Ik was net 19 en ik wist al heel lang dat ik dit ooit wilde. Mijn bureaublad stond al jaren vol met mappen vol inspiratie. Als cadeau aan mijzelf besloot ik een paar dagen na mijn verjaardag een afspraak te maken. Naast heel erg zenuwachtig was ik vooral ontzettend vastberaden. Ik ging een tattoo laten zetten.
Het moest een kompas worden, al is het helemaal niet zo dat ik al mijn hele leven echt iets met kompassen heb. Ik vond het voornamelijk een mooi symbool voor hoe mijn leven er op dat moment uitzag. Ik was net op mijzelf gaan wonen en heel erg zoekende naar wie ik was en wat ik wilde. Toen wist ik nog niet dat ik daar nog best een tijdje over zou doen. Wanneer je de weg probeert te vinden, stop je even met lopen, kijk je op je kompas welke richting je uit wil en kijk je daarna weer vooruit. Dat beeld, dat moment, daar zat ik middenin.
Het loopt nooit zoals gepland. Alle plannen die ik vijf jaar geleden had zijn echt totaal anders gelopen dan ik had gedacht. Het loopt altijd anders en juist dat is oke. Waar je nu bent en wie je nu bent is oke. Sta even stil, kijk waar je staat en kijk dan weer vooruit. Dat betekent mijn kompas voor mij. Omdat ik niet zoveel voelde voor een traditioneel kompas, alhoewel ik die wel heel mooi vind, ging ik opzoek naar een ander ontwerp. Ik vind eenvoudige, geometrische vormen heel mooi en ik dacht dat het daardoor ook langer bij mij en bij mijn stijl zou passen.
Mijn tweede tattoo is veel recenter gezet, ongeveer een jaar geleden. Ik dacht eigenlijk dat ik helemaal los zou gaan na mijn eerste tattoo, maar ik merk dat ik juist een stuk voorzichtiger ermee omga en er nog veel langer over nadenk. Wel had ik ook mijn tweede tattoo al een tijdje in mijn hoofd. Een laurierplant.
Het zit als volgt: toen ik hoorde dat de naam Daphne voorkwam in de Griekse mythologie ben ik dat verhaal gaat opzoeken. Daphne, een nimf wiens naam ‘Laurier’ betekent, werd aanbeden en achtervolgt door de god Apollo. Zij wilde niets van hem weten en vluchtte, maar hij hield vol. Hij was sterker en sneller en hij zou de strijd winnen. Hij moést de strijd winnen, hij wilde haar voor zichzelf. Daphne smeekte om een wonder en veranderde, vlak voor Apollo haar te pakken kreeg, in een laurierkrans. De krans die wij nu kennen als de krans die winnaars op hun hoofd kregen. Apollo droeg de krans op zijn hoofd, als een overwinnaar. Terwijl hij haar eigenlijk nooit echt heeft gehad en zij vooral van zichzelf bleef.
Ik ben altijd betoverd geweest door dit verhaal en vind mijn eigen naam zelfs een stuk mooier erdoor. Alhoewel ik zeker weet dat mijn ouders dit verhaal er niet bij gepakt hebben. Er zijn heel veel variaties op en mythes zijn natuurlijk onware verhalen, maar waar wel altijd een krachtige of mooie boodschap in zit. Ik wilde dit verhaal en deze boodschap voor altijd met mij mee dragen. Op mijn ribben heb ik daarom een klein lauriertakje laten zetten.
Het betekent voor mij dat ik altijd mijn eigen, krachtige persoontje mag zijn. Dat ik van mijzelf ben en van mijn eigen kracht mag uitgaan, want niets is onmogelijk. Ik ben sterk genoeg om mij uit elke situatie te redden en telkens als ik ernaar kijk, voel ik mij er mooier door.
Hoewel ik natuurlijk snap hoe mooi en belangrijk tattoo’s kunnen zijn, begrijp ik ook heel goed waarom iemand het zou laten. Als ik heel eerlijk ben, heb ik na het zetten van mijn tattoo’s wel eens twijfels gehad. Vind ik dit nog steeds mooi als ik ouder ben en mijn kind ophaal van het schoolplein? Daarna zakt het gevoel weer en kan ik ’s ochtends in de spiegel weer heel trots zijn op hoe ze erbij staan. Soms heb ik wel eens het gevoel alsof ik er niet over mag twijfelen, omdat ik het er zelf op heb laten zetten. Toch verander ik ook en helpt het mij om steeds even bewust bij mijn tattoo’s stil te staan, om ze met mij mee te laten veranderen. Twijfelen hoort bij het leven. Net als mijn tatoeages bij mij horen.
♥
Geef een reactie