Er is zo veel veranderd. De Jacintha van een paar jaar geleden ben ik verloren, kwijtgeraakt, althans, zo voelt het. Ik weet nog hoe ik als klein meisje genoot van alle kleine dingen, het leven lachte me toe. Als ik terugkijk naar toen, dan weet ik waar ik weer naar toe wil gaan. Mijn hoofd voelt als een levende gevangenis, opgesloten tussen vier muren, ontsnappen is onmogelijk. Het leven heeft me gevormd tot wie ik nu ben, zonder dat ik eigenlijk weet wie dat nu eigenlijk is.
Twee jaar en verschillende behandelingen verder, heb ik veel stappen vooruit gezet, maar helaas ook een heleboel achteruit. Gelukkig mag ik stukje bij beetje ontdekken wat er voor heeft gezorgd dat ik me zo voel. Het niet kunnen accepteren van ziek zijn heeft me lang tegengehouden. Ik? Een eetstoornis? Nee, dat ging er niet in. Een eetstoornis is anorexia en dat is dun zijn. Het beeld dat zo’n beetje iedereen die er niet mee in aanraking is geweest heeft. Nee, ik ben nooit mager geworden door de eetstoornis, maar ziek ben ik zeker. Eenmaal geaccepteerd begon het gevecht.
Harder werken dan ooit tevoren. Wat is het zwaar. Wat kunnen je gedachten intens sterk en dwingend zijn. Hoe beter ik voor mezelf kon gaan zorgen, hoe meer alles weer terugkwam. Terug naar de gevangenis van de eetstoornis was geen optie, nooit meer… Maar wat doe je dan? Wat als je niet meer weet wie je bent zonder eetstoornis? Niet weet hoe om te gaan met spanning, angst, onzekerheid, het leven?
Ik had er geen antwoord op. Alles overviel me. Ik werd geleefd in plaats van dat ik het zelf voor het zeggen had. Omdat ik nog steeds niet terug wilde naar de tijd waarin de eetstoornis alle controle had, begon ik mezelf op andere manieren te beschadigen. Ik had iets nodig om de psychische ‘pijn’ te verdoven. Als ik het zo schrijf klinkt het heel gek eigenlijk, toch is het de realiteit…
Toen ik in 2012 van de basisschool over ging naar de middelbare school begon ik op de mavo. Al snel wist ik dat dit niet was wat ik wilde. Ik haalde hoge cijfers zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen. In klas twee mocht ik dan ook over naar de havo. Ik was dolgelukkig en dat jaar verliep ook goed. In klas drie werd ik steeds onzekerder; kon ik dit eigenlijk wel? Wat als ik het niet zou gaan halen? Klas drie en vier volgden en ook die rondde ik af. Daar was dan ineens het examenjaar. Ik wist al precies dat ik na de havo psychomotorische therapie en bewegingsagogie wilde gaan studeren aan Windesheim in Zwolle. Ik zag het helemaal voor me en had er zin in.
Helaas kwam daar de eetstoornis om de hoek kijken, het rommelen met eten speelde al wel langer, maar nu stond het me echt in de weg. Alles draaide om niet eten, veel eten, overgeven en vooral heel veel angst. Angst om te falen, niet te voldoen aan andermans verwachtingen, mezelf niet de moeite waard vinden om van te houden. Er werd besloten om de examens in twee jaar te doen. Ondanks dat ik wist dat het echt niet anders kon en ik zo moe was dat school echt onhaalbaar bleek, werd hier mijn gevoel van waardeloosheid bevestigd.
Alles waar ik al die tijd zo bang voor was gebeurde, ik faalde… Nu kan ik gelukkig zien dat het geen falen was. Iemand met een gebroken been gaat immers ook geen marathon rennen. Vorig jaar tijdens de eindexamens zat ik opgenomen in een kliniek, maar uiteindelijk is het me toch gelukt om te slagen voor Nederlands en Engels. Volgend jaar zou alles goed gaan komen, ja, met een jaar vertraging, maar toch. Dit jaar volledig slagen voor de havo, dat was het doel. Het was dat of niets…
Toen ook dat niet lukte, koos ik voor niets. Ik kon niet meer met mezelf leven, de zelfhaat voelde als ondragelijk. Dit leven moest stoppen en wel snel. Ik heb er spijt van, tenminste, steeds vaker. Achttien jaar op deze wereld is te kort, veel te kort. Na veel gesprekken op school en bij therapie, heb ik op de dag van sinterklaas officieel getekend om geen examens te gaan doen. Een investering in mijn herstel, een keuze voor mezelf. Ik hoop dat ik over een paar jaar kan gaan zeggen dat dit mijn mooiste sinterklaas cadeautje ooit is geweest.
Als ik het woord depressief of automutilatie gebruik zie ik mensen schrikken. O jee, dan moet er iets vreselijks met je gebeurd zijn, of nog veel erger, ze denken dat je gek bent. Waarom kunnen zo veel mensen psychische ziekten niet zien als een aandoening? Een ziekte? want dat is het, een ziekte. Vaak weet diegene zelf niet eens hoe ze aan deze klachten komen. Ik wil niet dat er zoiets groots omheen hangt, dat je dus eigenlijk gewoon een soort van gek bent. Dat vind ik het ergste. Ik weet dat ik er mee bezig ben, ik doe mijn best om beter te worden. Toch betrap ik mezelf er soms op dat ik me toch afvraag of ik stiekem niet toch gek geworden ben.
Binnenkort ga ik opnieuw in opname. Ik ben er klaar voor. Ik wil mijn leven terug, gelukkig worden en dat vooral blijven. Weg eetstoornis, weg depressie, het is tijd voor de toekomst. Volgend schooljaar wil ik een opleiding tot ervaringsdeskundige gaan doen. Vanuit mijn eigen ervaring mensen helpen die nog ziek zijn en de hoop, net als ik, helemaal kwijt zijn. Ik zou het dan van de daken willen schreeuwen.
En alles voelt zo veel
Zo groot en zo zwaar
Onbereikbaar, gewoon zo ver weg
En ik ben hier onderdeel van
Ik hoor erbij
Bij veel en groot
Bij immens groot
Maar toch piep klein
Ik denk
Ik droom
Ik vrees
De grootheid van dit alles
Mijn lichaam
Zichzelf opgegeten en uitgekotst
Zo groot, zo klein
Zo sterk en zo zwak
Afzichtelijk bewonderd
Met knikkende knieën
loopt het lichaam, mijn lichaam
Angstig door.
Herstel is mogelijk. Het kan echt, wat de stemmen in je hoofd je ook wijs maken. Je bent het wél waard om van te houden, te herstellen en het meest van al, je bent op de wereld met een rede, we kunnen nog niet zonder je. Ik weet wat ik wil, maar het moet dan echt een stuk beter met me gaan, dat weet ik. Het maakt me bang en blij tegelijk. Ik heb weer een klein beetje hoop. Ik kan me weer voorstellen hoe het leven ook kan zijn. Opgeven is geen optie. Ik kan en ga dit gevecht winnen. Ik ga de ziektes in mijn hoofd laten zien wie hier de sterkste is.
Geef een reactie