Dat in een jaar je hele leven zo op zijn kop kon staan, had ik niet verwacht. Niemand eigenlijk niet, ik was altijd vrolijk en leek zo zeker van mezelf.
Maar eigenlijk was ik dat niet. Ik ben ook nooit dik geweest ofzo, maar ik was gewoon iets steviger dan de rest van de familie. Er werden ook wel is grapjes gemaakt zoals; ”Ga is aan je kant met je dikke kont!” Dat deed mij veel meer dan ze dachten, maar ook werd er gewoon openlijker gezegt dat ik iets steviger was dan mijn zusje.
Na de zomer van 2008 was ik er klaar mee. Ik zou er nu echt voor gaan, geen mislukte pogingen meer in het afvallen. Nee! ik zou het nu volhouden. Van de x die ik woog ging ik langzaam naar de X, maar dat was ook niet genoeg. Op een gegeven moment woog ik nog maar X. Maar dat ik er zoveel mensen pijn mee heb gedaan had ik niet verwacht.
Rond de winter begon ik steeds meer te lijnen. Ik had mezelf voorgenomen om het eten steeds meer af te bouwen, om het mezelf niet ineens te zwaar te maken. Ik wist dat ik het dan niet zou volhouden, omdat ik dat al veel vaker had gedaan en dat altijd was mislukt. ###
Geleidelijk aan begon ik steeds meer dingen te weigeren, extra koekjes of snoep kwamen er bij mij niet meer in, ‘s ochtends maar 1 boterham en een cracker met iets licht verteerbaars in plaats van de gebruikelijke hagelslag, pindakaas en chocoladepasta. Maar ook volgde ik alle modellen programma’s en probeerde ik daar ook tips uit te halen om nog dunner te worden.
Ooit heb ik is een keer op een pro-ana site gekeken, omdat ik zo nieuwsgierig was. Ik ben daar ook maar een minuut op geweest, ik vond dat te erg om aan te zien en mijn hart klopte in m’n keel.
Niet veel later wist ik dat het me ging lukken, ik had zoveel zelfbeheersing gekregen! Ik hield bij hoeveel ik op een dag at en als ik minder dan X Kcal op een dag binnen had gekregen was ik helemaal trots op mezelf. Waren het er meer? Dan besloot ik om de volgende dag maar wat minder te eten, ik hongerde mezelf gewoon uit. Ook kwam er op de duur een meisje in mijn hoofd wat me beloonde of juist strafte. In het begin alleen als ik iets goed deed, maar later ook als ik dingen fout deed.
Op een gegeven moment liep het zo uit de hand dat mijn hele dagelijkse leven werd beinvloed door dat meisje in mijn hoofd. Als ik iets at, ook al was het maar fruit waar iets teveel Kcal inzaten kreeg ik op mijn kop. Het stemmetje riep dan dat ik vies en dik was, dat ik niet mocht eten omdat ik moest afvallen.
En op een gegeven moment mocht ik helemaal niks meer eten, wat ik gelukkig niet deed. Omdat ik dat niet vol zou houden. Ik ben altijd blijven eten, ook al was het niet meer dan fruit, brood en crackers. Op een gegeven moment viel mijn haar uit, je begon m’n botten te zien en ik viel kilo’s af. Ook stond ik zo’n 3 keer per dag op de weegschaal. En als ik dan maar een gram was aangekomen voelde ik me rot en moest ik weer een koekje laten staan.
Daarna werd het steeds erger, alles wat ik eet werd ik misselijk van en ik kon zowat niks meer eten. Ik heb het als eerste aan een mijn beste vriend verteld, die schrok heel erg en die vond dat ik met mijn ouders moest gaan praten. Hij heeft me ook tot op de dag van vandaag gesteund waar het maar kon, als het even niet ging was hij er om me op te vrolijken of gewoon even om uit te huilen.
Uiteindelijk ben ik in tranen naar mijn ouders gegaan en heb ik ze alles verteld, van het begin tot het eind. Ik wist dat het zo verder niet meer kon, ik wou er van af. Ze vatte het gelukkig heel goed op en wilden me zo snel mogelijk helpen.
Ze hadden het stiekem ook wel een beetje een vermoeden zeiden ze, omdat ik steeds koekjes en andere lekkere dingen liet staan en ik steeds dunner werd. We hebben een heel gesprek gehad en we wilden het met z’n 3en eerst nog zelf proberen op te lossen. Een maand ging voorbij totdat ik het echt niet meer volhield en mijn ouders wisten dat ik te ver heen was om het samen op te kunnen lossen. Snel daarna had ik een afspraak bij de dokter, hij stelde irritante vragen en ik was als de dood dat ik op de weegschaal moest, wat gelukkig achteraf niet hoefde.
Toen hij uiteindelijk vroeg hoeveel ik woog, schaamde ik me eigenlijk dood. ”Wat wil je eigenlijk?” vroeg hij. Ja wat wilde ik eigenlijk? Beter worden? Maar dat klonk wel heel erg echt ofzo, zei ik. Maar je moet toch ook beter worden van je eetstoornis zei hij. Op dat moment leek het alsof mijn open werden geopend. Een eetstoornis, dat klonk zo erg en echt, maar dat had ik toch niet?! Maar het was waar, ik was ziek en moest beter worden. Hoe hard het ook klonk, het was wel de waarheid. Hij stelde voor om eerst naar een dietiste te gaan en als dat niet zou werken zou ik alsnog naar een kliniek moeten. Daar was ik als de dood voor.
Mijn vrienden zag ik steeds minder, omdat ik niet meer kwam sporten omdat ik daar de puf niet voor had. Ze begonnen zich af te vragen waar ik was en wat er aan de hand was. Ik had ze in de steek gelaten vonden sommige. Ik besloot het 2 mensen te vertellen, die vatte het heel goed op en waren ontzettend lief voor me.
Ik ben ze ook nog steeds heel erg dankbaar, want ze hebben engelen geduld met me gehad en hielpen me erg goed. Samen met hun heb ik besloten om toen een mailtje te sturen naar de rest van mijn vrienden. Sommige reacties waren erg lief, maar andere hadden zoiets van; Haha, grapje zeker, je stelt je aan. Dat deed heel erg veel pijn, ik was ook ontzettend zenuwachtig toen ik ze weer voor ‘t eerst ging zien op mijn verjaardag.
Ik ben gek op chocolade, maar het deed ontzettend pijn toen iemand aan kwam met 8 repen met daarbij de boodschap; ”Hier heb je vast wat aan, er zit een gedachte achter” Met een valse blik er achter aan. Die ”vriend” heb ik ook niet meer gesproken en gezien, daar heb ik ook geen behoefte meer aan. Je merkt namelijk heel goed wie je echte vrienden zijn met zulke dingen.
Tegenover mijn vriend loog ik nooit over het eten, ik zei gewoon. ”Ik ga afvallen, klaar”. In het begin had hij zoiets van, dat roept elk meisje. Maar op een gegeven moment had hij door dat ik door sloeg. Als ik bij hem was at ik gewoon de hele dag niks, ook al was ik daar al vanaf s’ochtends.
Als hij brood nam? Hoefde ik het écht niet, ik keek wel uit! Een koekje? Echt niet! Na een tijdje vond hij het niet fijn meer om aan me te zitten, achteraf snap ik dat ook wel. Op die momenten voelde ik gewoon als één en al bot.
Niet erg leuk voor hem natuurlijk, maar het deed mij wel veel pijn omdat ik ook wel wist dat hij gelijk had en ik te dun was. Toen ik de eerste keer naar de dietiste moest is mijn moeder meegegaan. Doodeng vond ik het, vooral toen ik op de weegschaal moest voor de dietiste en haar. En ze stelde dezelfde irritante vragen als de dokter.
Ik had er ook totaal geen zin, maar ze was ontzettend lief en aardig voor me en moest een eetdagboek bij houden. Dat heb ik braaf gedaan, ook al voelde ik me nog steeds niet helemaal goed, het ging wel iets beter.
Ik merkte na een aantal gesprekken dat de knop bij mij echt om was en ik weer steeds meer begon te eten. Het stemmetje was ook weg en ik vond het steeds minder erg om op de weegschaal te staan en te zien dat ik was aangekomen. Na zo’n 5 keer daar te zijn geweest hoefde ik niet meer terug te komen van haar. We merkten allebei dat ik op het goede spoor was beland en ik beloofde meteen te bellen als het weer de verkeerde kant op zou gaan.
Met tranen die over mijn wangen stroomde van blijdschap ben ik naar buiten gelopen en werd ik door mijn moeder opgevangen. Ik was beter! Dat was wat ik dacht en alleen nog maar kon denken.
Ik heb wel erg veel geleerd van die periode. Ik had ook nooit verwacht dat het mij zou overkomen, je leest het natuurlijk wel is. Maar nee, zoiets overkomt mij niet! Dat was wat ik altijd dacht. Maar ook weet je welke mensen je echte vrienden zijn, wie je kan vertrouwen en wie er ook écht voor je zijn.
Nu gaat het qua eten weer goed met me. Alleen ben ik nog veel in het ziekenhuis geweest omdat ik me steeds niet goed voelde, constant misselijk enz. Na een half jaar zijn ze erachter dat ik een spastische darm heb. M’n moeder vroeg zich af of het zou kunnen komen door de eetstoornis, wat inderdaad bijna zeker mee heeft gespeeld.
Ik geef mezelf op dit moment nog heel erg de schuld dat ik een spastische darm heb door mijn eigen schuld. Ik ben er ook echt helemaal overstuur van geweest en ik ben doorverwezen naar een kinderpsycholoog, daar heb ik binnenkort mijn eerste echte gesprek mee. Ik vind het nog erg spannend maar ik hoop daar ook helemaal vanaf te komen!
Bron foto: flickr.com/photos/gareth1953/
Geef een reactie