Het is bijna kerst als ik deze blog schrijf. Voor mij een pijnlijke realisatie. Het afgelopen jaar heb ik redelijk wat confrontaties gehad met mijn familie. Met de feestdagen voor de deur merk ik dat ik het toch wel spannend vind worden. In de straten zie ik moeders met kinderen warme chocomel met slagroom drinken. Vaders met dochters aan de hand die nog snel even de laatste kerstinkopen doen… Momenten van geborgenheid. De veiligheid die ik zelf een beetje mis.
Al eerder heb ik iets over de relatie met mijn vader losgelaten. Na jaren met hem samengewoond te hebben is hij uiteindelijk uit huis gezet. Dit gaf mij ontzettend veel opluchting. Het was voorbij, ik mocht en kon weer ademen. Deze vrijheid bracht een enorm schuldgevoel met zich mee. Ik miste mijn vader totaal niet. Ik voelde me eerder bevrijd. Hoe kan ik dit voelen? Hij is toch mijn vader?
Heerlijk vond ik het, om bij een vriendinnetje te zijn. Geen geruzie, geen gebrom, alleen maar thee en liefde. Ik had vroeger één vriendinnetje met gescheiden ouders, verder hoorde ik dat toen nog niet zo vaak. Ik vond het ook bijzonder dat zij twee keer haar verjaardag vierde. Wie doet dat nou? Van jongs af aan had ik een beeld gecreëerd van de ideale familie met de perfecte dochter. De dochter die zielsveel van haar ouders hield en meehielp waar ze maar kon. Het was alleen niet mijn familie en ik was niet die dochter.
(Zonder) gevoel
Ik snapte er niks van. Als kind hoor je van je ouders te houden en ze te missen. Punt. Zo is het gewoon. Toch? Ik voelde me raar en kon mijn gevoel niet plaatsen. Waarom miste ik mijn vader niet? Ik zat zo in de knoop met mijn gevoelens dat ik begon te twijfelen of ik überhaupt wel gevoelens had. Althans voor hem. Voelen kon ik wel; Verdriet, woede, boosheid, alles kwam voorbij, maar gemis? Zeker niet.
Naast het intense verdriet bleef ook de boosheid hangen. Ik probeerde een verklaring te zoeken, maar zonder succes. Ergens maakte dit mij ook heel boos. Hij had allang zijn leven weer opgepakt, en ik? Ik stapte een periode in waarin ik jarenlang wekelijks therapie kreeg. Mede voor dat verdriet. Ik was gebroken en had niemand om bij uit te huilen.
De boosheid werd met de jaren sterker. Ik werd ouder en begon meer te begrijpen. Deze woede heeft mij mijn achternaam doen veranderen. Alles wat ons nog bond wilde ik kapot. Zo ook mijzelf. Ik kwam immers voort uit zijn bloed.
Ik wil verder niet perse ingaan op alle details, maar ik heb wel mijn redenen om dit contact te blokkeren. Hij heeft mij, niet alleen mentaal, ontzettend veel pijn gedaan. Ik sta nu sterk in mijn schoenen en ik wil die pijn niet meer gaan opzoeken.
Ondertussen ben ik bijna 10 jaar verder. In die 10 jaar heb ik mijn vader niet meer gesproken. Niet alleen had ik er geen behoefte aan, maar ook weet ik dat het voor mij niet helpend is om dat contact weer op te zoeken. In die 10 jaar hebben mensen weleens iets over mijn vader gevraagd. Wanneer dat mensen waren die ik niet echt kenden en geen zin had om het allemaal aan uit te leggen, vertelde ik vaak dat ik geen vader meer had. Om eerlijk te zijn weet ik niet eens of hij nog leeft, dus misschien loog ik niet eens. Ik stoor mij aan mijn eigen kilheid hierin. Ik ben helemaal niet zo en toch is dit hoofdstuk in mijn leven heel duidelijk afgesloten voor mij.
Teveel gevoel
Naast het (niet bestaande) contact met mijn vader heb ik ook een vrij moeizame relatie met mijn moeder. Het doet mij pijn om hierover te schrijven, omdat ik dit zelf niet wil geloven. Mijn moeder was vroeger echt mijn alles. Juist door het gebrek aan mijn vader kon ik veel terecht bij mijn moeder. In alle moeilijke tijden waren wij er voor elkaar. Toch is dit na het overlijden van mijn tweede stiefvader anders gegroeid. We rouwden allebei op een andere manier. Een manier die niet naast elkaar leek te mogen bestaan. Meningsverschillen werden discussies, discussies werden een grote confrontatie. Maanden hebben we amper gesproken en elk belletje leidde bij mij tot een paniekaanval. Het was echt teveel.
Ik voelde me onbegrepen. Voor mij was elk gesprek een bevestiging dat mijn gevoel er niet toe deed en dat was een heel pijnlijk besef. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik voorzichtiger ben geworden in het contact. Ik deel niet meer alles. Die behoefte heb ik niet meer. Op dit moment spreek en zie ik haar wat vaker. Wel heb ik voor mijzelf grenzen gesteld aan dit contact.
Het verschillen tussen deze twee contacten zit hem denk ik in het houden van. Ik hou heel veel van mijn moeder en juist daarom vind ik het zo lastig om het goed te doen. Ik wil langer met haar zijn, maar wel op een manier die voor ons beiden werkt.
Kerstavond
De avond dat ik dit geschreven heb is het kerstavond. De dag waarop mijn vader ruzie kreeg met mijn moeder en de politie hem uit huis heeft gezet. De dag waarop mijn tweede stiefvader jarig was maar dit jaar niet ouder zal worden. Zoveel had ik hem nog willen zeggen, maar ik heb het nooit gedaan. Toen ik hem leerde kennen rouwde ik nog om mijn eerste stiefvader. Ik heb hem nooit echt een kans kunnen geven. Daar was de tijd de kort voor. Ook al ben ik nooit zijn dochter geweest en zal ik dit ook nooit worden. Ik hoop dat hij weet dat hij wel als een vader voelde en dat hij weet dat ik een goeie dochter had willen zijn en misschien ook wel ben geweest. Alleen niet op die manier die ik vroeger voor ogen had. Hij heeft mij de geborgenheid gegeven die ik bij mijn eigen vader miste. Hij liet mij zijn zoals ik was, ben geweest en zal worden.
Ik vind het nog steeds wel eens lastig dat ik niet altijd op een postieve manier naar mijn ouders kijk, maar ik heb dit wel kunnen accepteren. Ik ben mijn moeder heel dankbaar voor alles wat ze voor mij deed en nog steeds doet. Maar ook weet ik dat ik voor sommige dingen beter naar andere mensen toe kan stappen en dat dat niet erg is. Ik heb echt moeten leren dat dit niet betekent dat ik een slechte dochter of een slecht mens ben, puur omdat ik mijn grenzen aangeef. Als ik die grenzen niet aan zou geven zou ik er zelf aan onderdoor gaan en dat lijkt me nog een veel slechter idee.
Durf jij grenzen aan te geven in je familie?
Geef een reactie