Waarom durf ik niet mezelf te zijn en lach ik terwijl ik van binnen gebroken ben? Waarom durf ik niet gezellig mee te doen in een groep en ben ik het liefst onzichtbaar? Ik voel me net een rups… opgesloten in een cocon. Ik heb een enorme muur om me heen gebouwd. Zelfs de personen die heel dicht bij me staan komen niet door mijn muur heen. Van buiten lijk ik sterk en is er niks aan de hand, maar van binnen razen de gedachtes door me heen. Het liefst wil deze rups een vlinder worden. Een mooie vlinder die gezien mag worden. Een vlinder die niet bang is voor het oordeel van andere mensen. Een vlinder die durft te zijn wie die mag zijn, maar de angst is te groot.
Wat gaan ze wel niet van me denken? Ik ben een verschrikkelijke aandachttrekker! Nee! Ik ben het niet waard om gezien te worden! Het enige wat ik ben en hoe ik me voel is een stuk verrot vlees. Eten mag ik van mezelf niet, dat ben ik niet waard. Andere mensen verdienen het meer om te eten dan ik. Door deze gedachtes kwam ik langzaam steeds meer in een eetstoornis. Ik voelde me waardeloos als ik toch iets had gegeten. Het voelde alsof ik een moord had gepleegd. Het schuldgevoel kon ik niet meer aan. Ik stopte drastisch met eten en drinken. Ik ben het niet waard om ook maar iets in mijn lichaam te krijgen. Mijn lichaam hield dit niet lang vol en ik belandde in het ziekenhuis.
Die periode voelde ik me enorm alleen, niemand begreep waarom ik niet at of dronk. “Andere kinderen zijn echt ziek en ook veel zieker dan mij, ik verdien geen hulp.” Het moeilijkste vond ik de aandacht die ik kreeg. Ik ging van onzichtbaar naar ineens heel veel mensen die op bezoek kwamen die ik normaal in het echte leven nooit meer sprak. ”Ik voel me zo’n aandachttrekker. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien, dan was dit niet gebeurd. Maar ook bedenk ik me dat je beter de tijd vooruit kan draaien. Ik wil me focussen op de toekomst en op herstel. Ik wil kunnen genieten van het leven en energie hebben om dingen te kunnen doen.”
Na bijna een half jaar opname en sondevoeding begon ik langzaam met eten en lichamelijk herstelde ik helemaal. Dit hield ik twee maanden vol. De drang om veel te bewegen en niet eten was te groot. In die periode was ik in behandeling voor mijn eetstoornis. Ik vond het erg lastig dat het in groepsverband was. Ik vergeleek mezelf te veel met anderen. Een ander is altijd mooier en beter dan dat ik ben. Mijn eetstoornis gaf me veel kracht en troost. Voor mij was het een vriendin die er altijd voor me was. Ik wist wat de gevolgen nu waren, maar ik had zelf geen zin meer in het leven.
Vroeger werd er vaak over me gepraat en hoorde ik nergens bij. Niet alleen geestelijk maar ook fysiek hebben mensen me pijn gedaan. De scheiding van mijn ouders was niet makkelijk en gaf ik mezelf de schuld van. Ik voelde me enorm alleen en onzeker. Het maakte me bang voor andere mensen. Voor mij waren dit allemaal bevestigingen voor het feit dat ik waardeloos ben. Ik kreeg een terugval en belandde in een eetstoornis kliniek in Smilde. Dit was voor mij geen fijne oplossing en maakte mijn eetstoornis juist heftiger. Ik kopieerde het gedrag van de anderen die daar zaten. Ik leerde wat calorieën waren en begon nog meer controle te zoeken in het eten. De steun van de anderen was wel fijn, ook omdat we samen het gevecht aan gingen. Maar mijn hoofd werkte niet mee en ik besloot me uit letterlijk uit de kliniek te eten en te doen alsof het goed ging.
Na weer een halfjaar klinisch werd ik ontslagen. Een paar weken later belandde ik voor de derde keer in het ziekenhuis. Deze opname was anders. Waarom zou ik steeds mezelf moeten straffen? Waarom ben ik het eigenlijk minder waard dan anderen? Ik kreeg de keuze voor sondevoeding. Nee! Ik wou mezelf bewijzen dat ik sterker ben en ik dit gevecht kan winnen. Op eigen kracht ben ik na 3 maanden ziekenhuis eindelijk ontslagen. En nu? Ik wil zo graag een vlinder zijn. Ik ging de uitdagingen aan. Ik moest het jaar overdoen maar ik ging er volledig voor. Ik at na 3 jaar zelfs weer op school. En nu ben ik geslaagd voor mijn opleiding en durf ik zelfs na 4 jaar normaal in een bikini te lopen. Ook heb ik een energie voor een bijbaantje.
De rups die ik was, die later in een cocon ging, wordt nu langzaam een vlinder. Nee ik ben niet super dik en super lelijk. Alles zit in mijn hoofd, ookal voelt het als de waarheid. Je mag zijn zoals jij wil zijn en NIEMAND heeft het recht om jouw te veranderen. Het heeft veel moeite gekost om dit te zeggen maar..IK MAG ER ZIJN. Ik ben gelukkiger zonder eetstoornis,ook al dacht ik van niet. Ik ben er nog niet helemaal, maar wel verder dan ik ooit was. Mijn kracht haal ik uit de mensen die er wel voor me zijn in tijden van nood. Mensen die me niet alleen gebruiken als ze me nodig hebben. Je hoeft jezelf niet te straffen als er iets fout gaat. Fouten maken mag en is menselijk.
Ik ben niet meer dat hele onzekere verlegen meisje van vroeger. Ik ben uit mijn cocon gekropen en de gebeurtenissen hebben mij sterker gemaakt. Ik heb geleerd dat je niet iemand moet zijn die je niet bent. Ook dat je niet iemand moet zijn dat anderen willen dat je bent. Blijf bij jezelf en maak je eigen keuzes. Maak geen keuzes waar je ongelukkig van wordt. Herstel kost veel tijd en heel veel strijd. Het is echt de strijd waard. Kom uit je cocon en verstop je niet ook al is de angst zo groot. Laat jezelf zien en spreid je vleugels. Wees een vlinder!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie