School, het blijft een lastig onderwerp, voor mij in ieder geval. En ik denk ook voor vele anderen. De maatschappij legt in mijn optiek zoveel druk op het halen van een papiertje. Een diploma lijkt gelijk te staan aan succes, geld, geluk. Zonder diploma kom je er niet, dat is mij tenminste altijd verteld. Maar wat als je niet zeker weet of studeren voor jou is weggelegd?
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTI+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Momenteel twijfel ik zelf of ik verder wil met mijn studie, of ik überhaupt nog wil gaan studeren. Ik heb afgelopen jaar mijn propedeuse Social Work cum laude gehaald, dus school gaat mij goed af zou je zeggen. De werkelijkheid is anders: ik ben er bijna aan onderdoor gegaan. Ik ben erg streng voor mezelf, kritisch, perfectionistisch. Dat kunnen goede eigenschappen zijn, maar in dit geval heeft het enorm tegen me gewerkt. Nooit was het goed, altijd kon het beter. Daarbij ervoer ik veel druk vanuit mijn omgeving om het goed te doen op school. Enerzijds omdat ik, door mijn eetstoornis en andere mentale problemen, al langer over mijn middelbare school heb gedaan dan gemiddeld, anderzijds omdat mijn broertje niet de mogelijkheid had om een opleiding af te ronden.
Ook kom ik uit een klein dorp, waar het de norm lijkt te zijn dat je na het voortgezet onderwijs een studie gaat doen of gaat werken. Hard werken, niet zeuren. Het voelt bijna alsof je ‘mislukt’ in de ogen van anderen als je geen van beide gaat of kunt doen.
Door al deze druk voel ik me bijna verplicht om weer te gaan studeren in september. Maar ik heb er eerlijk gezegd helemaal geen zin in, of behoefte aan. Ik ben volop aan het knokken voor mijn herstel, niet alleen van mijn eetstoornis, ook van onderliggende en bijkomende problematiek. Dit zijn al twee fulltime banen bij elkaar. School lijkt dan haast onmogelijk. Ook heb ik geen zin in alle stress, alle prikkels, het lijkt allemaal te veel.
Maar wil ik dan niet een leuke baan? Succesvol zijn? Heb ik geen dromen?
Tuurlijk heb ik die wel, maar ik ben van mening dat er ook andere mogelijkheden zijn en we ons niet alleen blind hoeven te staren op het reguliere onderwijssysteem. Ik wil later echt wel onafhankelijk zijn: een eigen huis, zelf mijn geld verdienen. Het standaard huisje-boompje-beestje, maar misschien met een andere weg ernaartoe.
Het is en blijft mijn droom om anderen te kunnen helpen met mijn ervaringen, op wat voor manier dan ook. Ik ga er dan ook alles voor doen om dat doel te bereiken, maar wel binnen mijn eigen (fysieke en mentale) mogelijkheden.
Rijk hoef ik niet te worden, dat is nooit mijn doel geweest. Geld interesseert me totaal niet. Ik wil gelukkig worden, maar ik weet niet of school daar (nu) aan bij zou dragen.
Dit openlijk toegeven, vind ik eng. Ergens voelt het als falen omdat ik niet voldoe aan de verwachtingen die anderen (waaronder mijn omgeving) van me hebben. Ze verwachten dat ik braaf weer naar school ga, een papiertje haal en een baan zoek. Dat ik een auto en een huis koop, een vriendin krijg en misschien eventueel kinderen. Oftewel: door dit uit te spreken verandert hun beeld van mij. Misschien gaan ze me zien als mislukkeling, misschien ook niet.
Hoe dan ook, ik wil leren om voor mezelf op te komen, mezelf uit te spreken, en bij deze leg ik mijn twijfels op tafel. Ik weet niet of ik weer wil studeren. Wat ik wel weet, is dat ik mezelf veilig wil houden en gelukkig wil maken.
Wat ik vooral wil meegeven (en wat ook een reminder voor mezelf is), is dat het oké is om het nog niet te weten: dat geluk boven maatschappelijke status staat. En dat gezondheid en geluk het belangrijkst is, dat vooral.
Geef een reactie