Toen ik nog een eetstoornis had kon ik me behoorlijk afzonderen. Ik was vaak moe, zat met mezelf in de knoop en vond sociale situaties maar ingewikkeld. Vriendschappen maken of zelfs maar onderhouden vond ik erg lastig. Wanneer de stem van mijn eetstoornis plots naar de voorgrond trad zei ik plotseling afspraken af, reageerde ik niet ineens meer op berichtjes en vond ik het lastig om daarna weer opnieuw contact te zoeken.
Nee, ik kwam niet van tevoren eten. Nee, ik ging niet achteraf nog mee iets drinken en wanneer ik wel ergens was zat mijn hoofd zo vol met negatieve gedachten dat ik eigenlijk niet echt aanwezig was. Ik was stil en schichtig. Vol angst keek ik naar de wereld om me heen. Mijn eetstoornis had ervoor gezorgd dat ik een dubbel leven leidde en ik was altijd op mijn hoede. Ik was snel getriggerd en kon sommige goedbedoelde opmerkingen al heel verkeerd opvatten. Ik voelde me onzeker en niet goed of leuk genoeg om mee om te gaan. Continu vergeleek ik mezelf met de mensen om me heen en ik kan de keren dat ik niet de deur uit durfde te gaan, omdat ik al mijn kleren me lelijk vond staan, niet eens meer op twee handen tellen.
Mijn eetstoornis en negatieve zelfbeeld hebben mij onwijs veel tijd en energie gekost. Dit was best lastig voor de mensen om mij heen, want waarom wilde ik nou nooit eens blijven eten of gezellig ergens iets gaan drinken? Waarom was ik zo stil en verlegen? Had ik het soms niet naar m’n zin? Waarom zei ik afspraken op het laatste moment af en waarom liet ik soms ineens niks meer van me horen? Vond ik hun soms niet aardig? Was ik soms niet geïnteresseerd? Was ik zo arrogant? Soms had ik het gevoel dat ik helemaal nooit iets leuks te vertellen had en ik wilde mijn vrienden ook niet tot last zijn. Dit zorgde voor een enorme afstand tussen mij en mijn vrienden.
Ook op mijn nieuwe school vond ik het daarom lastig om vrienden te maken. Ik ging naar school, deed wat ik moest doen en ging direct daarna weer naar huis. Soms ging ik weg van school om een eetbui te hebben of kon ik het niet eens opbrengen om te komen, omdat het thuis al helemaal mis was gegaan. Zelfs binnen de muren van school heb ik last gehad van eetbuien die ik ook binnen diezelfde muren compenseerde. Ik schaamde me dood en bewoog me zenuwachtig door de gangen in de hoop niet gezien te worden. Ik richtte mijn vochtige, rode ogen direct naar de grond en liep snel weg wanneer iemand me aansprak. Je kan je voorstellen dat vrienden maken op die manier erg lastig is. Toch waren er wel wat mensen die ik sprak en aardig vond. Al vond ik het moeilijk buiten schooltijden die contacten te onderhouden. Mijn hoofd stond er gewoon niet naar.
Vriendschappen maken of onderhouden kon op sommige momenten als een zware last voor me voelen. Ik vroeg me af waar ik het eigenlijk voor deed. Vonden die mensen mij wel echt aardig? Wanneer je jezelf afzondert kan je je heel alleen en afgewezen voelen, maar vriendschap gaat niet slechts over wel of niet ergens bij horen. Het is niet een teken van wel of niet goed of leuk genoeg zijn. We hebben allemaal behoefte aan sociaal contact om zowel onze fijne als minder fijne momenten te delen. Vriendschappen kunnen juist daarom een heel waardevolle factor spelen in het herstel van je eetstoornis. Ik heb het vaak over de kracht van kwetsbaarheid, omdat dit een les waar ik zelf heel erg veel aan heb gehad. Het is, zeker in het begin, doodeng, maar ik merkte dat wanneer ik mij openstelde naar mijn vrienden en kon uitleggen waarom ik sommige dingen lastig vond daar eigenlijk onwijs veel begrip voor was.
Ik leerde dat het delen van mijn onzekerheden ons dichter bij elkaar bracht. Dat ook de ander meer behoefte voelde om dingen met mij te delen, want uiteindelijk is het zo dat we allemaal weleens iets lastig vinden. Het is fijn om te merken dat iemand anders ook niet helemaal perfect is. Dat biedt ruimte om jezelf te kunnen zijn. Hoewel ik in de eerste instantie dacht hier veel behoefte aan te hebben merkte ik op dat vriendschappen nog meer waren dan dat. Al stond mijn hoofd er lang niet altijd naar, de keren dat ik wel leuke dingen deed met mijn vrienden had ik oprecht plezier. Dit zorgde voor nieuwe, positieve herinneringen en gaf me juist extra zelfvertrouwen. Wanneer het me wel lukte iets leuks te gaan doen probeerde ik die kans dan ook met beide handen aan te grijpen. Soms moest ik mezelf dan heel bewust een extra duwtje in de rug geven, maar ik heb er nooit spijt van gehad. Mocht ik me toch niet goed voelen, dan kon ik altijd weer naar huis gaan, maar dan heb ik in ieder geval even m’n gezicht laten zien en dat deed me goed. Ik probeerde het dan ook te zien als ‘ik ben er even geweest’ en niet als ‘ik ben eerder weggegaan’. Kijken naar de positieve dingen is hierin erg belangrijk voor me geweest. Ik deed wat ik kon en dat was goed.
Ik zou graag willen dat ik kon vertellen dat ik naast mijn eetstoornis prima al mijn vriendschappen heb weten te onderhouden, maar dat was simpelweg niet zo. Wanneer ik terug kijk op de tijd dat ik zo slecht in m’n vel zat maakt dat me soms nog verdrietig. Hoe had mijn leven eruit gezien als ik geen eetstoornis had gehad? Toch probeer ik het mezelf niet kwalijk te nemen, want dat verdien ik ook niet. Een eetstoornis kies je niet voor en vraagt gewoon veel van je, daarom is het ook zo onwijs belangrijk om jezelf eruit te weten vechten. Ik ben van mezelf een heel sociaal wezen daarom zijn mijn vrienden ook een enorme drijfveer voor me geweest. Bovendien heeft het feit dat ik van mijn eetstoornis heb weten te herstellen me juist extra krachtig laten voelen. Ik waardeer de mensen om mij heen nu misschien juist extra veel, omdat ik het eerder moeilijk heb gevonden. Ik was geen slechte vriendin, ik had het gewoon even lastig. Mensen vonden mij niet stom, ik vond mezelf stom.
Ik zie dat veel mensen op het forum hiermee worstelen en misschien herken jij jezelf ook wel in dit verhaal. Dan zou ik je heel graag willen meegeven dat het oké is om het lastig te vinden onder de mensen te zijn. Het is niet gek, maar wel vervelend, voornamelijk voor jezelf. Geniet van en waardeer de momenten dat het wel goed gaat, die tellen namelijk even zwaar, al dan niet zwaarder, als de momenten dat het minder goed gaat. Kijk naar wat je wel goed doet en niet naar wat je niet goed doet. Je bent geen slechte vriendin, je ben ziek. Een eetstoornis valt niet te vergelijken met een griepje, maar als dat wel zou kunnen kan je er in beide gevallen niks aan doen dat je even thuis op de bank moet liggen. Je doet je best en dat is goed genoeg. Je mag jezelf openstellen, want je vrienden waarderen je eerlijkheid. Je hoeft niet altijd over leuke dingen te praten en je hoeft ook niet altijd over stomme dingen te praten. Echte vrienden zijn er voor elkaar, neem die ruimte in. Luister goed naar hoe je je voelt en bewaak je eigen grenzen. Geef de vriendschap niet op, je bent nog altijd die leuke, lieve, grappige, gezellig, mooie jij als dat je altijd al bent geweest.
♥ Liefs,
Irene
Fotografie door Igor Gorshkov
Geef een reactie