ik geholpen worden, maar hierbij niet. Beetje bij beetje gaat het nu wat beter… Ik ben ondanks alles geslaagd voor mijn examen. Ik probeer mijn leven nu weer op te pakken.

Voel jij je weleens waardeloos?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

12 reacties op “Ik voel me zo waardeloos”

  1. Ja, ik weet momenteel niet welke kant ik op kan met mikn leven.. studeer ik nu nog verder, ga ik werken, alleen wonen? Ik zie niets zitten en ben het gewoon zo moe.

    Ik voel me hier zo alleen in… ben ik dan de enige die zichzelf niet ziet doen in de toekomst?

  2. Jeetje wat heftig van het ‘kapot’ voelen van binnen, steeds weer. Echt heel erg dapper dat je desondanks het examen gehaald hebt en hopelijk is het toch wat lichter allemaal geworden nu je zoveel jaren deze ‘ellende’ al hebt moeten doorstaan en zo tof dat de leerkrachten er voor je waren en je hopelijk toch een hart onder de riem konden steken. Hopelijk wordt het beter, soms kan verandering van school of dat je ‘ineens’ ouder bent/ wordt, je helpen of de ervaring, dat je ineens voelt, het duurt al zo lang en nu ‘pik’ ik het niet meer dat het zo gaat of dat ik me zo voel of ‘verdwijnt’ het (langzaam) uit je leven, omdat het je hopelijk niet meer super onderuit haalt en niet meer de volle aandacht daardoor kan krijgen. Maar dit heb je doorstaan, echt moedig en heel veel sterkte!

  3. Herkenbaar! Dat gevoel dat toch niemand om je geeft…
    Mooie blog, maar ik weet zeker dat jij niet waardeloos bent♥ Niemand is waardeloos!
    Spreek je snel:)

  4. wat vervelend voor je, gelukkig dat het al wat beter met je gaat

  5. Ja herken dit. Vooral examenjaar havo. Ik zat in een depressie. Werd hierin alleen niet geloofd door ouders en leraren.

    Pas toen ik opgenomen was in de kliniek, tien jaar later, werd mijn depressie erkend door therapeuten. Mijn moeder zei er niets over en mijn vader zei dat hij het niet wist, toen mijn meest depressieve tijd ter sprake kwam. Terwijl ik indertijd letterlijk het woord depressief heb gebruikt.

    Maar ach, ik heb het gered!

    1. Wat een niet-betrokken ouders moet je dan hebben. J

      1. Het geeft een ‘lading’ mee in je leven en bij volwassen worden, moet je het alleen maar uitzoeken en word je ‘ineens’ depressief. 🙁

  6. de reden waarom ik graag anoniem ben is omdat ik bang ben dat iemand die mij kent ziet dat ik dit ben. elke dag weer bang zijn dat ik een onvoldoende haal of dat ik iets fout zeg. elke dag mijn best doen om bij iemand te kunnen zitten in de pauzes. ik heb hele lieve vrienden maar de laatste tijd begint het te lijken alsof ze meer aandacht voor elkaar en hun telefoon hebben als voor mij. ik voel me zo alleen op sommige momenten. de enige met wie ik erover durf te praten zijn mijn fietsmaatje, mijn mentor en mijn ouders. ik doe het gymnasium dus dat is ook vrij lastig maar ik heb ook last van hevige faalangst. ik zit hiervoor in training maar durf het er niet met iemand over te hebben bang zijn voor dat ze me gaan uitlachen. het gebeurt vaker dat ik uitgelachen word om dingen die ik zeg of doe. op de bassisschool werd ik ook nog gepest wat mij heel onzeker heeft gemaakt. ik kreeg vandaag een 4.0 en een 5.0 terug voor frans en durfde er met niemand over te praten ik doe altijd heel vrolijk maar van binnen voel ik me kapot. ik heb toch de stap genomen om het aan wat mensen te vertellen en ben samen met mijn mentor naar mijn docent frams gegaan. dit was een hele grote stap…….. ik zit pas in de 1e klas en ben pas 12 (bijna 13 1 april 2020!!) maar ik voel me toch wel eens als een persoon die ik eigenlijk niet wil zijn….. iemand tips? groetjes anoniem FB

  7. Jeetje wat herken ik dit. Ik ben 61 en heb hetzelfde waardeloze gevoel 🙁 . Dit gebeurt niet alleen met jonge mensen. Gisteren ok, vandaag zo down. Zat vroeger aan de pillen. Nooit meer. Maar hoe klim ik uit deze kuil? Ze zeggen dat mensen beslissingen maken dat op dat moment het beste leek, en na 61 jaar ben ik hier beland : alleen in een huurhuis, in scheiding, soms mijn kindjes bij me (ze zijn heel lief, maar dat maakt het soms nog moeilijker), geld zorgen, lage dunk van mezelf, moeilijk te concentreren op werk.
    Boy o boy, ik wil zo graag weer sterk en ‘normaal’ zijn.
    Net zoals mijn andere anonieme vriend zo ook ik graag wat feedback willen ontvangen. Dank je.

    1. Hallo anoniem,
      Ik herken wat je schrijft. Ik ben 63 en voel me ook waardeloos. Kortgeleden gescheiden, moest om veilig- en gezondheidsredenen snel verhuizen. Woon nu in een flatje, gelukkig wel de 2 katten meegenomen. Het valt niet mee om door te gaan.
      Groetjes

  8. ik voel me al waardeloos voor maanden door corona, en ik denk dat ik wel genoeg van mijn leven heb gehad, mijn hele familie haten me nu omdat ik de domste ben van de familie en de enige manier om mezelf beter te laten voelen was door bij mijn vrienden te zijn (maar door corona kan dat niet meer). dus als iemand dit leest ben.. ja..ummm…ik waarschijnlijk al dood….. heel erg bedankt voor je tijd vaarwel

  9. Carpe Diem zegt men vaak, : Pluk de dag!
    En dat wil ik hier ook kwijt, want waarom zeggen zij dat?
    Het is soms erg moeilijk jezelf door de dag heen te slaan maar bekijk je leven eens objectief en vergelijk het met een boek.
    Van de vele pagina’s is elke dag een nieuwe.
    Elk hoofdstuk is een nieuwe fase van je leven.

    Voel je je rot door school? of heb je het moeilijk door corona?
    Besef je dan dat deze fases niet eeuwig zijn, als het hoofdstuk uit is komt er een volgende, wie weet een hele mooie waarin alles veranderd wat je nu nog voor onmogelijk houdt.
    Als je dan terug kijkt naar nu denk je misschien tjonge wat dacht ik toen wel niet?
    Zet jezelf in je hoofd niet vast in een situatie want die situatie veranderd, kijk vooruit en maak er elke dag het beste van.
    Niemand weet wat er zich afspeelt op de volgende pagina.
    Zou het niet zonde zijn om het boek voortijdig dicht te slaan?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *