Ik vond mezelf als kind al te dik

Het begon allemaal ongeveer 5 jaar geleden (ik ben nu 18 jaar). De pubertijd begon en hierdoor ging ik anders naar mezelf kijken. Ik kwam uit mijn fantasiewereldje en kwam de echte wereld tegen, zoals ieder ander kind.

Onbewust vond ik mezelf als kind altijd al te dik en vond ik dat ik teveel at, deze gedachten waren niet fijn. Ook merkte ik dat ik het prettiger vond om bij wat dikkere vriendinnetjes te spelen dan bij dunnere vriendinnetjes. Bij de wat dikkere vriendinnetjes verdween het nare gevoel dat ik te dik was en teveel at. Bij de dunnere vriendinnetjes voelde het als een bevestiging dat ik ook echt te dik was.

Overigens ben ik nooit te dik geweest, het was enkel een gevoel. Eten deed ik wel veel, maar ik denk dat veel kinderen dat wel doen. Aankomen deed ik er niet van en ik had een mooi gemiddeld gewicht en een gemiddelde lengte.

Toen ik een jaar of 12 jaar was leken de gedachten meer mijn leven te gaan overheersen. Ik begon mij meer bezig te houden met mijn gewicht en met mijn eetgewoonten, ik wilde er meer controle over krijgen.

Het begon eigenlijk heel onschuldig, ging wat tussendoortjes schrappen en gewoon wat gezonder eten. Niets mis mee, al hoefde ik helemaal niet te minderen, want ik was niet te dik. Ik vertelde dit vol trots aan vriendinnen. Een van de vriendinnen had al een keer een vriendin gehad met anorexia en schrok er wel een beetje van. Ze zei ook tegen mij, ‘straks krijg je nog anorexia!’. Maar dat vond ik onzin, ik at alleen gezonder, totaal geen aanleiding om dan meteen anorexia te krijgen! Ik vond dat ze overdreef en trok mij er niets van aan. Op dat moment had ik ook nog geen anorexia, maar mijn gedachten en gevoelens begonnen wel anorectische vormen aan te nemen.

Voor buitenstaanders was het zeker nog niet te zien. Mijn gedachten hield ik voor mezelf en mijn gewicht was gewoon nog gezond.

Zo ging er zo’n half jaar voorbij. Ondanks dat ik best gezond at, viel ik toch wat af. Een klein beetje, maar toch genoeg om mijn gevoel voor controle te vergroten. Het voelde goed dat ik kon afvallen, dat ik toch een stukje honger kon weerstaan en mezelf mooier kon maken!

Mijn tante zei op een verjaardag ook een keer, ‘meid ben je afgevallen?’. Waarschijnlijk kan zij het zich niet een meer herinneren, maar voor mij betekende het heel veel. Het was dus zelfs een beetje te zien! Ook dit vergrote mijn gevoel van controle, en streefde ik naar meer. Ik vond dat ik nog lang niet genoeg was afgevallen en besloot door te zetten!

In de tweede klas was ik niet meer tevreden over mijn resultaten. Ik at toch echt teveel en het afvallen ging ook niet meer, daarvoor at ik toch echt nog teveel. Ik besloot helemaal geen tussendoortjes meer te nemen en het ontbijt en de lunch ook zo vaak mogelijk over te slaan.

De eerste tijd ging het goed, maar al snel kreeg ik honger, werd ik duizelig en kon ik de drang naar eten gewoonweg niet weerstaan. Ik viel terug en at dan weer een tijdje wat meer. Eetbuien heb ik nooit gehad, maar ik at wel teveel om heel veel af te vallen. Ik had periodes dat ik heel weinig at en ik had periodes dat ik redelijk at. Toch was ik wel wat afgevallen en zat ik nu ongeveer op minimum gezond gewicht. Het gevoel van controle was sterk! Alleen voelde het niet goed meer. Het nam teveel van mezelf in beslag, ik kon mezelf niet meer zijn. Mijn leven bestond uit eten, afvallen, vasten en liegen tegen mijn ouders en zus om mijn ‘missie’ verborgen te houden. Ik wist namelijk wel zeker dat ze mijn missie dat alleen maar in de weg zouden zitten.

