Cryptische berichten op Facebook, zorgwekkende foto’s op Instagram… Misschien heb jij je er wel eens schuldig aan gemaakt. Aandacht vragen of de behoefte aan aandacht is niet per definitie ongezond, maar hoeveel je hieraan vasthoudt en tot welke hoogtes je gaat om aandacht te krijgen, kan wel ongezond zijn.
Het is menselijk om gezien te willen worden. In wie jij bent, wat je te zeggen hebt. Maar soms krijg je die aandacht niet of niet voldoende. Er zijn verschillende manieren om hiermee om te gaan, afhankelijk van jouw situatie. Vandaag wil ik mijn ervaring hiermee delen. Hoe ik bewust (maar ook onbewust) negatieve aandacht vroeg en hoe ik dit heb veranderd.
Aandacht vragen vind ik heel negatief klinken. Maar dat hoeft het echt niet altijd te zijn. Zoals ik eerder al zei; aandacht krijgen, die drang hiernaar, is menselijk. We komen en gaan alleen, maar we hebben behoefte aan gezelschap. Hier leren we van, worden we door gevormd. Het is – in mijn ogen – vooral de manier waarop dit gebeurt die bepaalt is of het ‘negatief’ of ‘positief’ is.
Ik herinner me een moment waarop mijn moeder me een taartdiagram liet zien. “Zoveel aandacht heb ik te besteden”, legde ze uit. “Dit krijg jij en dit gaat er naar je zusje.” Ook al was ik nog jong, het was me duidelijk dat ik ‘maar’ een kwart van die cirkel besloeg.” Ik was vrij zelfstandig als kind en omdat mijn zusje wat minder ‘outgoing’ was (ironisch genoeg is het nu precies andersom), nam ik haar vaak op sleeptouw. Hiernaast bleek al vrij vroeg dat ze hoogbegaafd is. Er werd zelfs een ‘vragenuurtje’ in het leven geroepen. Op die momenten kon ze bij mijn moeder terecht met vragen, anders werd het teveel. Omdat ze op hierdoor vrij veel tijd van mijn moeder vroeg (dit niet op een ‘negatieve’ manier) bleef er logischerwijs minder voor mij over. Of dit een (ook) factor heeft gespeeld in mijn destructieve gedrag later weet ik niet zo goed, maar ik weet wel dat ik lang de ‘drang’ heb gehad om gezien te willen worden.
De aandacht op het negatieve
Tijdens de periode dat ik een eetstoornis had, leerde ik dat wanneer mensen zich zorgen om mij maakten, ik vanzelf aandacht kreeg. Zo letterlijk heb ik het trouwens nooit gezien, maar ik denk wel dat ik deze ‘actie-reactie’ meenam in mijn uiting. Waar mijn zusje tijd innam met oprechte vragen over het leven en de wereld en hoe dit in elkaar zat, had ik het gevoel dat ik hier ‘boven’ uit moest komen. Misschien ook omdat mijn thuissituatie vrij turbulent was, voelde ik me vaak ondergesneeuwd. Het voelde alsof ik er niet toe deed en ik raakte ervan overtuigd dat ik niet gemist zou worden als ik er niet meer was. Het ‘vergeten’ kind. Juist vanwege de onstabiele situatie thuis, ontwikkelde ik een eetstoornis. Ik ontfermde me over mijn moeder na de scheiding en cijferde mezelf compleet weg. Alsof ik mezelf ook wilde vergeten.
Best een contradictie; aan de ene kant wilde ik mezelf zo klein mogelijk maken, maar aan de andere kant wilde ik, juist in mijn problematiek, gezien worden. Wilde ik dat anderen zich zorgen om me maakten. Soms denk ik dat dat verlangen naar aandacht op een manier, hoe destructief ik dit ook deed, mijn manier was om aan te geven dat het niet goed ging. Ik wilde zo niet verder, maar dit écht aangeven was te moeilijk.
Tijdens mijn eetstoornis kwam het actief vragen naar aandacht echt naar boven. Ik wilde mijn ziekte kenbaar en zichtbaar maken. Ik wilde niet dat mensen zich zorgen maakten, maar ik wilde de zorgen ook niet perse wegnemen. Ik wilde niet doen alsof het goed ging, maar mijn eetstoornis sijpelde door alles heen. Alle foto’s op Instagram, de WhatsAppjes die ik stuurde; het was zorgelijk, maar ik stopte er niet mee. Ik begon mezelf te identificeren met mijn ziekte. Mijn problematiek. Juist omdat ik de focus er niet vanaf kon halen. Alles draaide om mijn problemen. Want dat was veilig, in mijn eigen bubbel. Geen verplichtingen; het leven even uitstellen. Juist hierdoor maakte ik dit ‘zware’ gevoel nog groter. Ik bleef erin hangen. Ik wilde geen eetstoornis hebben; ik wilde het worden.
Hoe maak je het positief?
Toen ik tijdens mijn herstel wat meer bewustzijn kreeg in mijn acties en hier wat meer over na begon te denken, merkte ik op hoe groot dit thema eigenlijk was. Dit onderzoeken was lastig, schaamtevol, maar wel nodig om dit te doorbreken.
- Wat maakt het dat ik dit doe? Waar heb ik echt behoefte aan?
- Hoe kan het anders?
Dit soort vragen hebben mij hierbij enorm geholpen. Waarom gedroeg ik me zoals ik me gedroeg? Waarom plaatste ik deze foto’s op Instagram en waarom stuurde ik deze abstracte berichten? De behoefte naar aandacht is niet vreemd en daar hoef je je ook echt niet voor te schamen, maar krijg je op deze manier de ‘juiste’ en meest helpende aandacht? Dat kun je je afvragen. Want de zorgen vanuit mijn omgeving voelde ik, hielden me zeker bezig en juist díe zorgen werden voer voor mijn eetstoornis. Want het hielp, het werkte. Maar uiteindelijk werkte ik hiermee alleen mezelf tegen.
Het is niet normaal om jouw waardering te halen uit dit stukje negatieve aandacht. Iets in mij wilde dat ik zorgelijk was en alleen deze gedachte, deze ‘drang’ is dat al. Ik hoop dat, mocht je jezelf hierin herkennen, je na kunt gaan waar dit bij jou vandaan komt. Waarom jij je hier schuldig aan maakt en wat je hiermee wilt bereiken. Want misschien is het een schreeuw om hulp. Een schreeuw die verloren gaat wanneer je deze zelf uitspreekt. Ik hoop dat je hierin kunt oefenen, met het ontdekken en uitspreken van jouw behoeftes. Dat je mag ervaren dat dit op een constructieve manier kan en dat ‘positieve’ aandacht niet alleen voldoende is, maar ook een fijne verrijking kan zijn.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie