Ik was niet ziek genoeg

Heel weinig mensen weten eigenlijk hoe het echt zit bij mij. Ik heb uit schaamte en angst voor de reacties tegen mijn omgeving, kennissen en klasgenoten altijd heel weinig verteld over mijn eetstoornis. Ja, ik heb het wel verteld, maar doordat ik nooit echt ondergewicht gehad heb en mensen het dus niet aan me konden zien en ik altijd door bleef gaan en gewoon altijd alles meedeed, viel het niet op. Niemand zag ik dat ik een eetstoornis had en ervoor in therapie zat of ze hadden het niet meer door, omdat ik toch normaal deed.

Ik zei altijd zo min mogelijk over waar ik doorheen ging, behalve tegen een paar goede vriendinnen, en probeerde altijd zo normaal mogelijk te doen. Ik verzon vaak smoesjes als ik naar therapie of een gesprek moest. Daarom vind ik het ook lastig om het hier te delen, gewoon omdat zo weinig mensen die ik ken het van mij weten en hierdoor dan misschien raar gaan denken over mij. Dit is mijn verhaal en ik ben trots op wat ik tot nu toe bereikt heb!

Ik was altijd al een erg perfectionistisch en onzeker meisje. Op de basisschool vond ik tekeningen die ik maakte nooit mooi genoeg en bij gym werd ik altijd als laatste gekozen omdat ik de langzaamste was, waardoor ik dacht dat ik niet goed genoeg was. Ook werd ik een tijdje gepest en begon ik mezelf dik te voelen. In de brugklas probeerde ik weleens af te vallen en maaltijden over te slaan. Ik hield dit alleen nooit langer dan 2 hooguit 3 dagen vol. Dat is ongeveer 3 jaar zo doorgegaan.

Totdat ik in 4 havo kwam, en na een lange ziekenhuisopname (niet eetstoornis-gerelateerd) in de 3e klas veel was afgevallen en daarna snel weer veel was aangekomen. Ik was daar zo van geschrokken en begon weer met afvallen en de gedachtes van dat ik dik was werden meer en meer. Ik at zo weinig mogelijk, maar aan het einde van de dag ging ik dan weer hunkeren naar eten. Maar ik viel toch af, niet zo veel, maar ik was al blij dát het lukte. Ook begon ik (weer) met automutileren, tegen de spanningen in mijn hoofd en werd ik steeds banger voor eten.

Mijn haar werd doffer en droger en ik had het steeds vaker koud, ondanks dat ik geen ondergewicht had. Het kwam door mijn slechte eetpatroon. Ik begon ook met gesprekken op school, waardoor uiteindelijk de docent het aan mijn ouders vertelde over mijn eetstoornis. Toen ging het allemaal heel snel, naar de huisarts en een verwijzing naar de Ursula, een Centrum voor Eetstoornissen.

Na een wachttijd van 3 maanden, waar het nou niet bepaald beter ging met mijn eetstoornis, kreeg ik een intakegesprek. Ik kreeg de diagnose ‘Eetstoornis NAO (niet anderszins omschreven)’, want ik paste niet precies in het hokje van boulimia of anorexia. Aan de ene kant was ik blij, want er was echt iets met mij, maar aan de andere kant werden de gevoelens van niet goed genoeg zijn sterker, want ik was niet ziek genoeg en anderen waren er erger aan toe. Dat voelde voor mij als falen en de drang om nog meer af te vallen was groot.

In mei 2014 begon ik met de MGDB, de meergezinsdagbehandeling. Bij mij heeft die therapievorm van ongeveer 9 maanden niet heel veel bijgedragen aan mijn herstel, maar mijn ouders heeft het wel heel erg geholpen. Ik miste daardoor aan het begin 2 weken van school, met daartussenin nog een werkweek waar ik wél heenging en miste de week ervoor en erna van school. Ik besloot het aan mijn klas te vertellen door middel van een brief die mijn mentrix voor zou lezen.

Ik was best bang voor de reacties, zo ook voor die van mijn mentrix. Ik had haar al 3 maanden daarvoor verteld dat ik een verwijzing had gekregen naar de Ursula, maar daar kreeg ik de reactie op dat het bij mij toch niet zo erg was, want J. was er veel erger aan toe en ik was niet eens zo dun. Dat vond ik erg lastig. Durfde ik eindelijk hulp te accepteren, haalt iemand mijn motivatie door een opmerking naar beneden. Ik weet dat ze het waarschijnlijk niet zo bedoelde, maar toch. Uiteindelijk kreeg ik op mijn brief hele fijne reacties van mijn klasgenoten en ook mijn mentrix reageerde fijn.

Doordat de MGDB niet genoeg bood voor mij, startte ik gelijk daarna met de Tienergroep, waarbij je 1 middag per week therapie hebt. Hierdoor miste ik elke week 1 middag van school. Doordat ik altijd maar bleef doorgaan en nooit eens thuisbleef als ik dat eigenlijk wel zou moeten doen, maakte ik het mezelf wel lastiger om te herstellen. De tienergroep heeft mij heel erg geholpen en langzaamaan ging het steeds beter. In de groep werd aan het eten gewerkt, maar ook aan de achterliggende dingen, wat heel fijn was. De vreselijke stem in mijn hoofd kon ik voor het grootste deel onder controle krijgen en ik kreeg steeds meer mijn oude leventje terug.

Ik heb uiteindelijk afgelopen jaar ook mijn Havo-examen in 1x gehaald, wat ik nooit verwacht had na wat er allemaal gebeurd was. Ook ben ik aan het eind van de zomervakantie gestopt met de tienergroep, om zonder wekelijkse afwezigheid te starten aan een nieuwe opleiding, waar ik het nu heel erg naar mijn zin heb! Ik had niet de behoefte om het aan mijn nieuwe klas te vertellen, want het ging toch al veel beter en ik hoefde ook niet zo vaak meer naar gesprekken. Alleen ging ik daar niet heel erg in vooruit op achterliggend gebied, dus heb ik een keuze gemaakt om tijdelijk te stoppen met therapie. Op deze manier kon ik zo even rust nemen en voor mezelf alles op een rijtje zetten.

Ik heb nog weleens een kleine terugval, maar door wat ik allemaal de afgelopen 2 jaar geleerd heb met therapie, krijg ik mijn terugval snel onder controle, waardoor ik niet meer zo diep zak als 2 jaar geleden. Ik werk nog wel aan mezelf, want ik ben er nog niet, maar wel een groot stuk op de goede weg! Ik ben ook begonnen met hardlopen, wat ik heel erg leuk vind en heb in september de Vredesloop van Den Haag gelopen om zo een deel van deze nare periode af te sluiten!

Mijn eetstoornis heeft zichtbare en onzichtbare littekens achtergelaten, waardoor ik er steeds aan herinnerd word. Maar wat ik weet is dat ik er veel sterker uit ben gekomen, ik heb veel geleerd, kan weer écht lachen en kan me nu ook beter richten op de goede dingen in het leven in plaats van altijd maar het negatieve zien. Maar wat ik aan anderen wil meegeven is dat je het waard bent om hulp te krijgen.

Of je nou ernstig ondergewicht hebt, overgewicht hebt of er gewoon tussenin zit, het gaat niet over gewicht, maar om wat er in je hoofd omgaat. En ook dat je nooit alleen de strijd aan moet gaan, er zijn zo veel mensen die je willen helpen! Ik kan nu weer grotendeels genieten van het leven, accepteer mijn lichaam veel meer, ik ben gewoon weer mezelf en ik heb weer toekomstdromen! Het is gegaan met ups en downs, maar wat je ervoor terugkrijgt is waar je het voor doet. Het leven is zo veel mooier zonder eetstoornis!

Liefs ♥