Ik was koopverslaafd

Geld. We geven het allemaal uit. Bijvoorbeeld aan kleding en make-up, aan eten en drinken, aan reizen in binnen- en buitenland en aan spullen voor in huis, maar één ding weet ik zeker: geluk is niet te koop. Het was wat ik jarenlang wenste, wat ik hoopte, wat ik probeerde te bereiken. Tevergeefs …

Toen ik achttien jaar was, kreeg ik een Wajong-uitkering toegewezen vanwege mijn psychische problematiek. Werken was geen optie en ik durfde niet langer naar school. Ik kon uren achter de computer doorbrengen en ondanks dat de uitkering geen vetpot was, begon ik steeds meer te bestellen in online winkels. Het leek zo simpel. Ik hoefde enkel spullen die ik leuk vond op te speuren, aan te klikken, in het virtuele winkelmandje te leggen, naar de virtuele kassa te gaan en af te rekenen, zonder dat ik de deur ervoor uit hoefde. Soms kon ik er zelfs voor kiezen om achteraf te betalen. Klinkt ideaal, toch … ?

Wat ik het meest kocht, waren kleding, make-up, verzorgingsproducten, boeken, films, CD’s en computergames. Als ik een mooi jurkje zag, moest en zou ik het kopen. Ik kon het niet laten. Dat jurkje zou mijn bezit worden en mij gelukkig maken. Dat wist ik zeker, en met die paarse lippenstift erbij die ik in die andere webshop had gezien, zou ik stralen en die veelbelovende gezichtscrème zou mijn imperfecte huid perfect maken. Dat spannende verhaal zou mij naar een wereld laten afdwalen waar ik mijn problemen even zou vergeten. Die fantastische muziek van die geweldige artiest zou mij doen opleven en die game zou mij alles bieden wat het echte leven mij niet bood.

Soms kon ik niet wachten en kocht ik iets gelijk. Soms gaf ik mijzelf bedenktijd en stelde ik het uit. Dan kon ik het niet uit mijn hoofd krijgen. Het bleef erin rondspoken, het bezorgde mij zelfs hoofdpijn en het achtervolgde mij in mijn dromen. Uiteindelijk gaf ik mij aan de drang over. Ik besloot het te kopen en de ideeën die ik in mijn hoofd had te realiseren. Soms was ik door het dolle heen als ik iets had gekregen, maar het viel ook regelmatig tegen. Dan bleek dat jurkje mij niet zo goed te staan als verwacht, die paarse lippenstift bleek niet bij mij te passen of die zuiverende gezichtscrème bleek geen enkele verbetering te brengen. Het verhaal bleek slaapverwekkend te zijn, de meeste liedjes op de CD bleken tegen te vallen of de game bleek constant vast te lopen.

“Jij blijft maar kopen,” zei de postbode toen hij voor de zoveelste dag op rij een pakketje aan mij overhandigde. Ik schaamde me dood en ik besefte me dat hij gelijk had. Ik woonde destijds nog bij mijn ouders en ook zij kregen door dat ik veel te veel kocht. Ze begonnen er opmerkingen over te maken en ze waarschuwden mij voor de gevolgen, maar ik wilde het niet horen. Ik wilde blijven geloven dat de spullen mij gelukkig zouden maken. Bovendien wilde ik er een leegte mee opvullen. De eenzaamheid, het gebrek aan liefde en plezier, het pijnlijke gat in mijn hart dat was ontstaan in het verleden en steeds dieper was geworden. Ik probeerde het vol te stoppen met alles wat ik kocht. Ik probeerde het weg te maken. Het niet langer te voelen. Door te kopen wilde ik mijzelf verdoven.

Toen ik op mijzelf ging wonen, ging het kopen door. Ik had nu echter vaste lasten die ik moest betalen en waarmee ik hierdoor in de problemen raakte. Ik begon me steeds meer te beseffen dat ik het me allemaal niet kon veroorloven. Dat er iets moest veranderen. Steeds vaker kreeg ik spijt, direct na een aankoop. Bovendien verloor ik het overzicht. Ik begon te verlangen naar minder spullen, maar de drang bleef kriebelen. Shoppen bracht spanning met zich mee die mij een kick kon geven, maar dat duurde altijd maar even. Al gauw kreeg ik aanmaningen. Schulden ontstonden en doordat ik zoveel moest aflossen, hield ik amper geld over voor eten en moest ik geld lenen. Ik kreeg een huurachterstand en ik kreeg bijna te maken met deurwaarders. Dit kon ik net voorkomen.

Mijn moeder hielp mij bij de financiën, maar ook voor haar werd het te veel. We zaten letterlijk met de handen in het haar, en dat allemaal door mij … Ik voelde me schuldig, ik was depressief en de wanhoop nabij. Daarin speelde meer mee dan de financiële omstandigheden en het huishouden dat ook een zooitje was, maar het was de druppel die de emmer deed overlopen. Samen met mijn moeder kreeg ik gesprekken bij de GGZ waar ik al een tijdje liep, maar het hielp niet genoeg. Volgens de therapeut had ik iets intensievers nodig: thuisbegeleiding.

Die thuisbegeleiding krijg ik nu twee jaar. We hebben onder andere gewerkt aan het verbeteren van mijn woonsituatie, waar nog wel wat aan te doen valt, en aan het ordenen van mijn financiën. Ik zit in geldbeheer, wat betekent dat ik mijn geld niet zelf krijg. Alle rekeningen worden voor mij betaalt en ik krijg wekelijks een vast bedrag. De schulden zijn afgelost en nu ik minder geld kan uitgeven, is de koopdrang duidelijk afgenomen. Als ik niet lekker in mijn vel zit, kan ik nog sterk de neiging krijgen om te shoppen, in de hoop de nare gevoelens op die manier te stoppen. Dan wil ik spullen aantreffen die mijn zorgen als sneeuw voor de zon zullen doen verdwijnen, die mijn laag zelfbeeld zullen verhogen, maar ik besef me nu dat geluk van binnenuit moet komen, en dat is nog gratis ook.

Als dit herkenbaar is, heb ik tien tips:
– Vind andere, constructieve manieren om je beter te voelen i.p.v. kopen
– Maak het bespreekbaar en vraag om hulp
– Kies niet voor achteraf betalen
– Pin een vast bedrag per week en geef je pinpas daarna uit handen
– Bewaar de bon, zodat je aankopen terug kunt brengen
– Koop niets impulsief: denk er goed over na
– Betaal de vaste lasten direct
– Houd een kasboekje bij
– Wees creatief: het kan je een hoop geld besparen
– Open een extra rekening, waarop je geld apart kunt leggen

Koop jij veel spullen en kun jij goed met geld omgaan?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

17 reacties op “Ik was koopverslaafd”

  1. Mooi blog
    Ik ben niet koopziek maar ik begrijp jullie wel
    Vervelend voor jullie en ik hoop dat het allemaal beter zal gaan
    Veel liefs en succes en geluk met alles

  2. Mooi artikel!
    Zou nog mooier zijn als je leert hoe je het zelf in de hand kunt houden ipv dat iemand anders bepaalt hoeveel geld je krijgt en zorgt dat je niet teveel kunt uitgeven. Op een dag zul je dit toch ook weer zelf moeten gaan doen.
    Krijg je ook therapie om de onderliggende patronen te onderzoeken en aan te pakken?
    Succes!

  3. Ik koop ook regelmatig kleding, woonspulletjes en dat soort dingen. Maar zolang ik niet in het rood sta, schulden heb en mijn vaste lasten gewoon kan betalen, zie ik dit niet als probleem. Tuurlijk zou ik wel eens willen dat ik het volhou om een maand niets te kopen, maar helaas…

  4. Eeeeeeh… :-$

  5. @amfe, dat is natuurlijk niet meteen haalbaar.

    Dappere blog : ) Ik heb ook dat ik snel dingen koop. Omdat ik dis heb en ieder deel andere dingen leuk vind, maar ook omdat ik weinig te doen heb en het leuk vind. Het loopt nog niet uit de hand alleen ik zou eigenlijk beter kunnen sparen voor als mijn wasmachine oid stuk is.

  6. @AmFe: Dank je. Ik krijg daarvoor (nog) geen therapie, maar het is waar dat ik het uiteindelijk weer zelf moet doen. Dat vind ik erg eng. Hopelijk zal het dan beter gaan. Daar wil ik wel voor gaan!

  7. Wat een eerlijke blog Bernice! Superknap dat je het uiteindelijk onder ogen hebt durven zien en er hulp voor hebt gezocht, en nu maatregelen hebt getroffen waardoor je jezelf even in bescherming neemt.
    Uiteindelijk is dat altijd het begin van herstel! Het gaat je vast lukken! Als je beter in je vel zit (door therapie of door tijd) heb je het waarschijnlijk ook veel minder nodig.
    Volgens mij heb je tijdens een proud2meet wel eens verteld dat je soms de moed een beetje verliest na zoveel jaren van problemen, maar je bent zo’n leuk meisje met zoveel talenten!! (je kunt onder andere supergoed schrijven!) blijf alsjeblieft geloven in herstel, want ook voor jou komt er een dag waarop je beseft dat je eigenlijk best gelukkig bent! Keep fighting! Liefs en sterkte

  8. Mooie blog, ik had er nog nooit zo over gelezen maar lijkt me erg vervelend!
    Ik heb juist een beetje het tegenovergestelde, ik durf totaal geen geld uit te geven uit de angst dat `ik het later hard nodig ga hebben´ of anders later arm word..

  9. Je schrijft goede blogs Bernice!

  10. Mooie, verhelderende blog. Zo zie je maar dat achter elke verslaving zijn ‘oorsprong’ heeft…

  11. Mooie blog zeg en echt super geschreven.

  12. Vaak merk ik dat mensen altijd een beetje lacherig erover doen, zo van …..ben echt koopverslaafd…..dat doet best wel pijn, want ik herken het in bepaalde opzichten wel. Uren lang online kleding kijken en maar bestellen terwijl ik eigenlijk dat niet kan permitteren. Gelukkig is het nooit zover gekomen dat ik er zwaar door in de schulden van zit en ik zou ook nooit iets kopen wat je later kunt afbetalen.

  13. Herkenbaar, het is iets lastigs wat mensen vaak niet begrijpen. Mensen maken er grapjes over, ik zelf daardoor ook. Maar het doet wel pijn. Het feit dat mijn jongere zusje kleedgeld per kwartaal krijgt en ik per maand alleen omdat ik het anders niet goed besteed. Dat is confronterend. :/
    Mooie blog!

  14. Ik herken dit heel erg! Hoor zelf ook van steeds meer mensen dat ik echt te veel koop. Elke dag komt er wel wat binnen. En dat van die jurkjes heb ik ook heel erg. Ik woon nog thuis dus heb gelukkig nog geen vaste lasten maar je verhaal heeft me wel aan het denken gezet. Ik ga het de eerstvolgende keer bespreken bij mijn psycholoog. Ik dacht altijd dat het geen probleem was en niks voorstelde maar nu ik dit lees zie ik wel in wat de gevolgen kunnen zijn. Mooi geschreven!

  15. Echt helder en goed geschreven! Ik lees regelmatig dit artikel als ik de neiging om dingen te kopen niet meer in de hand heb. Dan realiseer ik me weer wat de onderliggende reden is, ook ik heb namelijk de hoop dat die producten mij gelukkig zullen maken. In de werkelijkheid kan ik mijn nieuwe jurk aanhebben en beseffen dat ik me niet anders voel dan daarvoor. Toch ontstaat dan de illusie dat een nieuw item daar wel voor kan zorgen. Het is een soort opvullen van een gemis, alsof ik door die producten weer tot leven zal komen, gelukkig zal zijn, me geliefd zal voelen etc. Vaak is het ook een vlucht van gevoelens waar ik op dat moment niet mee overweg kan. Dat verdoven herken ik dus ook heel erg. Het geluk uit mezelf halen is nog wel een hele opgave, maar hopelijk lukt het ooit! Bedankt dat je dit gedeeld hebt!

  16. Mooi geschreven! En heel herkenbaar..ik had/heb ook een shopverslaving en ik weet waarom, mijn lage zelfbeeld. Wil altijd indruk maken op mensen dmv mooie kleding en accesoires. Hoop zo dat ik dat een keer allemaal niet meer nodig heb. Leef ook wel een eenzaam leven, het enige dat ik heb zijn spulletjes, meer niet.. gelukkig krijg ik al een tijdje therapie en heb ik wat meer zelfvertrouwen ontwikkeld, dus durf nu iets meer te doen, dan alleen shoppen. Contact maken met mensen bv. of naar een kinderboerderij bij de beestjes kijken, een cursus volgen.. ben mijn leven eigenlijk aan het verrijken met meer dingen, dan alleen spulletjes.

  17. Ben ook koopverslaafd. Maar niet aan kleren kopen, ik heb nu pas na jaren nog eens een kleedje gekocht omdat ik binnen een maand of twee naar een heel chique restaurant ga en ik wel vind dat je een goede indruk moet maken voor die ene keer dat je zoiets doet. Nee, waar ik verslaafd aan ben is aan het kopen van juwelen, heksenspulletjes, ouija borden, pendels, tarotkaarten… Ik ben ook gek op houten kistjes en vooral antieke juwelen vind ik prachtig. Zie ik iets moois? Dan koop ik het. Ergens vind ik het ook leuk als verschillende mensen een item in hun winkelmandje hebben liggen en dat ik er dan mee weg ben en het nu van mij is. Wanneer ik iets zie dat ik mooi vind heb ik het gevoel dat ik het moet kopen omdat ik anders niet kan overleven zonder dat item, ook al heb ik jaren overleefd zonder dat item. Vaak heb ik ook het gevoel dat mensen en dan vooral verkopers mij veel liever hebben als ik iets koop van hen. Ik voel mij dan echt gewaardeerd. Ik heb vaak het gevoel dat ik nutteloos ben en dat ik enkel maar goed ben in kopen. Maar ik ben het nu wel stillaan beu dat ik nooit geen geld meer heb en dat ik er zo slecht voorsta. Vroeger kon ik zo goed sparen, nu heb ik aan het einde van mijn geld altijd een stuk maand over. Het moet afgelopen zijn. Daarom probeer ik nu als eerste 30 dagen niets te kopen voor mezelf. Ik weet niet of het zal lukken, maar het zal moeten. Ik wil niet in schuld geraken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *