Vanaf de basisschool was ik altijd al een mollig meisje geweest. Ik had het altijd naar mijn zin, kon genieten van alles en was vooral een kletskop! Maar in 2004 veranderde mijn leven. Mijn vader overleed aan een lang ziekbed. Op dat moment besefte ik het nog niet echt en dacht ik dat hij elk moment weer binnen kon komen, maar dat gebeurde niet!

Van groep 7, ging ik naar groep 8. Ik had veel vrienden en samen met een meisje waren wij best wel populair! Want we vormden met nog 4 jongens een apart groepje. Maar aan groep 8 kwam een eind en de klas viel uit elkaar. Na de zomervakantie van 2006 kwam ik in de eerste van havo/vwo. Samen met nog 2 meiden van de basisschool kwam ik in een klas terecht. Dat was best wel een klas van populaire kinderen. En ook ik wilde daar natuurlijk bij horen. De tweede week gingen we op kamp en na dat kamp ben ik begonnen met afvallen. Ten eerste, omdat ik mezelf gewoon echt mollig vond en ten tweede, omdat iedereen dun was in mijn klas en dat wilde ik ook! ###

De kilo’s gingen er redelijk snel vanaf en van iedereen kreeg ik complimentjes. En dat maakte mij blij en zorgde ervoor dat ik verder ging. In de winter van 2006/2007 begon ik ook met hardlopen, want ik vond dat ik geen conditie had en aangezien ik aan voetbal deed, moest ik wel een conditie hebben. Eerst rende ik om de dag een klein rondje, maar de rondjes werden steeds groter en op een gegeven moment rende ik elke dag wel. Soms wel eens 2 x per dag, als ik me heel slecht voelde! En daarbij kwam ook dat ik steeds minder ging eten.

Maar mijn moeder was niet gek en langzaam maar zeker merkte ook ik dat dit niet gezond was. Dus er werden stapjes ondernomen en via mijn mentrix kwam ik in gesprek met een lerares op school. Zij vertelde mij alle nadelen van deze rotziekte, maar eigenlijk drong het niet door! Wel beloofde ik haar dat ik in de zomervakantie mijn best zou doen om niet verder af te vallen..

Want er was alweer een jaar voorbij en het was weer zomervakantie. Maar in deze vakantie (2007) ging het fout. Ik sloot me totaal af van iedereen en zat het liefst boven in mijn kamer. Ik had geen zin meer om dingen te doen met vriendinnen en bleef heel erg aan mijn moeder hangen. Ik zat soms dagen in een stoel voor me uit te staren en zei dan niks. Nee, ik wilde eigenlijk alleen nog maar dood. Want vanaf toen was het elke ons die eraf ging, een stap dichter naar mijn vader!

Alhoewel ik in die vakantie redelijk op gewicht was gebleven, voelde ik me nog steeds slecht! En ik vond het ook spannend om naar de tweede te gaan, want ik zou in een nieuwe klas komen, omdat ik voor vwo had gekozen. Maar die klas viel onwijs tegen. Het was zo’n klas waar heel veel populaire kinderen in zaten en zo was ik niet meer. Ik kon dus geen aansluiting vinden en richtte me volledig op mijn cijfers. Want ik voelde me alleen goed als ik goede cijfers haalden. Want met een 7 was ik niet tevreden. Het moest minstens een 8 zijn of hoger! En doordat ik geen vriendinnen had in die klas ( ik had er wel een paar buiten die klas om) voelde ik me ook alleen maar slechter!!

Ook thuis ging het niet beter! Elke dag na school sloot ik me op in mijn kamer! Ik richtte me volledig op mijn huiswerk, om niet na te hoeven denken. En meestal had ik dan wel elke avond wat te doen. Op de maandag voetbaltraining, op de dinsdag een uurtje streetdance, op de woensdag club, op de donderdag 2,5 uur streetdance en vrijdag had ik dan altijd een vrije avond. En op de zaterdag ging ik dan werken en daarna voetballen en ‘s avonds ging ik met tegenzin naar het hok (= plek voor jongeren!) Want het was dat ik van mama moest, want zelf had ik er geen zin meer in. Het was daar toch altijd koud en genieten kon ik ook niet meer!

En door alle spanningen, slapeloze nachten en toch te weinig eten en te veel bewegen, bleef ik afvallen. Op een gegeven moment, tijdens de kerstvakantie 2007, ging het te ver voor mijn moeder en dat was omdat ik flauw viel toen we op een koude zaterdagochtend naar de Haagse markt gingen. 2 weken later werd ik ziek, maar die dag was er een polderloop van de voetbal en ik wilde meedoen. Ik deed ook mee, maar mijn moeders vriend ging mee op de fiets, omdat hij het niet vertrouwde. Achteraf maar goed, want halverwege had ik geen kracht meer en ging ik achterop. Ik heb de hele weg niet meer meegemaakt, want ik was helemaal weg! Ook toen vlogen de kilo’s er vanaf. En vanaf toen was de maat echt vol.

Mijn moeder had voor de derde keer een afspraak gemaakt met de dokter, want de dokter zei elke keer dat het nog steeds goed ging, omdat ik nog steeds gewoon sportte. Maar nu wilde mijn moeder naar de kinderarts en dat gebeurde ook, want 2 weken later zat ik daar. Ook daar bleef ik gewoon onder controle, maar met mij ging het alleen maar slechter. Ik zag het op een gegeven moment echt niet meer zitten, dat ik dus een brief naar mijn moeder heb geschreven, want schrijven kan ik beter dan praten! En de volgende dag kreeg ik dus te horen dat ik naar het Riagg moest voor gesprekken. Maar ook die gesprekken leverde niks op. Het kwam bij mij allemaal niet meer binnen. Dus toen werd er voor een opname gekozen.

25 februari 2008 had ik mijn intake om 4 uur en de volgende dag werd ik om 11 uur verwacht in de kliniek in het Erasmus ziekenhuis. Daar moest ik d.m.v. een faseprogramma mijn behandeling doorlopen. Want bij een bepaald gewicht, mag je naar de volgende fase. Ik begon in fase 1 en dat is de ergste fase. Je mag je eten niet uitkiezen en je brood wordt voor je gesmeerd, je fruit wordt voor je geschild en je tussendoortjes worden voor je uitgekozen. Ook mocht ik maar 1 kwartiertje per dag naar buiten met de begeleiding om te wandelen. Verder had ik heel soms een therapie en voor de rest moest ik in de woonkamer zijn! En dat zorgde er dus voor dat ik veel ging piekeren!

Ook moest ik me aan een bepaalde eetlijst houden. Je begint in eetlijst B en meestal komt iedereen wel in eetlijst E en dat is heel veel! Maar als je in fase 1 je eten niet op at, kreeg je nutridrink (=calorieëndrankje) en als je dat niet op dronk, kreeg je sonde!

Maar gelukkig was er wel een onwijs leuke, fijne groep en met één meisje kon ik het heel goed vinden! Wij konden samen lekker mopperen en begrepen elkaar heel goed!! Ook motiveerden wij elkaar en na 6 weken mocht ik naar fase 2. In die fase mocht ik zelf mijn brood weer smeren in overleg met de begeleiding en mocht ik mijn eten kiezen in overleg met de begeleiding. Dat was een hele moeilijke fase, want nu kreeg je weer een beetje controle terug, want het liefst wilde ik nog afvallen. Dus koos ik altijd het makkelijkste! Ook kreeg je in deze fase weer wat meer vrijheid terug! Ik mocht toen elk weekend naar huis van 10 tot 5 uur en ik mocht 3 keer een half uurtje op mijn kamer zijn!!

Maar praten vond ik moeilijk, want niemand begreep mij toch! De begeleiding zei elke keer dat hoe verder je in je behandeling komt, hoe beter het met je zal gaan, maar daar geloofde ik niks van! Ik was boos op de begeleiding, want zij mestte mij vet en dat wilde ik absoluut niet!! Maar ik ging verder, want veel keus had ik niet, en uiteindelijk haalde ik mijn fase 3 gewicht. Dat betekende dat ik nu ook in het weekend thuis mocht slapen en niet meer hoefde te overleggen wat ik zou gaan eten. Dus ik kreeg weer een beetje meer vrijheid terug! En langzaam maar zeker knapte ik weer een beetje op. Dat sombere, stille meisje werd weer een meisje met een lach op haar gezicht en die weer lekker kon kletsen! Maar ik was er nog lang niet!

Op 16 mei ging ik met ontslag van de gesloten groep en 19 mei werd ik opgenomen op de open groep. De groep daar was groter en veel gezelliger en dat deed mij goed! Ik kwam dus ook redelijk snel in fase 4 en dat was de fase van stabiliseren. Maar eerst moest ik nog wat aankomen om te stabiliseren. Maar ik vond mijn stabilisatiegewicht te hoog, dus die heb ik nooit gehaald!! Uiteindelijk heb ik 1,5 maand op de open groep gezeten en 4 juli 2008 ging ik met ontslag.

Na een hele zware strijd (die nog lang niet over was) was ik eindelijk gewoon weer thuis! En 5 dagen later gingen we (mijn moeder, mijn moeders vriend, mijn 2 broers en halfbroertje) op vakantie naar Turkije! Maar ‘echt’ genieten kon ik niet, want ik was nog heel erg bezig met het eten! Want het eten viel daar echt vreselijk tegen. ‘s Middags hadden ze daar alleen maar patat en dat wilde ik echt niet, maar gelukkig hadden we beleg van thuis meegenomen!! En achteraf was de vakantie wel geslaagd hoor en was het echt wel leuk, maar toch was ik al gelijk weer 2 kilo afgevallen!!

En ik had beloofd dat ik heel hard mijn best zou doen om het er weer aan te krijgen, maar dat is nooit echt gelukt!! Want ook deze zomervakantie (2008) was een hel!! ‘s Morgens werkte ik en ‘s middags zat ik thuis op de bank, omdat ik geen contact durfde te leggen! Ik werd weer heel erg somber en zag het totaal niet meer zitten!! Ook ging ik pas weer na een maand naar het Riagg en zij dacht dat ik voor een nabehandelingetje kwam! Het eerste gesprek klikte gelijk al niet en elke keer ging ik er met tegenzin heen en leverde het niks op!

Maar toen begon school eindelijk weer en voor mijn gezondheid moest ik dit jaar naar 3 havo! Maar gelukkig zaten er al wel een paar vriendinnen in die klas en die andere meiden zijn ook echt heel aardig!! Ik haalde goede cijfers, had leuke vriendinnen op school, ik had leuke vriendinnen/vrienden thuis, deed weer aan voetbal en toch viel ik elke keer weer een beetje af! En elke keer als ik naar het Riagg ging, kreeg ik alleen maar te horen: opname, opname, opname en nog eens opname! Dus daar hebben we een time-out genomen en toen kon ik naar het sophia ziekenhuis. En daar kwam ik bij een vrouw terecht die mijn gezinstherapeute was tijdens mijn eerste opname en haar mocht ik! Het klikte en voor het eerst vertelde ik wat er door mij heen ging, maar ook zij kon de knop niet vinden!

Langzaam maar zeker viel ik elke keer weer een beetje af! En elke keer werd er weer een gewicht vastgesteld waar ik niet onder mocht komen, maar toch kwam ik er elke keer onder! Dus op een gegeven moment mocht ik niet meer sporten! Maar dan had ik wel weer andere truckjes om af te vallen! Het ging dus steeds slechter met mij, terwijl ik soms toch nog wel een beetje kon genieten met vrienden/vriendinnen. Maar ook dat werd minder!

In begin 2009 werd ik weer ziek. Ik had griep en niks bleef er binnen. Ik viel dus weer af en uiteindelijk was het aan mij de keuze of ik voor een opname koos of om het thuis te doen! Ik wilde het nog even thuis proberen, maar ondanks dat mama mijn brood smeerde enz. bleef ik afvallen. Thuis ging het niet meer, dus ik koos voor een opname! En ik voelde me echt heel schuldig tegenover mijn moeder en mijn broers, want ik wilde hun echt geen pijn en verdriet doen, maar zo ging het ook niet langer!

25 februari 2009 (1 dag eerder als dat jaar daarvoor) werd ik opnieuw opgenomen in dezelfde kliniek! Het faseprogramma was een beetje veranderd, want nu heb je in fase 1 meer therapieën zodat je meer te doen hebt! En de groep was natuurlijk anders, maar verder was alles hetzelfde! En het was toch wel weer heel erg vreemd om weer terug te zijn!

Maar deze opname is tot nu toe veel zwaarder! En dat merkte ik al toen ik in fase 1 zat! Ik smokkelde veel meer als de vorige keer en probeerde ook echt alles om maar niet aan te komen! En de begeleiding zag ik ook echt alleen maar als vijand, want zij smeerde zoveel boter en beleg op mijn boterham! Dus met hun in gesprek gaan, zag ik al helemaal niet zitten!!

Maar na 2 weken had ik al mijn fase 2 gewicht en mocht ik naar fase 2! Maar deze fase was/is echt een hel!! Ik kwam met mezelf nog meer in de knoop te zitten en wilde eigenlijk niet meer verder vechten!! Ik voelde me zo dik en dat maakte mij zo verdrietig. Ik haatte mezelf en voelde me echt een mislukkeling in alles! Alles schoof/schuif ik op mezelf en ik zag/zie alleen maar negatieve dingen!

Want wat ik aan het doen was, was heel de tijd rondjes aan het lopen op een rotonde en zo kwam ik ook niet verder, dus ik moest een keuze maken. Maar het enige wat ik wilde was naar de vrouw op de poli en daar mee praten! En na 5 weken had ik daar eindelijk een gezinsgesprek, maar toen kreeg ik te horen dat ze ander werk had gevonden. Dat was echt weer een tegenvaller en normaal greep ik dan naar de anorexia, want dat voelde veilig en vertrouwd, maar nu kon ik dat niet!

Ook had ik hele zware gezinsgesprekken in de kliniek! Maar daardoor ging ik wel in gesprek met de begeleiding. En ik zei natuurlijk niet alles, want dat wilde de anorexia niet, maar toch luchtte het soms wel even op!!

En heel langzaam ben ik nu uit het dalletje aan het klimmen, maar elke keer als ik een stapje heb gezet, komt er weer een tegenslag of gebeurt er weer iets waardoor ik weer wegzak in het dal.. Want op het moment doe ik het niet voor mezelf, maar voor mijn lieve moeder, lieve broers en voor familie en vrienden!

En verder helpt schrijven mij heel erg!!

En nu (april 2009) ben ik verder aan het vechten, hoewel ik heel vaak op wil geven, maar ik weet dat ik daar niks mee bereik! Dus ik ga verder, want ik heb geen keus! En stiekem hoopt ‘de gezonde ik’ dat er een tijd gaat komen dat ik weer ‘echt’ kan leven en kan genieten van het leven!!!

Door: Joyce