Een nieuwe dag, een nieuw weegmoment, een nieuw gewicht. Laat er alsjeblieft wat af zijn, een paar gram, meer vraag ik niet. Met een bang hart plaats ik mijn voeten op de schijf. Het cijfer dat tevoorschijn springt, ligt niet veel hoger dan vorige week. Op zeven dagen tijd ben ik minder bijgekomen dan van mij verwacht werd, …doel bereikt. Haal toeters en bellen boven, pop de fles champagne en laat muzikale klanken weergalmen door de straat. We hebben iets te vieren, toch? Van dit vrolijke tafereel is geen sprake. Ik besef dat deze gewichtsevolutie geen reden is om een vreugdedansje op te voeren. Het enige wat dit getal met zich meebrengt is extra voeding. Nog meer eten. Is dit nog haalbaar…?
Al weken loop ik rond als een opgeblazen ballon die elk moment kan ploffen. De komende dagen zal dit ontploffingsgevaar nog een tikkeltje groter worden aangezien ik vandaag weer iets moet toevoegen aan mijn eetschema. Met een nerveus gevoel stap ik de apotheek binnen. Ik wandel naar de toonbank en haal het gefrommelde papiertje met de naam van de drankjes uit mijn binnenzak. Zonder veel praatjes leg ik het neer. Van pure schaamte krijgen mijn wangen een rood blosje. Het lijkt wel of ik zojuist naar pilletjes heb gevraagd om mijn genitale wratten te verwijderen.
De apotheekster komt enkele seconden later terug met een doos in haar handen. Voor mij staan zes kleine flesjes bijvoeding die gezellig samengebundeld zijn in een kartonnen verpakking met roze letters. Moest er nog een rode strik omheen zitten, dan kon je dit vergiftigd geschenk zo onder de kerstboom leggen. Zodra ik het aantal kcal lees, verdwijnt hun schattigheidsfactor. Liefst wil ik huilen. Hier en nu. Waarom heb ik het ooit zo ver laten komen?
Ondertussen logeren deze vieze gasten al weken in mijn nederige stulpje. Beste vrienden zullen we nooit worden, maar onze band evolueert wel in de goede richting. Dankzij de kleine caloriebommen kom ik voldoende bij, een stijgende evolutie die mij doodsbang maakt. Deze angsten probeer ik opzij te duwen, blijven dobberen op het gewicht van de laatste maanden is geen optie. Nu de bijvoeding aanslaat, wordt het tijd om over te gaan naar de volgende stap… variatie.
Al maanden hou ik mij obsessief vast aan mijn eetschema. Als ik niet snel ingrijp voer ik binnenkort op een loeiende manier conversaties door de vele Kiri kaasjes en begin ik te ademen met kieuwen dankzij de overdosis zalm die ik dagelijks verorber. Mijn nood aan controle klinkt krankzinnig. Het besef dat ik niet voor altijd met hetzelfde eetpatroon kan leven maakt mij bang. Bang voor het onbekende, bang om aan te komen door te variëren, bang om te eten zoals een normaal persoon.
Vandaag mag de bijvoeding eindelijk een pagina vullen in mijn vriendenboek, het vriendschapspact is officieel gesloten. Mijn lijstje met voedingsproducten waarmee ik durf te variëren, groeit elke dag. Het is een beperkte selectie waar ik geen bijbel mee kan volschrijven, maar binnen enkele dagen is mijn eerste A4tje gevuld. Nog nooit ben ik zo fier geweest op de woorden die neergepend staan op zo een klein velletje papier. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar voor het eerst in al die jaren heb ik een reden om het feestgedrang tot leven te wekken.
Mijn confettikanon ligt al veel te lang te rotten op zolder. Vermoedelijk groeit er al een laagje pluizige schimmel op, is de draaiknop volledig vastgeroest en hebben de vrolijke bolletjes hun kleurrijke tint al deels verloren. Eindelijk mag ik dit carnaval attribuut van onder het stof halen. Ik plaats mijn twee handen rond de koker, richt hem naar de lucht en laat deze vrolijke snippers de mooiste regenboog tevoorschijn toveren.
Ooit zal de lijst van voeding waarmee ik durf variëren uit honderd velletjes papier bestaan. Al deze pagina’s met eindeloze eetlijsten bundel ik dan samen in een boek. Een verhaal dat begint met een smakeloze cracker en eindigt met een woord waarvan ik mij nu nog niet kan voorstellen dat ik het ooit zal durven opschrijven.
De letters die ik zal neerpennen op het onderste lijntje van de laatste pagina zullen mijn droom laten uitkomen, de wens om voor eens en voor altijd komaf te maken met het stemmetje in mijn hoofd. De dag dat ik zo ver sta en eindelijk een punt kan zetten op het honderdste blad van dit boek, …word jij dan mijn eerste lezer?
Lees ook: Een marionet van mijn eetstoornis.
_________________________________________________________________________________
Geef een reactie