Het voelde niet goed, steeds faalde ik weer als ik meer op had dan wat ik gepland had. En ik at al snel teveel, want wat ik plande was voor een mens gewoonweg niet haalbaar. In mijn ogen faalde ik continu, en daar ergerde ik mij aan en werd ik kwaad om. Ik kon de honger niet weerstaan, ik faalde in het afvallen, het afvallen ging niet snel genoeg, ik was nog steeds te dik, overal zag ik vet, deze gedachten en gevoelens benauwden mij.

Zo ging het weer een jaar door en in de derde ongeveer ontdekte ik de laxeerpillen. Een van mijn grootste fouten tot nu toe. Ik had ergens gelezen (ik weet niet eens meer waar, pro-ana sites heb ik nooit bezocht) dat je daarmee kon afvallen. Een paar pilletjes en je zou echt afvallen! Dat wilde ik dus gaan proberen. Ik wilde mezelf en strenger aan mijn ‘eetplanning’ houden en laxeerpillen gaan slikken. Ik begon met 1 pilletje en merkte dat het niet werkte dus ging ik al snel over naar 3 pilletjes. En zo ging het weer twee jaar door. Ik had periodes dat ik goed at en even zonder de laxeerpillen kon. Maar vaker slechte periodes dat ik te weinig at. Mijn gewicht was niet gevaarlijk laag, maar was wel iets te licht.

De laxeerpillen heb ik die 2 jaar bijna dagelijks genomen. Laxeerpillen vond ik makkelijk, ik dacht namelijk dat ik ervan afviel en hoefde er niet veel voor te doen! Ik nam elke dag gemiddeld 6 pilletjes en dat ging goed. Als ik ze niet nam kon ik niet meer naar de wc en ‘kwam ik aan’, wat natuurlijk een complete hel betekende. Wat ik aankwam of afviel was eigenlijk alleen maar vocht en ontlasting, maar dat wist ik niet. Ik dacht dat ik er echt van afviel. Ook werd mijn buik er platter door, want ik had geen ‘inhoud’ meer.

In die twee jaar heb ik ook therapie gekregen bij jeugdhulp. Op school werd ik namelijk vaak niet lekker tijdens gym en dat merkte mijn gymleraar. Hij had wel vaker leerlingen gehad met anorexia en hij maakte zich zorgen om mij. Hij wist van mijn verhaal af, ik had het in vertrouwen aan hem verteld, mede omdat ik zelf ook bang was. Ik merkte dat ik niet goed bezig was, maar wist niet wat ik tegen die nare gedachtes kon doen. Ik voelde mij ook alleen in mijn strijd omdat niemand anders het wist.

Mijn gymleraar leek mij veilig, hij zou mijn missie toch niet echt in de weg kunnen staan (dacht ik). Maar mijn gymleraar liet het er niet bij en zorgde ervoor dat ik hulp kreeg. Ik moest met de schooldokter gaan praten en zij verwees mij door naar jeugdzorg. Hier kreeg ik wekelijks gesprekken en dat heb ik nu nog steeds. Ook werden mijn ouders ingelicht en zij hadden er lang moeite mee. Ze konden het niet geloven, ‘Onze dochter at toch goed? Ze eet altijd haar bord leeg’. Ze konden het ook niet weten, ik had namelijk veel trucjes om het verborgen te houden. Het duurde dus ook lang eerdat mijn ouders écht gingen inzien dat er wat mis was met mij.

Ik heb één jaar dezelfde therapeut gehad, en daarna een tijdje zonder therapeut gezeten omdat ik om een andere therapeut had gevraagd. Het ging namelijk niet helemaal lekker tussen mijn vorige therapeut en mij. Ik voelde mij niet helemaal op mijn gemak bij haar en was daardoor ook niet helemaal eerlijk over mijn echte gevoelens en gedachten, ik kon het niet bij haar. Daarom heb ik gevraagd naar een andere therapeut en zo zat ik een paar maanden zonder therapeut tot ze een andere hadden gevonden.

Zelf dacht ik nog steeds erg anorectisch en eigenlijk werd het steeds sterker. Ik vond dat ik er nog niet voldoende voor had gedaan. Dus zodoende ging ik verder met afvallen, maar dit keer écht afvallen.
Ik at uiteindelijk xx calorieën per dag en slikte uiteindelijk xx laxeerpillen per dag. Ook dronk ik zo min mogelijk, wat er gevaarlijk was in combinatie met de laxeerpillen. Dit bij elkaar putte mij uit.

Ik was geslaagd voor mijn VMBO-TL en startte een nieuwe opleiding Onderwijsassistent, maar hier heb ik weinig van gevolgd. Mijn lichaam was op. Ik viel ruim xx kg af in 3 maanden tijd en was dag en nacht erg ziek van de laxeerpillen. ‘s Nachts moest ik overgeven van de overdosis en in de ochtend kreeg ik enorme buikpijn. De rest van de dag was ik er moe doordat ik ‘s nachts niet slapen en ik te weinig at en dronk.

Ook had ik moeite met slapen omdat mijn lichaam zich niet meer kon opwarmen, daar heb je namelijk eten voor nodig. Ik sliep met het raam dicht, tegen de verwarming, onder 3 dekens en had 2 broeken, 6 shirtjes en 2 paar thermossokken aan. Alsnog had ik het ijskoud en kon ik het maar niet warm krijgen. Niets voor mij, van mezelf heb ik het namelijk altijd al snel warm.

Verder had ik nog meer lichamelijke klachten zoals: haaruitval, stoppende menstruatie, duizelig, vermoeid, concentratieproblemen, uitgedroogde huid en afbrokkelende nagels. Vooral de haaruitval vond ik erg! Ik was bang om kaal te worden. Ook was ik bang dat ik verlamde darmen zou krijgen van de laxeerpillen. Maar toch durfde ik niet te stoppen, want dan zou ik aankomen (dacht ik).

Uiteindelijk kreeg ik in december een nieuwe therapeut en zou ik weer therapie gaan krijgen. Maar ik was op en wist het niet meer, ik wist niet wat ik wel wilde, maar in ieder geval niet zo verder leven. Ik was totaal uitgeput en kon het niet meer aan. Ik erkende dat ik anorexia had en wilde er graag voor geholpen worden. Zo heb ik naar opname gevraagd en daar werd naar geluisterd. Mijn therapeut verwees mij door naar het Erasmus MC, mede omdat daar korte wachtlijsten waren.

In januari had ik al mijn eerste intakegesprek. Ik vond het spannend en om heel eerlijk te zijn had ik gedacht dat ze deeltijd therapie voor mij wel voldoende vonden, dat opname toch echt voor lichtere patiënten was. Maar in het gesprek bleek dat ik zelfs naar de gesloten afdeling moest! Dat hield in dat ik totaal geen vrijheid had, achter een gesloten deur zat, verplicht xx kg moest aankomen en in totaal ongeveer 6 maanden van huis zou zijn. Ook mocht ik nauwelijks bewegen, als ik bezoek had moest ik in een rolstoel gaan zitten en moest ik wekelijks minimaal een pond aankomen.

Van dit verhaal schrok ik zo erg dat ik het totaal niet meer zag zitten, het werd nu wel heel werkelijk allemaal! Zo lang van huis weg en mijn controle compleet loslaten, dat beangstigde mij heel erg. Zo erg dat ik van de opname afzag en besloot er zelf voor te gaan.

Ik begon heel goed. At regelmatig, stopte met de laxeerpillen en dronk weer meer. Ook al waren het kleine stapjes, na een maand of 2 had ik wel weer een regelmatig eetpatroon! Ik telde alleen wel alle calorieën, en wist precies waar ik wel en niet van zou aankomen. Ik woog mezelf ook elke dag en zo hield ik toch weer alle controle. Mijn darmen deden het niet meer helemaal uit zichzelf zo kreeg ik medicijnen van de dokter om ze werkende te houden.

Nu weer een jaar laten volg ik de HAVO en ben ik nog niet veel vooruit gegaan. Ik houd nog steeds veel controle over wat ik eet en weeg. Elke dag tel ik de calorieën en bijna dagelijks sta ik op de weegschaal. Ook ben ik niet veel aangekomen. Van die xx kg ben ik er nu een paar aangekomen en ik ben nu ongeveer een jaar stabiel in gewicht. Ik vind het moeilijk om aan te komen en zo de controle te verliezen, ook vind ik mezelf totaal niet te dun. Het idee om aan te komen beangstigt mij heel erg. Het voelt ongeveer alsof je gaat bungeejumping met hoogtevrees, en dat elke sprong hetzelfde voelt als de eerste. Ik eet wel regelmatig en vast dus ook niet meer, lichamelijk gaat het ook iets beter: geen haaruitval meer en mijn huid en nagels zijn ook wat beter. Wel word mijn bloed nog regelmatig onderzocht omdat de laatste waardes wat afweken, ik heb was last van leverfunctiestoornissen en te weinig witte bloedcellen.

Ook volg ik nog steeds wekelijks therapie bij jeugdzorg en ik ben op zoek naar een andere therapie erbij. Dit is lastig te vinden, want de meeste klinieken willen alleen maar opname met mijn gewicht. En dit is nog steeds iets wat ik niet wil.

Het eten is nog steeds moeilijk, elke hap is een strijd in mijn hoofd wat mij nog sneller moe maakt. Ook eet ik nog wel wat te weinig waardoor ik ook snel moe ben. Hele dagen naar school kan ik dus ook nog niet. Maar ik doe wel mijn best om zoveel mogelijk te blijven doen.

Ik weet zeker dat ik er ooit zelf ga komen, alleen heeft het helaas veel tijd nodig. Als ik mocht kiezen zou ik morgen weer zo zijn als 5 jaar geleden, onbezorgd en alles eten waar ik zin in heb! Maar helaas werkt het niet zo en kan ik alleen maar vechten voor een betere toekomst.

Ik wil andere mensen laten beseffen dat anorexia geen keuze is en ook niet zomaar voorbij is. Anorexia heeft tig verschillende oorzaken, waaronder ook erfelijkheid. Anorexia overkomt je, je kiest het niet. Het is een soort van sluipmoordenaar. Langzaam neemt het je in beslag, zonder dat je ook maar iets merkt. Al die jaren heb ik gezegd: ‘ach zover komt het bij mij niet’, maar het is helaas wel zover gekomen. Het is er bij mij denk ik heel jong al ingeslopen, ik denk dat het mijn hele kindertijd al een beetje bij mij is geweest, maar dat het in mijn puberteit pas echt een uiting kreeg.

Ik hoop dat er wat meer respect komt voor de ziekte en dat het niet meer wordt gezien als een meidenziekte of een welzijnsziekte, want zo makkelijk is het niet! Het is geen schreeuw naar aandacht of enkel een uiting van onzekerheid. Ook krijg je geen anorexia van enkel magere modellen. Het is een heel ingewikkelde ziekte, die zelfs ik nog steeds niet helemaal begrijp. Waarom ik de ziekte heb gekregen weet ik dan ook niet zeker.

Van mezelf ben ik een vrolijke meid die eigenlijk een heel leuk leven kan hebben. Mijn ouders zijn nog bij elkaar, ik heb het leuk op school, leuk buiten school, gewoon een normaal leven zou je denken. Waarom ik dit dan heb gekregen weet ik dus ook niet zeker, en zal ik ook nooit zeker weten. Het gaat er nu meer om hoe ik er vanaf kom. Wanneer ik dat antwoord weet zullen er veel mensen gelukkiger worden. Gelukkig krijg ik heel veel steun van mijn twee beste vriendinnen, mijn ouders en mijn zus.
Hen wil ik dan ook bedanken, dat ze altijd achter mij zijn blijven staan!