Ik was stiekem verslaafd aan eten

Mijn eerste crashdieet meer dan twintig jaar geleden was het begin van een lange reeks diëten. Ik ontpopte mezelf tot een enorme jojo’er met een bmi dat heel erg schommelde. Het lukte me steeds om veel gewicht te verliezen, maar het kwam altijd in volle vaart weer terug. Gaandeweg ging ik het eten steeds vaker gebruiken om mijn emoties de baas te zijn. Doordat ik hoog sensitief ben en steeds meer (faal)angst ontwikkelde, zodat alles wat ik zei en deed veel spanning bij me opriep, draaiden mijn emoties overuren. Om deze hoogoplopende spanningen te verlagen, verdoofde ik ze met eetbuien waarin ik mezelf en mijn gevoelsleven voor even kon verliezen. Zo ontstond de emotie-eter in mij.

Geleidelijk aan ontwikkelde zich een dwangmatig overeter. Waar ik tijdens het emotie-eten nog stopte met eten zodra ik heel vol zat, at ik nog een stuk verder toen er een eetmonster in mij ontstond. Een foodjunk noem ik het. Het emotie-eten groeide uit tot eten vanuit dwang. Dat resulteerde in een leven dat beheerst werd door mijn overgewicht, mijn onvermogen om blijvend af te vallen, doorlopende dwangmatige eetgedachten en eetbuien.

Een eetverslaving noem ik mijn eetbuistoornis ook wel, of eigenlijk een (di)eetverslaving. Want ik kampte met periodes waarin ik me volledig overat, maar ook met periodes waarin ik (zelfbedachte) crashdiëten volgde. Deze periodes van vasten waren niet zozeer gerelateerd aan de eetbuistoornis, hadden eerder kenmerken van andere eetstoornissen in zich. Ik woog geen dag hetzelfde. Ik werd een groots jojo’er.

Het leek wel een kansspel waar ik me onvrijwillig voor had aangemeld en waarvan de maandelijkse inleg zo rond de vijf tot tien kilo bedroeg. Sometimes you win some, sometimes you lose some. Dat was zo’n beetje mijn opgedrongen gewichtsmotto. De hoge pieken en dalen daargelaten, want het werd tevens een terugkerend ritueel om in een aantal maanden tientallen kilo’s af te vallen of juist aan te komen. Het is geen pretje om in drie of vier maanden dertig kilo aan te komen. Dat is zwaar, zowel fysiek als mentaal. Maar omdat niemand van mijn eetbuien afwist, stond ik iedere ochtend weer netjes op en deed ik naar de buitenwereld toe alsof er niets aan de hand is. ‘Ach ja, ik ben weer behoorlijk aangekomen. Je kent me, hè? Een jojo’er in hart en nieren. Een echte Bourgondiër!’

De ontwikkeling naar het dwangmatige overeten komt door een combinatie van factoren waaronder (faal)angst, perfectionisme en een laag zelfbeeld wat veel spanningen met zich meebracht. Vanuit mijn karakter was ik altijd al onzeker. Mijn overgewicht en later mijn eetprobleem hebben die gevoelens van onzekerheid nog meer versterkt.

Mijn verslavingsgevoelige aard heeft zijn pijlen waarschijnlijk op eten gericht door mijn overgewicht en innerlijke lekkerbek. Ik ben een lekkerbek, maar ik kan geen maat houden: als er een tafel vol met eten staat, dan voel ik de drang om door te eten. Bij mij is het alles of niets. De grens tussen overeten uit lekkere trek en overeten vanuit een dwangmatigheid is bij mij snel vervaagd. En zodra de foodjunk in mij het overneemt, raak ik mezelf kwijt en heb ik nog maar één doel: zo veel mogelijk voedsel naar binnen zien te krijgen. Dan heb ik het over zo’n vijf- tot tienduizend calorieën binnen korte tijd, een aantal uur.

Ik kampte ook met periodes waarin ik niet zozeer eetbuien ervoer maar waarin ik de gehele dag door kon overeten. Tijdens die overeetperiodes at ik vrijwel niets gezonds, dan mocht ik van mezelf alleen eetbuivoedsel eten. Ondertussen was ik tegelijkertijd bezig om overgewicht te verliezen. Tussen al het overeten door, volgde ik alle crashdiëten die er maar bestaan. Of ik verzon zelfbedachte diëten. Dat deed ik altijd met veel succes maar altijd weer kwam er een moment waarop ik het niet meer volhield. Zodra ik ook maar iets at wat niet in mijn crashdieet thuishoorde, kreeg ik de gedachte: vandaag is het dieet toch al verpest, nu moet ik een hele eetbui krijgen en dan kan ik morgen weer verder met het dieet. En ook in de periodes voorafgaand aan een nieuw dieet fluisterde mijn eetmonster me alles-of-niets-gedachten in: ‘Vandaag moet ik alles nog eten, want morgen ga ik lijnen.’ ‘Komende dagen doe ik me tegoed aan alles wat ik bij mijn volgende dieet niet meer mag eten.’ Mijn crashdiëten hebben mijn foodjunk dus alleen maar gevoed.

In de buitenwereld deed ik alsof er niks aan de hand was. Buiten mijn gewichtsschommelingen om kon je niet zo veel aan me merken. Mijn omgeving kent mij niet anders als een jojo’er en als iemand die eindeloos op dieet is. Ik deed me voor als een verstandig en gezond burger die aangaf aan de lijn te zijn en die zich onthield van alle taartjes en snacks. Niemand vermoedde dat ik na die leuke verjaardag waarop ik gezellig met iedereen een praatje had gemaakt, om twaalf uur ‘s nachts nog naar de McDonalds, nachtwinkel of benzinepomp reed om mezelf vol te proppen. En wat waren dat eenzame ritjes. Eetbuien zijn niet lekker. En je voelt je erna zo ellendig en misselijk. Net zo rot waren de ritjes naar de supermarkt, in gespannen toestand op zoek naar eetbuienvoedsel. En daar heb ik er meer dan duizend, waarschijnlijk zelfs wel tweeduizend, van meegemaakt in de afgelopen jaren.

Om je heen zie je allemaal ‘normale’ mensen die hun boodschapjes doen en alhoewel je je eigen extreme eetgedrag ontkent, weet je dondersgoed hoe ‘anders’ jij bent en hoe eenzaam dit gedrag je maakt. Net zo vaak als deze supermarkttripjes, heb ik alles aan eetbuienvoedsel wat ik nog over had, diezelfde avond in de container gekieperd, met als heilig voornemen me de volgende dag aan een crashdieet te gaan houden.

Iedere keer nadat ik weer wat tot mijn positieven was gekomen na een eetbui, nam ik mij voor dat het de laatste keer was dat ik mij zo liet gaan. Het klinkt echt heel gek, maar al die keren dat ik ‘s avonds laat naar de container liep, samen met m’n restjes aan eetbuienvoedsel, dacht ik oprecht dat het de laatste keer zou zijn. Maar altijd weer bleek dat eetmonster uiteindelijk toch op de loer te liggen. En haalde ik de volgende dag de gehele keuken overhoop om te kijken of er niet toch nog ergens wat aan eetbuivoedsel aanwezig was.

Zonder dat mijn omgeving het wist was ik geobsedeerd door eten; een foodjunk die er alles aan deed om zijn verslaving verborgen te houden. M’n naasten zagen wel dat ik ongelukkig en somber was maar ze begrepen ook niet precies wat er met me aan de hand was. Als ze er met me over wilde praten ontkende ik dat ik m’n eetgedrag niet meer onder controle had. Ik leerde leven met m’n eetverslaving en heb m’n verstoorde eetgedrag ook heel lang voor mezelf kunnen ontkennen.

Ik heb daarnaast heel lang gelogen tegen mijn omgeving over mijn eetbuien en omdat ik niet toe durfde te geven hoezeer ik zat met mijn schommelende gewicht. Ik heb vaak sociale bezigheden afgehouden of afgezegd omdat ik liever in m’n eentje wilde eten of mij gewoonweg niet durfde te vertonen vanwege mijn overgewicht, en meestal ook omdat ik weer zo veel was aangekomen in vergelijking met de vorige keer dat ik diezelfde mensen zag. Mijn schommelende gewicht zorgde ervoor dat mijn leven steeds weer anders was. Ik paste mijn leven aan op mijn gewicht. Waardoor ik mezelf uiteindelijk helemaal kwijtraakte. In mijn ‘lichtere’ periodes ging ik naar het strand, ondernam ik gezellige en actieve uitstapjes en was ik sportief. Tijdens mijn zwaardere fases stortte ik me op mijn werk en studies en bleef ik vooral binnenshuis.

Toen ik jonger was, kreeg ik nog weleens vervelende opmerkingen of ‘grapjes’ te horen vanwege mijn gewicht. Door vreemden, veelal jongeren, op straat of bijvoorbeeld in uitgaansgelegenheden. Met mijn 1 meter 83 en overgewicht viel ik ook nogal op, ik kon me niet verstoppen op een dansvloer. Het heeft er toe geleid dat ik me steeds meer ging schamen voor mijn overgewicht en eraan meegewerkt dat ik een eetstoornis ontwikkelde. Vaak voel ik me nog steeds gespannen in situaties waarin ik vroeger vervelende opmerkingen te horen kreeg omdat ik bang ben dat het wederom gebeurt.

De uitwerking van m’n eetgedrag was merkbaar op verschillende gebieden in mijn leven zoals relaties, vrijetijdsbesteding en gezondheid. Zo heb ik jarenlang met (de gevolgen van) slaapapneu rondgelopen zonder er hulp voor te durven zoeken omdat overgewicht daar een grote veroorzaker van is, en ik me daar zo voor schaamde.

Uiteindelijk, door een aan mijn eetgedrag gerelateerde burn-out, verloor ik mijn baan. Ik vond dat mijn eetstoornis mijn eigen schuld was en ik vond het mezelf niet waard om in de ziektewet te gaan, dat verdiende ik niet. Daarbij schaamde ik me zo voor mijn eetbuien dat ik het niet durfde te vertellen aan mijn leidinggevende. Ik had daarnaast het gevoel dat hij me nooit serieus zou nemen, dat ik een reactie zou krijgen als: je wilt je ziek melden omdat je eetbuien hebt? Nou, dan eet je toch gewoon wat minder! Ik nam ontslag. Het was het moeilijkste moment van mijn eetstoornis; toegeven dat ik mijn werk niet meer aankon. Mijn werk was altijd heel belangrijk voor me, ik was heel ambitieus en had (leidinggevende) banen met veel verantwoordelijkheid, iets waar ik m’n enige beetje zelfvertrouwen uit kon halen.

Ik heb verschillende vormen van therapie gevolgd. Daarnaast ben ik naar meetings voor overeaters geweest en heb daar het Minnesota twaalfstappenmodel gevolgd bij. Dat was al in 2008. Jaren geleden was er vrijwel geen informatie te vinden over eetverslavingen. Het klinkt misschien vreemd, maar voordat ik deze meetings op het internet vond, had ik nog niet eerder van de term eetverslaving gehoord. Laat staan van de term binge eating disorder, pas ver halverwege mijn herstel kwam ik erachter dat ik daaraan leed.

Toen ik naar die meetings ging, voelde ik mij voor het eerst thuis. Eindelijk mensen die hetzelfde hadden als ik. Tegelijkertijd vond ik het toen nog zo ontzettend knullig klinken. Ik vond mijn eetverslaving eigenlijk maar een lachertje. Ik was ook zo kwaad op mezelf, dat ik dan weer aan, in mijn ogen, zoiets onbenulligs als eten verslaafd kon raken. Vanaf dat moment zette mijn herstel, een periode van meerdere jaren, voorzichtig in. Ik was op dat moment nog niet eraan toe om werkelijk te herstellen, maar het inzicht dat ik aan een verslaving leed, kon ik niet meer negeren.

Er was jaren terug nog zo weinig informatie beschikbaar over binge eating. Medici en hulpverleners herkenden het ook niet bij me, terwijl ik toch verschillende malen voor mijn gewichtsproblemen hulp heb gehad. Dat er achter obesitas een eetstoornis kan zitten, daar is soms nog onvoldoende kennis over. Ik heb er ruim vijftien jaar mee rondgelopen en het ging van kwaad tot erger. Daarom vind ik het heel goed dat de eetbuistoornis sinds 2013 apart is beschreven in het Handboek voor de classificatie van psychische stoornissen. Want de juiste hulpverlening en kennis bestaan wel, maar zijn nog te onbekend.

Mijn herstel gaat gepaard met de nodige ups-and-downs. Door de therapie ben ik mijn emoties meer gaan voelen in plaats van ze altijd maar weg te eten, waardoor mijn (faal)angsten in eerste instantie nog sterker werden. Nadat ik weer wat meer tot mezelf was gekomen, drong het pas tot me door hoe destructief ik al die jaren bezig ben geweest. Ik heb nooit zo veel van mezelf gehouden en toen ik dat wel ging doen, realiseerde ik me dat ik zo veel meer waard was dan mijn eetstoornis me deed denken. Ik leerde meer zelfwaardering voor mezelf te hebben, mezelf waardevol te vinden. Het gevoel van ‘wat heb ik mezelf aangedaan?’ kwam opeens bij me binnen.

Mijn boek Die eetbuien was net uitgekomen, ik was al geruime tijd eetbuivrij en ik had zin in een nieuwe toekomst. Maar opeens kwam die hele hoop verdriet eruit. Ik heb maandenlang huilmomenten gehad. Het was denk ik een verwerking van mijn leven met een eetstoornis. Ik ben een jaar lang eetbuivrij geweest, helaas viel ik toch weer terug in mijn oude eetgedrag. Mijn (faal)angsten en spanningen belemmerde mij nog om op een gezonde wijze met emoties om te kunnen gaan en een eetbuivrij leven te kunnen leiden. Daardoor heb ik ervaren hoe belangrijk het is om voldoende aan de slag te gaan met de achterliggende problematiek. Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat ik binnenkort de eetbuien echt helemaal achter me kan laten.

Het verhaal van Judith dat zij hierboven beschrijft is een ander verhaal dan je in haar boek ”Die eetbuien” kunt lezen. Op de achterkant van het boek staat:
”Het leven van een enorme jojo’er die in de ban is van diëten en overeten gaat neit over rozen. Dit feit wordt in dit boek maar al te duidelijk aan de hand van anekdotes die zowel grappig als droevig tegelijk zijn. Bij de hoofdpersoon van dit verhaal schuilt achter het telkens afvallen en aankomen van tientallen kilo’s nog een ander probleem: een hardnekkige eetbuistoornis. In de tweede helft van dit boek komt duidelijk naar voren hoe een eetbuistoornis kan ontstaan en de mogelijke werking ervan. Op verhelderende wijze wordt een beschouwend zicht geboden in de gedachten, gevoelens en gedragingen van een dwangmatig overeter. En evenzo belangrijk biedt dit boek handvatten voor herstel met behulp van het tienstappenmodel van Novarum, en centrum gespecialiseerd in hulp bij eetstoornissen en obesitas.”

WIN! Wil je het boek van Judith ook lezen? Laat dan je reactie achter onder deze blog en stuur een mailtje  met met je naam, de naam waarmee je hebt gereageerd en je adres naar win@proud2Bme.nl. Je kunt het boek ook hier kopen via bol.com.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

24 reacties op “Ik was stiekem verslaafd aan eten”

  1. Ik ben er helemaal stil van. Ik zit sinds kort in een zelfhulpgroep voor eetstoornissen. Ik heb eetbuien met compensatiegedrag. En ook dat schaamgevoel dat mensen je niet serieus nemen als je een eetbui hebt. Dat je dan maar wat minder moet eten. Mensen die het niet hebben weten ook niet hoe die eetbuien er bij ons uitzien. Ik heb geen overgewicht maar lees echt heel veel herkenning. Ook naar de friettent rijden na een ‘leuk’ feestje. En dat niemand daar iets van wist..

    Ik zou echt heel graag een exemplaar willen winnen! Ik vind je een topvrouw. Dat je zo open bent. Dit doet mij goed!! 🙂 En hopelijk doet het jezelf ook goed! Maar zo te lezen ben je echt al super goed bezig. Eetbuien gaan niet van de ene op de andere dag over helaas. Ik heb ook vaak gezegd dat ik de volgende dag ging kappen met mijn eetbuien en weer ging compenseren door te sporten en te lijnen..maar nee, was het maar zo simpel als in woorden!! XxX Shirley

  2. Wat een aangrijpend verhaal zeg, maar wat een dappere vrouw ook. Eetbuien zijn inderdaad verschrikkelijk, helaas veel ervaring ook mee…ik vind het ongelooflijk dapper dat je hier zo open over hebt geschreven, daarmee heb ik ook het gevoel dat ik niet de enige ben die hier mee kampt! Lijk me super om je boek te winnen!
    veel liefs

  3. Wow, wat een sterk verhaal van een mooi persoon! Ik voel het verdriet eronder, de eenzaamheid van de eetbuien. De angst voor het onbegrip van mensen.
    En vooral de schaamte. De schaamte die ervoor zorgt dat je er zo lang alleen mee blijft lopen.. het is zo herkenbaar. Een dubbelleven leiden waar niemand iets van weet. Niemand die van die geheime en donkere wereld afweet, van het diëten, overeten en alle emoties die erbij horen.
    Pff..
    Ik zou het zo tof vinden het boek te winnen. Ik zit nog steeds zo diep in de schaamte dat ik er niet voor uit durf te komen, en zou graag jouw boek willen lezen. Misschien geeft het me helderheid en rust in mijn hoofd. Wat mij misschien een steun in de rug kan zijn om op zoek te gaan naar hulp. Te accepteren dat ik het nodig heb. Misschien dat ik zelf dan ook de eetstoornis achter me kan laten.

    lieve groetjes, Elisa.

  4. Wow, dit is voor mij echt één en al herkenning. Vooral dat stuk over het alles of niets, de eetbuidrang, de ritjes naar de benzinepomp en en scoren van eetbuivoedsel en alles weer weg mikken en je oprecht voornemen dat dit de laatste keer was. Jij noemt Foodjunk, als ik er met anderen over praat zeg ik Junkie, maar mennn, ik voel je helemaal! Heel veel succes en sterkte nog met deze strijd, ik ga voor je duimen en hopelijk kan ik over een tijdje hetzelfde zeggen.

  5. Best herkenbaar, vooral het gedeelte ‘alles of niets’. Ik denk niet dat ik een eetstoornis heb, maar ik heb we perioden dat ik weinig (van mezelf mag) eet en in zo’n periode kan ik ook op een avond best veel eten, omdat ik zin heb in eten. Hierdoor heeft het dus geen effect maar toch ga ik door. ook herken ik wel dat ik elke keer denk dat het de laatste keer is en ik laat me dan toch weer gaan omdat ik denk ‘morgen ga ik het niet meer doen’.

  6. Wauw, ik word er stil van. Ik heb in de BED groep gezeten maar nog nooit zo’n herkenning gevonden als nu. Het is zo herkenbaar. Heel veel respect dat je het zo durft te vertellen, ik ben daar zelf helaas nog niet toe in staat. Ik zou heel graag je boek willen lezen, ik denk dat ik er een hoop van kan leren.
    Heel veel liefs en hou je taai!
    Xx

  7. Dapper dat je hier een boek over hebt geschreven. Er zitten veel herkenbare stukken in. Mijn eetbuien heb ik aardig onder controle, soms komen ze weer even om het hoekje, maar ik kan sneller plaatsen waar het door komt en vaak ook voorkomen. Zo belangrijk om aan de slag met de achterliggende problematiek. Je weet goed hoe het werkt voor jezelf en ik heb er dan ook vertrouwen in dat jij de eetbuien achter je kunt laten. En je hebt er zelf vertrouwen in, schrijf je, en dat is het belangrijkste! Zet ‘m op!!

  8. Het zou zo mijn verhaal kunnen zijn. Echt waar. Inmiddels ben ik zelf ook een heel eind op weg in het proces. De eetverslaving is nog sluimerend aanwezig maar veel minder dan een aantal jaren terug. Ik ben ervan overtuigd dat alleen uit liefde voor jezelf je hiervan kan genezen. Heel veel respect en liefs voor jou! Ik ga je boek kopen!

  9. Jeee zeg, je verhaal lijkt heel erg op mij, ook qua hoeveelheden calorïëen en kilo’s in gewichts afname en toename, in een korte tijd, wat dan ‘niemand’ gelooft, maar echt waar is, zo top dat je daarover schrijft dat het dus echt kan. Ik ging dan nog veel sport ertegen over zetten, maar jij wellicht ook. Ik heb het ook altijd eetverslaving genoemd, nadat ik anorexia had en MOEST eten, werd het dus extreem overeten en extreme eetbuien. Eetbuien zijn verschrikkelijk, ik wil het verschrikkelijker noemen dan anorexia. Wat een strijd en eenzaamheid moet je gevoeld hebben al die jaren. Top dat je er een boek over hebt geschreven. Heel veel succes en sterkte to keep the UP!

  10. Wat een ontzettend lieve berichten, bedankt! Ookal heb ik een boek over binge eating disorder geschreven, het blijft spannend om je persoonlijke verhaal te vertellen, en dan is het fijn om zulke begripvolle reacties te ontvangen! De schaamte voor eetbuien is vaak zo groot; ik hoop dat ik er door dit boek een klein steentje aan kan bijdragen dat er (nog) meer maatschappelijke bekendheid voor komt.
    Jullie reacties doen me enorm goed en ik wens jullie ook alle positiviteit en vertrouwen in een eetbuivrije toekomst toe!

  11. Ik vind het een droevig, maar krachtig en mooi verhaal!
    En zo eerlijk dat ze er vooruit durft te komen dat ze een terugval heeft gehad.
    Zelf worstel ik ook nog steeds met eten. En ik herken veel in het verhaal van Judith.
    Judith is een topper en lief mens! En schandalig maar waar: ik heb haar boek nog niet gekocht en gelezen, ondanks dat ik al lang van het bestaan weet…. Maar winnen zou natuurlijk helemaal geweldig zijn!

  12. Wat een heftig verhaal, maar er spreekt ook veel moed uit! Ik heb zelf geen ervaring met deze vorm van een eetstoornis, maar de eenzaamheid die ik lees in je verhaal herken ik wel erg. En die wens je niemand toe.
    Echt heel erg goed dat je hierover schrijft, want volgens mij is er veel te weinig hulp voor BED-ers terwijl het gewoon net zo’n zware strijd is als andere eetstoornissen. Ik hoop dat mensen door jouw boek durven te gaan praten en zich niet meer latem tegenhouden door schaamte.
    Respect voor je openheid Judith!

  13. Terwijl ik dit lees en me vol zit te eten, herken ik me heel erg in het verhaal. Ik heb boulimia gehad en ben 1,5 jaar geleden gestopt met intensieve therapie hiervoor. Bijna en jaar geleden begon ik ineens eetbuien te krijgen. Dit groeide van een keer per week naar bijna elke dag. Het ging met pieken en dalen en hierover sprak ik ook met mijn psycholoog. Maar nog steeds heb ik het niet onder controle. Ik herken me heel erg in het verhaal omdat ik ook hele erge faalangst heb en heel perfectionistisch ben. Ik heb een laag zelfbeeld en streef altijd naar beter. Ik merk met mijn studie dat ik hier heel erg tegenaan loop. Om mijn spanningen en stress te reguleren, eet ik alles weg. Ik woon op mezelf en niemand heeft het dus in de gaten. Ik leef met de gedachte dat eens een eetbui niet zo gek is maar ik heb ze echt heel vaak en heel erg. en ondanks dat ik er wel eens met mensen over praat, ziet niemand er echt een probleem in. Ik verander nog niet extreem in gewicht maar hier ben ik heel bang voor. Daarom verplicht ik mezelf na eetbuien weer ‘normaal’te doen. Ik ben heel bang dat dit een blijvend probleem is en dat ik er nooit vanaf kom. Ik word er ook heel verdrietig van. Het stelt me enigszins wel gerust dat ik niet de enige ben, en dat meer mensen hier mee kampen hoe erg ook natuurlijk. Ik kan moeilijk met de druk omgaan die mijn huidige leven met zich meebrengt. ik heb ook heel sterk de neiging om te vluchten. weg te gaan van alles. Dit verhaal maakt duidelijk hoe lang je wel niet verzeild kan raken in zo’n ‘onopvallend’ probleem.

    Ik heb veel respect voor het schrijven van dit aangrijpende verhaal en het schrijven van haar boek. !

  14. Wauw wat prachtig geschreven. Heel herkenbaar ook voor mij allemaal. Ik heb eerst een jaar of 5 boulimia gehad en toen 6 jaar BED. Gelukkig kan ik zeggen dat ik er bijna vanaf ben. Nu verlies ik gewoon vanzelf gewicht en dat is zo fijn na al die jaren ellende. Maar nog fijner is dat ik uit die strijd ben en weer aan het leven ben. Heel veel succes, je komt er wel!

  15. Ik herken het heel erg. Mijn hele leven ben ik al bezig met mijn gewicht. Altijd al te zwaar geweest en er heel erg door gepest. Nu probeer ik voor de duizendste keer weer af te vallen. Het sporten gaat goed, de voeding niet. Daardoor gaat het afvallen zo ontzettend traag. Ik heb van die buien waarin ik niet eens honger heb, maar dan moet ik gewoon eten. Maakt niet uit wat, ik zoek gewoon wat er is in huis. En ik raak er maar niet vol van. En ik kan mezelf ook niet tegenhouden. Na afloop voel ik me ontzettend schuldig en neem ik me voor dat het echt de laatste keer was, het is zooo zonde van mijn harde werk in de sportschool. Toch gebeurt het elke keer weer. Ik heb heel veel respect voor de openheid van Judith en het is prettig om te weten dat er meer mensen zijn met deze problemen!

  16. Ik herken me enorm in dit verhaal.
    Ik was 17/18 en belde de kindertelefoon (ik wilde graag hulp maar wist niet hoe en had nog de leeftijd om te bellen). Het advies wat ik kreeg was: als je weer zin hebt om te eten neem je toch gewoon een appel….
    Een simpel advies waarvan ik toen al wist dat het niet zo werkte. Ik eet om te kunnen vergeten.
    Ik zou heel graag de boek willen hebben.

  17. Wat zal jij eenzaam geweest zijn!

    Respect voor je verhaal en boek.

  18. Ik wil d’r boek wel winnen.
    Judith is een collega van mij bij stichting JIJ en het is een enorm sterke vrouw.
    Maar haar boek kopen heeft er nog even niet ingezeten. Ik ben benoem benieuwd om het een keer te lezen 🙂

  19. Wat een mooi verhaal, Judith. Sterkte met je verdere “reis”.

  20. HET BOEK GEWONNEN! BEDANKT PROUD !!

  21. Je boek staat bij mij in de kast en tussen de lachstuipen over je humoristische manier van schrijven over je eetstoornis bespeurde ik ook telkens weer je enorme worsteling. Het verhaal dat je hier schrijft is weer een volgende fase en ik heb enorm respect voor je openheid, je zelfinzicht en eerlijkheid! Daarom wil ik je ook vol overtuiging meegeven dat ik je onwijs graag mag en je toewensen dat je dat zelf ook zo durft te voelen. En ik hoop dat ook jouw leven gestaag wat makkelijker zal worden!

    Heel veel liefs!!!

  22. het ontroerd mij Judith, ik ga je boek direct kopen, ik heb God gedankt dat ik het heel toevallig in een tijdschrift las. zoveel herkenning.

  23. Ongeveer hetzelfde 14 kg afgevallen 20 erbij 10 eraf en ga maar door

  24. Wow, jeetje! Wat een heftig verhaal. Echt super veel respect dat je dit hebt gedeeld met alle meiden. Dit is echt de eerste keer dat ik mijn eigen verhaal ergens in herken. Ik heb er bijna geen woorden voor. Ik herken mijzelf hier echt zo in. Vooral in de zin ‘vandaag is het dieet toch al verpest, nu moet ik een hele eetbui krijgen en dan kan ik morgen weer verder met het dieet’. Zo denk ik dus precies ook! Heel erg bedankt voor je verhaal. Het heeft mij geholpen! Ik ga je boek zeker bestellen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *